Δεσποινίς έμπνευση

THAT we pursue something passionately does not always mean that we really want it or have a special aptitude for it. Often, the thing we pursue most passionately is but a substitute for the one thing we really want and cannot have.

It is usually safe to predict that the fulfillment of an excessively cherished desire is not likely to still our nagging anxiety.
In passionate pursuit, the pursuit counts more than the object pursued.

Eric H., the longshoreman

 

Lydia Lunch:
"Η απόλαυση είναι η απόλυτη εξέγερση".
"Η απόλαυση σήμερα, είναι μια μειωμένη εκδοχή της πραγματικής απόλαυσης, σχεδιασμένη από τις πολυεθνικές".
"Αυτά που απολαμβάνω εγώ, μπορεί άλλοι άνθρωποι να τα θεωρήσουν παρανοϊκά. Επί παραδείγματι το να είμαι μόνη μου και να περιμένω να ξημερώσει και να απολαμβάνω την ησυχία και τους χτύπους της καρδιάς μου".

 

 

κιχ

 

Αργία σήμερα. Αργία για ήλιο, καφέ, κόκκινες κάλτσες ως το γόνατο και γλείψιμο από πίσω. Γλείψιμο την ώρα που διαβάζεις το βιβλίο σου μπρούμυτα. Να σου κατεβάσει το μεταξωτό βρακάκι σιγά σιγά, από τα πλαγια, με το δείκτη και τον αντίχειρα και να σημαδεψει το κορδελλάκι το λόφο του κώλου. Άσε με να το τελειώσω ρε παιδάκι μου να πεις και να μη σε ακούσει μόνο να βάλει το χέρι από κάτω σου και να σου σηκώσει τον κώλο, να βγάλει το βρακί και αφού σου δαγκώσει λίγο τις κορυφές του, να χωθεί με ευχαρίστηση και ένα δυό βογγητά στο αιδοίο σου πεινασμένος. Και να δαιμονίζει, να γλείφει και να μαλάζει με λαχτάρα μεγάλη. Να σου έχει δώσει οδηγία και διαταγή να μην ακουστείς καθόλου. Κιχ. Μόνο αυτός να ακούγεται που σε γλείφει, αυτός και οι ανάσες του και η καύλα του. Εσύ να δαγκώνεσαι να μην ακουστείς, αφού στο είπε, μην ακούσω τίποτα, θα σε τιμωρήσω. Λίγο πριν τελειώσεις να αφήσεις μια λιγωμένη ανάσα, επίτηδες, να δεις τί θα κάνει; Τί έχει σχεδιάσει; Τί σκοπεύει; Αυτός να σταματήσει θυμωμένος, κι αφού σε παρατηρήσει: δε σου είπα κιχ να μην ακούσω; Να σε πηδήξει για να μάθεις εσύ, να ελευθερωθεί κι αυτός.
Θα έχει φέρει και καφέ αλλά θα πάγωσε. Να πάει να φτιάξει άλλον, εσύ να καθίσεις στον ήλιο

Άντζυ Ντίκινσον

 

Ο φόβος του να μην είσαι γαμήσιμη

 

Έχω ακούσει διάφορα τα τελευταία 25 περίπου χρόνια που είμαι ενεργή στο χώρο του πηδήματος και τον ανθρώπινων ερωτικών σχέσεων. Διάφορα, εννοώντας εν προκειμένω, τα όσα τα κορίτσια ακούν για τη μνημειώδους τρομοκρατίας ώρα και στιγμή που θα πάψουν να είναι γαμήσιμες. Με όρους τερατωδώς γενικευμένους, από νωρίς, αλλά και για εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους, τους γίνεται σαφές ποιοί είναι οι κανόνες που πρέπει να τηρούν μην τυχόν και τις καταστήσουν εκτός γαμήσιμης κατηγορίας.

Είναι δε αυτή η δυστυχία τόσο μεγάλη, κατά τα λεγόμενα, και τόσο βαθιά ριζωμένη η αντίληψη πως, αν παρ ελπίδα συμβεί η μη γαμησιμότητα, θα δημιουργήσει υστεριάζουσες ορδές γυναικών, οι οποίες, μην έχοντας οι έρμες ικανοποιήσει τα βαθύτερα ένστικτα της μήτρας τους, θα επιδοθούν σε οιμωγές και αλαλαγμούς μεσάνυχτα στους δρόμους, θέτοντας σε κίνδυνο τα χρηστά ήθη.

Οι λόγοι που μπορεί να βρεθείς μπροστά σε αυτό το φλέγον πρόβλημα ανήκουν σε τρεις κατηγορίες:

Είσαι πηδιόλα. Συγκεκριμένα, πρόβλημα μεγάλο δεν είναι να είσαι πηδιόλα με ένα σύντροφο, ίσα ίσα, σε αυτή την περίπτωση, θα του χτυπήσουν του τυχεράκια την πλάτη, θα του κλείσουν το μάτι και θα θεωρήσουν πως βρήκες το σκοπό σου, είσαι το πρωί μάνα και το βράδυ πουτάνα για τον άντρα της ζωής σου. Όχι. Το πρόβλημα είναι αν είσαι πηδιόλα γενικώς, να μη θέλεις ένα αγόρι ή κορίτσι, να είσαι εν ολίγοις, πολυγαμική, κατηγορία άκρως επικίνδυνη ακόμα κι αν δεν κοροιδεύεις κανέναν, κι αν τα ξεκαθαρίζεις από την αρχή, όχι, δεν πιάνεται. Αν είσαι πηδιόλα οφείλεις να είσαι πηδιόλα του ενός. Τη φορά. Ή έστω του ενός γκόμενου που τον πηδάς αδυσωπήτως σε καβάντζες ή φτηνά ξενοδοχεία ή επαγγελματικά ταξίδια. Όχι του παραπάνω. Αν αρέσκεσαι σε κάτι τέτοιο είσαι μια πόρνη της Βαβυλώνος και θα πεθάνεις μόνη σου με τις γάτες σου, μάλιστα μάλλον οι γάτες σου θα σε φάνε όπως συνέβη σε εκείνον το φουκαρά στο Trainspotting, κρίμα ήταν, αν και αυτός δεν ήταν πόρνη της Βαβυλώνος, μαλάκας ήταν, δε βαριέσαι, πόιντ τέικεν.

Είσαι γριέντζω. Γριέντζω σημαίνει πάνω από 40-45 με μη συστηματική προσπάθεια να παραμείνεις 22. Συστηματική προσπάθεια να μείνεις εικοσιδύο, είναι οποιαδήποτε μέθοδος ακολουθείται και θεωρεί ως όμορφο το σώμα και πρόσωπο γυναίκας ως τα 22. Αυτό το σώμα και το πρόσωπο που υπάρχει μόνο στα 22 πρέπει να το κυνηγάς για πάντα, με πείνα, με γυμναστική τιμωρητική, με κρέμες ακόμα και με νυστέρι. Διότι χωρίς αυτό δεν είσαι γαμήσιμη. Αυτό προφανώς δεν ισχύει για τους άντρες οι οποίοι μια χαρά πλακώνονται στα σουβλάκια, τα μεζεδοπωλεία και τις μπύρες και έχουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις 15-20 κιλά ον τοπ από αυτά που θα έπρεπε και μάλιστα, χωρίς γέννα. 45άρη στα κιλά του, δηλαδή στα ακριβώς κιλά του, γυμνασμένο και υγιή, σας λέω εγώ που περνάω σκαν και ακτινογραφία κάθε αρσενικό σε όποια ήπειρο και να βρίσκομαι, συναντάς όλο και περισσότερο, είτε σε πιο προηγμένες οικονομίες με λιγότερο ματσισμό, είτε σε φτωχές χώρες, από ανάγκη. Γιατί πεινούν οι άνθρωποι, γαμώτο. Οι λοιποί, όσο πιο πατριάρχες, τόσο μεγαλύτερο ζωνάρι, όσο πιο εξισωτικοί και ανώτερου εισοδήματος, τόσο πιο φροντισμένοι. Μεγάλες, πικρές στατιστικές της Άντζυ της Ντίκινσον.

Είσαι καριερίστα. Πας για τα φράγκα, δουλεύεις μακρυά από το παιδί σου ή τα παιδιά σου, πατάς τα αγόρια στο σβέρκο, και γενικά είσαι αντίπαλο δέος της βασικής αρχής που θέλει τη γυναίκα, μάνα και τη μάνα όσο πιο κοντά στα παιδιά γίνεται, αν όχι αυτοκόλλητη, πάντως το βασικό παίχτη, αυτή που θα θυσιάσει τις ικανότητες της για να βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία και μετά, όταν τα παιδιά θα φύγουν για το πανεπιστήμιο ή για την ξενιτιά εκεί που φτάσαμε, θα πλακώνεται στα μαρτίνια καθώς είμαστε πιο μοντέρνες γενιές εμείς, στα μαρτίνια και τα αντικαταθλιπτικά και τα φαγητά μετά τις 2 τη νύχτα στο κρεβάτι. Κι ας είναι ο άλλος στο ίδιο σπίτι, μόνη της θα είναι και -κυρίως – μη γαμήσιμη κι ας είναι μόνο πενήντα πέντε. Ο άντρας καριερίστας από την άλλη όλο κι ένα πιπινάκι θα βρει να εντυπωσιάσει με κανένα τριήμερο πληρωμένο από την εταιρεία και κανένα σετ εσώρουχα, μη φανταστείτε ακριβά, εκεί του κατοστάευρου, για το πιπίνι που ψωνίζει κάτι στρινγκάκια μούρλια στη λαική, είναι σούπερ, θα τον γλείψει μέχρι τα ωχ του να ακουστούν στη ρεσεψιόν, θα νομίζει ο φουκαράς κι αυτός πως είναι η γοητεία των γκρίζων κροτάφων, όχι τα 100 ευρώ για μια νάιλον, φούξια νταντελίτσα.
Το αποτέλεσμα του σπασίματος των αρχιδιών των κοριτσιών με τα παραπάνω, σχήμα οξύμωρο, ξέρω αλλά με εννοείτε, είναι να πιάνουμε τα άκρα. Να πηδιόμαστε με ό,τι κινείται χωρίς να θέλουμε και πολύ και κυρίως επιτιθέμενες με κάθε τρόπο ώστε να δείξουμε ποιός έχει το πάνω χέρι, να μην κουνάμε δάχτυλο και να παίρνουμε 20-30 κιλά, αν θέλουν να μας αγαπήσουν όπως είμαστε, κι ας είμαστε δυο άνθρωποι, δεν τρέχει ή να δικαιολογούμε την πλήρη μας ενασχόληση με τα παιδιά ως αυτό που πραγματικά, πραγματικά θέλουμε, αυτό μας ευχαριστεί, αυτό μας γεμίζει. Παραδείγματα των ακροτήτων φέρνω, μη νομίσετε κάνω πλήρη καταγραφή, έχει από όλα το σπάσιμο των αρχιδιών, έχει σηχτήρισμα και υπερβολή και παραίτηση και γενικώς, έχει δυστυχία και χάσιμο της ζωής μας για το τίποτα.

Ισορρόπία πρέπει να πω πως δεν έχω βρει, ούτε προσποιούμαι πως έχω απαντήσεις, αν τις είχα και δε σηχτήριζα κι εγώ φαντάζομαι θα ήμουν ζεν και ο Δαλάι Λάμα, πράγμα που δεν ισχύει, καθώς την πίεση αυτή της φυλετικής ταυτότητας την υφίσταμαι διαρκώς, πίεση που είναι παντού και αδυσωπητη και για τους άντρες και για τις γυναίκες, που είναι σατανικό κατασκεύασμα, να τον είχα τον που το σκέφτηκε και τί στον κόσμο, στα τέσσερα κλαιγοντας θα έφευγε.

Κατάλαβα όμως πως αν αγαπάς τον εαυτό σου, είσαι καθαρός με τις προθέσεις σου και με τους άλλους, καθαρός, πεντακάθαρος, όχι πουτανάκι της διπλανής πολυκατοικίας. Πόρνη αυτοκρατορική, το γράφεις, το λες, το ξεκαθαρίζεις, να είναι σαφές πως οι επικές πεολειχίες και οι οργασμοί που τους θυμάσαι χρόνια πάνε με ελευθερία, μπέσα και ξηγημένα πράγματα.

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, τον φροντίζεις όχι για να μετατοπίσεις την ημερομηνία λήξης σου και να αυξήσεις χρονικά το πόσο γαμήσιμη είσαι αλλά για να μπορείς να κάνεις σεξ με όσο καλύτερη ποιότητα γίνεται. Γιατί το σεξ φέρνει χαρά και χαμόγελο και πληρότητα και έχεις καθαρό κεφάλι και αρκετή ικανοποίηση να ασχοληθείς με άλλα, αλλιώς είναι σαν πείνα, σαν ημίμετρο, σα να είσαι μισός ή να φοράς στενά παπούτσια, χάνεις τη λάμψη σου και την καθαρότητα της σκέψης σου.

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, κάνεις όσα σε ευχαριστούν και όσα είσαι καλός, είτε αυτο είναι η δουλειά σου είτε είναι τα παιδιά σου, κάποιες φορές ξέρεις την απάντηση στα σίγουρα, χελ γιεά κάποιες, μη γαμήσω, ιδέα δεν έχεις, ιτ ιζ γουάτ ιτ ιζ.

Για τις κοινωνίες που ζούμε, που καταλαβαίνουμε όλοι μας πόσο στο σκοτάδι πίσω γυρίζουν και γίνονται πιο πουριτανες, πιο περιοριστικές, φασιστικές, πιο μαύρες.

Για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν καταδικάσει την ευχαρίστηση και την ηδονή τους στο πυρ το εξώτερο, που ανάγκασαν τα χείλια τους να χάσουν τη στρογγυλάδα τους, αυτή τη στρογγυλάδα που ζητά τη γλώσσα να περάσει από πάνω τους και τα μάραναν οικειοθελώς τόσο τα μάραναν που να γίνουν γραμμές άνυδρες, σκασμένες, με βαθειές ριυτίδες κάθετες, χείλια πεθαμένα, μουμιοποιημένα, δίχως χαρά.

Για αυτούς που το περίνεό τους ψώφησε και καμία κίνηση δεν το ξυπνάει, σχεδόν ποτέ, μόνο κάτι νύχτες μια δυο φορές το χρόνο, βάζουν τα χέρια μέσα από τα σεντόνια και αυνανίζονται να τους περάσει ο πονοκέφαλος, ο πονοκέφαλος που έχουν οι άνθρωποι όχι όταν δεν πηδάνε αλλά όταν δεν ευχαριστιούνται.

Αυτούς, να μην τους αφήνετε να σας φοβίζουν πως δε θα είστε γαμήσιμες. Να περνάτε τη γλώσσα σας πάνω από τσουπωτά, ζουμερά χειλάκια, να κουνάτε το κωλί σας σε όποιους σας γουστάρει και να πιστεύετε πως οι γάτες δεν τρώνε όσους αγαπάνε

Καλού κακού, δώστε όμως κι ένα κλειδί στο γείτονα, ναι;

\m/

 

Περί αερίσματος του αιδοίου

 

αναιδούς ανοιξιάτικης ψύχρας

Σήμερα δε θα σκεφτώ βαριά. Σηχτήρ δηλαδή κάποιες φορές.

Δεν υπάρχει λόγος. Και δεν υπάρχει και γυρισμός.

Ήρθε και καλοκαιριάζει που σημαίνει γυμνά πόδια μέσα στις γόβες κι ένα ανεπαίσθητο αεράκι στο αιδοίο. Τυλιγμένο μεν με ασφάλεια στις δαντελίτσες του τις μαύρες, να μην ξεχνιόμαστε.

Αλλά.

Εδώ στη Γερμανία, αυτή η ψυχρούλα που μέσα στη μέρα κάποια στιγμή θα φτάσει στο αιδοίο είναι μια καύλα ανυπολόγιστη από τους άσχετους με το θέμα.

Και ενώ η Ελλάδα, και δη η Αθήνα στο ζεσταίνει το μουνί αδυσώπητα, λίγο και με ένα μικρό σαδισμό κάτω από τη φουστίτσα, και άγονται και φέρονται η μικρές διπλίτσες και τα αρώματα έτσι που περπατάς, κι αναστενάζει ουφ πολλή ζέστη και ιδρώνει κι ονειρεύεται να βουτήξει ολόγυμνο σε μια θάλασσα. Να ελευθερωθεί και να δροσιστεί αρκετά.

Στη Γερμανία όμως.

Η θερμοκρασία μας φέρεται όμορφα την άνοιξη και το καλοκαίρι, 27 βαθμοί, ανοίγεις τα μπλουζάκια χαμηλά και βάζεις τα μποέμικα σουτιέν χωρίς μπανέλες, μόνο τριγωνάκια και δαντέλα και αν βγεις από το κτίριο που είσαι να πεταχτείς για ιταλικό παγωτό απέναντι ανατριχιάζει λίγο το δέρμα και τσιτώνει η ρώγα, ζέστη αλλά και δροσιά. Παίρνει και σου δροσίζει και τα ξεκαλτσωτα πόδια και έρχεται ο στροβιλισμός του δροσερού αέρα στο αιδοίο, το χαϊδεύει μια τυρβώδης ροή; Σα χέρι. Και του παίρνει την κάψα κι εσένα σου ξεφεύγει ένα αχ και μπορείς πια να φας το παγωτό σου ήσυχα και δωσμένη ολοκληρωτικά γιατί αυτά κάνει η Γερμανία στα μουνιά των κοριτσιών, δεν είναι μόνο προτσές και ιντουστρί να ξέρετε.

Στη φωτογραφία, η Charlotte Rampling, ένα κορίτσι με λίγο γερμανικό βλέμμα και νομίζω αιδοίο που πηγαινοέρχεται από άποψη θερμοκρασίας, κορίτσι που φαίνεται να ξέρει και από προτσές και από ιντουστρί αλλά και από καύλα.

\m/

 

ίδια είσαι... 

 

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Οδυσσέας Ελύτης