Δεσποινίς έμπνευση

Το πρόβλημα είναι
πως δεν άκουσα τις κούκλες.
Ανοιγόκλειναν
τα γυάλινά τους μάτια
λέρωναν τα λευκά φορέματα
έχαναν τα νάυλον μαλλιά.
Πρόσεχε τα Σάββατα
μου έγνεφαν,
είναι πάντα ξεκούρδιστα
ο μηχανισμός κλάματος δεν λειτουργεί
το κεφάλι δεν είναι κολλημένο
κυλάει σε μία μόνη Κυριακή.
Αν ήμουν πιο προσεκτική
θα είχα από τότε αποσυνδέσει την ελπίδα
Επίσημα θα ήσουν τώρα
Κλινικά απών
Χλόη Κουτσουμπέλη, "Εκ των υστέρων", από τη συλλογή Κλινικά απών, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014
__________________________
photo: mechanical dolls by Tim Walker

 

 

•´¯`•.•●
.
Μέρα και νύχτα
με σκοινί αόρατο
κάποιος μας δένει.
.
(( Γιώργης Παυλόπουλος ))
.
.
ღ Johnny

 

 

3 σημεία
by verajfrantzh

(Δεν ξέρω αν πολλά κορίτσια της ηλικίας μου αισθάνονται όπως εγώ και αν αυτό που ετοιμάζομαι να γράψω είναι μια άποψη για τις σχέσεις χιλιοειπωμένη και σιτεμένη.

Δεν μιλώ από απογοήτευση ούτε από φροντίδα. Δεν μιλώ ηθικολογικά ή δασκαλίστικα. Και αυτό είναι μια μικρή διευκρινιστική εισήγηση.)

Πολλές φορές, σε νεανική ηλικία μπερδεύτηκα για το τι ήθελα από την προσωπική μου ζωή. Αμφιταλαντεύτηκα μέσα σε μακρές περιόδους αναμηρυκάζοντας τους παλιούς μου έρωτες, ψάχνοντας για νέους ή προσπαθώντας να βρω λύση ανάμεσα στον ερωτικό πλουραλισμό και στην ανάγκη για συντροφικότητα. Προβληματίστηκα με την εξήγηση των ερωτικών συμπεριφορών των άλλων.

Τρία βασικά σημεία, λοιπόν, για τον έρωτα, το σεξ και τις γυναίκες…

 

1. Η πολυγαμία δεν πρέπει να συνδέεται με το ψέμα, την απάτη ή την απιστία. Πρέπει να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο. Η πολυγαμία είναι μια ώριμη επιλογή σεξουαλικής διάθεσης. Δεν είναι ούτε ανώριμη απόδοση της ανάγκης για παρέα ούτε η αποφυγή έντονων συναισθημάτων προς ένα πρόσωπο. Μάλλον, εξωστρέφεια είναι η πολυγαμία, ποικιλία. Αν είσαι ξεκάθαρος με τον εαυτό σου και με τη στάση σου προς τους ερωτικούς σου συντρόφους, τότε είσαι και μερωμένος με την σκοροφαγωμένη μεγάλη ιδέα της ατελείωτης και μοναδικής αγάπης, που είναι μια φυλακή σεξουαλικά.

2. Η ακατέργαστη ανάγκη για συντροφικότητα, καθώς περνά ο χρόνος, και ο φόβος της μοναξιάς δεν είναι θέματα εύκολα διαχειρίσιμα από κανένα φύλο. Ακόμη και οι πιο μοναχικοί άνθρωποι μοναξιά θα αισθανθούν κάποτε. Οι νέες γυναίκες, σε μια προσπάθεια να αποτινάξουν το ζυγό της ανάγκης για συντροφιά και της επιθυμίας να βρεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς την υπόλοιπη ζωή σου, θίγονται από τον ίδιο τους τον εαυτό και αποκηρύσσουν τα ίδια τους τα θέλω, για να μη θεωρηθούν λίγο παρωχημένες, εμμονικές ή ακόμη και θηρευτές των καλών γαμπρών. (Μιλώ για τις γυναίκες, γιατί είμαι γυναίκα και δε μπορώ να γνωρίζω ακριβώς πως λειτουργεί στους άντρες). Και αρχίζουμε και μπαίνουμε σε ρόλους και καλούπια και τεατράλε συμπεριφορές μιας φορεμένης ελευθεριότητας και μιας ξένης προς την μέχρι τώρα σεξουαλική συμπεριφορά μας. Μην παραμυθιάζεστε από κανέναν που θα σας πουλήσει ως ανασφάλεια, την αγάπη που χρειάζεστε να δώσετε και να δεχτείτε, την αγκαλιά και – αυτό που μου αρέσει να το γράφω, να το λέω και να το νιώθω στη γλώσσα μου – τη συντροφικότητα. Δεν είναι παράλογο, είναι το απολύτως ανθρώπινο.

3. Δεν μπορώ να ακούω μορφωμένες γυναίκες ή δήθεν τηλεοπτικές σεξολόγους, συμβουλάτορες σε περιοδικά μόδας και πρωινάδικα, να εκφράζουν απόψεις όπως “Αυτά δεν τα λέμε στους άντρες!” ή “Μην το παίζετε πολύ ανεξάρτητες!” και άλλα τέτοιου είδους κενά. Αυτό, που πρέπει να μπούμε σε ρόλους για να μην τρομοκρατήσουμε τον άλλον, μου φαίνεται αδιανόητο. Τσαλίμια, γαλιφιές και σκοταδισμός. Όταν μια νέα γυναίκα που μόλις ξεκίνησε την ερωτική της ζωή γαλουχηθεί με αυτά τα αστόχαστα, πιστεύει πως οι άντρες είναι το φυλακισμένο φύλο, το προστατευμένο από την οικογένεια, τον περίγυρο και τελικά, το κορίτσι του. Αλήθεια… δεν λέμε στους άντρες ότι θέλουμε το παιδί τους; Μην παραμυθιάζεστε. Όταν ένας άνθρωπος σε αγαπάει πραγματικά, θέλει και το παιδί σου και τη μονογαμία σου – και τα παρεπόμενα είναι απλώς θέματα που λύνονται με συζήτηση.


Και αν αυτός ο κόσμος φαντάζει ιδανικός, δεν πειράζει. Εγώ σε αυτόν θέλω να ζήσω.

 

[Υπέροχο Ροδαλό Χάος] Του Αντώνη Αντωνάκου

Υπέροχο ροδαλό χάος που σε βρήκα ανάμεσα στα σκέλια της. Κάψα μες το λουτρό αίματος των ηδονών. Φιλενάδα μου, που έλιωσες στην εξατμισμένη αυγούλα όλο το λίπος του νοικοκύρη.
Όλο το πένθος της αχόρταγης φθοράς. Ουρανέ και θάλασσα των κρεβατιών, εγώ που λύσσαξα με την κοινή λογική και της δάγκωσα το σβέρκο σας είμαι υπόχρεος και σκλάβος σας παντοτινός.

Σε σας πιστεύω ουρανέ

και θάλασσα που

στραγγίξατε το ζουμάκι της

για να πάρω ζωή.

 

 

Δεν υπάρχει χρόνος, μόνο αιωνιότητα. Εδώ είμαστε, παγιδευμένοι στο κεχριμπάρι της στιγμής. Δεν υπάρχει γιατί.

Kurt Vonnegut

 

 

ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΗΜΑ
γ'
Ανέλπιστα δυναμώνεις πλάι μου
σαν μουσική.
Μικρά κομμάτια σου
φυτρώνουν στο κενό.
Και σε βλέπω τώρα να μουδιάζεις
τη σκέψη μου.
Σε βλέπω να εξαντλείς
τη νοητή γραμμή τού σώματός μου.
η'
Ακούω τα κλαδιά σου
να χτυπιούνται μέσα μου.
Βλέπω τις γωνιές μου
να λειαίνονται συνεχώς.
Βλέπω τη νύχτα να υποχωρεί
τρίζοντας.
Ακούω την αυγή να πλησιάζει
με γαβγίσματα.
θ'
Σαν ένα μάτι ψαριού
μετράς τις ώρες μου στον αφρό,
καθώς ανατολική πτέρυγα
νοσοκομείου
βαθιά στη μνήμη μου ανατινάζεσαι,
όπως μια πιστολιά διασχίζεις
ξαφνικά τον ύπνο μου,
σαν πετονιά ιστορική αλιεύεις
την ηχώ μου στο άπειρο.
ιβ'
Στ' ανοιχτά σου σκέλη
η τρυφερότητά μου
εντοιχίζεται.
___________________________________
Νίκος Λάζαρης, “Η ένταση είναι διαρκής",εκδόσεις "Τυπωθήτω,λάλον ύδωρ”, (2007)
artwork: egon schiele

 

 

[Μηδέ Δίδοτε Τόπον Τω Διαβόλω] Του Αντώνη Αντωνάκου

 


Πολλοί τρομάζουν με τα ερωτικά ποιήματα. Άλλοι παθαίνουν κωλούμπρα. Άλλοι αγανακτούν, τηλεφωνούν στην αστυνομία των λογοτεχνικών περιοδικών και στον αρχιεπίσκοπο των πετσοκομμένων νοημάτων. Αρκετοί φοβούνται κιόλας τις λέξεις μουνί, πούτσα, κώλος, αρχίδι, γαμήσι και λοιπά. Κι ίσως φοβούνται την απέραντη ελευθερία των λέξεων. Φοβούνται τα υγρά στο βρακί τους και τις πλούσιες φυλλωσιές κάθε ερωτικής αρμονίας που απλώνει στα κορμάκια του κόσμου. Γιατί η μέγιστη και πιο φοβερή επανάσταση είναι να ξεμαντρώσεις την ευχαρίστηση. Να κάνεις τον κλούβιο συζυγικό οργασμό δημιουργία. Να κάνεις τις εξουσίες υποπόδια για την τούρλα της αγαπημένης σου. Να ξεφτιλίσεις κάθε σόλοικο αντράκι με γραβάτα που θέλει να πουλήσει κλουβιά και πλαστικά επιχρυσωμένα κλαδάκια.


Είναι ακόμα κι άλλοι πολλοί που τρελαίνονται και χρειάζονται ηλεκτροσόκ όταν διαβάζουν ερωτικά ποιήματα. Γιατί δεν μπορούν να δεχτούν αυτό το επίπεδο της αλήθειας που τσούζει. Της αλήθειας του μπιντέ και του νεροχύτη. Αυτής της αλήθειας που καταλήγει στο βόθρο. Αυτής της αθωότητας που ρήμαξε τον ξενέρωτο ρομαντισμό της εταιρίας λογοτεχνών.

Γιατί ο έρωτας είναι το αποχωρητήριο κάθε βαρβαρότητας και κάθε βάναυσου καταναγκασμού. Γιατί ο έρωτας είναι ο έκπτωτος άγγελος που κυνηγήθηκε απ’ τον Αλλάχ, το Χριστό, το Μωάμεθ, το Βούδα. Είναι ο εχθρός του Ιεχωβά και του γερμανού χασάπη Μένγκελε.

 

Ο έρωτας δεν έχει πατρίδα κι είναι ο πιο παλιομοδίτης μοντερνιστής. Μπαίνει στα μυαλά των ποιητών απ’ την εποχή των σπηλαίων, στη γλώσσα της Σαπφώς και στα χείλη του Αρχίλοχου. Οι ποιητές δε φοβούνται τον έρωτα. Το διαβολεμένο έρωτα. Τον αληθινό θεό που ημερώνει τα κτήνη. Τον αληθινό θεό που δεν προσφέρει χάπια στους ανθρώπους αλλά φιλιά. Γλωσσόφιλα δαιμονισμένα. Χνώτα και αναπνοές για να γλυκάνει τα ακονισμένα δόντια της γύμνιας.

Ο έρωτας είναι η φυσική κατάσταση των όντων. Ο μάγειρας κάθε ομορφιάς. Όσοι μαλώνουν τους ποιητές για τις κακές λέξεις έχουν περάσει απ’ την προστυχιά του παπά, που μαγάρισε την ερωτική πράξη. Του τράγου που κακολόγησε το γαμήσι και έχτισε τα μπουρδέλα. Του τράγου που έγινε εικόνισμα στα εικονοστάσια των νταβατζήδων. Που τον τρέφουν τα φράγκα των στερημένων. Όλων αυτών που επειδή είναι στο δρόμο του θεού πρέπει να ξεσκάνε επί χρήμασι.

Τα ερωτικά ποιήματα απειλούνε το καθεστώς. Απειλούνε την κυρίαρχη τάξη. Τα ερωτικά ποιήματα προπαγανδίζουν την ουτοπία. Σε όλους τους καιρούς και σε όλους τους χρόνους. Τα ερωτικά ποιήματα δεν γράφονται για να τραβάν μαλακία οι αναγνώστες. Αλλά για να μεταλάβουν τη δική τους ουσία. Γιατί η ουσία αυτή είναι το καύσιμο της αληθινής ζωής κι όχι της ψευτοζωής.


 


Γιατί πίσω απ’ αυτά τα λαγνικά και άσεμνα, βρίσκεται πίκρα απροσμέτρητη και πίκρα που κρύβεται καλά. Βρίσκεται όλη η ηθική εξουθένωση του ανυπεράσπιστου γυμνού όντος απ’ το σφοδρό και βάρβαρο καπιταλισμό. Απ’ τα ιδεολογήματα του πλούτου που ρουφάν το ζωτικό ανθρώπινο μεδούλι στο προγραμματισμένο οχτάωρο της μισθωτής σκλαβιάς.

Στην προγραμματισμένη αιχμαλωσία απ’ αυτούς που κρατούν την ηδονή για πάρτι τους. Απ’ αυτούς που ψάχνουν εθελοντές σκλάβους και πρόθυμους ηλίθιους. Απ αυτούς που ζαλικώνονται όλμους για να πάνε να ξεσχίσουν άγνωστους ανυπεράσπιστους στο πουθενά. Ε ναι, οι ερωτογραφίες είναι απεχθείς για τις καλαματιανές φοράδες που κοπρίζουν εις Παρισίους.

 

Ο πόνος έχει ένα στοιχείο κενού
Δεν μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του
Πότε άρχισε, ή αν υπήρξε Μια μέρα, που δεν ήταν.
Δεν έχει μέλλον, αλλά τον εαυτό του, Τα απέραντα βασίλεια του περιέχουν
Το παρελθόν, φωτισμένο να αντιλαμβάνεται Νέες περιόδους πόνου.

* Emily Dickinson, "Το μυστήριο του πόνου"

 

 

Oι ιστορίες που επί πολλά χρόνια βρίσκονται θαμμένες έχουν μια στιγμή που πρέπει να βγουν στην επιφάνεια και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον ερχομό τους... Δεν πιστεύω ότι περνάει ποτέ η εποχή μιας ιστορίας. Τα πάντα βρίσκονται εδώ, περιμένοντας κάτι να τα κάνει να επιστρέψουν. Ίσως φτάνει τελικά κάποια στιγμή που τα πράγματα θέλουν να ειπωθούν, αυτά τα ίδια, ίσως για να ξεκουραστούν ή για να περάσουν επιτέλους στο χώρο του φανταστικού.

 

 

Who will deliver me from this body of death?

 

"ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ"
Χαμ: Δεν ήξερα. Δεν ήξερα τί γινόταν.
Κλοβ (με σκληρότητα): Όταν η κυρά Πεγκ σου ζητούσε λάδι για τη λάμπα της κι εσύ την έστελνες από 'κει που 'ρθε, τότε δεν ήξερες τί γινόταν; (παύση)
Ξέρεις από τί πέθανε η κυρά-Πεγκ; Από σκοτάδι.
Χαμ (αδύναμα): Δεν είχα λάδι.
Κλοβ (σκληρά): Είχες και παραείχες. (παύση)

'Endgame' by Samuel Beckett...

 

[30] Της Ράνιας Παπακώστα


Έχετε ώρα;

Δουλεύεις σκληρά
Διασκεδάζεις με μέτρο
Πηδάς από ανάγκη
Κομψός
Αυτάρκης
Μόνος
και κάπως έτσι
οι μέρες
ανέξοδες
περνούν

Έχεις επισκεπτήριο


Τις Κυριακές
τα δωμάτια του σπιτιού
μεταμορφώνονται σε μαύρα κελιά
με χαμηλό ταβάνι

Ο ήχος μιας τηλεόρασης σημαίνει την πρωινή έγερση

Δεν προαυλίζεσαι πια
Σ’ εξαντλούν
ο ήλιος
και οι ερωτήσεις

Πιο αργά, τα κάγκελα των παραθύρων
βράζουν σε νερό για λίγα λεπτά
και σερβίρονται με κιμά
στο μεσημεριανό τραπέζι

Οι δεσμοφύλακες φορούν ποδιά
ή κρατάνε πολυσέλιδες εφημερίδες

Οι συγκρατούμενοί σου
έχουν από καιρό αποδράσει
και δεν τηλεφωνούν

Τα ημερολογιακά σημάδια
στον τοίχο πάνω απ’ το κρεβάτι σου
ίσα που αχνοφαίνονται

Έχει τελειώσει η κιμωλία
να μετράς
τον χρόνο
Τα βράδια ξαπλώνεις
κι ακονίζεις την λίμα σου
μέχρι να σε πάρει ο ύπνος

 


Έχουμε και λέμε


Η επίγνωση
αρμένικη βίζιτα

Η συνείδηση
πανάκριβη αντίκα
Καλές οι κουβέντες
οι αναλύσεις
οι κρίσεις
ο ρεαλισμός

Αλλά στην πράξη;

Σήκω να περπατήσουμε