Δεσποινίς έμπνευση

Τα σκαλοπάτια των πλευρών μου στενεύουνε στη σκέψη πως φωνή σου θα μπορούσε να γεμίσει το λαρύγγι μου •
Joyce Mansour
(25 July 1928 – 27 August 1986)
was an Egyptian-French author, notable as a Surrealist poet...

Joyce Mansour

 

"Δε γνωρίζεις το νυχτερινό μου πρόσωπο

Τα μάτια άλογα τρελά για απεραντοσύνη

το στόμα μου στολισμένο με αίμα

άγνωστο το δέρμα μου

Στύλοι οδηγοί τα δάχτυλά μου

μαργαριταρένια από τον πόθο

θα οδηγούν τα βλέφαρά σου ίσα στα αυτιά μου

στις ωμοπλάτες μου

προς την ολάνοιχτη εξοχή της σάρκας μου.."





"Λαχταράω να ξαναγίνω άστρο"

«…Ο λόγος της ενδίδει στην ασέλγεια, στη σεξουαλική φρενίτιδα που διακλαδίζεται στον κανιβαλισμό, στη λαγνεία, στο λεσβιασμό, στο βίτσιο, στο μακάβριο, στη διαστροφή, σ’ όλες τις παρενέργειες του ερωτικού παροξυσμού, επιστρατεύοντας και την αναισχυντία, προκειμένου να διασαλπίσει πως είναι απαράδεκτος ο θάνατος», έγραψε ο Έκτωρ Κακναβάτος γι’ αυτήν. Ο Αντρέ Μπρετόν ονόμασε αυτό το σκανδαλώδες κορίτσι του υπερρεαλισμού και της μαγγανείας «Κονδυλώδες τέκνο του ανατολικού παραμυθιού».

Ήταν η Joyce Mansour. Γεννήθηκε στην Αγγλία, από Αιγύπτιους γονείς [1928-1986], ήταν πρωταθλήτρια της Αιγύπτου στα 100 μέτρα, ικανή ιππεύτρια, και με ρεκόρ στο βάδην και στο άλμα σε ύψος. Όταν εγκατέλειψε τον αθλητισμό στα είκοσί της χρόνια άρχισε να γράφει ποίηση. Οι «Κραυγές» της μάγεψαν τον Αντρέ Μπρετόν που επικοινώνησε μαζί της ενόσω ήταν ακόμα στην Αίγυπτο. Σαν πήγε στο Παρίσι με το σύζυγό της, έγιναν αχώριστοι με τον ακαταμάχητο πατέρα του υπερρεαλισμού.

Ο σύζυγός της Samir Mansour καταθέτει πως ήταν λυτρωμένη από τις υλικές μέριμνες, δεν ήξερε να βράσει ούτε αβγό, ήταν ιδιαιτέρως προσηλωμένη στις δραστηριότητες των φίλων της, δεν διέθετε καμία πειθαρχία στο γράψιμο και δεν έδινε εικόνα συγγραφέα. Ο ίδιος δεν την είχε δει ποτέ του να γράφει, τα χειρόγραφά της τα έδινε στο γιο της, για να της διορθώσει τα ορθογραφικά.

Η «μικρή μάγισσα» κατάφερε «να μαυλίσει τους τελευταίους μεγάλους υπερρεαλιστές»... Η ποίησή της είναι ακαριαία, αφορά αποκλειστικά όσους αντέχουν το σώμα σε όλες του τις σαρκικές υπερβολές, με όλα του τα πάθη, σε αυτούς που μπορούν να κοιτάξουν τον υπερρεαλισμό ως ένα είδος υλοποιημένου, μερικές φορές τερατόμορφου, ερωτισμού.



Ευτυχία Παναγιώτου

"Ξέχασέ με
ν'ανασάνουνε τα σπλάχνα μου
της απουσίας σου το φρέσκο αγέρι
να μπορούνε να βαδίζουνε οι κνήμες μου
δίχως ν'αναζητούνε τη σκιά σου
να γίνει η όρασή μου όραμα
να ξαποστάσει η ζωή μου
ξέχασέ με Θέ μου να με θυμάμαι"




“You were comfortably seated
On a black bear
You were tearing at pieces of skin
With your brilliant fingers against a bloody sky
And while you were creating a new world
It snowed”



Joyce Mansour

“Essential Poems and Writings”


​

 

 

"..Τα σκαλοπάτια των πλευρών μου στενεύουνε στη σκέψη
πως η φωνή σου θα μπορούσε να γεμίσει το λαρύγγι μου
πως τα μάτια σου θα μπορούσαν να γελάσουν
Δεν γνωρίζεις τη χλομάδα των ώμων μου τη νύχτα
όταν οι φλόγες των εφιαλτών αλλόφρονες
απαιτούν σιωπή
και συσφίγγονται οι μαλθακοί της πραγματικότητας τοίχοι
Δεν ξέρεις πως των ημερών μου οι ευωδιές πεθαίνουνε
πάνω στη γλώσσα μου
όταν οι πονηροί έρχονται με αιωρούμενα μαχαίρια
πως μένει ολομόναχος ο περήφανος έρωτάς μου
όταν βουλιάζω μες στη λάσπη της νύχτας"


"Κάλεσέ με να περάσω μες στο στόμα σου τη νύχτα

διηγήσου μου των ποταμών τα νιάτα

πίεσε τη γλώσσα μου πάνω στο γυάλινό σου μάτι

δώσ’ μου για τροφό την κνήμη σου

κι ας κοιμηθούμε ύστερα του αδερφού μου αδέρφι



μιας και πεθαίνουν τα φιλιά μας

πιο γρήγορα παρά η νύχτα"



|Σπαράγματα 1955|


"Άσε με να σ'αγαπώ.."


"Άσε με να σ’αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω."


"Η ανάσα σου μέσα στο στόμα μου

τα ξερά σου χέρια τα νύχια σου τα σουβλερά

δεν αφήνουνε ποτέ το κρεμεζί λαρύγγι μου

κρεμεζί απ’ την ντροπή την ηδονή τη γλύκα

τα μελανιασμένα χείλια σου βυζαίνουνε το αίμα μου

κι οι στιλβωμένες σάρκες μου θα σε ξεσηκώνουν πάντα

ενώ τα μάτια μου θα μένουνε κλεισμένα.

Πόσοι έρωτες έκαναν να κραυγάζει το κρεβάτι…"


"Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
κατοικούνε πεταλούδες...
H καρδιά μου πιλαλάει κρεσέντο"



"Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
την αγάπη μου σου διηγούμαι
στραγγαλίζω ένα λουλούδι
η φωτιά αργοσβήνει
χωνεμένη από θλίψη.
Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
κατοικούνε πεταλούδες.
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων
τα μάτια
την ανάσα μου ανακατώνω με της
κουκουβάγιας το αίμα
και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου
πιλαλάει κρεσέντο."

 

"Κάλεσέ με με το τελευταίο μου όνομα

κρέμασε τα ρούχα μου στους πλανήτες στ'άστρα

που οι κνήμες μου χωρίς διέξοδο βαδίζουνε στη γη επάνω

σπέρνοντας την απελπισία μου μέσα στις καρδιές των ζώων

που οι τελευταίες μου ειδήσεις ηχούν σαν πένθιμες καμπάνες

για να καλέσουν στη μετάνοια τους ανθρώπους"

"Εξήγησα στη ριγωτή γάτα
τις αιτίες των εποχών της κουκουβάγιας τις ρίγες
την προδοσία των φίλων τον έρωτα των καμπούρηδων
και τον τοκετό του χταποδιού με τα πλοκάμια να σπαρταρούνε
που σέρνεται στο κρεβάτι μου και δεν αγαπά τα χάδια
Η ριγωτή γάτα άκουγε χωρίς να βλεφαρίζει ούτε ν’ απαντά
κι όταν έφυγα
η ριγωτή ράχη της
γελούσε."


*



"Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου

θέλω τη λύσσα σου

θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν

τα μάγουλά σου να ρουφιούνται να χλωμιάζουν

θέλω τ' ανατριχιάσματά σου

θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια

πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα

οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε

Τα βίτσια των αντρών

είναι η επικράτειά μου

οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου

αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις

γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου."

 

"Θέλω να κοιμηθώ πλάι πλάι μαζί σου

Μαλλιά μπερδεμένα

Αιδοία γαντζωμένα

Με το στόμα σου για προσκεφάλι

Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου ράχη ράχη

Δίχως να μας χωρίζει ανάσα

Δίχως λέξεις να μας περισπούνε

Δίχως μάτια να μας διαψεύδουν

Δίχως ρούχα.

Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου στήθος στήθος

Συσπασμένη και ιδρωμένη

Λαμπυρίζοντας με χίλια σύγκρυα

Απ’ την αδράνεια φαγωμένη

Της έκστασης τρελή

Πάνω στον ίσκιο σου νά ‘χω ξεμείνει

Καταχτυπημένη από τη γλώσσα σου

Για να πεθάνω ανάμεσα στα δόντια του λαγού

Τα σάπια

Ευτυχισμένη."



 

 

"μη το διαβάζεις όταν έχεις δίκιο
και μην με καταριέσαι όταν έχω εγώ δίκιο
Να μην το πω - να μην το ακούσεις
οτι δηλώσαμε - είμαστε

 

«Εφθάσαμε έτσι λίγο λίγο στην γυμνότητα,
ένα ένα αποδυθήκαμε τα περίφημα προβλήματα,
τα πολύχρωμα, τα βύσσινα, τα πορφυρά των γοητειών,
και μόνον τώρα, μολονότι κάποιος φόβος
κι από πριν κάποιο προμήνυμα
μας έλεγαν τι μας προσμένει,
όμως, μονάχα τώρα, οι γυμνωμένοι
είδαμεν, ότι χους εσμέν. Άθλιας επίγνωση
σοφίας. Ένδεια σημερινή. Βραδύνοια της χθες.
Δουλειά μας τώρα
να την αναγάγομε σε θρίαμβο.»

Τάκης Παπατσώνης | «Σοφία»
Εκλογή Β´ • Ίκαρος, 1962

...............................................
Model in a Painter's Studio
c.1900 • Henri Manguin

 

 

Kisses by Heroes


 


Βέρα I. Φραντζή

τα χείλη σου γίνονται θαλάσσια κοίτη
και η αθέατη πλευρά τους
τα λόγια τους


o μόνος όρκος τους
ήταν
όταν μου είπες ότι είμαι το πιο όμορφο κορίτσι
παραχαράσοντας τα για πάντα των ερωτευμένων
με το βέβηλο πρόσκαιρο της ομορφιάς
αλάτι και βλέφαρα για στέφανα
και ακρίδες στο νυφικό κρεβάτι


η ζέστη του καλοκαιριού βρίσκεται στο στόμα σου ανάμεσα
και ο οίκτος τους για μένα στις άκρες τους

στα χαρακώματα της κοίτης της γλώσσας σου
μαχαίρια και εραστές
άλλωστε στην υγρασία τρέφονται όλοι οι παρασιτικοί οργανισμοί

και πάλι σήμερα με νοικιασμένο δέρμα
θα σε παρακαλάω

 

.

. 

 

Worship the dick

 

Πήραμε να μελετάμε τι μας καυλώνει στα αγόρια.

Είπαμε πώς ο άντρας μπορεί να σε κάνει να γυρίσεις, να γελάσεις, να τον βάλεις στο μάτι, να συστραφούν τα μέσα σου, να υγραθεί το βρακί σου πάντως.

Είπαμε να έχει

Θρασιά μάτια

Μούσια

Να μιλάει κρητικά

Να έχει μακρυά δάχτυλα

Φλέβες, στο λαιμό, στους πήχεις

Να γελάει στραβά. Ειρωνικά

Να πιάνει, με χέρια ανικανοποίητα

Μπάσα φωνή

Ωραίο κώλο

Μεγάλες πλάτες



Σαν το φαλλό όμως. Δεν έχει

Τη σωστή στυση

Τη μεγαλειώδη στύση, τη στύση χωρίς παραπάνω μέλλον παρά μόνο της παλινδρόμησης.

Τη στύση που λαχταράει ένα κόλπο, να ζεσταθεί, ένα κώλο, ένα στόμα, ένα χέρι

Τη στύση που θέλει να ξεδώσει

Τη στύση χωρίς άλλα περιθώρια, που δεν αντέχει άλλο φίμωμα

Του γεμάτου φαλλού, με διάμετρο και κλίση όπως πρέπει

Με εμφανή φλέβα

Και όρχεις μεστούς, με καμπύλη και μια σκληρή απαλότητα

Άλλο σαν το φαλλό σε στύση

Δεν έχει

Λατρέψτε το φαλλό

Λατρέψτε τον.

https://frauem.wordpress.com/2016/0...77366145964978&fb_action_types=news.publishes

 

Late night moon flowers blooming_

 

 

Νίκος Καρούζος | «Τέλη Ιουλίου»

Νύχτα του θέρους απαλύνουσα
ως μέλι σε γεύομαι στην κερήθρα του χώρου.
Εσχεδίαζα ποίημα όπου υπήρχες ηδυπαθής
με δανεισμένα μάτια στη φωτιά των άστρων,
με την αγάπη ταξιδεμένη σε διαθέσεις του σώματος.

Αλλ' η ωραιότητα της μοίρας έρχεται και σε παίρνει
στα χέρια του θέρους, απάνω από μας,
στο ακέραστο του στήθους,
όπου σε λευκά ιμάτια κυματίζει η αρχή του πόνου
και μορφές παιδιών λυπηρά ψιθυρίζουν
για τα χαμένα τους πράγματα,
όταν το κέλευσμα ακούγεται με αέρα πλασμένο.

Τραγούδια μη ζητήσετε
Ρέουν οι σιωπές στα βουνοπλάγια,
κυριαρχούν πλήρως ολόγυρα του προσώπου μου
Δέντρου κλαδί ασημίζει εμπρός μου
Στο βάθος της νοσταλγίας, Ακατάληπτε,
μιλούμε για σένα
πολύ μακριά απ' τα χείλη μας.
Αυτή την ώρα του αναλυομένου μυστηρίου
όλα γυρίζουν.