Δεσποινίς έμπνευση

"Βύθισε με και μένα στο ίδιο σκότος. θέλω να σε καταλάβω".
Γ. Ρίτσος

 

 

Διαθλάσεις I Μιχαήλ Μήτρας

Ανάδυση Μέσα στη νύχτα Ποτήρι με γάλα
Στο ξύλινο τραπέζι Βουητό Από οίκτο
Άδειο δωμάτιο Εναντίον του θα φύγουν
ξαφνικά οι ένοικοι Με καπέλα χειμωνιά-
τικα Και χωρίς τύψεις Μια σωματική αδυ-
ναμία Χαράζει η αυγή Φωνές στην αίθουσα
Ίλιγγος Κρατά την ανάσα της Αυτό που
συμβαίνει καθημερινά Παρακάμπτοντας την
κεντρική λεωφόρο Ίσως η φλόγα του αναπτή-
ρα Από περιέργεια Συμπεριφορά υπνοβάτη
Κλειδί κρυμμένο στο βάζο Φοβάται Φήμες
κυκλοφορούν “Nα με θυμάσαι” Bήματα πλη-
σιάζουν Ομιλίες στο διάδρομο Μελαγχολία
εποχιακή Απόηχος γεγονότων Κάποιος μι-
λάει στο τηλέφωνο Διαθλάσεις Κίτρινο σε
φόντο μαύρο Λήθη Μόνη σε στάση λεωφορείου
Θα συμβεί Πρασινίζει πάλι η χλόη Μουσική
 

 

Πες μου τώρα που μεγάλωσες ποιος πήρε τη σειρά σου
και που πήγε η αγάπη σου και όλα τα όνειρά σου
και που είναι η αγκαλιά που με κρατούσες
τώρα πια θα με κοιτούσες σαν να ήμουν παραμύθι από τη χώρα των θαυμάτων
των ονείρων μια κινέζικη γκραβούρα
που ξανά θα ζωντανεύει όταν γεμάτο το φεγγάρι θα μας
πάρει εφιάλτης μιας απάτης της απόλυτης
αγάπης μιας εικόνας μαγικής ξανά μάνα κι απ' την
αρχή σου το 'χα πει πως ό,τι φέρνει ευτυχία
κουβαλάει δυστυχία που σε πίνει νύχτα μέρα
σ' αγκαλιάζει το σκοτάδι σκαρφαλώνεις στο ταβάνι
κι ονειρεύεσαι πως είσαι ένα χρυσόψαρο με μνήμη
αστροναύτη νοσταλγούσες το ταξίδι στη σελήνη την
αστρόσκονη που σου 'βαφε τα χείλη κι ονειρεύεσαι τα
φώτα να σε δείχνουν όπως πρώτα κι ονειρεύεσαι τα
φώτα να σε δείχνουν όπως πρώτα κι εγώ πάλι ξέρεις
θέλω να γεμίσω ένα στάδιο με σκύλους λυσσασμένους
που θα τρώνε τη ψυχή μου ενώ θα παίζω τις
σολιές μου μαργαρίτες να μαδάω με γαμάς κι σ' αγαπάω
κ' ίσως να' χω πιάσει πάτο μα έχει πάντοτε πιο
κάτω μήπως θέλεις να σε σπρώξω για να δεις πως είναι
όταν πέφτεις πάνω από την άβυσσο που κρύβει μέσα του
ο καθρέφτης με ρωτούσε ψεύτης με χτυπούσες πάντα
φταίχτης και οι ανάγκες μου γλιστρούσαν απ' τα χέρια σου που
μου 'δειχναν τη lucy με διαμάντια μες' τον ουρανό με
χάδια να με ψήνει να τη σώσω τη ζωή μου να της
δώσω να φυσήξω στα πνευμόνια της σαπίλα και
αηδία για τα βράδια που σου ζήταγα να μου κρατάς το
χέρι κι εσύ μ' έλεγες αστέρι της ζωής σου
καλοκαίρι με φοβήθηκε ο φόβος τώρα με μισεί και ο
πόνος αλλά τι κι αν περιμένω να ξανάρθεις φως μου
σκέψου πως μια μέρα όλα αυτά μπορεί να βγουν αληθινά.
Μπορεί να βγουν αληθινά.
Μες τον ουρανό, με χάδια κράτα με.

 

 

Ας είμαστε δύο ολοστρόγγυλα μηδέν,
αδιαπέραστα το ένα απ’ το άλλο
προσωρινώς σε αντιπαράθεση,
και που κυλούν,
καθένα προς την κατεύθυνσή του.
Εδώ, που είμαστε μόνοι,
μέσα στην απεριόριστη μοναξιά
αυτής της ώρας και αυτού του τόπου
που δεν είναι ούτε μια ώρα καθορίσιμη
ούτε ένας τόπος καθορίσιμος,
αφού δεν υπάρχει λόγος για να σας συναντήσω εγώ εδώ
ούτε λόγος για να διασταυρωθείτε εσείς εδώ μαζί μου
ούτε λόγος για την εγκαρδιότητα
ούτε εύλογος αριθμός για να προηγείται από μας
και που να μας προσδίδει ένα νόημα
ας είμαστε απλά, μοναχικά και υπερήφανα μηδέν.
— Bernard-Merie Koltes, από την Μοναξιά των Κάμπων με Βαμβάκι

~

 

 

Αυτός ο κόσμος είναι σκέτη δροσιά: στάζει ακατάσχετα._

 

 

Μια σελίδα λευκή
μια πένα μουγκή
ένα χέρι άγουρο τρεμάμενο
και ενα μυαλό που τώρα άνοιγε πόρτες
μια εξομολόγηση κωφαλάλων
και μια αγέραστη πουτάνα , το χαρτί
να τα κρατάει μέσα της για πάντα

Μυθοπλάστης καπου στο λυκειο... δεν γραφω ημερομ γιατι θα με παρουν τα κλαματα... 

 

Εγώ φιλαω με τη γλώσσα
και τα μάτια γυριζουν ανάποδα
το ταξίδι
να φτάσουμε στον τελικό της άνθησης
Αλλά κι ένας οργασμός
μου κάνει εξίσου.

Γιάννης Στίγκας

 

 

Καυλίζομαι και ονειρωξώ
Οργασμοπάλλομαι και χειμμαρίζω
Κορυφοστέκομαι και εγκρεμώ
Ενδοβιλίζομαι και αστρίζω

 

 

Κάθε βράδυ αυτοκτονώ τις φλέβες μου
με λεπίδες
σπαταλημένους έρωτες
και πεθαίνω σε ένα λουτρό αναμνήσεων
και κάθε πρωί
παθιάζομαι με την καθημερινότητα
για να ξεχνώ τα φονικά των λέξεων σου
Αυτό λέγεται ερωτική σχέση
Μην βολοδέρνεσαι με παραισθησεις
σπάχνο σπαχνικό
μυαλό.

....

V J. F

 

[αςπαναγαμηθουνολανατελειωνουμε]

 

Καλημέρα :-*