Δεσποινίς έμπνευση

Δικαίωμα, Τίτος Πατρίκιος

 

 

Mood of the day.

 

 

Details of your look, like your tights
Killing me by shoot, just in once
Let me lick it, jewel, with your cries
Since days of school, you and I
You did the hook, you did right
Shiny as a jewel, with your tie oh see
Just take a look
In my hands, see darling the moon and the sand
You're on my way...
Just let me play...
Just let me play...

Details of your look, like your tights
Killing me by shoot, just in once
Let me lick it, jewel, with your cries
Since days of school, you and I
You're on my way...
Just let me play...
Just let me play...

 

{Λ ι γ ό σ τ ε μ α}

Έτσι με λιγοστεύεις.
Εγώ να σου δείχνω
Το φεγγάρι
κι εσύ να μου γλείφεις
Το δάχτυλο.

Τέτοια είσαι!

(art by Jan Maschinski)

 

 

Το φεγγάρι δεν έχει φλόγες
Μα έχεις εσύ
Είναι ντυμένο ασημί
Κι εσύ χρυσή
Το φεγγάρι σκορπάει το φως του
Μα συ το χαρίζεις

Το φεγγάρι λάμπει στον Ουρανό
Κι εσύ στη γη
Είσαι γυναίκα με ομορφιά, δεν την έχει καμμιά
Και λάμπεις και φωτίζεις
Και λάμπεις και φωτίζεις
Σα μακρινό φανάρι
Στη βαρκούλα που θαλασσοπνίγεται

Στο στήθος σου ξεχειμωνιάζει ένα πουλί
Στο στόμα σου ριζώνει ένα δέντρο
Ομορφα που είσαι φτιαγμένη
Ομορφα που είσαι φτιαγμένη
σ΄ αιώνια ζωή

Τα ξερά δέντρα ανθίζουν από σένα ...

Yannis. A.

 

“She has a knife, knife, knife, stuck in her back, back, back. She cannot breathe, breathe, breathe. She cannot cry, cry, cry. Thats why she begs, begs, begs...”

 

 

inside nobody's body, for love and death are one and none of them really exists

 

"Εκείνα που ρέουν μέλι. Και Εσένα να κάθεσαι κάτω από τον πιο ψηλό φοίνικα. Και να περιμένεις. Καταργώντας με την ένταση της αγάπης σου τον θάνατο. Και τους Αιώνες. Και να δίνεσαι στον σφοδρό έρωτα που ποιεί τη Σάρκα Πνοή. Και να γεύεσαι και τους εκατό τρόπους του Έρωτα —τις μυστικές διόδους της χοάνης. Και κατόπιν να μοιράζεις την αγάπη σου — ό,τι περισσεύει. Στα τρία δισεκατομμύρια των ζωντανών. Και στα εκατόν δέκα δισεκατομμύρια των πεθαμένων. Και στα ερπετά. Και στα όρνια. Και σε αυτούς που είναι γέροι. Και σε αυτούς που είναι άσχημοι. Και σε αυτούς που είναι ηλίθιοι και σε καταδιώκουν. Και στον κόσμο ολόκληρο. Όχι μόνο τον νυν αλλά και τον πριν και τον μέλλοντα κόσμο. Και να σπέρνεις έτσι όλους τους σπόρους σου. Αλλά και τη λάμψη της ψυχής. Και να πέφτεις στα πόδια του. «Εσένα Αγαπώ, Μόνο Εσένα». Και το Εσένα να γίνεται το Εμένα και το Εμείς — ο Ολόκληρος."

Κωστής Μοσκώφ

 

“To be sensuous is to suffer.”
Marx - Critique of Hegel 1844

 

 

ΟΙ 5 ΒΑΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΗΛΙΘΙOΤΗΤΑΣ
1. Ο Πρώτος Βασικός Νόμος

"Πάντα και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων ατόμων που κυκλοφορούν στη κοινωνία."

Άνθρωποι που κάποτε κάποιος θεωρούσε λογικούς και νόημονες αποδεικνύονται απίστευτα ηλίθιοι. Ο κάθε άνθρωπος, σχεδόν κάθε μέρα ,παρενοχλείτε στις δραστηριότητες του από ηλίθια άτομα που εμφανίζονται ξαφνικά και απροσδόκητα στις πιο απίθανες περιοχές, στα πιο ακατάλληλα μέρη και στις πιο απίθανες στιγμές.

“Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ηρεμίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου ατόμου που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του”. Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μετασχηματίζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη. Η δε
προαναφερθείσα μοναδική ικανότητα των ΗΛΙΘΙΩΝ να συντονίζονται συσπειρώνονται και να επιβιώνουν την καθιστά ανίκητη."

[The Basic Laws of Human Stupidity by Carlo M. Cipolla, Professor of Economics, UC Berkeley, Spring 1987.]

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Ειν’ οι στιγμές, που στους αγρούς με τους στομάχους των υγρούς
οι φλογισμένοι τζίτζικες με νευροσπάστων πήδους,
μέσα στο λάγγεμα της γης, μπαίγνια μιας κάποιας προσταγής,
κράζουν στριγκά για την ιερή διαιώνιση του είδους.

Είναι οι στιγμές, όπου γυμνά μπρος στα τσαντήρια τα πυκνά
τα νέα κορίτσια ο πίθηκος θωρώντας των τσιγγάνων,
στην υψικάμινο του ηλιού με τη γκριμάτσα ενού φιλιού
ξεσπάει σε τρίλλισμα τρελλό των διασταλτών του οργάνων.

Είναι οι στιγμές, που οι Μοναχοί μεσ’ στα κελιά των μοναχοί
με μάτια ως οίκων ανοχής δυο πορφυρά λαμπιόνια,
θωρούν ως οραματισμούς του Βελζεβούλ τους πειρασμούς
να ορχιούνται ομπρός σκορπώντας τους της αμαρτίας τ’ αφιόνια.

Είναι οι στιγμές, στο λαύρο φως, που ο ξαναμένος αδερφός
μεσ’ απ’ τη θέρμη την αβρή του ατμώδους κρεβατιού του,
τη γύμνια αντίκρυ την ιερή της αδερφής του αχνοθωρεί,
μ’ ύπουλο κάτι στον κανθό του ημίκλειστου ματιού του.

Κι’ είναι οι στιγμές, όπου κι’ εγώ κάτω απ’ της λαύρας το ζυγό
και μεσ’ στους πύρινους καπνούς της Αιτνικής σαρκός μου,
νοιώθω να βράζη κοχλαστά το σπέρμα εντός μου, ως να ζητά
να πλημμυρίση αγέρωχα τη μήτρα όλου του κόσμου.
Ο.Λ. 1930