Δεσποινίς έμπνευση

Το Ωράριο [Ορέστης Αλεξάκης]

Θα πρέπει ωστόσο να παραδεχθείς
πως έχει πλέον η ώρα προχωρήσει
πως πρέπει πια να κλείσεις το πρατήριο
κι αν ίσως
δεν συμπληρώθηκε εντελώς ο χρόνος
αν μένει κάποιο υπόλοιπο ωραρίου
όμως για ποιο σκοπό να περιμένεις
αφού το εμπόρευμα έχει εξαντληθεί
στο δρόμο η κίνηση έχει λιγοστέψει
φίλος δεν θα ‘ρθει να σ’ επισκεφθεί
· πού χάθηκαν; Π ώ ς χάθηκαν οι φίλοι;
και τι να κάνεις πια στον άδειο χώρο
μόνος κι ασάλευτος ένα tableau vivant
μ’ αυτό το κρύο χαμόγελο που μάταια προσποιείται
σβήσε το φως
κλείσε τη θύρα
ηρέμησε
ξέχνα για μια στιγμή την ύπαρξή σου
τα δούναι και λαβείν της κάθε μέρας
τον κουρνιαχτό… το συρφετό της πόλης

Και σκέψου λίγο το βαθύ ουρανό
Τα εκατομμύρια πάνω εκεί των άστρων…
«Το Ωράριο» στα επιλεγμένα ποιήματά του στο «Ρόπτρο» που εξέδωσαν «Οι εκδόσεις των Φίλων» το 2014.

Ο καθρέφτης [Ορέστης Αλεξάκης]
Μισόφωτο στην αίθουσα
μονάχος
άγνωστο τι γυρεύοντας
κοιτάζω
τεράστια κάδρα γύρω μου
πορτρέτα
νεκρών παιδιών
και πένθιμα τοπία
τόπων αγνώστων ή
λησμονημένων

Τέλος διακρίνω τον
βαθύ καθρέφτη
καθώς τεράστιο κάδρο δίπλα στ’ άλλα
και μέσα εκεί
παιδί
τον εαυτό μου
στη μέση μιας απέραντης ερήμου

Κρατώντας θυμιατήρι και λαμπάδα

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος - Ευθύνη, (1989)

 

Ομιλεί ένας Παρακμασμένος Nέος

Σα μια τοιχογραφία μοιάζω αμνημόνευτη
σ' ενός λατινικού ναού τα βάθη.
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά' τανε,
για τούτο κάποια λάμψη ακόμα μένει...

Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά' τανε
που τους ξανθούς εφήβους θ' αγαπούσε.
μιαν ώρα πυρετού θε να σχεδιάστηκε,
για τούτο ηδονική είναι η έκφρασή της.

το πρόσωπο λευκό, γλυκό ως το πρόσωπο
παθητικού ερωμένου με φεγγάρι.
τα μάτια έχουν μια μέθη ως να τα λίγωσε
το άρωμα ενός μπουκέτου από βιολέτες.

Τα χείλη, ατόφια λάκα, ως να μαρτύρησαν
σκληρά απ' τη βία φιλιών ευωδιασμένων.
Η κόμη –θημωνιά σε δύση ολόχρυση–
σαν από χάδια εράσμια ταραγμένη.

Τώρα είναι χρόνια πια που λησμονήθηκε
και πέφτει της το χρώμα λέπια-λέπια,
τα μάτια όμως ακόμα που απομένουνε
δείχνουνε τη χρυσή, σβησμένη ακμή της.

κι εκεί που τα θωρείς, γλυκά κι ασάλευτα,
μέσα στη σιωπηλή εγκατάλειψή τους,
ωραία, για τη μοιραία φθορά τους, άξαφνα,
μαντεύεις μια βροχή μενεξεδένια...

Σα μια τοιχογραφία μοιάζω αμνημόνευτη
σ' ενός λατινικού ναού τα βάθη.
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά' τανε,
για τούτο κάποια λάμψη ακόμα μένει...

Kαίσαρ Εμμανουήλ

 

 

Να ξεθυμαινει
Η βροχή
Μιας τυχαίας
Τρίτης
Πλημμύρα
Ολόκληρος
Να στάζεις
Κι αύριο
Ξημέρωμα
Ξοπίσω σου
Θα τρέχουν
Βαγόνια
Ολόκληρα
Του Πόθου μου
Για σένα.

M.Λ

 

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

 

Βέρα I. Φραντζή

Κατεβαίνοντας τον πεζόδρομο της Ερμού, το λουλακί του αστικού ουρανού έπιασε να μοιάζει με το εσωτερικό ενός κούφιου κοχυλιού. Μπλαβί αποχρώσεις στο στερέωμα. Αέρηδες σήκωναν τις φούστες των κοριτσιών που ήταν ντυμένες λουστραρισμένα και στην εντέλεια για τα απογευματινά τους ψώνια. Έως ότου να φτάσω στο σταθμό του τρένου, μικρά κρυσταλλικά πετραδάκια χτυπούσαν τις λαμαρίνες των κτιρίων και το στέγαστρο του ρομαντικού σταθμού Μοναστήριον.

Το όμποε της βροχής σφυρούσε άγαρμπες νότες.
Η αφρίζουσα σαμπάνια έβρεχε τα πρόσωπα των ανθρώπων στην αποβάθρα.

Η λουτροθεραπεία μετά από τόσες μέρες καύσωνα ήταν βάμμα βοτανικό για τον ακατάπαυστο λόξιγκα που είχε πιάσει τα ξεραμένα δέρματα μας. Τα βρασμένα κύτταρα τόσων ημερών είχαν ανοίξει διάπλατα σαν το αιδοίο της Λυσιστράτη.

Βαρύ το αίσθημα, αποπνικτικό, αυτό της συγκίνησης που προκαλεί στα μυαλά η προσδοκία όπως αυτή του δροσερού νερού μέσα στην κάψα του πλαστικοποιημένου καλοκαιριού που ζούμε. Οι προκάτ απολαύσεις του κυριακάτικου μπάνιου δεν επαρκούν για να καλύψουν τη σεξουαλική ορμή του σώματος για την αγρανάπαυση της εξαντλημένης συνείδησης.

Ευτυχώς, χαλάζι και βροχή από τον κόλπο της Αφροδίτης ακριβώς στα στόματά μας.

 

 

Η εικών
τα σκυλιά π' αλυχτούν μέσα στη νύχτα
ο βαθύς ίσκιος των δέντρων
το πρωινό κελάδημα του κορυδαλλού
το τραγούδι του νερού που τρέχει από την πηγή
τι ανταμοιβή -η μόνη-
για τα βαλαντώματα
τους γόους
τις οιμωγές
αυτών που πρόλαβε η καταιγίδα
αυτών που τους εβασάνισαν τα πονηρά δαιμόνια
αυτών που αισθάνθηκαν
-οδυνηρά βέβαια-
όλες τις αποχρώσεις και
των αισθημάτων και των χρωμάτων
το ρέκασμα της αγωνίας
και τ΄απαλό μινύρισμα της τρυγόνας

ας ρίξουμε λουλούδια εκεί που εστάθηκε το τέρας
ας οδηγήσουμε στα ευεργετικά φρέατα τους "απολύτους
εραστάς της αληθείας"
ας ορκισθούμε πως δεν θα πεθάνουμε ποτέ

Ν. Εγγονόπουλους

 

Αυτό δεν θα τ’ αγγίξετε.
Είναι από εύφλεκτο εγώ,
θα με τινάξει όλη στον αέρα σας.

Κική Δημουλά

 

 

Όπως οι γάτες

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν
κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές
όσο μονάχες τους να γιάνουν
έτσι κι εγώ σʼ αυτή την κόχη θʼ απομείνω
όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο
υπόγεια να σχηματίζει τʼ όνομά σου.

Τίτος Πατρίκιος

 

.