Δεσποινίς έμπνευση

Φύτρα ΙΙ

ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΦΥΤΡΑΣ
Πώς να καλλιεργήσετε μια φύτρα:
για να το κάνετε σωστά
βουτήξτε το σώμα σας σε ένα άλλο
τυχαίο δεν χρειάζεστε ποσοστά
βουτήξτε το καλά
και περιμένετε ανάσκελα
στον ήλιο πάντα ή στη λάμπα
μην ανησυχείτε για το τι φυτό θα βγει
ποτίστε το ραντίστε το
η επιβίωση είναι που μετράει.
Αντιγόνη Ηλιάδη

 

Today !
you need some sunshine....

 

Open mind
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Η γραφή απευθύνεται σε όλους, ακόμα και η πιο στριφνή και η πιο προσωπική. Γράφουμε για να πυροδοτήσουμε την επιθυμία. Αλληλογραφούμε με γνωστούς και αγνώστους μέσα σε εικονικά συστήματα, με την αδιακρισία του κοσμοπολίτη που περνά δίπλα απ’ τις θηριωδίες του πολιτισμού, πηγαίνοντας σε μια νήσο απότοκη, φανταστική. Αλληλογραφούμε με τον Άλλο σε κοινή θέα. Στο ανίερο κενό, εκεί όπου όλοι μπορούν να μας ακούσουν και να φανταστούν ότι το κάλεσμα απευθύνεται σ’ αυτούς. Ο πρώτος και ο τελευταίος αναγνώστης της επιστολής μου είμαι εγώ. Η αλληλογραφία είναι ύψιστη λογοτεχνική πράξη. Γι’ αυτό δεν την δέχονται οι ταχυδακτυλουργοί της ακαδημίας και οι φαλλοκράτες καπιταλιστές. Και γι’ αυτό τη σνομπάρουν οι μικροαστοί που κωλοτρίβονται στη γραφειοκρατία. Αλληλογραφώ με τους φίλους και τις φίλες μου γράφοντας ποιήματα. Μικρότατα δελτάρια και επιγράμματα. Αλληλογραφώ καθημερινώς όπως αναπνέω καθημερινώς και όπως τουρλώνομαι καθημερινώς. Δεν προορίζω τις επιστολές μου για το λογοτεχνικό εικονοστάσι των φιλολόγων. Οι φιλόλογοι είναι συντηρητικοί άνθρωποι. Καταλογογράφοι και ταξινομητές. Σφάζονται για τις λογοτεχνικές επετηρίδες και ξιφουλκούν εάν ο Σεφέρης έπινε το τσάι του πριν ή μετά το πρωινό χέσιμο. Και φυσικά κανείς φιλόλογος δεν μπορεί να καταλάβει την ελευθεριακή πορνογραφία του Εμπειρίκου. Τον έρωτα του Φλωμπέρ για την κωλοτρυπίδα, ο οποίος αγανακτισμένος γράφει στο Γκι Ντε Μωπασάν, «παραπονιέστε φίλε μου πως ο πρωκτός των γυναικών είναι μονότονος. Δεν έχετε παρά να μην τον χρησιμοποιείτε».

 

Σερσέ λα φαμ

 

Ο αέρας έχει φωνή. Ψιθυρίζει, μουγκρίζει, σφυρίζει, ουρλιάζει, βουίζει. Και τα αέρινα πλάσματα έχουν τη φωνή του αέρα. Μένουν γυμνά για να τα φάμε με το βλέμμα. Ανοίγουμε το στόμα για να τα καταπιούμε. Και διαθέτουν ένα λυρισμό που τραυλίζει. Πρωτίστως είναι πολιτικά όντα. Σκυλιά που ξεπέρασαν τις φοβίες τους και δε ρουφάν την κοιλία τους στη φωτογραφία. Τα αέρινα πλάσματα ψάχνουν όχι την αλήθεια αλλά την ευτυχία. Την καύλα που δε φοράει πανοπλία και δεν έχει κάνει μανικιούρ. Φτιασιδωμένα πλάσματα, ξεδιάντροπα, μονίμως ερεθισμένα ποζάροντας δίπλα σε αγριοβιολέτες και φρύγανα, σε δώματα που φέρουν το ακαταλόγιστο των στοιχείων της φύσεως. Κορμάκια που γνωρίζουν πως δεν έχει νόημα να αντιμάχεσαι το αναπόφευκτο. Και πως ο έρωτας δεν είναι απολύμανση αλλά εκατό βελόνες κι εκατό παραμάνες μπηγμένες στα πλευρά. Και πως η φύση μας χάρισε τον αντικατοπτρισμό για να βλέπουμε τον έρωτα στα μάτια μας και τις βεντάλιες για να διακωμωδούμε τα πάθη μας.

 

Χρυσή βροχή

 

Όταν δεν έχω καθόλου μπλε χρησιμοποιώ κόκκινο έλεγε ο Παύλος Πικάσο, ιερεύς του απελευθερωτικού ερωτισμού και των αγίων διαστροφών, που, στην τέχνη είναι αρετές και ευλογίες. Εκφράσεις της ζωτικής ορμής του δημιουργού που είναι λυσσασμένος με τη ζωή και δεν ακούει τους βλαμμένους που μιλούν για πορνογραφία εκεί που ο καλλιτέχνης βλέπει τη φύση γυμνή και φυσική κι όχι ένα φασκιωμένο απολειφάδι της προόδου και του πολιτισμού.

Στο μεσαίωνα και σε όλους τους μεσαίωνες ο άντρας που πήγαινε στον πόλεμο για σφαγή κλείδωνε το μουνί της γυναίκας του στο κλουβί για να κελαηδεί μόνο γι’ αυτόν. Προτιμούσε αυτή, η σύζυγος, η ερωμένη, η πουτάνα, η νοικοκυρά, να πεθάνει από μόλυνση και σήψη παρά να γαμηθεί.

Και βεβαίως οι σύγχρονοι μορφωμένοι γονείς ως επίδοξοι ανθρωποδιορθωτές παραγεμίζουν τα μυαλά των παιδιών τους με σκατά και φοβίες και μίση και προτιμούν να κάνουν τα παιδιά τους καταθλιπτικά παρά να τα αμολήσουν ελεύθερα έξω απ’ το σπίτι.

Κάθε περιορισμός έχει μια βασική αρχή. Να μη γαμήσεις και να μη γαμηθείς. Να μην αγκαλιάσεις τον άλλον. Να μην κολλήσεις πάνω στο κορμί του άλλου. Να μην μπεις μέσα του. Να μην μπει μέσα σου.

Ο Πικάσο ζωγράφισε την Γυναίκα που ουρεί φανερώνοντας την επιθυμία μιας θαλασσιακής παλινδρόμησης, την έκφραση δηλαδή ενός πόθου επιστροφής στο χαμένο αρχέγονο ωκεανό. Ο Πικάσο ήξερε ως δαίμονας πως αυτή η παραστατική ουρολαγνική στάση είναι το Ηρακλείτειο Τα πάντα ρει, και είναι το κομμάτι μιας θηλυκότητας που εξουδετερώνει το πολεμοχαρές φύλλο και το επιθετικό πνεύμα.

Είναι το φυσικό ξαλάφρωμα και η ευχαρίστηση, όχι για να ναυαγήσουν τα άπειρα μοναχικά όντα, αλλά για να γίνουν ένα και να βρουν τη γαλήνη μέσα στην υγρή σοφία. Κι εδώ ο διαβολεμένος καλλιτέχνης υπογραμμίζει με όλο το κόκκινο και το μπλε πως η γυναίκα είναι το μέλλον του ανδρός και πως η αμοιβαία ανταλλαγή των υγρών τους είναι η τελετουργία δια της οποίας εκρέουν τα κακά. Γι’αυτό όπου και να σας βρίσκει το κακό αδερφοί, ανταλλάξτε υγρά. Χρυσή βροχή.

 

To Φθινόπωρο - Friedrich W. Nietzsche

Αυτό είναι το Φθινόπωρο:
Αυτό - Θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέταξε μακριά! Πέταξε μακριά!
Ο ήλιος σέρνεται προς το βουνό
κι ανεβαίνει κι ανεβαίνει.
Και ξεκουράζεται σε κάθε βήμα.
Πώς ήταν ο κόσμος τόσο μαραμένος!
Σε κουρασμένες τεντωμένες χορδές παίζει
ο άνεμος το τραγούδι του:
Η ελπίδα δραπέτευσε,
θρηνεί ξοπίσω της...
Αυτό είναι το Φθινόπωρο:
Αυτό - Θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέταξε μακριά! Πέταξε μακριά! -
Ω καρπέ του δέντρου,
τρέμεις, πέφτεις!
Ποιό μυστήριο σου διδάσκει
η νύχτα,
έτσι ώστε παγωμένη ανατριχίλα στα μάγουλά σου, τα κόκκινα - μάγουλα καλύπτει;
Σιωπείς; Δεν απαντάς ;
Ποιός ακόμη μιλά;
Αυτό είναι το Φθινόπωρο:
Αυτό - Θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέταξε μακριά! Πέταξε μακριά!
"Δεν είμαι όμορφος "
- Έτσι λέει το λουλούδι νάρκισσος -
"Αλλά αγαπώ τους ανθρώπους
κι ανθρώπους παρηγορώ:
θα πρέπει να βλέπουν ακόμη και τώρα λουλούδια,
να σκύβουν για μένα
αχ, και να με κόβουν
λάμπει στο μάτι τους, τότε
μνήμη ομορφότερη απ´ ότι εγώ,
μνήμη ευτυχίας, της ανθρώπινης ευτυχίας: -
- την βλέπω, την βλέπω, κι έτσι πεθαίνω!¨ -
Αυτό είναι το Φθινόπωρο:
Αυτό - Θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέταξε μακριά! Πέταξε μακριά!

 

Σήμερα θα ’θελα τα δάχτυλά σου ιστορίες να γράφουν στα μαλλιά μου
θα ’θελα στον ώμο φιλιά
χουχούλιασμα
τις αλήθειες τις πιο μεγάλες να ξεστομίζεις
ή τα πιο μεγάλα ψέματα—
να μου ’λεγες ας πούμε
πως είμαι η γυναίκα η πιο ωραία του κόσμου
πως πολύ μ’ αγαπάς
και άλλα τέτοια,
τόσο απλά,
έτσι χιλιοειπωμένα,
τις γραμμές του προσώπου μου να διαγράφεις
και στα μάτια άχρονα να με κοιτάζεις,
λες κι η ζωή σου ακέρια απ’ το χαμόγελό τους να εξαρτιόταν
όλους τους γλάρους αναστατώνοντας στον αφρό.
Πράγματα τέτοια θα ’θελα, όπως το κορμί μου να περιδιαβαίνεις,
δρόμο δεντροστοιχισμένο και μυρωδικό,
το πρωτοβρόχι να ’σουν του χειμώνα,
αφήνοντάς σε να πέσεις πρώτα αργά
κι ύστερα κατακλυσμιαία.
Πράγματα τέτοια θα ’θελα, όπως ένα κύμα τρυφεράδας τρανό
που τα μέλη μου θα ’λυνε,
έναν κοχυλιού αχό
ένα κοπάδι ψαριών στο στόμα
κάτι τέτοιο
εύθραυστο και γυμνό
σαν ένα άνθος έτοιμο στο πρώτο φως του πρωινού να ενδώσει
ή ένα σπόρο απλώς ή δέντρο
λίγα χορταράκια
ένα χάδι που θα μ’ έκανε να λησμονήσω
και πέρασμα του χρόνου
και πόλεμο
αλλά κι αυτούς ακόμη τους κινδύνους του θανάτου.

ΤΖΙΟΚΟΝΤΑ ΜΠΕΛΙ

 

 

Έσκυψα και τη φίλησα.
«Είμαι ο άνεμος», της ψιθύρισα απαλά στ’ αυτί. «Πάμε πίσω από κείνη τη συκιά. Θα φυσήξω, και θα πέφτουν τα φύλλα της γύρω μας, σιγά-σιγά• έτσι κανένα αδιάκριτο μάτι δε θα μπορεί να μας δει όταν θα σ’ αγκαλιάζω».
Εκείνη, βγάζοντας απ’ τα μαλλιά της ένα μικρό νόμισμα, μου το ‘δειξε, κι ύστερα κοιτάζοντας πέρα, κατά τη μεριά που υψωνόταν μοναχική η συκιά, άρχισε να το παίζει στη φούχτα της.
«Η απάντηση είναι γραμμένη εδώ», είπε και πέταξε ψηλά το νόμισμα που λοξοδρομώντας έπεσε μέσα στη λίμνη, πλάι μας.
Χωρίς να διστάσω βούτηξα στο νερό. Έφτασα γλήγορα στο βυθό. Έψαχνα, έψαχνα, παραμερίζοντας τα ψηλά χορτάρια, όμως το νόμισμα δε φαινόταν πουθενά. Λυπημένος, αποφάσισα ν’ ανέβω, αφού πρώτα ξέχωσα μέσα απ’ το βούρκο ένα ασημένιο κουταλάκι να της το φέρω. Βαστώντας το σφικτά στο χέρι, βγήκα στην επιφάνεια.
«Μ’ αυτό έτρωγα μικρός», ετοιμαζόμουν να της πω, μα είχε γίνει άφαντη• και το νόμισμα που γύρευα τόσην ώρα γυάλιζε στις πέτρες της όχθης.
Κατάλαβα πως ήταν άσκοπο να τη φωνάξω• εξάλλου δεν ήξερα τ’ όνομα της.
Μάζεψα από χάμω το νόμισμα και τράβηξα για τη συκιά. Πλησιάζοντας παρατήρησα με φρίκη πως δεν είχε φύλλα. Ήταν κατάξερη, κι απ’ τις κουφάλες της μπαινόβγαιναν στρατιές μυρμήγκια.
Έ. Χ. Γονατάς

 

 

“Something else is hurting you – that’s why you need pot or whiskey, or whips and rubber suits, or screaming music turned so fucking loud you can’t think.” ― Charles Bukowski, Tales of Ordinary Madness

Image: Cosey Fanni Tutti, card from the 2000 reissue of Time to Tell

 

 

Αποφάσισα να κοιταχτώ βαθιά μέσα στα μάτια με κάποιο άλλο πλάσμα, το είχα ανάγκη, το χρειαζόμουν. Πήγα μπροστά λοιπόν από έναν καθρέφτη και κοίταξα με ένταση και πάθος στην θάλασσα των ματιών του απέναντι μου, τόσο ξένος, τόσο γνώριμος, αναμφίβολα ερωτικός και τέλειος. Τα μάτια του παραμιλούσαν, μου έριχναν ομοβροντίες ναπάλμ αγάπης, κατανόησης, ενός άλλου κόσμου, όπου το τετράγωνο έχει στρογγυλοποιηθεί. Δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε την γλώσσα των αλλότριων σημείων, αυτή η μη-γλώσσα της ίριδας του μου έδειξε της άφωνες στιγμές του homo-socialnetworkius, είδα καταρράκτες μέσα στον καταρράκτη του, στην κόρη του τον γιό να επιστρέφει. Έξω έβρεχε αλλά μέσα στα μάτια του γαμούσε και έδερνε. Είσαι το είδωλο μου, χύνομαι στο καλούπι σου, τρίβομαι στο χαλούμι σου.

Σε αγαπώ, νιώθω πια ασφαλής.