Δεσποινίς έμπνευση

Έγκλημα Αρτιμέλειας

Να είσαι τα πάντα
ή μία καρφίτσα που καρφώθηκε στο γόνατο
και μέσα στη βροχή
στο κρύο και τους βομβιστές αυτοκτονίας
να ξεπλένεις

P.C

 

Σήμερα, πάντως, είναι η πρώτη μέρα που μυρίζει Άνοιξη εκεί έξω. Άντε και στα μέσα μας με το καλό.

 

 

''Ο ΜΠΑΡΟΟΥΖ ΑΣΤΟΧΗΣΕ ή ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ''

-Πως ζεις/ χωρις Αυτο?
-Με ξενα χερια

-Τα βιδωνεις πανω σου? Τα κολλας? Τα συναρμολογεις?
-Ειναι πιο συνθετο/ Τα επινοω+τα καταστρεφω/ Μετα

-Αυτό, το εφαγες, το χωνεψες, το απεβαλες? Αιματα,χυσια,ξερατα,κατουρα,σαλια/ Αντικατασταση/
-Αυτο μετατραπηκε/ χωρις να το θελω/ Ειναι εγω/ Μοιαζουμε τωρα. Εσυ

-Μην αλλαζεις κουβεντα! Αυτό δεν φοριεται/ Δεν χωραει/ Ειναι 2/ Εμεις/ Θελω να μου πεις! Τι Το εκανες? ΕΝΕΣΤΩΤΑ: Tι Το κανεις?
-Τραπεζι, πεζουλι, νεκροταφειο, μπαρ, λεξεις, κινητο, λεξεις, αντρες, γυναικες, λεξεις,δρομος, αυταπατη, μπετο/ Ειμαι μπετο/ Το κανω αιμα/ Το στοιβαζω μεσα μου +περιμενω/

-Τι περιμενεις?
-Το σινιαλο/

-Για που?
-Απατα/ με με βιαζεις/ μη με ρωτας/ μη τρεχεις/ σταματα να ερχεσαι/ μην σερνεσαι πανω μου/ μην ερχεσαι/ Αγγιξε με/ Ελα

-Δεν εχω χερια/ Εχω ξυραφια/+ ο μονος τροπος ειναι, να παρω τα δικα σου/
Κοβοντας τα/ Δεχεσαι?
-Ουτε εγω εχω χερια/ Εχω ομως εσενα/ Σε εχω στα οργανα μου/ Παντου/ Μιλαω στα οργανα μου/ Εσυ

-Και μετα , τι θα γινει? Με τα ξυραφια θα σου κανω τομες/
-Δεχομαι.

-Σε καθε τομη, θα λεμε αληθεια/ Μια αληθεια.
-Δεχομαι.

-Και όταν δεν θα χει απομεινει Τιποτα απο μας
Ισως
Ισως
Ισως
-Ναι. Ισως. Η μονη βεβαιοτητα

-Ξεκιναω.


elli griva

 

Go on, get deeper, go deeper, and it will become good. Find your level. This is not yet you.
~ Anaïs Nin

 

 

Φωτιές... Είναι καιρός για φωτιές, όχι για σπίθες..

 

 

Ω, πρώτη, της Ανοίξεως μέρα!
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Σε κάθε ποίημα της Άνοιξης ενυπάρχει η ιστορίας ενός σωματιδίου ανθρώπινης σάρκας που αρνήθηκε την ανάλωση του θανάτου. Η Άνοιξη δεν είναι παρά ένα όνομα που δίνεις σε μιαν αφηρημένη ιδέα.

Είναι η εποχή που ο άνθρωπος αρχίζει να θρησκεύεται με τα στοιχεία της φύσης. Που μπορεί να ξαπλώσει πάνω στ’ αγριόχορτα παρακινώντας ανθρωποειδείς ολετήρες να επιστρέψουν στην αμοιβάδα και την ανθρωποφαγία. Παρακινώντας βυζάκια στη βουλιμία.

Είναι όλα τα όπια που ζυμώνει ο ήλιος, το χνουδάκι του αφαλού προς τις νέες εβρίδες, οι μασχάλες που γαργαλιούνται συλλαμβάνοντας το βαθύτατο νόημα εκείνων των εσωτερικών νεκρών φύσεων που εκδηλώνουν την παρουσία τους μέσα απ’ τον εξορκισμό του αγγίγματος.

Η σκουριά της λαμαρίνας που τρίβεται μετά το έλκος του χειμώνα. Η αμαρτία στα δάχτυλα που θρέφει το ζεστό ζύθο απ’ τα έγκατα.

Το μαύρο μηλίγγι του δαίμονα που βράζει μέσα στη συκιά τους χυμούς. Για να φτάσει στο θαύμα του Αυγούστου. Στο σύκο και την οχιά. Στους μηρούς και την ανύμφευτη γύμνια.

Εκεί που σκάει ο λυρισμός μες στο αιδοίο και γίνεται παρανάλωμα απ’ το λιοπύρι. Γελοίος πιερότος που καπνίζει χόρτο αλβανικό στο διάλειμμα της παράστασης. Απαγγέλλοντας σκυλόσοφα ποιηματάκια σε πλουμιστές γριές που πλήττουν και λιμπίζονται γκαρσονιέρες με μικρά ξεβράκωτα λυκόπουλα.

Έτσι μπορώ να φανταστώ πως η Άνοιξη είναι πάντα εκεί και μας περιμένει. Θηλυκιά, αμάχητη, αμόλυντη, μια μεγάλη πατριωτική γη με γελάδια και πρόβατα, σπαραχτικά κοτέτσια και άντρες έτοιμους να γαμήσουν ότι κινείται, γυναίκες, παιδιά ή ζώα. Να τραντάξουν τα σπλάχνα της Δαμασκού με σκληρά ναρκωτικά και φαρμάκια.

 

Νίκος Καρούζος, «Το έαρ με θύει κ’ εφέτος»

Μέσα στην άνοιξη ο Λυκαβητός/ άσπρα φώτα του Άι Γιώργη

εδώ που σχίστηκε με μια γαλάζια τύχη ο ουρανός-

και το μικρό κόκκινο φως απάνω απ’ τα δέντρα

εδώ που σχίστηκε με μια γαλάζια τύχη ο ουρανός

ερωτευμένους θα φορώ η Άνοιξη φωνάζει

σα να σχίστηκε/ ο ουρανός απ’ τα γαλάζια χέρια των πηγών

και δείχνει ένα λίγο του Παραδείσου.

Μαρία δύσβατη των αγγέλων καμπύλη

και καρποί κρημνιζόμενοι

σε αναπνέω γυμνή με το πουκάμισο

και τη μαύρη γραβάτα μου ασθμαίνεις

όταν ο αέρας αιφνίδια μεταστάς

αφήνει τα ζεστά σου πόδια σε διάρκεια για μένα.

Κορίτσι του καημού της Αττικής

ουράνια βραδινά πάνω στα χείλη

ανάμεσά μας η ευθεία του θανάτου

τα πεύκα και τ’ αθάνατα σπιθίζουν-

φαρδιά φύλλα.

Έαρ η εποχή των εξουσιών/ τη μοίρα διανύει κ’ εφέτος

αυτή την αρωματική δροσιά που συγχωνεύει

λουλούδια με τα’ αστέρια ως μέσα στις χαρούμενες νύχτες.

Είναι φλόγα και με θυσιάζει/ λάμψη Χριστού

και τα ορμητικά μάτια των κορασίδων

όπως ανοίγουν μοναχές τα στήθη.

Στους σπινθήρες των άστρων ολόσωμος εγώ

η ψυχή μου πατούσε το χώμα

κι άρχισε ένα τραγούδι

που με βύθιζε μητέρα στην καρδιά σου.

“Κλαίνε τα πουλιά γι’ αέρα

Και τα δέντρα για νερό…”