Δεσποινίς έμπνευση

Photo of the night.
Πυγολαμπίδες, οι νεράιδες του δάσους.
Credit: Takehito Miyatake

 

 

Τόσο συγχρονισμένη...

 

 

[αν με ρίξεις στα βαθιά
στις κόχες των ματιών σου
θέλω δε θέλω θα μάθω
να κολυμπώ]

το καλοκαίρι θέλω να νιώσω
ένα τεράστιο χταπόδι ξαπλωμένο
δίπλα μου να με αγκαλιάζει
σφικτά με τα οχτώ του πλοκάμια
σαν να κρατάει τη τύχη του
στο πλάτος του κορμιού μου
για σένα που γράφω με τυλίγεις
από παντού με το έτσι θέλω και
πάλι δεν μπορώ να σου ξεφύγω
σαν να πηγαίνω διακοπές
από νησί σε νησί να ξυπνώ
τα κοιμισμένα ηφαίστεια
κάθε χτύπο της καρδιάς σου
να νιώσω πάνω στα απόβραχα
βήμα προς βήμα σε άγονο τοπίο
να σχίζω το αλάτι στα δύο
να ακούσω τον απόηχο σου
χωρίς να ακουμπώ τα κύματα
μουσκεμένα τα πλούτη μου
κάθε μου ποίημα μια άγκυρα
να βουτάω στο βυθό σου
να πιάσω λέξεις που κατά λάθος
μου έπεσαν και με τραβούν
στης θάλασσας το κρύο βάθος
κρυμμένα τζιτζίκια παρακαλώ
μη σωπαίνετε τώρα που ο κόσμος
με αναπνέει και ένα κορίτσι
στην αμμουδιά του μυαλού μου
λιποθυμά απ΄τις στάχτες και
την μυρωδιά των τσιγάρων μου..
*Βάσος Γεωργάς*

 

 

Όταν είμαστε μαζί, ό,τι και να φοράω είμαι γυμνή.
{Serge Gainsbourg and Jane Birkin by Helmut Newton (1978)»

 

 

Χαλαρά Απογεύματα.

 

Τι υπέροχο πλασμα❤❤❤

 

<3

 

Βοήθεια!
Θέατρο, βοήθησέ με!
Κοιμάμαι. Ξύπνησέ με
Είμαι χαμένη μέσα στο σκοτάδι, οδήγησέ με, τουλάχιστον κοντά σε ένα κερί
Είμαι οκνηρή, κάνε με να ντρέπομαι
Είμαι κουρασμένη, ανέβασέ με
Είμαι αδιάφορη, χτύπησέ με
Παραμένω αδιάφορη, τσαλάκωσέ μου την εικόνα
Φοβάμαι, δώσε μου κουράγιο.
Είμαι αδαής, εκπαίδευσέ με.
Είμαι απάνθρωπη, εξανθρώπισέ με.
Είμαι φαντασμένη, κάνε με να πεθάνω στα γέλια
Είμαι κυνική, αποδόμησέ με
Είμαι κτήνος, μεταμόρφωσέ με
Είμαι μοχθηρή, τιμώρησέ με
Είμαι δεσποτική και σκληρή, πολέμησέ με
Είμαι σχολαστική, γελοιοποίησέ με
Είμαι χυδαία, εξύψωσέ με
Είμαι μουγκή, ελευθέρωσέ με
Δεν ονειρεύομαι πια, φέρσου μου σαν σε δειλό ή ανόητο
Έχω ξεχάσει, ξεκίνησέ μου τη Μνήμη
Αισθάνομαι γριά και άχρηστη, κάνε να σκιρτήσει η παιδικότητα
Είμαι άχαρη, δώσε μου τη Μουσική
Είμαι θλιμμένη, ψάξε τη Χαρά
Είμαι κουφή, κάνε στην καταιγίδα να ουρλιάξει η λύπη
Είμαι άστατη, όπλισέ-με με Φρόνηση
Είμαι αδύναμη, άναψε τη Φιλία
Είμαι τυφλή, φέρε μου όλα τα Φώτα
Είμαι υποταγμένη στην Ασχήμια, κάνε να με κατακτήσει η Ομορφιά
Με έχει προσηλυτίσει το Μίσος, κάνε να μου δοθεί όλη η δύναμη της Αγάπης.

Αριάν Μνουσκίν
 

 

Το Α και το Ω | Πάστα Φλώρα

Την είχε μισήσει, την είχε μισήσει όσο τίποτε άλλο στη ζωή του.
Τα κρίνα και οι σταλακτίτες που την στόλιζαν φωτοστέφανα στα μαλλιά της, πυρπολήθηκαν σαν τα συναισθήματα του αφήνοντας και εκτοξεύοντας αντί για σπίθες πάθους και αγαλλίασης, κατακάθια και ρωγμές που διέσχιζαν ολόκληρο το κορμί του.
Ένας χάρτης που κάθε προορισμός, κάθε σημάδι, οδηγούσε σ' ένα διαφορετικό ανείπωτο μονόλογο. Ένα μονόλογο τόσο βρυχημένο και συνάμα άλλο τόσο βουβό που οι λέξεις όση εξουσία και αν ασκούν στον έρωτα, χάνουν κάθε λάμψη και ισχύ μπροστά του.

Θυμάμαι πόσο καύλωνε μονάχα με το ανοιγόκλεισμα των ματιών της.
Τα μάτια της...

Μικρές οάσεις στην συναισθηματική του ξηρασία. Ανέκαθεν ήταν από τους τύπους που έδιναν λίγα λόγω φόβου.Ένας άντρας με τόσο τσαγανό και πυγμή που δίπλα της μεταμορφωνόταν στο πιο ευαίσθητο ποίημα

Για εκείνον ήταν το Α και το Ω στην ιστορία τους.
Κάθε πακέτο τσιγάρα από το πρώτο έως το τελευταίο.
Κάθε πρωινό όνειρο και νυχτερινός εφιάλτης.

Για εκείνον ήταν η πιο ζεστή μαστούρα, όσο την ρουφούσε και την ανάσαινε τόσο πιο πολύ γούσταρε και καύλωνε. ήταν δική του, το ήξερε. Ήξερε ότι διεκδικούσε αυτός και μόνο αυτός τα προνόμια της και αυτό τον έθιζε ακόμα παραπάνω.
Δικές του οι μελανιές στο σώμα της, ολόδική του κι ηδονή.
Τα αναφιλητά που τις προκαλούσε και οι μικροί αναστεναγμοί, για το όνομα του, αφιερωμένα σ' εκείνον. Το ρίγος και το τρέμουλο μονάχα στο άγγιγμά του πάνω της, είχαν ζωγραφίσει την προσωπική του σφραγίδα. Ένας πλανήτης υπεροχής και ηδονής. Κάθε χώρα και διαφορετικό σκίρτημα, διαφορετικός αναβρασμός.
Ένας οργασμός που ανάμεσα σ' αυτά τα δυο σώματα γράφει την πιο αναρχική ιστορία στον κόσμο των συναισθημάτων.

Αυτός γεννιόταν και πέθαινε για εκείνη μέρα με τη μέρα.
Αυτή κοιμόταν και ξυπνούσε για κείνον.

Το πιο σωστό τους λάθος δεν νομίζεις;

Την είχε αγαπήσει όμως, τόσο που δεν γινόταν να μην την μισήσει. Είχε γίνει κτητικός, απότομος, βίαιος. Η μαστούρα που έκανε και μόνο από το άρωμα της, ξεπερνούσε κάθε καλό ναρκωτικό της πιάτσας. Αυτό το ναρκωτικό ήταν ειδική "παραγγελία" και θα άνηκε σ' αυτόν για το πάντα και το παντού.

{Έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι πάντοτε μετά την καταιγίδα έρχεται η γαλήνη, Έλα όμως που έρχεται ολόκληρος Αρμαγεδδών.

Αρμαγεδδών σημαίνει μίσος, συνώνυμο του έρωτα και της αγάπης.
Δυο σώματα που αγαπήθηκαν και ερωτεύθηκαν παντοτινά είναι γεννημένα να μισούνται παντοτινά.

Ο έρωτας είναι δύσκολος αντίπαλος, δύσκολα βρίσκεις την αχίλλειο πτέρνα του. Εκείνος ξέρει να βγαίνει πάντοτε νικητής στην παρτίδα του. Όσο για τα θύματά του... Λαοθάλασσα.}

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια μαζί της. Λόγια ανάμεσα σε σεντόνια από όνειρα και σώματα πυρπολημένα από νύχτες ολοκαυτώματος.


Και αυτό είναι το Α και το Ω. Κάθε τζούρα καύλας και μαστούρας.
Ένα ηδονικό αλφάβητο δυο σωμάτων.
Γυμνό και εξαρτισιογόνο.