Δεσποινίς έμπνευση

Ίσκιοι γλιστρούν πάνω απ’ το μαξιλάρι·
αργά η καμπάνα δώδεκα ηχεί
κι εκείνη ανασαίνει βαριά στο μαξιλάρι
και μοιάζει το στόμα της πληγή.
Το βράδυ αιωρούνται ματωμένα λινά·
σύννεφα πάνω από σιωπηλά δάση
τυλιγμένα σε μαύρα λινά.
Σπουργίτια θορυβούν στο χωράφι.
Κι εκείνη: κάτασπρη στο σκοτάδι.
Γουργούρισμα κάτω απ’ τη στέγη ανασαίνει.
Όπως ψοφίμι σε θάμνο και σκοτάδι·
σμήνος πετά γύρω απ’ το στόμα της και δίνες υφαίνει.

- Georg Trakl, [Gedichte, 1913]

 

Kάποιος μου είπε : ”Θα γίνεις γυναίκα, ύστερα σύζυγος και μετά μητέρα!…”

Έτσι αποκρίθηκα με μια ερώτηση : Τι σημαίνει το γυναίκα, σύζυγος και μητέρα; Δεν θα σας πω τι μου απάντησαν. Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν το σκέφτομαι γελάω, ναι, ακόμα γελάω. Ο έρωτας γίνεται αντιληπτός ως μία αποστολή!; Η γυναίκα ως σύζυγος και μητέρα; Όχι, όχι, όχι! Δεν θα γίνω σύζυγος, δεν θα γίνω μητέρα! Η εξέγερση μου δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση ή να κείναι μάταιη. Η εξέγερση μου πετάει τα βέλη της – πέρα από την οικογένεια – και ενάντια στη φύση. Δεν θέλω να γίνω σύζυγος, δεν θέλω να γίνω μητέρα. Όχι, όχι, όχι!

Μητέρα… Τι υποτίθεται πως σημαίνουν όλα αυτά; Το να δίνεις παιδιά στο είδος περισσότερους σκλάβους στην κοινωνία, περισσότερους εγκατελειμένους στον πόνο.

…Μητέρα… Σύζυγος…
Αυτοί είναι λοιπόν οι στόχοι του έρωτα;
Αχ, η παλιά μαγεία της ηθικής, τα παλιά ψέμματα της γερασμένης ανθρωπότητας.
Όχι, δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα κανενός, δεν θα δώσω ούτε ένα παιδί στο είδος. Ποτέ! Η ζωή είναι πόνος. Η ανθρωπότητα είναι ένα ψέμα. Οποιοσδήποτε καταδέχεται να διαιωνίσει το είδος είναι εχθρός της αγνής ομορφιάς.
Η ανθρωπότητα είναι μία φυλή που πρέπει να ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ!

Ο ατομικισμός πρέπει να σκοτώσει την κοινωνία, η ευχαρίστηση πρέπει να στραγγαλίσει τον πόνο. Ας αφήσουμε τη μετάνοια και τον πόνο να πεθάνει, να πνιγούν σε ένα τελευταίο όργιο χαράς. Παραδώσου στην τρελή χαρά του να ζεις, εσύ που αγαπάς τη ζωή, εσύ που αγαπάς το τέλος.
Γιατί θα έπρεπε το μέλλον να έχει σημασία; Τι σημασία έχει το είδος για σένα;

Εμπρός, εσείς που έχετε ανακαλύψει τους εαυτούς σας, ας κάνουμε τον κόσμο μια γιορτή, ας κάνουμε τη ζωή, ένα όργιο έρωτα στο λυκόφως. Για αυτούς που προέρχονται από τις αβύσσους του κοινωνικού ψεύδους όπου προσκολλούνται οι ρίζες του ανθρώπινου πόνου, η χαρά πρέπει να είναι ένα τέλος και το τέλος ο ύψιστος στόχος.
Δεν θέλω να έχω μια οικογένεια που περιορίζει την ελευθερία μου. Δεν θέλω έναν άνοστο, ζηλόφθονο και κτηνώδη σύζυγο που, ως αντάλλαγμα για ένα κομμάτι ψωμί, εμποδίζει τις λυρικές πτήσεις του πνεύματος μέσα από τις πιο θεϊκές και αμαρτωλές τρέλες της πολυτέλειας και της ηδονής που προσφέρουν στη σάρκα οι πολλαπλοί εραστές.

Δεν αγαπώ τους συζύγους και ίσως ούτε καν τους εραστές.
Αγαπώ την απόλαυση και τον έρωτα.
Αλλά ο έρωτας είναι ένα λουλούδι που βλασταίνει στα χείλη των ανδρών.
Όταν πλησιάσω τα χείλη τους για να συλλέξω τον διεστραμμένο ανθό του έρωτα, θα το κάνω μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση και μόνο.
Το να αγαπάς τον άλλο είναι πάντα περιττό και μερικές φορές ηλίθιο.

Η ανθρωπότητα βαδίζει στον δρόμο του πόνου ώστε να διαιωνιστεί. Εγώ βαδίζω στο μονοπάτι της απόλαυσης γιατί ψάχνω το τέλος.
Βαδίζω προς την ανατολή, βαδίζω προς τη δύση. Θέλω να βαδίσω πέρα από τα μονοπάτια ανά τον κόσμο, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.
Θέλω να διασχίσω τα μονοπάτια του κόσμου, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.
Θα τσακίσω τα φύλλα από τις φλαμουριές, θα συλλέξω μίσχους από υδραγεία, κλαδιά γλυσίνας και ανθούς πικροδάφνης, για να ετοιμάσω το αρωματισμένο κρεβάτι του έρωτα μου.

Και θα γίνω η ερωμένη των αλητών και των κλεφτών. Και θα γίνω το ιδανικό των ποιητών.
Επειδή δεν θέλω να δώσω τίποτα στην πατρίδα, στο είδος και στην ανθρωπότητα.

Θέλω να μεθύσω στην πηγή της απόλαυσης, της λαγνείας και της ηδονής. Θέλω να καταβροχθιστώ ολοσχερώς από την πυρά του έρωτα.
Δεν θέλω να γίνω μητέρα, δεν θέλω να γίνω σύζυγος. Όχι, όχι, όχι!
Αρωματισμένα κρεβάτια, φιλιά εραστών και μουσική από τρελά βιολιά. Χοροί και τραγούδια.
Ξέρω θα με αποκαλέσεις τρελή και ανώμαλη. Θα με αποκαλέσεις πουτάνα.
Αλλά αυτά είναι παλιά και αδύναμα επιφωνήματα που δεν έχουν πια καμιά επίδραση σε μένα.

Είμαι η πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, αφότου περιπλανήθηκα στις πιο τρομερές αβύσσους του βάθους, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το ιερόσυλο τραγούδι της ελεύθερης ζωής στον ήλιο.
Μια ζωή ομορφιάς και δύναμης, μια ζωή τέχνης και έρωτα, πηγή της θεϊκής αμαρτίας, αναβλύζει στην ιερή όαση του ηδονισμού.
Αρκετά τώρα με τα επιληπτικά παραληρήματα του πνεύματος.
Τίποτα δεν ανήκει στην παγανιστική ομορφιά περισσότερο από το νεανικό μου κορμί.
Αχ έρωτα, πάρε με να πετάξουμε…

- Renzo Novatore

(To παραπάνω κείμενο έχει γραφτεί υπό το ψευδώνυμο Sibilia Vane. Παρουσιάστηκε στην Αρκόλα της Ιταλίας, το 1921.)

 

 

 και ενα χρονια πολλα σημερα στις μητερες μας ολων

 

Νουάρ - της La Baronne

Μου λείπει το άτομο που ήμουν όταν δεν ήμουν αυτό που είμαι τώρα. Μου λείπουν οι σκέψεις μου, τα πρόσωπα μέσα τους, η απόχρωση τους. Mου λείπει το μαύρο στην άκρη των φωτογραφιών του μυαλού μου και μου λείπουν τα πλάνα σε ασπρόμαυρο που περνούσαν από μπροστά μου.

 

Μου λείπει η κατάσταση και μου λείπει εκείνο το αίσθημα.Από πάντα σιχαινόμουν το φως και την ικανότητα του να ξεγλιστρά, να διαχέεται, να αντανακλάται, να διαθλάται και πάνω απ' όλα να φωτίζει κάθε μικρή γωνία. Ποτέ δεν ήθελα φωτεινές όλες τις πλευρές του μυαλού μου. Ήθελα μερικές να είναι σκοτεινές και σκονισμένες και να κρύβουν μυστικά και απομεινάρια από στιγμές και συναισθήματα. Μου άρεσε η σκόνη και με βόλευε και το σκοτάδι με προστάτευε και συντηρούσε το ποια είμαι. Όσο πιο πολύ φωτίζεις, τόσο χάνεις από το μυστήριο, από την απατή.

Θέλω ξανά τα κείμενα μου σκοτεινά και το κρεβάτι μου άνω κάτω. Θέλω πάλι τα δάχτυλα μου να πονούν, από την ώρα που περνούσα αγγίζοντας τις άκρες του μυαλού μου, που πονούσαν και έκοβαν. Θέλω πάλι σκέψεις να με κρατούν ξύπνια την νύχτα. Θέλω πάλι όνειρα περίπλοκα και σκοτεινά και άδεια. Θέλω να νιώθω και να με νιώθουν. Θέλω πάλι να πιέζω τον εαυτό μου να πηδήξει μέσα σε σκοτεινές θάλασσες. Θέλω πάλι να μπορώ να πνίγομαι μέσα σε αυτές, να χάνομαι σε λαβύρινθους και μάτια. Θέλω πάλι να κυκλοφορώ με μαλλιά ανακατεμένα από την πολλή ζωή. Θέλω πάλι και θέλω πολύ.

Σήμερα είναι μια καινούρια αρχή. Είμαι έτοιμη να περπατήσω μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου και να συναντήσω όλους εκείνους που κλείδωσα στα υπόγεια και χτυπούν ώρες ατέλειωτες την πόρτα τους. Θέλω πάλι.


Για να βρούμε τον εαυτό μας πρέπει να κοιτάξουμε ανάμεσα στα ερείπια του παρελθόντος μας. Μέσα σε αυτά και την σκόνη τους κρύβεται κάθε απόφαση δίκη μας, κάθε μικρό μυστικό, κάθε κουβέντα και κάθε σκέψη. Ανάμεσα τους περπατούν τα φαντάσματα των ανθρώπων μας και στις γωνιές τους κρύβονται όλες οι μάσκες που φορέσαμε. Εγώ θέλω να επανεξετάσω τις δίκες μου. Να παίξω με τα φαντάσματα μου, να αποφασίσω, να ξαναζήσω και να δω αν, τελικά, είμαι κάτι στα μάτια μου ή όχι.

 

{De profundis} O. Wilde

Τελείωνες το γράμμα σου με αυτά τα λόγια: «Όταν δεν βρίσκεσαι πάνω στο βάθρο σου, δεν παρουσιάζεις κανένα ενδιαφέρον. Την επόμενη φορά που θ’ αρρωστήσεις, θα φύγω αμέσως». Α, τι βάναυση φύση αποκαλύπτουν αυτές οι φράσεις! Τι απόλυτη έλλειψη φαντασίας! Πόσο πωρωμένη, πόσο χυδαία είχε ηδη γίνει τότε η ιδιοσυγκρασία σου! Ομολογώ πως, όταν τελείωσα το γράμμα σου, ένιωθα σχεδόν μολυσμένος, σαν να είχα λερώσει και ντροπιάσει τη ζωή μου ανεπανόρθωτα έχοντας σχέσεις μ’ έναν άνθρωπο του δικού σου χαρακτήρα. Ήσουν εχθρός μου· τέτοιος εχθρός που όμοιον δεν είχε κανείς ποτέ. Σου είχα δώσει τη ζωή μου, κι εσύ, για να ικανοποιήσεις τα πιο χαμερπή και τα πιο αξιοκαταφρόνητα απ’ όλα τα ανθρώπινα πάθη, το μίσος, τη ματαιοδοξία και την απληστία, την πέταξες στα σκουπίδια. Σε λιγότερα από τρία χρόνια με είχες καταστρέψει ολοκληρωτικά, από κάθε άποψη.
 

 

H λαγνεία
Πάνος Θεοδωρίδης



Από την ταινία "Άλλος για το εκατομμύριο" του 1964. Αυλωνίτης, Φωτόπουλος, Μπεάτα Ασημακοπούλου, Ελένη Ανουσάκη διασκεδάζουν σε νυχτερινό κέντρο.

Μόνον που η Μπουμπούκα Πάππας, δεν είναι εκεί. Κόλλησαν στην ταινία ένα footage, που παραπέμπει σε άλλο μαγαζί, μπορεί και από άλλη χώρα.Άλλα φίλτρα, χορεύει σίγουρα με άλλη μουσική.

Κυκλοφόρησε και σε άλλες εκδοχές. Η κοπέλα είναι γεννημένη το 1938, ξεκίνησε από την Αίγυπτο, ήταν κάτω των είκοσι όταν εμφανίζεται σχεδόν γυμνή να χαμογελα στο τέλος στον οπερατέρ της, στο στυλ "καλά τα κατάφερα, πυγμαλίωνά μου;" Εχει και προφιλ στο f/b. Δείτε το. Έπαιξε κάποτε και ως Ρίτα Ροζ, ελληνοαμερικανίς.

Το belly dance σημαίνει ανεπίληπτο πρόσωπο, αινιγματικό και να γίνεται mover and shaker κάθε μυς του σώματος στο δέρμα. Αλλά μεταφέρθηκε το στύλ στην Αμέρικα
και έγινε κλινικώς ξυλάγγουρο.

Είτε η Δαλιδά είτε η Σαλώμη, είτε όποια άλλη χορογραφημένη της εποχής, έφερε άλλα στερεότυπα στην πιάτσα. Χαμογελαστές μπουτούδες, ασκήσεις στα όρια της ακροβασίας, τουρισμός του ακαταλόγιστου και ξάφνου, στο Angry hills του Όλντριζ, μια δικιά μας ξώβυζη, το 1958, τραγουδάει στίχους του Γιώργου Οικονομίδη, όταν παιδάκια ρωτούσαμε τους εξοδούχους πρωινούς του σινεμά με δυό έργα ;"τί δείχνει;" εννοώντας κώλους, μπούτια, ρώγες, τί;

Ψόφησε κι αυτό στην Ξάνθη του 1977, ότε ,φαντάρια τρακάραμε συνάδελφο που έβγαινε από το πιό υπέρογκο και αληθές πορνό όλων των εποχών (όπως απέδειξε η αυτοψία) κι εκείνος απάντησε "καλούτσικο ήταν ,αλλά βρε παιδί μου, δεν είχε δράση".

Η Μπουμπούκα χορεύει και το πρόσωπό της είναι απίστευτο.Διότι από το πρόσωπο ξεκινά η λαγνεία και τηρεί τα υπεσχημένα, κι όχι από γερμανικά νούμερα ναυταθλητισμού και λοιπές πιπωσύνες.

Κανένα ερωτογράφημα δεν μετράει. Κορίτσια, χάσατε.Το μυστικό είναι στην σάρκα που ετάζει νεφρούς. Καμιά ορμόνη δεν βρίσκεται στην καρδιά και στις καρδούλες.

 

«Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.

Σε αυτούς που βλεπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…

Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλα δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.Ίσως, πρέπει να είναι τρελλοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβα και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμεις βλέπουμε μεγαλοφυίες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν οτι μπορούν ν’αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν.»



http://www.hitandrun.gr/piimata-tou...smith-o-enti-venter-o-ouiliam-baroouz-vinteo/

 

http://www.animartists.com/2016/05/06/η-πρόβα/

 

*-*
Νάρκισσος
Απόψε αγάπησα τα μάτια μου,
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη:
να ’ταν το φως, που, μες στην κάμαρα,
τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει;
Nα ’ταν το ρόδο το απριλιάτικο,
που το ’χα βάλει στη γωνία,
να μην το δω να παραδίνεται
στη βραδινή την αγωνία;
Να ’ταν, αλήθεια, το τριαντάφυλλο,
που ξεψυχούσε στο ποτήρι,
– ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν,
και που είχαν απομείνει στείροι;…
Το ρόδο που ’σβηνε, το πάθος μου,
το παραθύρι που δεν κλείνω,
– ή μήπως επειδή σε κοίταξαν
τόσο πολύ, το βράδυ εκείνο;
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μουσική: Γιώργος Δίπλας
Τραγούδι: Δώρα Πετρίδη