Δεσποινίς έμπνευση

Νουνου

να τελειώσει μια μέρα όμορφα..
να τελειώσει μια μέρα..
να τελειώσει..

....

όχι.
δε μου αρέσει.
αχ, μόνο να μπορούσα να αλλάξω αυτά που δε μου αρέσουν!
κάποιος μου είπε ότι μπορώ, αλλά δεν τον πίστεψα.
ίσως είναι καιρός να προσπαθήσω.

....

να τελειώσει μια μέρα όμορφα..
μια μέρα όμορφα..
όμορφα..
λοιπόν;
λες;

 

 

Θωμάς ο σκοτεινός I Μ. Μπλανσό

Η μόνη δυνατότητα που θα είχα για να μειώσω την απόσταση που μας χωρίζει θα ήταν να απομακρυνθώ απεριόριστα.

[Mount Olympus I Jan fabre]
 

 

Πριν πενθήσω - Μάνος Μάλεσης

Μια στιγμή
πριν πενθήσουμε
το φως μας
- αγάπησε με
όσο πιο χυδαία
μπορείς.

Τώρα που
φτάνουμε
στο τέλος
- μην φοβηθείς -
μονάχα
άπλωσε μου
τα χέρια σου
να γίνουμε
μια ενιαία
μουσική.

Άκου
την σιωπή
πως αρμόζει
τα σώματα μας
στον δικό της χορό.

Τώρα που
σκοτεινιάζει
- έλα να
γίνουμε
ένα αδιαίρετο όνειρο -
και αν με φιλήσεις
μπορούμε
να γίνουμε
τα άστρα
που κλέβαμε
σαν ήμασταν παιδιά.

Θα ήθελα
να μπούμε
μαζί
στην αγάπη
- γιατί μόνος
κανείς
σκουριάζει -
και ύστερα
ας κυλήσουμε
σε έναν ωκεανό
όπου μέσα του
θα βυθίζονται
οι παγωμένες
καρδιές μας.

Νιώθω
μια φλόγα
να με διαπερνά
σαν θυμάμαι
το φιλί σου
ή εκείνες
τις ώρες
που πλάγιαζες
- τόσο ήρεμη -
και
η αίσθηση μου
πλανιόταν
στο κορμί σου.

Στα τελευταία μου
λόγια
- ακούμπα πάνω -
μην διστάσεις.

Θα σε περιμένω
σε αυτή την
εκκωφαντική σιωπή
που κάνουν οι καρδιές
όταν σπάνε.

Πριν
πενθήσω
το τελευταίο αυτό
ποίημα
- κοίτα με
στα μάτια
σαν με σκοτώνεις.

Και πριν
σβήσει τελείως
αυτό το μακρινό φως
και με αγκαλιάσει
στον λαιμό το σκοτάδι
- μην με αγαπάς-
μα τουλάχιστον
κράτα με σφιχτά
σαν μια
τελευταία
προσευχή
- σε εκλιπαρώ
πριν πνιγώ -
ας πενθήσω
ακόμη
μια φορά
τα μάτια σου.

 

Το ότι είμαστε από κρέας μας κάνει εν δυνάμει σφαχτάρια...

 

 

 

Κατερίνα Γώγου

 

Επιλέγω να μένω μακριά από όσους
έχουν ξερές καρδιές
Και από αυτούς που έχουν βλεφαρίδες στεγνές...

~ Γκαίτε ~

 

 

"Πρωίαν σε είδον
μαλλιά ξεπλεγμένα
Στους ώμους ριγμένα
γελούσε η αυγή
γελούσαν τα ρόδα
γελούσαν οι κρίνοι
γελούσε η σελήνη
γελούσες κι εσύ"

 

 

Τι με έμαθε ένα απόγευμα ο Νιούτον
by verajfrantzh

 

Μου έφεραν ένα ημερολόγιο. Το ημερολόγιο ήταν του 1996. Τότε εγώ ήμουν μόνο δέκα χρονών. Τι να ήξερα από μέρες, μήνες, εορτασμούς και σπλάχνα;

Είχε λεκέδες ομόκεντρους από μικρά φλυτζάνια καφέ. Βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτός που μου το χάρισε είχε το ίδιο με μένα βέβηλο χούϊ να ακουμπάει τον πρωινό καφέ του πάνω σε κάποιο βιβλίο ή περιοδικό και να αφήνει την ανεξίτηλη παρουσία της συνήθειάς του σε κάποιο ολότελα άλλης χρήσης αντικείμενο. Αυτό το ανοσιούργημα ήταν ένα μικρό μυστικό, ανείπωτο, μεταξύ μας. Μάλιστα, είχε και άλλους περιττούς λεκέδες, από αυτούς της βιασύνης των οργανωτικών χεριών, όταν μοιάζουν ερωτευμένα ή κουρασμένα, σαν αυτά των γραφιώδων. Σχεδόν ερωτικό μήνυμα το γεγονός των λεκέδων. Όλη μέρα σκεφτόμουν τους κύκλους. Και μετα τις κόρες των ματιών και τον αυγουστιάτικο ήλιο να βουλιάζει μέσα στη θάλασσα και ένα κάρο παρόμοιες αηδίες, που έρχονται στο νου όταν αισθάνεσαι ευάλωτος και μεθυσμένος.

Λοιπόν, μήνες και γυναίκες. Κάθε μήνα από μια γυναίκα. Και τι γυναίκα! Το όνειρο κάθε εργένη. Ένα μοντέλο να συστέλεται και να διαστέλλεται σε κάθε σελίδα και να αποζητά, να αποδιώχνει, πάντα όμως να εκπληρεί με έναν εγωιστικό και άτρωτο τρόπο το βλέμμα, την αγανάκτηση, το φθόνο και σίγουρα λίγους στίχους του Μπουκόφσκι ή ένα γράμμα από αυτά που έγραφε ο Νικ Κέϊβ στη Πόλι Τζίν. (Αυτά τα πράγματα γιατί δεν διδάσκονται στα σχολεία; Να αγιασθούν οι έφηβοι με επιείκεια που δημιουργεί ο έρωτας για τα ψεγάδια και να εναντιωθούν στο ξυπνητήρι, τον συρμό και την αγριότητα 

Αν βλέπαμε τις γυναίκες ασπρόμαυρες, ίσως τις ερωτευόμασταν πιο βαθιά. Τα χρώματα αποπροσανατολίζουν από την ίδια την οντολογία της γυναίκας. Την πρώτη γνωριμία με την μητρότητα την έχουμε με την ασπόμαυρη σέλφι του βρέφου που περνάει εννιά μήνες εσώκλειστο ανάμεσα στο συκώτι και στο ήπαρ, γαργαλώντας την ουροδόχο κύστη. Μα τι μαραφέτι αυτό το ασπρόμαυρο ντεμπούτο του ανθρώπου!

Το δέρμα φτιάχτηκε για την αντίθεση του άσπρου με το μαύρο. Οι ρώγες βρίσκουν θαλπωρή στην αξιοπιστία της μαύρης αποτύπωσης. Οι εσοχές έχουν μια ιδιαίτερη υγρασία εκτονωμένου αισθησιασμού στο φωτογραφικό φιλμ. Πίξελ και κουτάκια δημιουργούν μικρές φλεγμονές πάθους και χώνεται ο παρατηρητής τόσο βαθιά στις σκιές. Το καραβατζικό μυστήριο μαζί με το ξεφάντωμα του φωτός είναι μια ανέλπιστη ευωχία. Σεργιανίζεις τα πρωινά στις ολόφωτες πλατείες και τα βράδια στις σκιασμένες αυλές. Ψάχνεις νερό. Βάζεις φωτιά. Βρίσκεις ασφάλεια.

Γλείφει ο Νιούταν τα πλευρά και μπούτια των γυναικών. Τρώγει τις σάρκες ο φωτογραφικός φακός. Τα χρώματα κατασπαράζουν την γυναικεία ομορφιά. Είμαι, λοιπόν, υπέρμαχος του ασπρόμαυρου. Είναι το αρχοντικό δίπολο που προάγει τη λαγνεία. Είδαν, βέβαια, και αποείδαν οι φωτογράφοι με τους ζωγράφους και είπαν να κάνουν τη διαφορά επαναπροσιορίζοντας τα στοιχειώδη. Σε έναν κόσμο που τα χρώματα είναι τα θεμέλια για να σου πλασαριστεί το φύκι για μεταξωτές κορδέλες, το ασπόμαυρο σε ηρεμεί, σε βάζει να το τρυγίσεις το μυαλουδάκι σου, δεν στο δίνει στο πιάτο.

Περιλούζω το ταίρι μου με ασπρόμαυρη μπογιά. Έτσι, μου φαντάζει σαν παιδί της μήτρας μου. Πιο κατανοητός από ποτέ δηλαδή, με δώρο-άδωρο δύο τέταρτα dna.

 

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος- Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω. Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες. Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες. Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη, ὁ ἄνεμος δικός μου, μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες, μάταιοι λόγοι.
Μὴν ἀμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

- Μιχάλης Κατσαρὸς, 'Θὰ σᾶς περιμένω'

 

 

Artwork by Daisuke Ichiba

 

 

Όταν δύο νάρκισσοι αλληλ-ερωτεύονται ο ένας είναι περιττός στη σχέση - ο άλλος πρέπει να φεύγει, και να προβαίνει εν συνεχεία σε αυτοχειρία εντός του καθρέφτη του
ο εναπομένων είναι αρκετός για το σφοδρόν του συμβάντος του έρωτος.

30/3/2016

 

 

"Ποιός , αν κραύγαζα, θα μ’ άκουγε τάχα απ’ των Αγγέλων τα Τάγματα ;
Κι αν ένας μ’ έσφιγγεν ακόμα, ξαφνικά πάνω στην καρδιά του,
θα διαλυόμουν κάτω από την δυνατώτερη ύπαρξη του.
Γιατί, η Ομορφιά, δεν είναι παρά η αρχή του Τρομερού, που μόλις μπορούμε να υποφέρουμε και τη θαυμάζουμε μόνο γιατί δεν στέργει να μας καταστρέψει .
Κάθε άγγελος τρομερός είναι. Κι έτσι κρατιέμαι, τότε, και σκοτεινού λυγμού πνίγω την καλεστική κραυγή μέσα μου. "
Ράινερ Μαρία Ρίλκε , Οι ελεγείες του Ντουίνο , Πρώτη ελεγεία (απόσπασμα)