Δεσποινίς έμπνευση

"Ο Καπνός είναι το Αγαπημένο μου Λαχανικό."

Frank Zappa

 

 

[Τίτος Πατρίκιος]

 

 

Ας μηὴ γελιόμαστε όμοιέ μου.
Αύταρκες είναι μοναχάὰ τοὸ μάταιον.

*Μαρία Κυρτζάκη, Η γυναίκα μεὲ τοὸ κοπάδι

 

 

 

Bitter moon. Roman Polanski. 1992

 

"Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασχίζαμε να μετρήσουμε τ'άστρα. Και τ' άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας, κι η καρδιά μας είναι πιο πολύ απ' τ' άστρα. "

Απο το Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού του Γ.Ρίτσου. Ο Ρίτσος γράφει αυτό και μια σειρά ακόμη αισιόδοξων ποιημάτων το 1938 κατά την νοσηλεία του στο σανατόριο της Βάρκιζας.

 

"Θα έρθει μέρα. Βλέπω κόσμο να στριμώχνεται στις προκυμαίες με βουνά γύρω τους τις βαλίτσες και τους μπόγους και τα στρώματα.
Και πίσω τους τάφοι γονιών, προγόνων. τάφοι μικρών παιδιών αφημένοι στο έλεος του Θεού. Δίχως καντήλι, δίχως έναν κουβά νερό να ξεδιψάσουν τα κόκκαλά τους. Και όλο το μόχθο, τις γιορτές, τις αγκούσες, πενήντα, ογδόντα, εκατό χρόνων, να θαρρείτε πια πως τις παίρνετε μαζί σας γιατί καρφώσατε όπως όπως μέσα σε σανιδένια μπατάλικα σεντούκια τα έπιπλα και το ρουχισμό και τα σκεύη σας και τίποτε θυμητικά μικροπράγματα." ( Απόσπασμα απο την Αριαγνη του Στρατή Τσίρκα/ Collage: Melinda Gibson)

 

 

“We are the girls with anxiety disorders, filled appointment books, five-year plans. We take ourselves very, very seriously. We are the peacemakers, the do-gooders, the givers, the savers. We are on time, overly prepared, well read, and witty, intellectually curious, always moving… We pride ourselves on getting as little sleep as possible and thrive on self-deprivation. We drink coffee, a lot of it. We are on birth control, Prozac, and multivitamins… We are relentless, judgmental with ourselves, and forgiving to others. We never want to be as passive-aggressive as our mothers, never want to marry men as uninspired as our fathers… We are the daughters of the feminists who said, “You can be anything,” and we heard, “You have to be everything."

Courtney Martin

 

Pretty women wonder where my secret lies.
I'm not cute or built to suit a fashion model's size.
But when I start to tell them,
They think I'm telling lies.
I say,
It's in the reach of my arms,
The span of my hips
The stride of my step,
The curl of my lips.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman
That's me.

~ Maya Angelou

 

 

Most welcome , bondage and violence, for thou art a way. I think, to liberty
William Shakespeare

 

 

Te quiero - της La Baronne

Lust

Σε θέλω τόσο πολύ που πονούν τα κόκαλα μου. Σε θέλω τόσο πολύ που η καρδιά μου, θα ορκιζόμουν πως, θα σταματήσει αυτήν εδώ την στιγμή. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θυμάμαι τίποτα. Σε θέλω τόσο πολύ που θυμάμαι τα πάντα. Σε θέλω τόσο πολύ που είμαι μουδιασμένη. Σε θέλω. Πολύ.

Αν είχα το θάρρος θα ερχόμουν και θα σε έπιανα από τον λαιμό και θα σε φιλούσα μέχρι να μην αντέχω άλλο. Αν είχα το θάρρος, θα σε έπιανα τόσο πολύ, που τα χέρια μου θα είχαν επιτελούς νόημα. Αν είχα το θάρρος, θα σε έκανα δικό μου με κάθε τρόπο που μπορούσα να σκεφτώ. Αν είχα το θάρρος, θα σε έδενα σε έναν κρεβάτι και δεν θα έφευγες ποτέ. Αν είχα το θάρρος θα ήσουν δικός μου.

Αν δεν σε ήθελα τόσο, θα σε μάτωνα μέχρι να ήμουν σίγουρη πως όλο το αίμα σου είναι δικό μου. Αν δεν σε ήθελα, θα ήθελα τα ματιά σου ακίνητα, για πάντα φιξαρισμένα μέσα στα δικά μου. Αν δεν σε αγαπούσα θα έγραφα με τα νυχιά μου στο δέρμα σου ξόρκια ακαταλαβίστικα. Αν δεν σε ήθελα τόσο, θα σε πονούσα, μέχρι να μην μπορείς να σκεφτείς κάποιον άλλον έκτος από εμένα. Αν δεν σε αγαπούσα θα σε είχα καταστρέψει.

Αν δεν φοβόμουν θα με έριχνα στην φωτιά σου. Να καούν όλα, τα πάντα, αλήθεια δεν με νοιάζει. Θα αφηνόμουν να γίνω σταχτή πάνω σου. Θα αφηνόμουν στο άγγιγμα σου, στα χέρια σου, στο σώμα σου. Δεν με νοιάζει. Αν δεν φοβόμουν, θα σε ακολουθούσα παντού.

Κλείνω τα ματιά μου και το μόνο πράγμα που μπορώ να δω είναι τα ματιά σου. Ένα ζευγάρι καφέ ματιά με καίνε. Ένα ζευγάρι ματιά πονηρά. Ένα ζευγάρι ματιά με ακολουθεί. Τα ματιά σου με ακολούθου. Με βλέπουν. Με περιεργάζονται. Τα ματιά σου με βλέπουν όπως κανείς. Τα ματιά σου. Θεέ μου. Τα ματιά σου.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σκέφτομαι και μετά μουδιάζω για μέρες ολόκληρες. Πιθανότατα, όταν τελειώσω να σε γραφώ, δεν θα μπορώ να σκεφτώ πια. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι ανυπόφορο. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Σε θέλω τόσο πολύ. Σε θέλω και δεν ξέρω να το διαχειριστώ. Σε θέλω και δεν είμαι ο εαυτός μου. Σε θέλω και δεν μπορώ να σταθώ στα ποδιά μου όταν σε βλέπω. Σε θέλω τόσο πολύ που η κάρδια μου σφίγγεται. Σε θέλω τόσο πολύ.

Σε σιχαίνομαι τόσο πολύ. Σε σιχαίνομαι που είσαι ένα φάντασμα. Σε σιχαίνομαι για το όνομα σου. Σε σιχαίνομαι για την επιρροή που ασκείς πάνω μου. Σε σιχαίνομαι γιατί κανένας δεν είναι εσύ. Σε σιχαίνομαι για το σώμα σου. Σιχαίνομαι τα χέρια σου και το πώς με άγγιζαν. Σιχαίνομαι τα αυστηρά σου φρύδια. Σιχαίνομαι τον τρόπο που με κοιτάς. Σιχαίνομαι το στόμα σου. Σιχαίνομαι τον τρόπο που φιλούσες τον λαιμό μου. Σιχαίνομαι τα φιλιά σου. Σιχαίνομαι που σκέφτομαι μέρες ολόκληρες τα φιλιά σου. Σιχαίνομαι τα φιλιά που μου έδωσες. Σιχαίνομαι το ότι δεν θα μου ξαναδώσεις φιλιά. Σιχαίνομαι.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σιχαίνομαι. Σε θέλω τόσο πολύ που οδηγούμαι στην τρέλα. Σε θέλω τόσο πολύ που θα είσαι το τελευταίο πράγμα που θα θελήσω. Σε θέλω τόσο πολύ.
Σε θέλω.
Πολύ.

 

Χρωματική πανδαισία. - Μαρία Βασιλάκη

Σχήματα, χρώματα , γεωμετρίες
Απλότητα διάφορη του πολυσύνθετου
H απλότητα πάντα με γοήτευε
Το «πιο εσύ από ποτέ».
Το δήθεν δεν έχει θέση στον αόρατο τούτο κόσμο
Και ο κυνισμός απαγορεύεται επίσης
Λατρεύεται το καθαρό και όμορφο αισθητικά
τα μύχια της ψυχής σου άραγε τι χρώμα φορούν?
Μήπως είναι στολισμένα με μαύρους χυτούς μανδύες τυλιγμένους γύρω από βουβά σώματα και σιωπές;
Ποια στοιχεία συνθέτουν τη δική σου παλέτα γεύσεων και εικόνων
Αισθήσεων και αναμνήσεων
Παραδόξων και συναισθημάτων που ποτέ δεν φανέρωσες
Συνειδητών σκέψεων και ιδεών
Υποσυνείδητων εικόνων και σκέψεων που σε ταλανίζουν
Κόκκινη σκιά, κόκκινο σημάδι
Πορφυρή αρματωσιά
Το βαθύ κόκκινο που είναι κάπως επιβλητικό και δυναμικό πάντα σε χαρακτήριζε
Η ζωή σου συγκρούεται με τον εγωισμό σου
Αυτό το μικρό τερατάκι που του έχεις αφήσει κενό
Και σε κατασπαράζει, ρημάζοντας τα σωθικά σου
Ένας κόκκινος στρατιώτης
Ή απλά ένας κόκκινος άντρας έρμαιο των παρορμήσεών του
Η δική μου ψυχή από την άλλη, κατακλύζεται από λευκές εικόνες.
Ένα πάλευκο χιονισμένο τοπίο να σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία
Ή μήπως την αγνότητα που σαν πέτρα φοράς στο λαιμό σου
Λευκό.Αγνό, σιωπηλό αλλά και τόσο ψυχρό και καθαρό.
Μια λευκή σκέψη, ένα λευκό ποτήρι
Μια λεπτή και ανεπαίσθητη αγκαλιά που ξεθωριάζει
Ξεθωριάζει και σβήνει, χάνει τη λευκή της υπόσταση
Ένα λευκό πιόνι, σε ένα παιχνίδι στημένο
Ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ που έχει εκπαιδευτεί να υπακούει
Να υποτάσσεται
Και να εκτελεί τις διαταγές των άλλων
Μια λευκή γραμμή σε ένα μαυροπίνακα με υφή και μια κιμωλία στο πάτωμα
Να σου θυμίζουν το χάος
Την αταξία σε όλα, στη ζωή σου, στο κεφάλι σου..
Σε κάθε σκοτεινή πτυχή σου που με τόσο λευκό έπαψε να είναι σκοτεινή
Σε κάθε πνοή
Σε κάθε διάλογο.
Εκεί.
Λευκό, κόκκινο, μαύρο
Είμαι λευκό
Είσαι μαύρο
Εκ διαμέτρου αντίθετοι
Αλλά και τόσο ταιριαστοί σε ποικίλες ιδέες και απόψεις
Κοιταζόμαστε και γνωρίζουμε ο ένας τη σκέψη του άλλο
μαγικός συνδυασμός κι όμως τόσο επικίνδυνος
μπορεί να κάψει ακόμη και ολόκληρα έθνη
Το γκρίζο απεικονίζει όλη τη θλίψη σου και το μουντό αυτού του κόσμου
Κι όμως για έναν παράξενο λόγο είναι απ'τα αγαπημένα μου χρώματα.
Τόσο απλό, όσο πρέπει.Βαθύ και διόλου επιφανειακό.
Σου αφηγείται τόσες ιστορίες χωρίς καν να μιλά.
Αψεγάδιαστο γκρι
σαν τις γκρι αναμνήσεις μου
και το γκρι κασκόλ
που ταιριάζει γάντι με τα παπούτσια σου
Η τελειότητα του απλού
Μερικές ακόμη λέξεις για τα χρώματα και ο ποιητής πεθαίνει
Σε ένα βιβλίο που ποτέ δεν γράφτηκε
Κι ένα ποίημα που έμεινε μισοτελειωμένο
500 λέξεις για τα χρώματα, αυτά της αγάπης
Της ευφορίας, του μίσους και άλλων συναισθημάτων.
Αγκαλιάζω κάθε παλέτα που ακουμπά στην ψυχή μου
Διώχνω όμως καθετί αποκρουστικό και ζοφερό
Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα συνονθύλευμα. Στιγμών, ανθρώπων και συναισθημάτων.

Κάν'την να μετρά!

 

 

Ο Proust και η madeleine

«Από πολλά κιόλας χρόνια, δεν επιζούσε πια τίποτε για μένα απ’ το Κομπραί, παρά μόνο η σκηνή και το δράμα της ώρας που έπρεπε να πλαγιάσω, όταν, μια χειμωνιάτικη μέρα, μόλις γύρισα στο σπίτι, η μητέρα μου, βλέποντας πως κρύωνα, πρότεινε να μου δώσει, μόλο που δεν το συνήθιζε, λίγο τσάι. Στην αρχή αρνήθηκα κι ύστερα, δεν ξέρω γιατί, άλλαξα γνώμη. Έστειλε να φέρουν ένα απ’ αυτά τα κοντόχοντρα γλυκά που ονομάζονται Μικρές Μαντλέν και φαίνονται σαν νά ‘χουν χυθεί στην αυλακωτή φόρμα μιας αχιβάδας. Και σε λίγο, μηχανικά, εξουθενωμένος από την πληχτική μέρα και την προοπτική ενός θλιβερού αύριο, έφερνα στα χείλη μου μια κουταλιά τσάι όπου είχα αφήσει να μουλιάσει ένα κομμάτι μαντλέν. Από τη στιγμή που η γουλιά, ανακατεμένη με τα ψίχουλα του γλυκού, άγγιξε τον ουρανίσκο μου, σκίρτησα, προσέχοντας κάτι καταπληκτικό που συνέβαινε μέσα μου».

Ένα μικρό κέικ με το σχήμα της αχιβάδας, «στρουμπουλά αισθησιακό κάτω απ’ τις αυστηρές και ευλαβικές πτυχές του», λιώνει γλυκά στο στόμα του MarcelProust, βουτηγμένο σε ένα φλιτζάνι αχνιστό τσάι, και -αιφνίδια- του φέρνει στον νου όλες τις ξεχασμένες αναμνήσεις από μια εποχή που η θεία του η Léonie συνόδευε με το ίδιο γλυκάκι το φλαμούρι που του πρόσφερε. Είναι η αθέλητη μνήμη (involuntarymemory), αυτή που περιέχει την ουσία του παρελθόντος και υπηρετεί την εξερεύνηση του ψυχικού χώρου, αυτή που επιτρέπει στα παλιά να επανέρχονται με την ένταση της πρώτης εμπειρίας. Μέχρι τώρα το εργαλείο της νόησης στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον Proustνα ξαναδέσει τις μορφές του χθες με τη συνείδησή του. Και να που, με τη γεύση της madeleine, όλα (τα λουλούδια του κήπου και του πάρκου του κυρίου Swann, οι καλοί άνθρωποι του χωριού, η εκκλησία κι ολόκληρο το Combray) ξαναγυρίζουν με εξαιρετική ευκρίνεια. Και με εξονυχιστικές λεπτομέρειες, τόσες που ο Proust χρειάζεται περίπου 3000 σελίδες για να μας τις αφηγηθεί στο Àlarecherché dutempsperdu(Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο). Αυτό το κέικ, αυτό το υλικό αντικείμενο, που ο Proust στάθηκε τυχερός να το συναντήσει πριν πεθάνει, έλυσε τα μάγια και του χάρισε τη λύτρωση από τη φθορά του χρόνου.

Η μικρή madeleine. Το πιο διάσημο γλυκό της λογοτεχνίας. Το πιο δημοφιλές γλυκό της γαλλικής κουζίνας. Η καταγωγή της είναι από τοCommercy. Όμως, από πού πήρε το όνομά της δεν το ξέρουμε με σιγουριά. Από μια νεαρή καμαριέρα, τη MadeleinePaulmier, η οποία έφτιαξε αυτό το μικρό κέικ για τον δούκαStanislasLeszczyński, λένε μερικοί. Από μια άγνωστη νεαρή με το όνομα Madeleine που το έφτιαξε μέσα σε μια αχιβάδα, έμβλημα της παράδοσης του προσκυνήματος του Saint-Jacques-de-Compostelle, και το πρόσφερε στους προσκυνητές, λένε άλλοι. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει καμιά σημασία.
Σημασία έχει μόνο η νοστιμιά της, που για τους Γάλλους συνδέεται και με τη φιλικότητα και την κοινωνικότητα. Βουτάει κανείς τη madeleine του σε ένα ζεστό ρόφημα, καθισμένος με την παρέα του ήρεμα και χαλαρά.
Ο Proust την έκανε διάσημη και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αυτή επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει τη Γαλλία στην πρωτοβουλία της αυστριακής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ημέρα της Ευρώπης το 2006 που είχε το όνομα CaféEurope.

 

http://mopoiondaskalo.blogspot.gr/2014/01/proust-madeleine.html