Δεσποινίς έμπνευση

Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το τίποτα.
Samuel B. Beckett

 

" σ'αγαπώ " έλεγε,
μα εγώ την έγδυνα κιόλας σαν πόρνη...
Τ.Λειβαδιτης

 

 

Συντροφιά I Σ. Μπέκετ

Αραιά και που κάποιος θόρυβος. Τί ευλογία, να υπάρχει κάτι τέτοιο να μπορεί κανείς να προστρέχει. Αραιά και που. Στη σιωπή και στο μαύρο σκοτάδι να κλείνει κανείς τα μάτια του σα να είχε φως και ν’ ακούει ένα θόρυβο. Κάτι οτιδήποτε, που κινάει από τη θέση του για τη στερνή του θέση. Κάτι μαλακό που σαλεύει μαλακά να μην έχει να σαλέψει άλλο. Στο ορατό σκοτάδι να κλείνει κανείς τα μάτια και ν’ ακούει έστω και μόνο αυτό. Κάτι μαλακό που σαλεύει μαλακά να μην έχει να σαλέψει άλλο. Φανταστής της φωνής και του ακουστή και του εαυτού του. Φανταστής του εαυτού του για συντροφιά. Αυτό ως εδώ. Μιλάει για τον εαυτό του σα να μιλούσε γι’ άλλον. Λέει για τον εαυτό του. Μιλάει για τον εαυτό του σα να μιλούσε γι’ άλλον. Φαντασιώνει επίσης τον εαυτό του, κι αυτό για συντροφιά. Αυτό ως εδώ. Και το να κάνει κανείς σύγχυση κι αυτό συντροφιά είναι. Ως ένα σημείο. Κάλλιο μια ελπίδα αγύρτισσα παρά τίποτα. Ως ένα σημείο. Ως που ν’ αρχίζει η καρδιά να μαραζιάζει. Συντροφιά κι αυτό ως ένα σημείο. Κάλλιο μια καρδιά μαραζιασμένη παρά τίποτα. Ως που ν’ αρχίσει να ραΐζει. Έτσι, μιλώντας για τον εαυτό του, καταλήγει προς το παρόν, Προς το παρόν ως εδώ. Ο μύθος κάποιου άλλου μαζί σου στο μαύρο σκοτάδι. Ο μύθος του εαυτού σου μυθευόμενου κάποιον μαζί σου στο μαύρο σκοτάδι. Και ότι, όπως βγαίνει, πιο καλά εν τέλει χαμένος κόπος και σιωπή. Κι εσύ όπως ήσουν ανέκαθεν.
Μόνος.

 

Απόσπασμα από τη θεατρική παράσταση : Η Τρελή του Σαγιό (Jean Giraudoux) με πρωταγωνίστρια τη Δέσπω Διαμαντίδου.

 

Oscar Wilde

 

 

Aυτό θα το ποστάρω μια φορά το μήνα, με σεντόνι ή χωρίς,ως εθισμό που κάποτε ίσως καταφέρω, ίσως κάποτε στα γεράματα ή μετά θάνατον, να αδιαφορώ στη θέα του.
Ο έρωτας και η αγάπη έχουν μικρές διαφορές που βρωμάνε. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Για τα σεντόνια.

 

Κορυφαια Pina!!!

 

Είμαι ηλίθιος - Δημήτρης Ανδρεοσόπουλος

Η κατάρα και ευχή σου, είναι το ότι δεν σου επιτρέπουν να είσαι ούτε θείο ούτε ζωώδες ον.
Είναι αυτή η ασπρόμαυρη πυκνή οσμή του σπέρματος που σου φέρνει εμετό και του σκατού που επίσης σου φέρνει εμετό. Δεν συνειδητοποιείς γιατί αυνανίζεσαι, ούτε γιατί είναι τόσο ηδονικό να χαστουκίζεις όταν γαμάς ή σε γαμάνε. Γιαυτό το λόγο επίσης δεν καταλαβαίνεις πως γίνεται τα πράγματα, να είναι όπως δεν καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις να γελάς από το κλάμα όταν δεις άξαφνα ένα γυμνό πέος ή έναν κώλο. Δεν σου είναι εύκολο να φανταστείς πως όλα όσα αγαπάς ή απεχθάνεσαι είναι ένα χύσι που φίλησε ένα μητρικό αυγό. Πράγματα που δεν μπορεί ο νους να νοιώσει αν και τα "κατανοεί". Πως μπορείς να αγαπάς, αναρωτιέσαι. Πως μπορείς να μισείς? Αυτό είναι πιο εύκολο. ΠΩΣ μπορείς να λες πως είσαι άνθρωπος όταν δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτή η λέξη και που φτάνουν τα όρια της. Ωστόσο οι απαιτήσεις σου από το κόσμο είναι ατελείωτες. Δεν σου κάνει αυτό το είδος ομορφιάς μα δεν γνωρίζεις γιατί. Δεν σου αρέσει αυτή η τέχνη, μα δεν έχεις ιδέα τι τέχνη σου αρέσει. Δεν σου αρέσει η πούτσα του άλλου μα τη δική σου σπας τη μέση σου για να τη γλύψεις. Οι φίλοι σου είναι όλοι μαλάκες, μα στους άλλους είναι ιδανικοί και τους επευφημείς. Δεν ξέρεις τι θες, μα εύκολα λες πως δεν θες κάτι άλλο. Το κενό γεμίζεις δίχως να φανταστείς πως ποτέ δεν υπήρξε κενό. Κατακρίνεις εύκολα το κόσμο γιατί δεν κατέκρινες πότε το Εγώ. Δέχεσαι μέσω μιας βδελυρής νόησης, τα θεία ένστικτα σου. Ταυτόχρονα τα αφορίζεις. Ξυπνάς μέσα στο όνειρο σου, μα πότε δεν ξύπνησες στο ξύπνιο σου.Εκλιπαρείς με προσευχές να γίνει η μούχλα χρυσάφι, μα αγνοείς το κάτουρο σου. Δωρίζεις πνεύμα στο μηχάνημα μα δεν ρισκάρεις στο πνεύμα την ύλη σου. Απαγορεύεις τις ύψιστες ηδονές με τις χείριστες ποινές.
Πως λοιπόν ελπίζεις να κατανοήσεις πράγματα που και χίλια βιβλία να έγραφαν οι πιο σοφοί, δεν θα άγγιζα ούτε τη κλειτορίδα του Μεγάλου Αιδοίου? Πως ελπίζεις να Γίνεις, παραμένοντας σε μπαγιάτικες λέξεις σοφών, σε γνώσεις χωρίς ουσία. Πως ελπίζεις γενικώς, αν δεν καταλαβαίνεις τι θα πει Σοφία.

 

«-Ζήσε όταν ζεις! Ο θάνατος χάνει τη φρίκη του αν κάποιος πεθάνει έχοντας εξαντλήσει τη ζωή του!
Αν ο άνθρωπος δε ζει στη σωστή στιγμή, τότε δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει τη σωστή στιγμή.»
Ίρβιν Γιάλομ, «Όταν έκλαψε ο Νίτσε»