Δεσποινίς έμπνευση

{Όψεις γαστροκνήμιου}
Στέκεται ως καρδιά ανεστραμμένη
εκτεθειμένη στο μάτι,
παλλόμενη επάνω σε σκληρούς
δωδεκάποντους σταυρούς
ή σε ταπεινές -ένα με τη γη- πουέντες.
Ξεκουράζεται ενίοτε στον ώμο σου
ώρες που καταθέτεις τη σκληρή
σου εντολή σε μυστικές θυρίδες
στάζοντας σε διψασμένα στόματα.
Αυθάδης κι αλαζονική,
υπερήφανη και με αυτοπεποίθηση,
καλοβαλμένη και χωρισμένη στο σημείο
που σε κάνει να δαγκώνεις πεισματικά
το τσιγάρο την ώρα που ανεβαίνει
τα σκαλιά του κάθε επίγειου παραδείσου.
(Robert Mapplethorpe photography)

 

 

{Γυναίκες}

Οι γυναίκες μου είναι όλες σιωπηλές,
μαυροντυμένες νύφες νεκροφάνειας
θαμπό το στίλβος των χειλιών
κομμένη γλώσσα στο γλυκοχάραμα.
Οι γυναίκες μου είναι όλες σκοτεινές,
ταγισμένες με το μαύρο φρούτο της νύχτας
συντηρούν μονάχα ένα κρύο φως στα μάτια
και μιαν όξινη βροχή στο μυστικό
που κρύβουν σε παγίδες επιθηλίου.
Οι γυναίκες μου είναι όλες αγάλματα,
παραδομένες σε προκαθορισμένη ακινησία
πισθάγκωνες προσκυνήτριες της φλέβας
που πάλλεται υποσχόμενη αθανασία.

(Nobu Araki photography)

 

 

Άδειο
Άδειο όσο ήταν πάντα
το μηδέν,
το μαύρο σου φόρεμα
κουφάρι απο οργάντζα
και διπλή ραφή,
σάβανο παλιού έρωτα.
Το ένα δίπλα στο μηδέν
φαντάζει σύμπαν,
ολότητα του ζεν
κόκκινο ποτήρι
στην άκρη των χειλιών
που είναι πικρό
το αντίο,
κατα συνθήκη
-αναπόφευκτο.
(Το μηδέν ως ρούχο - Ν.Κ.)
<Willy Kessels photography >

 

 

Η ποίηση

Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δωμάτιό μου,
σαν πέσει η νύχτα.
Ένα πουλί ολάξαφνο,
με φτερουγίσματα που μαχαιρώνουν τον αέρα,
εισορμά κι ύστερα πάλι ησυχία επικρατεί.
Ποτέ μου δεν ετόλμησα το φως ν’ ανοίξω
και πάντα λέω τι νά’ ναι το αλάξαφνο πουλί,
τι πτέρωμα να έχει,
πώς άραγε να συγκινεί η μορφή του.
Πάντως, όταν ξυπνώ μες της αυγής το σκούντημα
δεν είμαι παρά μόνος στο δωμάτιο,
σωματικά στερεωμένος από τον ύπνο,
πιο γνώριμος του θανάτου από χτες,
ενώ η ψυχή προσμένει
το καινούργιο μήνυμα του ήλιου,
όπως πάντα.
Όμως, τι νά’ ναι το πουλί,
που ξαφνικά,
σαν ερχομός πνοής μέσα στο πνεύμα,
σφάζει την ησυχία του δωματίου μου
και το αισθάνομαι κοντά μου;
Ποτέ νομίζω δε θα μάθω-
κι ίσως, να είναι το πουλί αυτό, όλο το μυστικό εδώ πέρα…

Νίκος Καρούζος, από την ποιητική συλλογή "Είκοσι ποιήματα" (1955)

 

 

μεσοδιάστημα. Μέτρηση ενός συναισθήματος με δυσανάλογη μονάδα μέτρησης.

 

[It’ S Our Honeymoon, Honey!] Της Μαρίας Πετρίτση

 

http://www.bibliotheque.gr/article/52796

 

“I can bear any pain as long as it has meaning.”
― Haruki Murakami, 1Q84
ph by Michaela Knizova

 

 

Συνεννοούμαστε όμως

 

 

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

 

O συντηρητισμός νικά
καθώς περνούν τα χρόνια

Οι νέοι σέβονται την πολυετή σάρκα των γερασμένων
Οι νέες υπό την αιγίδα της φρεσκάδας τους
και της υπομονής τους
παρατηρούν τα σάλια των συντηρητικών
να χύνονται στα γεμισμένα με κρέας πιάτα
του οικογενειακού δείπνου.
Παιδιά και έφηβοι αναστενάζουν και διαμαρτύρονται
που τους απαγορεύουν το παιχνίδι τους
Άβατον τα δωμάτια της γενιάς του 1930
Άβατον οι ψαλμοί τους

Γιατί,
τον συντηρητισμό
πολλοί τον απεχθάνονται
λίγοι τον πολεμάνε.

Δράκαινες μάνες
γεννηθείσες από άλλες
δράκαινες μάνες.

Ορθόδοξες νευρωτικές λουσμένες με πίστη
λοιδορούν το πνεύμα
ουρλιάζοντας προσευχές
«….και μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥυσαὶ ἡμὰς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ελέησόν ημάς από τις αμαρτίες ημών»
«Ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μὲ ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστιν διὰ παντὸς…»
«Μὲ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσονται ὀστᾶ τεταπεινωμένα.»
«Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον»

Υστερικές μητέρες
κρατούν υπό την κατοχή τους
14χρονες άτακτες κόρες.
Ασπάζονται την λιποταξία και τον αθεϊσμό
και όμως
σιχαίνονται και καταδικάζουν τον Ανδρέα Εμπειρίκο.
Καταθλιπτικοί διάσημοι μυθιστοριογράφοι
ρεαλιστές άντρες – πιστοί –
ανέξοδα χλευάσαν διθυράμβους του έρωτα.

Χοντροί μεσήλικες
υπερασπίζονται τη κρυφή πολυγαμία
και την απιστία
έναντι
του ομαδικου έρωτα

Ματαιόδοξες ηθοποιοί
αγοράζουν γυάλινες μελάνες
για να βουτήξουνε μέσα
τις κρυστάλλινες πένες της φιλαρέσκειας τους.

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

Η μέθεξις γιορτάζει την άνοιξη
το καλοκαίρι
Η μέθεξις θροΐζει μες το φθινόπωρο
μες το χειμώνα.

Συναντιούνται κρυφά τα σώματα
εκεί που η γη υπάρχει από μόνη της
Συναθροίζονται κρυφά
Παν και Εσαεί
Το σώμα, οι επιθυμίες, η λύσσα, η έκσταση
Παν και Εσαεί
Οι αφροί της Αφροδίτης
Παν και Εσαεί
Το βλέμμα του Σάτυρου
Παν και Εσαεί

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

Παρελαύνει ο ηδονισμός
δίχως αξιοπρεπείς κυρίες ,
δίχως χήρες ευγενών, και χήρες κληρονόμων.
Δίχως σαρκασμούς και ειρωνείες.
Δίχως κραυγές αποδοκιμασίας.

Η θέρμη της ενσυναίσθησης
της συμπόνιας
της αλληλοκατανόησης
Η θέρμη της ανωμαλίας
της μυστικοπάθειας
της χρήσης LSD
και ο χρησμός των νέων
για ένα μέλλον άνευ ορίων και άνευ όρων.

Ο συντηρητισμός κομματιάζεται και αργοπεθαίνει
στη μοναξιά του ποιητή
στην θερμή προσευχή της απελπισμένης άθεης
στη συνωμοτική προσδοκία των «πυρήνων της φωτιάς»
στα τεράστια οδοφράγματα και τις κατεστραμμένες εκκλησίες
στους θανατωμένους αρχιεπισκόπους
στις 238 γυμνές δολοφονημένες μοναχές
στους 2365 καταδιωγμένους μοναχούς και
στους 4184 νεκρούς ιερείς
στην Ισπανία το 1936
στις φλεγόμενες νύχτες στη Τυνησία το 2011,
στο βουητό των δρόμων του 2008 στην Αθήνα.
Ο συντηρητισμός πεθαίνει
στoν στοχασμό ενός ερασιτέχνη φιλόσοφου
στις μικρές και μεγάλες ακτές γυμνιστών
στους συνειρμούς των μεθυσμένων
και στα βογγητά γυναικών
που ξεσκίζονται από θηλυπρεπείς άντρες.

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

Ο καθωσπρεπισμός ξερνάει το αίμα του
και ψοφάει από καρκίνο εντέρου
όταν το σώμα
- λευκό, μαύρο, ξανθό, μελαχρινό –
απειθαρχεί,
όταν η σεμνότητα αφανίζεται
από τα σκέλια των παρθένων
όταν η ζωτική ενέργεια νυμφομανών εξαντλείται
όταν οι γονείς απαρνιούνται
το αίσθημα ευθύνης
όταν η σύνεση εξασθενίζει από
αφροδισιακά νοσήματα
και όταν τα σαρκικά πάθη δυναστεύουν την κοινή λογική.

Όχι Λόγος
Όχι εγκράτεια
Όχι αυτοέλεγχος

Το σώμα απόλαυσε,
απολαμβάνει και θα απολαμβάνει για πάντα.

 

"Acknowledging the good that you already have in your life is the foundation for all abundance."
— Eckhart Tolle, A New Earth: Awakening to Your Life’s Purpose

 

 

"Ζω με τον αφέντη μου
Για τον αφέντη μου
Όργανο της στοργής και της οργής του"
(...από ένα ποίημα του Αργύρη Χιόνη)

 

 

“Say what we will, death is the best thing nature has found to please everyone.” ― Emil Cioran, The Trouble With Being Born

Image: Leos Carax, Bad Blood (Mauvais sang), 1986