Δεσποινίς έμπνευση

καλός φίλος ο Βασίλης Λαλιώτης!

 

Συχνά, στον ύπνο
με ακολουθεί το ευώδες
από άνθη επιταφίου

σαν αυτές
οι ώρες της ακινησίας
να ζεσταίνονται από
κλάματα και πένθη

και

κάποτε καμπυλώνουν
τόσο το αίσθημα
μέχρι που γέρνει
προς την υπερηφάνεια
να επιμένει κανείς
στη ζωή τη ζώσα

Χ.Ξ

{Painting: Egon Schiele, Meadow with Flowers and Trees, 1910}
 

 

Άμα κάποτε σου μιλήσω μ' αφέλεια παιδική
να μη με δείρεις πάλι
άμα κάποτε σου μιλήσω μ' αλήθεια
να μην την κάνεις θηλειά να με πνίξεις
.
κι αν κάποτε σε πνίξω μ' αλήθεια
αν κάποτε σε δείρω παιδικά
να ξέρεις για όλα φταίει που μεγάλωσα
τα όπλα μου είναι πια σιδερικά
.
με γάμησες
μεγάλωσα
σκοτώνω.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
Κατερίνα Ζησάκη

Oh babe ♡

 

 

Dante’s Inferno (1935, dir. Harry Lachman)

During an extraordinary 8-minute dream sequence, Tracy’s character is shown a vision of the hell that awaits him in the afterlife if he doesn’t change his ways. In the scene pictured below, the souls of suicides are entombed in trees in the seventh circle of hell & fed on by harpies.
 

 

[Αναμνήσεις Ενός Πνιγμένου] Του Αντώνη Αντωνάκου

 

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα. Το ξέρω, πως οι μικροαστοίδεν θέλουν να διαβάζουν δυσάρεστα πράγματα. Η μάνα μου, πνίγηκε δίπλα μου.Μου άφησε το χέρι και βυθίστηκε. Δεν ξέρω αν πρέπει να σκοτωθεί ο θεόςγια να μας δώσουν το χέρι οι άνθρωποι.Γιατί ο θεόςτους φωνάζει να μας δώσουν κλοτσιά.Να πνιγούμε.Να μας φάνε τα ψάρια.Και οι συνταξιούχοι της Εσπερίας. Πόσο κόστισε το σχοινί για τον κοινό μας τάφο;Η πίστηγια να πιστέψουν οι πιστοί το δικό μας θάνατο; Η ύπαρξή μας απασχολεί τις αρχές.

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.
Απ’ το λαιμό του κρεμόταν ένας σταυρός.
Ο θάνατος είναι τετελεσμένο γεγονός.
Ο πνιγμός.
Τα βραβεία για την ποίηση της ήττας.
Ήττα σημαίνει
να μη μπορούν να σε τρομάξουν πια τα ποιήματα.
Ήττα σημαίνει να μην μπορείς να τους τρομάξεις με ποιήματα.
Να μην έχεις τίποτε να πεις.

Αυστηρώς απαγορεύεται η ζωή.
Η αυθάδεια της αναπνοής.
Το γέλιο.

Μεταφέρουμε αρρώστιες για τον πρόεδρο της βουλής.
Για τον γενικό εισαγγελέα του Κράτους.
Για την παναγία και τον κρίνο της.
Για τις αουτοστράτες της Γερμανίας.
Μεταφέρουμε χολέρα
για τον διευθυντή της εθνικής βιβλιοθήκης.

 

Σε ομαδικούς τάφους χωρίς εθνικό ύμνο.

Αξίζει σίγουρα τον κόπο να γεννηθείς.
Για λόγους σεξουαλικής φύσεως.
Για κάποιους ανεξήγητους λόγους.
Προτείνω λοιπόν να αποκαθάρουνε τα ύδατα
από μας τους πνιγμένους.

Νύχτα ζεστή και νύχτα κρύα.
Νύχτα χωρίς αίσθηση.
Νύχτα παγωμένη αλλά εγώ καίγομαι.
Νύχτα ζεστή αλλά εγώ κρυώνω.
Κι ο ήλιος το πιο μαύρο σκοτάδι.

Η λύτρωση απ’ την τρέλα της πείνας.

Μαγαρισμένο νερό και ψυχούλες για τα καβούρια.
Το μουσικό όργανο που λέγετε ανθρώπινο σώμα.

Η μελωδία της ακαμψίας. Οι ένστολοι οικογενειάρχες.Οι ευυπόληπτοι χασικλήδες πατριώτες.Είναι τα θεμελιώδη θέματα της στατιστικής. Κι εγώ ένας ξεδιάντροπος.Ένας πνιγμένος στην πανσέληνο.Τροφή για τα σκυλόψαρα του ρομαντισμού.Για τις προσευχές παιδεραστών παπάδων.Για τις πονετικές εκθέσειςπου γράφουν τα παιδάκια στο γυμνάσιο.Εγώ δίχως το εγώ.Υπόλοιπο της Δημιουργίας.Εγώ το περίσσευμα. Κοιτώ αλλά κανένα δε βλέπω.Γράφω αλλά κανείς δε με διαβάζει. Εξ’ ου και συμπεραίνουν όλοι πως είμαι ένας πνιγμένος. Ότι είχα και δεν είχα έχει σχεδόν σκορπίσει. Ο θάνατός μου ήτανε η μόνη μου ιστορία.

 

 

εάν υπήρχε προορισμός δεν θα ταξιδεύαμε ποτέ.
ο προορισμός είναι η ύστατη ματαίωση.*

 

Flower Nectar...
photographer unknown

 

 

...Θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές...

Πάμπλο Νερούντα

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.
Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή
όπου σαν ανθοδέσμη σφιχτά την κρατάω εγώ
μες στα δυο μου τα χέρια.
Κανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ' ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιος είν' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια του Νότου?
Εγώ είμ' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια το Νότου!
Άσε με. . . άσε με να σε αναπολήσω όπως ήσουν
προτού ν' ανασπασθείς και βγεις στην ύπαρξη.
Κι ευθύς, δες, αλαλάζει ο άνεμος

και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
Ο ουρανός είναι μι' απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.
Κι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Και τότε η βροχή εγυμνώθη.
Πουλιά πετάνε πετούμενα.
Οι άνεμοι. Οι άνεμοι.
Μόνος μου εγώ και αναμετριέμαι με των άλλων τη δύναμη.
Ο ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ' άραγμένα στ' ουρανού το μώλο.
Εσύ είσαι εδώ. Εσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Κι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Επάνω μου να 'ρθεις να κουλουριαστείς
σα να σ' έχουνε σκιάξει.
Κάπου κάπου αδέσποτοι ξεπόρτιζαν απ' τα μάτια σου ήσκιοι,
ξένοι, παράδοξοι.
Και τώρα, τωραδά, εδώ,
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι' αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
Σην ώρα όπου ο άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ' αγαπάω,
κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τα δαμάσκηνα του στόματός σου.
Πόσο έχεις στ' αλήθεια πονέσει,
ώσπου να 'βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη
και τ' όνομά μου που όλους τους κάνει και τρέμουν . . .
Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του αυγερινού
να μας φιλάει τα μάτια
και πάνω απ' τα κεφάλια μας το χάραμα κυκλοδίωκτο
ν' ανοίγει ωσάν ριπίδιο.
Σα λόγια μου σε μούσκεψαν θωπεύοντάς σε.
Καιρός πάει πολύς που αγάπησα
το ηλιόλουστο σώμα σου, το μαργαριταρένιο.
Και πιστεύω έτσι πως εγώ είμαι ο κύριος
του σύμπαντος όλου.
Θα σου φέρω απ' τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.