Δεσποινίς έμπνευση

Η θεραπεία για όλα είναι αλμυρό νερό:
ιδρώτας, δάκρυα, ή η θάλασσα...

*Karen Blixen*

 

 

Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω
και να σε προσβάλλω όταν σε αγγίζω....

S.Kane

 

 

Πικραμύγδαλο*
pastaflorawr

Είμαι ώρες κάτω από το ντουζ … ή μήπως μέρες; Ούτε που θυμάμαι.

Το νερό με καίει. Το σώμα μου όσο πιο πολύ βρέχεται τόσο πιο πολύ ερεθίζεται από το μούδιασμα. Τα μάτια μου κόκκινα από τον πόνο και εγώ κουλουριασμένη -σαν πληγωμένο από καταιγίδες, σώμα- να σέρνομαι μέχρι τον καθρέφτη.

Έχει γίνει με υδρατμούς και αντικρίζω μια θολή μορφή. Η γυναίκα που βλέπω απέναντι μου έχει κάτι να εξομολογηθεί , έναν καημό να τραγουδήσει. Παρ’ όλη την θολούρα και το πνίξιμο του πόνου, μπορώ να διακρίνω τα μάτια της. Με το ζόρι ανοίγουν, έχουν ξεχειλίσει από ξερολιθιές αναμνήσεων. Κάθε πέτρα και από μια μέρα μικρών παραδείσων και κολάσεων. Κάθε σειρά και από ένα όνειρο που εξατμίζεται και χαμογελάει χαιρέκακα επάνω στον καθρέφτη.

Ποια είναι τελικά και τι έχει περάσει. Δείχνει να έχει ψιθυρίσει όλη την ζωή και να αναπνέει σε αυτό το μικρό και ήσυχο μουρμούρισμα ταπεινά και υποδηλωτικά.

Σηκώνει το χέρι της και καθαρίζει με όση δύναμη της έχει απομείνει την αριστερή μεριά του καθρέφτη, η δεξιά ανεξερεύνητη και κενή. Όπως αυτός…

Ανασηκώνει το βλέμμα της και βλέπει πλέον αυτόν. Τα μάτια της έγιναν μαύρα και διέφεγγα σαν την προχθεσινή Πανσέληνο, τα χείλη της πρησμένα και πορφυρά λες και είναι έτοιμα να πουν μεγάλες ιστορίες, τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα. Τα μαλλιά καστανά, να μυρίζουν πικραμύγδαλο και να πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο. ΄

Ήταν αυτός…

Αυτός είχε μάθει να την φωνάζει την ζωή, είχε δυο σταγόνες ήλιο και πορευότανε κάνοντας θαύματα στο εσωτερικό ενός σώματος. Συγκεκριμένα ενός γυναικείου σώματος.

Μαλλιά –στήθος- κοιλιά- φτερούγισμα.

Για αυτούς η καύλα δεν κρυβόταν όμως εκεί. Είχε εισχωρήσει σε ένα διαφορετικό εσωτερικό. Να δεις πως το λέγανε… Α, ναι! Το μυαλό.

Τα μάτια της είχαν γίνει θάλασσες, δεν άντεχε άλλο την πίεση και το κάψιμο, αφέθηκε. Αφέθηκε και μπροστά της ζωγραφίστηκαν ολόκληροι ωκεανοί να καθρεφτίζουν εκείνον. Τα μάτια του, το στόμα του, τα δάχτυλά του, τα μαλλιά του.

Ωκεανοί που δεν πρόκειται να εξερευνηθούν ποτέ, δεν χορταίνεις έτσι απλά τέτοιον πλανήτη. Χάιδεψε τον, σιγοτραγούδησε τον και ίσως κάποια στιγμή να σου χαρίσει τα πιο θολά κύματα. Όπως τις μορφές τους, θολές και λαβωμένες.

Μέχρι τότε εκείνη θ’ αλλάξει σαμπουάν.

*Το πικραμύγδαλο ήταν μαλλιά –στήθος- κοιλιά- φτερούγισμα

Το πικραμύγδαλο ήταν αυτή|οι*

 

Eluard

 

 

Τώρα λοιπόν όσο το ζωηρό χρώμα της νιότης
Ροδίζει στο δέρμα σου όπως η πρωινή δρόσος
Κι ενόσω η πρόθυμη ψυχή σου βγάζει
Από τον κάθε πόρο σου έντονες φωτιές
Ας απολαύσουμε ακόμα όσα προλάβουμε
Και τώρα αμέσως σαν όρνια ερωτικά
Ας καταβροχθίσουμε το Χρόνο Εντελώς

— Νάνος Βαλαωρίτης [5 Ιουλίου 1921]

 

Magdalena del Carmen Frida Kahlo y Calderón
6 Ιουλίου 1907 – 13 Ιουλίου 1954

 

[ αύριο, γενεθλειάζω εγώ, αγαπημένη]

 

9 ερωτικά ποιήματα – του Αντώνη Λάσκαρη

Το βράδυ

1.

Γλίστρησε στον ώμο σου, τιραντάκι ατίθασο
Μια λευκή γραμμή
Αλαβάστρινο δέρμα
Φαντασίες ερωτικές, αλάτι στο T-Shirt σου

Διαμάντια ιδρώτα σε στολίζουν, και πλέουν στο κορμί
Άρωμα καρύδας στο λαιμό
Μου θυμίζει τη θάλασσα
Χρόνια και νεανικές καρδιές, αγγίγματα πάθους

«Στο ηλιοβασίλεμα το σώμα σου θαύμαζα
γυμνέ μου άγγελε, με κάλεσες
να βυθιστούμε μαζί στο νερό.»

2.

Ένα τατού αθώο, πάνω στο στήθος
Εκείνο το αστέρι
Δείκτης ηδονής
Ταραχή μου και επιθυμία μου κρυφή

Σε χάζευα και έτρεμα να μη σε χάσω ξανά
Νυχτερινή μου οπτασία
Το κόκκινο κραγιόν σου
Που ξεφεύγει από τα χείλη σου ομορφιά μου

«Στον καθρέπτη μπροστά να σβήσεις ήθελες
την ανάμνηση και εγώ ανήμπορος να κοιτώ,
εσένα να φοράς, το λευκό μου πουκάμισο»

Να το βγάζεις με αθώο βλέμμα τρομοκράτη
Πάθος πάθημα
Φετίχ το κόκκινο μπλουζάκι
Χαιρετάς με φιλάς, φθαρμένο τζιν γλυκιά μου

«Aγάπη μου μη με κοιτάς να φεύγω μακριά σου
μια νύχτα ήταν όλη η ζωή σου. Ακούω τις γόβες σου τακ τακ τακ σαν
την πρώτη φορά να φεύγεις, αντίο »

3.

μεθυστικές νότες αφήνεις πίσω σου
Αρώματα, λάμψεις, εικόνες, σε ζητώ
Σαν εφιάλτη, σαν οπτασία ή υπόσχεση
Ο δρόμος άδειος δύο η ώρα
Ανάμνηση θα γίνεις εικόνα

4.

Ηδονικά φανάρια
Βήματα αργά, νομίζω πως σε ακούω
Στην ησυχία της πόλης
Νομίζω σε βρήκα
Στην αγκαλιά της Τζέσικα
Συνεννοήσεις με βλέμματα
Νομίζω πως λείπεις
Από τα βράδια μου
Ηδονικά φανάρια ανάσες βαριές

«Βόλτες στην Αθήνα ψάχνω φαντάσματα εκείνης της νύχτας.
Η στιγμή μου έλεγες έχει σημασία, κρύβει το νόημα.
Από τότε ψάχνω στιγμές να σε καλύπτουν
Άδεια αισθήματα στο κενό μου δωμάτιο.»
Πού είσαι;

5.

Ο ήχος σου, όταν έμπαινες στο μπαρ
Βήματα που έκανε
Το μυαλό μου στο κενό
Στο ρυθμό σου χόρευε
Μια επιθυμία μου
Τα χέρια μου να σε αγγίζουν σαν μετάξι

6.

«Χείλη κόκκινα, η φωνή σου μεθυστική
ένστικτο μου μην παίζεις μαζί μου, μην παίζεις…»

7.

Εκστατικός άνδρας, δικό σου μένω
Ανάμνηση ήσουν σε μαύρο φόντο
Οι κόκκινες γόβες σου με μάγεψαν
Ο Barry White και οι βραχνές φωνές
Το βράδυ μας, γόπες και καπνός δική μου…

8.

Λίγες στιγμές, ο παράδεισος κράτησε
Ήταν εδώ, η ηδονική σου μορφή
Ήσουν θάνατος και ζωή
Ήσουν πάθος και έρωτας
Ήμουν σαν παιδάκι μικρό
Ήταν πόλεμος, ε μικρή;
Ήμουν εδώ, για να υπάρχεις και εσύ
Λίγε στιγμές ζήσαμε, χαρά μου εμείς

«Ξανά πήραμε τα όπλα σαν έφηβοι,
ξέρω πως θα χάσω πάλι. Δεν υπάρχουν νικητές
σε αυτό το παιχνίδι μωρό μου που στήσαμε»

9.

«Πόθησα»
το σώμα σου
τα χείλη σου
το βλέμμα σου
«Υμνώ την»
αρχέγονη γυναίκα
την ομορφιά του έρωτα
τον τύραννο που γέλασε
«Για λίγο»
και μετά εξαφανίστηκε
ζήτησα γλυκιά μελωδία
στη ζωή μου να ηχήσει, ναι
στην κενή μου ημέρα εσύ
«Να έρθεις πριν τη φυγή σου, εσύ. Για μια μικρή
ρωγμή στο χρόνο ανταμώσαμε…»