Δεσποινίς έμπνευση

“Some days,
I feel everything at once.
Other days,
I feel nothing at all.

I don't know what's worse:
Drowning beneath the waves
or dying from the thirst..”

―o.m.

 

 

Το σταφύλι αυτό που δίψασε η ψυχή
Γεμισμένη απτόητο άνεμο
Η θητεία του καλοκαιριού
Στα πεύκα και στα κύματα
Ένας έρωτας άσπρος και γλαυκός
Με γυμνές ώρες
Που κρατάν στα δάχτυλα την ύπαρξη
Κυματιστή
Ξεφυλλισμένη
Ελεύθερη
Σαν φως
Στα πλατιά ενδόμυχα δώματα.

Οδυσσέας Ελύτης,
VII, Προσανατολισμοί | 1941

 

 

You sexy thing
Keep your hands
To yourself.

Φιλιά + γαμήσια
Ολουθε/ <3

 

Σονέτο... | Χαζό κορίτσι

Κοντά μας ουρλιάζουνε σιωπές
Πτώσεις γεμάτες φόρα προσπαθώ
Μονάχα αίμα και νερό στις χαραυγές
Τόσο υπάκουα σιωπώ

Υπάρχουν άλλοι σαν εμάς κοντά;
Ακουν τα χελιδόνια την αυγή;
Μισώ την κάθε ομορφιά
Γλείφω μια μια την κάθε σου κραυγή

Λαχτάρα και αηδία μιας ζωής
Λύτρωση, πρόστυχη, η λήθη μιας στιγμής
Θάνατος της αρμόζει

Τις σάρκες μας μανιωδώς ξεσκίζω
Θύμησες αΰλες στο σώμα μου ξορκίζω
Πόνος το κορμί δεσπόζει

 

Η κραυγή, Edvard Munch

 

.

 

«Αν η επιθυμία θέλει να καταναλώσει, ο έρωτας θέλει να κατέχει. Ενώ η εκπλήρωση της επιθυμίας συμπίπτει με την εξολόθρευση του αντικειμένου της, ο έρωτας μεγαλώνει με τα αποκτήματά του και εκπληρώνεται στη διάρκειά τους. Αν η επιθυμία είναι αυτοκαταστροφική, ο έρωτας είναι αυτοδιαιωνιζόμενος.»

https://to23ogramma.wordpress.com/2015/11/19/έρωτες-πτερόεντες/

 

Το Παρίσι (1932)

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.

Λένε γι’ αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.

Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ’ ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.

Παντού για κείνο συζητούσε·
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε·
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του ’γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπρό.

Να πάει στο Παρίσι...

Για το ταξίδι αυτό τ’ ονειρευτό
σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.

Να πάει στο Παρίσι...


Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.

– Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν’ αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ’ ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου:
«Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;»
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ’ ελάχιστο διάστημ’ ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;

– Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει
κανείς.
Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ’ ένα προάστιο,
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί απ’ την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.

– Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει, πάλι,
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
ν α π ά ε ι σ τ ο Π α ρ ί σ ι.

 

Fuck me do

 

 

ηλιος δεν υπαρχει....σαν να περασε ολος μεσα μου....

παραφραση Ν.Βρεττακου