Δεσποινίς έμπνευση

[Για Να Μην Φοβόμαστε Τον Τάφο] Του Χάρη Μεγαλυνού


 

Αυτός ο όμορφος φθινοπωριάτικος καιρός
πόσο πάει βαθιά μες στα κόκκαλα.
Η συγκρατημένη του διαύγεια, η ευγενική του
μελαγχολία λες και είναι φτιαγμένες
γι’ αυτό το περιφρονημένο μέρος του κορμιού μας
που μόνο όταν είμαστε γέροι κάνει την παρουσία του
αισθητή σαν μια μακρινή υπενθύμιση του τάφου.
Κι όπως το φθινόπωρο είναι ο τάφος,
όχι μόνο του καλοκαιριού αλλά ολόκληρης
της χρονιάς, το λίκνο του μούστου,
ο θρίαμβος των πρώτων πουλόβερ,
έτσι κι αυτό που ονομάζουμε ρευματισμούς,
πόνους στα κόκκαλα, δεν έχουν τίποτα
απ’ την στυγνότητα των συναισθημάτων της νιότης.


Δεν θέλω να κλάψω τώρα που ήρθε το φθινόπωρο
δεν θέλω να δω στα ρείθρα αυτό το νερό
των πόλεων, αυτό το νερό το τόσο θολό
απ’ τους στροβίλους της ανικανοποίησης.
Μόνο να, θέλω αυτός ο όμορφος φθινοπωριάτικος
καιρός να δώσει στα κόκκαλά μας
που μόνο το φιλί του τάφου θα αισθανθούν
να νοιώσουν κάτι απ’ το ρίγος
και την θαλπωρή της θνητής μας σάρκας

 

Σ. Μ

Προφέρω τ' όνομα
Και ζυγίζω τη στιγμή
Και τρομάζει ο χρόνος, τρομάζει η αιωνιότητα
Η φωνή μου παθαίνει κράμπες
Το στόμα μου γεμίζει με ωμό κρέας χωρίς σκιές
Και λιβάνι
Και πάθος για αδιάκοπη γυμνή ασέλγεια...
Ένα αφρώδες θαύμα.

Γιατί

Αυτή τη στιγμή ζυγίζω το παραμύθι που δημιούργησα
Και νιώθω πως το παραμύθι
Όλο και λιγότερο με πιστεύει...
..........................................................................
Μια γοργόνα λαγνεύει τον δήμιό της
Φιλά τα γένια και τη λέπρα του
Και μετά απαγχονίζεται
Σε σκοτεινή παραλία.

 

 

Σ. Μ

Γεμάτος κενά
Που παραμένουν κενά...

Παρά τις καταθέσεις μολυσμένων ερώτων μου
Και της υγειονομικής ταφής των ονείρων μου
Και των συμβιβασμών

Σαν οίκος γαλήνης εγκαταλελειμμένος
Και μουσείο ανακυκλωμένης ευτυχίας
.....................................................
Είμαι γεμάτος κενά
Μόνο κενά

Που καθώς περνάνε μέσα απ' το χρόνο
Η σάρκα τους, με προδίδει.

 

 

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*
by ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ

 

μικρό χαρτί που διάλεξα – τι κρίμα
να κάνω τις λέξεις μου χειροτεχνία]


ρούχα νεκρού ταίριασαν στο σωματότυπό μου
δυο μπατζάκια δυο μανίκια δυο μπεζ πουκάμισα
ορθόδοξη φτώχεια να μοιράζεσαι σα καλοσύνη
παράξενα πλάσματα ακατέργαστης περηφάνιας
μύριοι που έσχισαν τα νερά παρθένου θάλασσας
για να χορτάσει η πείνα – ο λόγος παρακλητικός
πλατεία βικτωρίας κληρώθηκα σε μοναστήρι να
κρυφτώ και να αντέξω επειδή όποιος αισθάνεται
δυνατός θαμπώνεται από τα πολλά ψέμματα
περί συμπόνοιας που μαθαίνουν τα παιδιά στο
μάθημα των θρησκευτικών να έχουν καθαρή
συνείδηση μιας και το δικό μας καλό δεν είναι
ούτε αγαθό σχολείο ούτε άγιο γυμνάσιο

δαίμονα της βαβέλ κατάντια πρωτομάρτυρα
δεν μπορείς επ΄ουδενί να προφέρεις τη λέξη
πόνος – ασήμαντος η σημασία της – νομίζεις
πως ερμηνεύεις τους νόμους καλύτερα από κάθε
άλλον – τα μάτια σου κόβουν γέφυρες ανάμεσα
– τυφλώνεσαι και όλα τα ψηφία του αλφάβητου
σου μοιάζουν ίδια σαν τρύπα μίσους με βάθος
πιο μεγάλο απ΄τον ορίζοντα και αδυνατείς
να νοιώσεις το πόνο του αθώου σαν υλικό
ορφάνιας και δεν αντέχεις να σηκώσεις λίγο
απ΄το βάρος του αδύναμου που το μόνο που
επιθυμεί είναι μια ευκαιρία δεύτερης ζωής

όταν θα γίνω πλούσιος από τα ποιήματα μου
θα βάλω φωτιά σε όλα τα τσίγκινα προσφυγικά
πτωχόσπιτα για να θυμώσουν και να φύγουν
τα μπεκατσόπουλα μακριά απ΄τη πόλη μου
– ένα μαύρο κοπάδι να βρει ούριο άνεμο στο
πέρασμά του καθώς θα ψάχνει κλαδιά να σταθεί
να χορτάσει λίγη ζωή ανθρώπινη να νιώσει πιο
ασφαλής σε απότιστο τόπο εκεί που δεν θα
ντρέπεσαι να είσαι ο έσχατος των εσχάτων και
που ο θάνατος δεν σε φοβίζει πριν να γεράσεις
ή προτού προλάβεις να μάθεις τη γλώσσα των
ντόπιων και κάνεις τη τύχη σου

 

Εντάξει. Δεν κλαίμε.
Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει.
Κατερίνα Γώγου
____________
photo: Deborah Turbeville

 

 

Το πατωμα γλιστραει.
Πουλια φτερουγιζουν μεσα στο Σπιτι.
Κλεινω τα παραθυρα.
Οι ανασες κρατιουνται.
Ολες οι Αμαρτιες Σας
εχουν πληρωθει.
Ειμαι Ελευθερη + Εκτεθειμενη.
Παντα ημουν.

E.G

 

 

το ραντεβού

I am almost equal to a shadow

Μια υπόνοια που δεν ήταν ξεκάθαρη, πλανιόταν στον ψυχρό αέρα, μα ο αναλλοίωτος θόρυβος των αισθήσεων την έκρυβε και έσπρωχνε κάθε λογής φοβίες και αναπάντητα ερωτήματα στο βάθος του μυαλού της. Μια στιγμιαία ατσάλινη λάμψη διαύγειας κατόρθωνε πότε πότε να διαπεράσει την πυκνή ομίχλη της σκέψης της, και με τη μορφή προαισθήματος, τσίγλιζε το αποκοιμισμένο της ένστικτο. Γυρνούσε αλλού το κεφάλι. Είμαι εδώ. Κάτι ζω. Και υπάρχω. Ας δούμε…



 

 

Toshiro Mifune in Seven Samurai

 

 

[ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*]

 


Πρήστηκαν
Πόνεσαν
Μπλάβιασαν
Παραμορφώθηκαν
Ξεφλούδισαν
Κόπηκαν
Μάτωσαν
Έλιωσαν
Εξαρθρώθηκαν
Παρέλυσαν να γράφουνε τα δάχτυλά μας.
Σαν τρελοί ο ένας στον άλλον γράφουμε.
Γράφουμε λαχανιασμένοι κι αντί γι’ ανάσα πατάμε space space.
Μέσα στη νύχτα, κάτω απ’ το σκέπασμα κι από την τουαλέτα.
Επιληπτικοί στενογράφοι με παραμελημένους συνανθρώπους δίπλα μας.
Όμως επείγει να τελειώσουμε την πρόταση.
Κι επείγει να την επιδώσουμε.

Το ίδιο κάνω.
Και τώρα μόλις, αυτό έκανα.
Άφησα έναν άνθρωπο στην τύχη του για να γράψω τη Διάθεση της Νύχτας.

Δεν έχει το ποίημα σχήμα κι είναι και αυτοφαγικό.
Νομίζω όμως τέλεια πως συνεννοηθήκαμε.



[*Κατερίνα Χανδρινού]

 

Kôji Wakamatsu - Ecstasy of the Angels (Tenshi no kōkotsu), 1972

 

 

Ποίημα Εξοχικόν
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Εγώ είμαι ήρωας του είπα και του τόνισα το Εγώ
Δυόσμο μάζευα, αυτός αντίδια
Αυτός μου χίμηξε ως
Αλαφροΐσκιωτος καλός
Όλο λίπος και κόκαλα
Για τη σύζυγο μάζευε χόρτα
Δίπλα στα υγρά μπακακάκια
Για μιαν όμορφη
Που κατούρησε εδώ
Μιαν ωδή της αξίζει μου είπε
Λιθαράκι ζεστό για εμάς
Τους φαλλικούς Λανσελότους
Αφρός, ύφαλα, αλισίβα
Να γουρμάσουν οι φίλιοι καρποί της
Του λέω, οι λύκαινες
Με τα οχτώ τους βυζιά και τις ρόγες
Ναι μου λέει
Σωστά ομιλείς
Ο κυκλοθυμικός των αγρών
Να υπομένομεν πρέπει κι εμείς
Οι τρελοί
Τρώες να γίνομεν και λαγνικοί
Τη διαιώνια τέχνη των δούρειων ίππων
Προσμένοντας
Γύμνια γυμνής
Τις δεσιές
Το ξαλάφρωμα
Το ποιηματάκι των σπλάχνων αυτής