Δεσποινίς έμπνευση

La vie est belle

l'amour est délicieux.~

 

Χωρίς αγάπη δεν θα υπήρχε βία. Η βία που προκαλείται από την κατάχρηση της αγάπης. Αγάπη που πάντα εγείρει αξίωση ιδιοκτησίας, αγάπη που είναι πιο κρύα από το θάνατο. Δεν υπάρχουν, όπως λένε, αληθινά συναισθήματα; Η ταινία μου είναι μια ταινία ενάντια στα συναισθήματα. Επειδή πιστεύω, ότι σε όλα τα συναισθήματα γίνεται κατάχρηση και πραγματικά, καταχρώνται . (…)

Rainer Werner Fassbinder, Συνέντευξη στην Ingeborg Weber, Stuttgarter Zeitung, 25. Juni 1969

 

Η "γιορτή" των ερωτευμένων. Η γιορτή ποιων;

 

H "γιορτή" των ερωτευμένων. Η γιορτή ποιων;

Ξέρεις..."Ερωτας"....λουλούδια, σοκολατάκια, ποτά κι άλλα ποτά κι άλλα ποτά, μήπως και τελειώσει ιδανικά η βραδιά. Πολύ πιθανόν να γίνει αυτό. Αν δεν λιποθυμήσετε βέβαια πρώτα.

Κι εσύ, σαν άντρας, πρέπει να πιεις αρκετά, γιατί αλλιώς δεν βγαίνουν από το στόμα οι κατάλληλες λέξεις, ακόμα και αν θεωρείς πως είσαι σούπερ άντρας και μπορείς να κάνεις θαύματα.

Κι εσύ σαν γυναίκα, πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πως σε θέλει και για την προσωπικότητα σου, γιατί είσαι μια θεά, καρακουκλάρα, είναι ξεκάθαρο αυτό και σε θέλουν όλοι. Ποτά λοιπόν! Στην υγειά μας! Ωραία κυλάει η βραδιά. Μια χαρά. Λόγια κι άλλα λόγια, αλκοόλ κι άλλο αλκοόλ, χαμόγελα και....έρωτας.

Έρωτας; Θα'θελες. Είσαι τόσο τυφλά ερωτευμένος με τον εαυτό σου, που δεν μπορείς να ερωτευτείς άλλον άνθρωπο. Σεξ. Μόνο.

"Η γιορτή του ανούσιου σεξ" λοιπόν. Όπως σε κάθε έξοδο σου εξάλλου...
"Μα μη τα ισοπεδώνεις όλα", μου φωνάζεις. Έχεις δίκιο, συγγνώμη.

"Η γιορτή της μεγαλύτερης πιθανότητας για ανούσιο σεξ". Καλύτερα τώρα; Αν είσαι εσύ οκ μ'αυτό, πάω πάσο. Προσωπικά, προτιμώ την Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας. Είναι πιο ειλικρινής.

Άντζυ

 

Μονολογώ με σένα - Elfriede Gerstl

Καταμεσής της αιωνιότητας
ήρθες σε μένα
προσφέρεις μπισκότα για το τσάι
τα τρώω απρόθυμα
το ότι δεν σε ήξερα πάντα
περνά από το κεφάλι μου
πολλές ζωές στριμωγμένες σε μία
δεν υπάρχει λόγος για δυσαρέσκεια
δεν υπάρχει λόγος για ικανοποίηση
ένα φύλλο στον άνεμο
και αυτοθεωρείται τόσο σημαντικό

 

 

Στον απόηχο της γιορτής που δεν θες να γιορτάζεις
Βέρα I. Φραντζή

 

Στα 6 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 9χρονο, εγγονό της γειτόνισσας με μπουκλάκια μαλλιά και παιδικού λίπους κοιλίτσα και να παίζετε κουκλόσπιτο μπάρμπι μαζί στην αυλή.
Στα 17 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 43χρονο, καθηγητή μαθηματικών που βγάζει τη βέρα του και την αφήνει στο τσεπάκι του πουκάμισου και αυτή διαφανίζει την άλω της και σχηματίζει ανήθικους κρίκους και δεσμά.
Στα 23 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 37χρονο, ροκά αρχιτέκτονα, να ξέρει πού μπαίνουν οι ευθείες και οι καμπύλες και κάθε τραγούδι σε ποιο δίσκο αντιστοιχεί και να νομίζεις ότι μπορεί να πετύχει.
Στα 31 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 29χρονο, που ζει στην Αθήνα από τα φοιτητικά του χρόνια και έχει βαρεθεί τα ετοιματζίδικο φαγητό και τα ξενύχτια και έχει μια συλλογή απο παλιές φωτογραφικές μηχανές.
Στα 43 είναι ιδανικό να ερωτευτείς ένα 25χρονο, μεταπτυχιακό φοιτητή της Ιατρικής και να παίζετε την ανατομία ενός ερωτικού εγκλήματος.
Στα 54 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τον κινηματογράφο και τα μικρά καφέ και τις σαπουνόφουσκες και εκεί να συναντήσεις έναν 33χρονο και να κόψεις τις φλέβες σου για την χαμένη νεότητά σου και τα ταξίδια που δεν έκανες.
Στα 65 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τα εγγόνια σου.
Στα 72 είναι ιδανικό να ερωτευτείς ένα 19χρονο, που αγαπάει την στίξη και την ποίηση και να σου φέρνει γάλα, εφημερίδα και τα φάρμακα και να ψαύει τα πετσιά σου και να τον γαργαλάς με τα λευκά σου μαλλιά στα ρουθούνια και στα βλέφαρα.
Στα 82 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τη μαύρη ρόμπα σου και τα περιοδικά με το πρόγραμμα της τηλεόρασης και τη γεύση από το γλυκό σταφύλι και τις οδοντογλυφίδες.
Στα 92 είναι ιδανικό να ερωτευτείς το σκοτάδι.
Στα 101 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τους αποχαιρετισμούς.

 

Την θέλω ασθενή
Την θέλω ασθενή εγώ την φίλην μου, ταχείαν·
ωχράν την θέλω και λευκήν ως νεκρικήν σινδόνην·
με είκοσι φθινόπωρα, με άνοιξιν καμμίαν,
μ’ ολίγον σώμα ―άνεμον σχεδόν―, ολίγην κόνιν.
Την θέλω επιθάνατον μ’ αθανασίας μύρον,
κόρην και φάσμα, σάβανον αντί εσθήτος σύρον.
Θέλω την φίλην μου ωδήν εκλείπουσαν ηρέμα·
αθανασίας βλέπουσαν οδόν εις τάφου στόμα·
καλήν και μελαγχολικήν, με ήμερον το βλέμμα,
με φυομένην πτέρυγα εις καταρρέον σώμα.
Την θέλω κόρην, αδελφήν και φίλην μου αγίαν,
αλλ’ όχι και νυμφίαν μου, αλλά ποτέ νυμφίαν!

Αχιλλεύς Παράσχος
«Έρως», 7-12. Ποιήματα, Γ΄, 1881. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 276 - 277

Φωτογραφία: Deviant Art

 

 

Να μη λυπάσαι που πέφτουν
τα φύλλα φθινόπωρο.
Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει
και πάλι στα δέντρα.

Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε
στην ανάσταση.

Νοέμβριος ’86
.
.

Νίκος Καρούζος

 

 

Ο έρωτας είναι μια αιρετική προοικονομία


Γυναικείες φωνές-κτερίσματα στο πλήθος
Βέρα I. Φραντζή

Ξεφυλλίζω σε μια αίθουσα αναμονής ένα γυναικείο περιοδικό.
«Πώς να ξεπεράσετε το hangover: δέκα τρόποι.»
«Ελένη Μενεγάκη, το μυστικό των μαλλιών της.»
Ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες ισορροπούν πάνω στα τακούνια τους και μας λένε για τις δίαιτες που κάνουν. Γλυκά χαμόγελα, μάνες, μπουνταλάδες σερνικοί σπρώχνουν καρότσια δίπλα στις καλοβαλμένες γυναίκες τους, πλαστικές φράντζες από την πολλή λακ κρύβουν τα πρόσωπά τους, με νάζι ξεπροβάλλει ένα σιλικονούχο χείλος που ψιθυρίζει λάγνες κοινοτυπίες στους άντρες και στερεοτυπικές ενέσεις αφαίμαξης της θνητής γυναικείας αυτοπεποίθησης. Ελληνίδα μανούλα μου, πού είσαι; Αυτήν την κόρη μεγάλωσες;

Μετά από εφτά χρόνια οικονομικής λιτότητας, η Ελληνίδα έχει αποκτήσει μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα από αυτή των ’90ς. Το μορφωμένο κορίτσι έχει μείνει άνεργο, ενώ η ροζ τσιχλόφοσκα των λαϊφστάιλ περιοδικών ευδαιμονεί… Ολιγοσέλιδη μεν και με περιορισμένη κυκλοφορία, αλλά καλά κρατεί δε.

Στον αντίποδα, διανοούμενες Ελληνίδες παρουσιάζονται άτεγκτες, όπως ορίζει το μιντιακό και σοσιαλμιντιακό τοπίο. Να κάνουμε πειράματα στους παιδόφιλους, οι Έλληνες είναι τεμπέληδες… κλαπ-κλαπ τα παλαμάκια. Τα βιβλία μου δεν θέλω να μοιράζονται στις δανειστικές βιβλιοθήκες. Να φύγουν οι μαύροι από τα βαγόνια με τις βαλίτσες. To διχτυωτό καλσόν ταιριάζει στις ορκωμοσίες της Βουλής. Τηλεπερσόνες πουλούν συμβουλές ανατομικής ευχέρειας για ένα 16 τοις εκατό τηλεθέασης στα πρωινάδικα. Διαλαλούν την άλαλή τους πρόζα…

Είμαι γέννημα-θρέμμα του πασιφισμού των καλλιστείων. Έχω ανατραφεί με το noblesse oblige, μα σου γαμώ πρόσφυγα-κακοποιέ-μαύρε. Είμαι η βιτρίνα μιας παράταξης. Δεν κάνω ορθογραφικά. Ξέρω να βάζω τις λεξούλες στη σειρά. Θα αντιμιλήσω σε όποιον τολμήσει να λαβώσει τον ναρκισσισμό μου. Τόση αποτρίχωση, ενυδάτωση και δαντέλα στα εσώρουχα σπαταλώ, δεν θα μου πεις εσύ ανθρωποειδές εμένα! Εγώ μαζεύω λάικ, εγώ εργάζομαι, εγώ τα κατάφερα στην Ελλάδα της κρίσης. Κοίτα τα κοριτσάκια πώς περιμένουν στις ουρές του ΟΑΕΔ. Εγώ έχω κατακτήσει την κορυφή.

Η περιποίηση της γυναίκας έρχεται καταπιεστική. Δεν έχεις είκοσι, σαράντα, πενήντα ευρώ τον μήνα να κάνεις μανικιούρ, πεντικιούρ, να βάψεις τη ρίζα των μαλλιών σου, να γίνεις κοκκινομάλλα, να πάρεις τα Balmain –όλες τα αγοράζουν; Να παχύνεις λίγο σαν την Κιμ Καρντάσιαν, τους κοιλιακούς σου όμως να τους διατηρήσεις. Κυτταρίτιδα; Και άδειο πορτοφόλι και εργασιακή πείρα μηδέν στα 26 και ένα πτυχίο της Φιλοσοφικής του κώλου και κυτταρίτιδα; Πόσα θέλεις να σου συγχωρέσει αυτός ο κόσμος;

Οι άντρες θέλουν τις ψηλές με τα παθιασμένα χείλη. Έρχονται τα θεσπέσια πλάσματα από την Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Μολδαβία, δημιουργούν πρότυπα. Εμείς εδώ την κουτσοβγάζουμε, να τραβήξουμε τα αδιάφορα βλέμματα των καθημαγμένων αντρών, των ευνουχισμένων από τις μανάδες τους και τους βασανιστές εργοδότες. Βγάζουμε και καμιά σέλφι το πρωί με ένα ντεκολτέ μπλουζάκι –ανάμεσα στην πορνογραφία και την αξιοπρέπεια αποζητάμε το ενδιαφέρον. Το Facebook διευρύνει το τοπίο των γνωριμιών, άλλωστε. Αφού δεν έχουμε δουλειά, ας κάνουμε δημόσιες σχέσεις.

Στη δουλειά –όταν υπάρχει– χαμαλίκι και σεξιζμούλης. Αυτός ο πικρόχολος των άλλων γυναικών στα σκλαβοπάζαρα που εμπορεύονται φωτοτυπίες παντελονάκια. Αυτός ο αδιαμεσολάβητος των ανδρών, που γίνονται πιο βίαιοι λόγω της κρίσης. Τους έχουν κόψει τα μπόνους, δεν προλαβαίνουν να δουν την γκόμενα, δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες, ωραίο το ερωτικό παιχνίδι στο οχτάωρο. Ας πούμε τα προσβλητικά μας στα γυναικάκια. Έχουν και δουλίτσα, θέλουν και σεβασμό; Δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη…

Στις σχέσεις, οι άντρες σού τάζουν παιδιά. Δεν έμεινε και τίποτα άλλο να σε χειραγωγήσουν. Ο έρωτας είναι μια αιρετική προοικονομία, τον γάμο τον ξέρεις από τους γονείς σου ξεφτισμένο, την καριέρα την έχεις θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Ώς τα 101 θα ζήσεις, μα οι γυναικείες ορμόνες φουσκώνουν στήθη, φτιάχνουν αυτοπεποίθηση – διαπερνά ηδονική τα βλέφαρα, τις γάμπες, τους ώμους- ένα στόχαστρο στο κυνήγι του έρωτα, της καύλας, της αγάπης. Αμφιλεγόμενη γκόμενα, βαυκαλίζεσαι για την ιδιαιτερότητα σου, σου πλέκουν εγκώμια, σε πνίγουν σε νάιλον αγκαλιές σακούλες, σε κλείνουν σε ηλεκτρικά φωτισμένα φρούρια περιφρονώντας την υπεραξία που χαρίζεις στο εμπόρευμα, γιορτή τα εναπομείναντα ήθη.

Και πνίγεσαι ανάμεσα σε φράχτες μέσα στη λίμνη των επιθυμιών που δεν θα συμβούν ποτέ, αυτό που δεν θα γίνεις ποτέ. Γυναίκα στο πλάι του, μάνα τυχερή, πλήρης… Επιτυχία, δημιουργικότητα, υγεία. Σου αφαιρούν τα τουβλάκια ένα-ένα και η πυραμίδα του Maslow ταλαντεύεται και καταρρέει όπως μια ολόκληρη γενιά.

Νέφος.

 

"Όταν κάποιος είναι ελεύθερος, βρίσκεται πάντα σε διακοπές"
Rene Magritte

 

 

“They say women are made of water. So are some men. Most people fall in love for the first time as teenagers. I guess I’m a late bloomer. Maybe I’m too picky. On May 30, 1995, I finally fell in love for the first time. It was raining that night. When I looked at her I suddenly felt like I was a store. And she was me. Without any warning, she suddenly enters the store. I don’t know how long she’ll stay. The longer the better, of course.”
Fallen Angels | Wong Kar-Wai | 1995