Δεσποινίς έμπνευση

Σπασμένα γόνατα
by verajfrantzh

 

Στη Ρηγίλλης κυκλοφορούν διάφοροι μπασμένοι σωματότυποι με καραμανλικά κοστούμια. Κυρίες με αυστηρά καρέ που καμία τρίχα δεν εξέχει από την τετραγωνισμένη κουπ και δεν γαργαλάει το σβέρκο. Κονιορτοποιημένα σκυλιά με ροζ γιρλάντες στο λαιμό κατουράνε στις γωνίες των δρόμων.

Τα παιδιά δεν γεννιούνται σε αυτόν το δρόμο. Κανένα πιτσιρίκι δεν κυκλοφορεί με τη τσάντα και το κρεμασμένο μπουφάν στα πλευρά της ή με συνοδεία μια αμίλητη υπηρέτρια- νταντά- ξεθεωμένη. Δεν έχω ακούσει παιδικά γέλια ή μπάλες να αναπηδούν στον κατηφορικό δρόμο.

Σε αντίθεση με την Κτενά. Εκεί είναι αυτό που λέμε «Λατρεύω αυτήν την πόλη. Είναι το Μανχάταν μου το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Είναι το πασάλειμμα τόσων πολιτισμών και στοιχειών από όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις».

Υπερβατικά στοιχεία συναντιούνται στην Κτενά. Η Κτενά έχει την πιο λιγωτική βιτρίνα του κόσμου. Είναι η πιάτσα με τα κουμπάδικα. Τα κουμπιά είναι η χριστιανική δικτατορία για τη γυμνή σάρκα. Τα παιδιά των λουλουδιών έφτυναν τα κουμπιά, καθώς ξελαρυγγιάζονταν υμνώντας τον ελεύθερο έρωτα. Τα κουμπιά γίνονται το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς χιπστερικής επιφανειακής κουλτούρας. Έγιναν το σάλιο του ανοσοποιητικού τους σύστηματος · για να αφορίσουν τις γιούχες. Έχουν στοχοποιηθεί τόσο πολύ εξαιτίας της θριαμβολογίας του φαίνεσθαι που συνεχίζουν να το λατρεύουν αδιάκοπα και αβάσταχτα. Κουμπώνουν τα πουκάμισα έως πάνω με μικρά διαφανή κουμπάκια, σφίγγοντας τις αμυγδαλές τους και κάνοντας επικύψεις σε κάθετι νεωτερικό που βρομάει ναφθαλίνη. Tραυλίζουν μπροστά στην αυθεντικότητα. Μένουν κατάκοιτοι και κρεβατωμένοι πάνω σε ποιητικά στιχάκια στρώματα φθηνά και ανέραστα. Μπορεί να μην είναι τόσο προσποιητοί όσο θέλουν να νομίζουν. Αυτοταϊζονται με στιλ σαν αποπαίδια του Μπάουι, αλλά αυτό το γαμημένο «το ανήκειν» είναι τόσο αιώνιο που έχω βαρεθεί να τους κακοχαρακτηρίζω. Και μιλώ για «ανήκειν», γιατί αφανέρωτα πια το δέχονται τον όρο. Έχει ξεκινήσει η απενεχοποίηση. Φοράνε προφυλακτικά στα δάχτυλα και υψώνουν το μεσαίο δάχτυλο. Τα συζητάμε στις ταβέρνες όλα αυτά και μπλεκόμαστε με το κλίμα σαν καλοκουρδισμένες μηχανές αναζήτησης. Αποδεχόμαστε τις προσβολές των ίδιων μας των λόγων. Πανηγυράκι.

Μόνο η Φρίντα Κάλο λείπει από την βιτρίνα του καταστήματος στην Κτενά. Θα’ κανε καλή παρέα με την Όντρεϊ Χέμπορν, που είναι φιμωμένη με ένα τεράστιο κουμπί με τέσσερις τρύπες σε μια bondage φαντασίωση κάποιου εντελώς διεστραμμένου μέσου μυαλού.

Τρίφατσο μαγαζί που χώνεται έως τα σωθικά του στενού. Καλή περίπτωση. Θα ανθούσε κάποιες εποχές. Ακόμη και τώρα έχει κόσμο. Ατενίζω τις επάλληλες στρώσεις από κορδελάκια, κλωστές και νήματα. Φτάνουν πάνω απο το κεφάλι μου ακόμη και αν τεντώσω τα δάχτυλα των ποδιών μου. Μέχρι πάνω γεμάτη η αποθήκη του καταστήματος, τεκτονικές πλάκες χρωμάτων και υφών, το κρεβάτι που έχει κρυμμένο το μπιζέλι η πριγκίπισσα του παραμυθιού.

Καρκινοβατώ στις ιστορίες της Κτενά. Τα ζευγάρια που φιλήθηκαν εκεί, ένα φονικό και δυο γεννήσεις παιδιών, ένα καλό νέο, μια εκταφή. Δέχομαι πως δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία που θα χαθώ σαν σκόνη μέσα στο συμπαντικό πείραμα της Κτενά και ούτε το χέρι του θεού θα με βρει μέσα σε τυρβώδεις αναμνήσεις των δισεκατομμυρίων χρόνων που έχουν γραφτεί στο δρόμο αυτό. Δέχομαι το γεγονός ότι τα ατελή πόδια του Γκρέγκορ Σάμσα θα με γαργαλούν στο υπογάστριο μέχρι να γελάσω πολύ, πάρα πολύ και να γίνουν ιαχές τα χάχανα και θα ξαναγεννηθώ πλήρης-εγώ, ανάμεσα στα μαλλιά και τα ακούμπωτα παντελόνια που χάσκουν αληθινοί εφιάλτες.

Να μας επιτρέψουν την ευγονική, να γλυτώσουμε από τους έρωτες.

Να γλυτώσουμε από γυναικωνίτες με σαραντάρες που εξομολογούνται τον σεξισμό που δέχονται απο πεθερές. Ήταν και αυτές 18, όταν έμειναν έγκυες. Ευθύνη έχουν και τα αγόρια. Ευθύνη έχει και το σπέρμα. Λένε σε μια ταβέρνα δίπλα μου, γυναίκες λεπτές και καλοβαλμένες για την κυριακάτικη βόλτα.

Και δεν περνάει η ζωή, γιατί κάνουμε λάθη. Λάθη που δεν μας αρέσουν. Όμως, η ευτυχία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα λάθη που φαίνονται ισάξια με τους εαυτούς μας.

Aπόψε καθαγιάζονται οι μούσες, αυτές οι λέρες με τη βλάχικη ρίζα και την πίστη στον θεό Ρα.

 

Η Σοφία (Μίλτος Σαχτούρης)

Η Σοφία κάθεται ψηλά σ' ένα δέντρο
με ξερά κλαδιά
το χειμώνα
πλάι της τα σύννεφα περνούν

η Σοφία είναι μια συσκευή
που έσπασε
πια δεν λειτουργεί

κι η Σοφία κάθεται ψηλά
τώρα
σ' ένα δέντρο

 

 

“I long to be free—desperately free. Free as the stillborn are free.” ― Emil Cioran, The Trouble With Being Born
Image: Jean-Luc Godard, Number Two (Numéro deux), 1975

 

 

Πνίγομαι μέσα σε μια κούπα καφέ
κάποιος με ανακατεύει αφηρημένος
μ' ανακατεύει μ' ανακατεύει.
Δε βλέπει που δεν λιώνω
να με βγάλει να σωθώ.

Αργύρης Χιόνης

 

 

XV
Για τελευταία φορά το ξαναλέω
Οι προνύμφες είναι θεές
Οι πεταλούδες είναι άνθη σε αέναη κίνηση
Χαλασμένα δόντια
δόντια που θρύβουν
Στην εποχή ανήκω του βωβού σινεμά.
Το γαμήσι είναι πράξη λογοτεχνική.
(Ποιήματα επείγουσας ανάγκης, Μετάφραση: Αργύρης Χιόνης)

Nicanor Parra

 

 

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολούθε μάς κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία τού Eίναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο και δεν είμαστε τίποτα απ’
αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

Γεώργιος Β. Μακρής

 

It's cool to be different and just be who you are and shock people in a good way.
-Brendon Urie

 

 

( Vicious )

Kάνεις γκριμάτσες και μαδιέται
η καρδιά μου
μιλώ με τη μύτη
λύνονται τα μαλλιά μου
γελάς
ανοίγεις το στόμα
αλαφρωμένο κι άδειο σα μια λεχώνα
πηδώ στην αγκαλιά σου
μια κουστωδία χωρατά
μπροβαίνει ξάφνου
το κρεβάτι μου βουλιάζει μέσα στη νύχτα
τα φουστάνια μου πέφτουν
γελάς.

.

●▬▬▬▬▬▬▬●
.

Τζόυς Μανσούρ

 

Ph:Ellen Rogers

 

[Είσαι Η Ψίχα Μου, Είμαι Η Κόρα] Της Μαρίας Γιαγιάννου

Είσαι η ψίχα μου, είμαι η κόρα. Κατά καιρούς η κόρα είσαι εσύ, γιατί είσαι πιο σκληρός και θρυμματίζεσαι εύκολα. Εγώ είμαι μαλακιά και γίνομαι φυγόπονα στρογγυλά μπαλάκια. Μετά τον έρωτα στα νύχια μας έχουν μείνει κομμάτια από ζύμη, στα χείλη μας ίχνη από σουσάμι, στα γεννητικά μας όργανα σάλια από μέλι και για είκοσι τέσσερις ώρες ό, τι πιάσουμε γίνεται απέραντος σιτοβολώνας χτενισμένος απ’ τον άνεμο, καθρεφτισμένος στον ήλιο. Λες κάποτε η παραγωγή να πάψει; Όλα αυτά να γεράσουν; Λες να γεράσουμε; Μπα. Να ξεφουσκώσουμε; Αποκλείεται. Να στεγνώσουμε και να συρρικνωθούμε; Αδύνατον. Να γίνουμε δύο ξεχωριστά ξερά κριτσίνια σε μια λιγδιασμένη σακουλίτσα; Ή, ακόμη χειρότερα, σε δύο λιγδιασμένες σακούλες; Λες να γίνουμε εκείνες οι μπαγιάτικες φραντζόλες ψωμί που φύλαγε η γιαγιά μου μέχρι που γίνονταν παξιμάδι; Τις κρατούσε στην ψωμιέρα ως κόρα οφθαλμού.

 

Έχει παραγίνει το κακό με το διασυρμό της νοσταλγίας. Μήπως τελικά η νοσταλγία δεν είναι πρόβλημα; Για να είμαι ειλικρινής, εγώ ήδη νοσταλγώ το μέλλον όπου θα νοσταλγούμε το παρελθόν, το οποίο δεν είναι άλλο από το σήμερα. Με άλλα λόγια νοσταλγώ το σήμερα. Σαν να λέμε ζηλεύω τον εαυτό μου και θα ήθελα να είμαι στη θέση μου. Όταν με αγκαλιάζει το Σώμα μας. Όταν σουφρώνεις τα φρύδια σου. Όταν απλώνεται η σκιά σου πάνω μου, όπως ο πλάτανος απλώνεται πάνω από τον ηλιοβολημένο. Όταν τα χείλη σου στρογγυλεύουν. Όταν ο χαρακτήρας σου με κάνει να κλαίω από ευγνωμοσύνη. Όταν με χαϊδεύεις κάποια μεσημέρια στην πλάτη την ώρα που διαβάζω. Όταν κλαις- Θεέ μου-, όταν κλαις. Όταν η τιμιότητά σου με ζαλίζει σαν τη ρόδα του λούνα παρκ. Όταν τσιρίζουμε και χοροπηδάμε και μετά βγαίνουμε έξω και κάνουμε τους σοβαρούς, χωρίς να ξεχνάμε ότι πριν τσιρίζαμε και χοροπηδούσαμε, κι ακόμα κουβαλάμε την τσιρίδα και το χοροπηδητό στην κοιλιά μας. Τότε με ζηλεύω, γίνομαι ανταγωνιστική και θέλω να με διώξω για να πάρω εγώ τη θέση μου δίπλα σου. Για να σε χαίρομαι, με αυτή τη χαρά που μοιάζει λίγο (ή πολύ) με ύβριν. Ξεσηκώνει και φθόνο, για κάποιους από εκείνους που χρησιμοποιούν μόνο βαφτιστικά ονόματα. Τι σημασία έχει; Εγώ τους αγαπώ όλους επειδή αγαπώ εσένα. Και επειδή με αγαπάς.


[απ΄το βιβλίο “Μπαλαντέρ”]


artworks : Emon Toufanian

 

[Μηνύματα] Του Βασίλη Λαλιώτη


-Πες καυλώνω.
– Καυλώνω.
-Πες το μουνάκι μου στάζει.
-Το μουνάκι μου στάζει.
-Πες ξεσκισέ με
-Ξεσκισέ με.
-Πες γαμιά μου.
-Γαμιά μου.
-Πες βάλτον βαθιά.
-Έχυσα

 

 

Αφού είμαι σκλάβος σου, τι πια μου μένει
τις προσταγές σου απ' το να προσδοκώ;
Γερνά η στιγμή κι η μέρα μου πεθαίνει
που στο δικό σου δεν με βρει πλευρό.
Κι όμως, ποτέ την καρτερία δεν χάνω
με τον νωθρό καιρό που δεν περνά
ή τη ζωή την αλγεινή που κάνω,
αν μου 'πες προτού φύγεις "έχε γεια".
Κι ούτε ποτέ, κι ας καίγομαι, ρωτάω
πού βρίσκεσαι, τι κάνεις, με ποιους να 'σαι·
μα ξεχασμένος μένω να κοιτάω
πόση χαρά σκορπάς σ' όσους θυμάσαι.
Aν θες να με ξεκάνεις, μη διστάζεις:
τώρα που όλοι με χτυπούν, χτύπα και συ.
Πεσμένο εμπρός σου μ' έχεις, τι δειλιάζεις;
φύγε, και δώσ' μου τη στερνή βολή.
Και μη μ' αφήνεις μήτε ν' ανασάνω
μήτε στιγμή σε ησυχία να κάτσω:
τώρα που σέρνομαι στο ριγκ απάνω,
δώσε μου μια, να πάω στο καναβάτσο
Φύγε λοιπόν, ξεπούλα με όσο όσο,
μην περιμένεις ν' αναλάβω πάλι
Συμπόνια θα μου δείξεις πιο μεγάλη,
νοκ-άουτ στα χεράκια σου αν τελειώσω.
Αφού το ξέρω: στα ρηχά πνιγμένος,
έτσι και σ' έχω χάσει, πάω χαμένος...

W.Shakespear.