Δεσποινίς έμπνευση

There are no crowds in the streets and no sun in my own summer...

 

 

Όμορφες μορφές
Βέρα I. Φραντζή

Τα προσφυγικά σπίτια στα Ταμπούρια είναι διώροφα με μια μικρή βεράντα στο πάνω όροφο. Ο δεύτερος όροφος μοιάζει με σοφίτα και η καμπυλότητα της οροφής στο εωτερικό του σπιτιού σου θυμίζει τον αμνιακό σάκο της μάνας σου να τον τραντάζουν τα κονταροχτυπήματα των ηλιαχτίδων και της βροχής, ο φιλτραρισμένος ήχος του όμποε, και η ελπίδα ότι είσαι ασφαλής - για κάμποσο.

Οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής, οι μαβιές μπουκαμβίλιες, παρόλο που τις τσαλαπάτησαν τα θεμέλια και οι πλακόστρωτες αυλές αναρριχήθηκαν πάνω στα τοιχώματα των σπιτιών και κρατούν ενωμένο το αστικό τοπίο, την γραφική λεπτομέρεια και το μεράκι.

Κανέλα και κύμινο και αυγοκομμένες σούπες για τα κυρίως πιάτα της όσφρησης με ντεκόρ από σπιτικό δειλινό και νερατζάκι της ομόνοιας.

Κοίτα, τους ανθρώπους που βγαίνουν όξω από την πόρτα τους και κάθονται σε μια καρέκλα και παρακολουθούν τα εκθέματα, τα βότσαλια του πεζοδρομίου και τα τοπία από τις μπουγάδες. Είναι καμουφλαρισμένοι με ρυτίδες και χέρια με δάχτυλα στραβά που όλα δείχνουν λοξά και ξέφρανα, πότε στο κέντρο της Γης και πότε στον αφαλό τους, στις κόρες των ματιών και τα κατεστραμμένα πεπρωμένα.


Και κάτι κορίτσια ψηλά… Πολύ ψηλές γίνανε οι Ταμπουριωτισσες οι δεκατριάχρονες. Κάποιοι θα λένε οι όμορφες τι σημαντικό έκαναν και τους ανήκει η γειτονιά; Και γράφουν όρκους για αυτές με σπρέι πάνω στην άσφαλτο;

[Απομυθοποιούμε την εξωτερική ομορφιά των ανθρώπων, επειδή ειναι σπάνια. Όμως, έχω ενστάνσεις για αυτήν την τακτική μας. Είναι ένα χάρισμα όπως το να είναι κάποιος εύστροφος ή να ζωγραφίζει καλά. Ένα τέτοιο προσόν δεν θα το αποδομούσαμε επειδή έχει σημασία, συγκινεί και είναι σπάνιο. Μα σπάνια είναι και η φυσική ομορφιά. Και συγκινεί βαθιά. Όσο πιο έξυπνος κάποιος, τόσο πιο πολύ βλέπει πως η ομορφιά έχει μια διαχρονικότητα, ειδικά αυτή που αλλάζει με τον χρόνο. Η ομορφιά είναι τόσο καθηλωτική που δεν επιτρέπει στο μυαλό την αδιάκοπη ροή των φυσικών λειτουργίων. Η γοητεία της ομορφιάς είναι τόσο στοχοπροσηλωμένη να κατακρεουργήσει το μυαλό όσο κανένα άλλο χάρισμα και προσόν.
Είμαι λατρης της ομορφιάς. Βρίσκω ομορφιά σε ανθρώπους που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να την ανακαλύψουν. Όμως, μιλάμε για την ίδια ομορφιά. Μην τρομοκρατείτε τους ανθρώπους, επειδή θέλουν ή μπορούν να είναι όμορφοι.

Δεν μου αρέσουν ποτέ αυτά που γράφονται ότι η τάδε ήταν μέτριας ομορφιάς αλλά έλαμπε. Το βρίσκω προσβλητικό προς τις γυναίκες που φτιάχτηκαν από υλικά που σπανίζουν στη Γη όπως ήλιο για μάτια και χρυσό για δόντια και άργιλο για χείλη και θάλασσα για δέρμα στον κόρφο. Το βρίσκω προσβλητικό και για αυτούς που η ζωή πλέκει εγκώμια πάνω στα στραβά πόδια τους και τις πεταχτές λιπώδεις κοιλιές ή τα αχνά μαλλιά τους. Ίσως, είμαι πολυ ποιητική και μουρλή. Ευτυχώς, είμαι και αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει ούτε ο χρόνος ούτε ο θάνατος.

Λοιπόν, συνηθίζουμε να λέμε πως οι όμορφοι είνα συνήθως κάπως χαζοί. Μα η ομορφιά είναι ενός είδους υψηλής νοημοσύνης του οργανισμού έτσι πως τυχαία επέλεξε και ταίριαξε τα κομμάτια ενός προσώπου.
Άσχημο βρίσκω την έπαρση, την αλαζονεία. Τετριμμένο θα μου πείτε.

Αν θέλουμε να είμαστε δημοκρατικοί, πρέπει να αφήνουμε τους όμορφους ανθρώπους στα βάθρα τους…]


Δεοντολογικά, είναι μοναδική σύμπτωση να είναι κάποιος όμορφος σε μια τόσο παλιά γειτονιά που οι τοίχοι μυρίζουν πρωινή πάχνη και τα μαγαζιά είναι κλειστά από καιρό.

 

Σαν να μην πέρασαν ποτέ | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Είμαστε όλοι μας μη αναγνωρισμένα πτώματα νεκροτομείου,
που τα κουφάρια μας, φαντάσματα να τριγυρνούν στο τίποτα,
βγάζουν τις πιο γλυκιές μελωδίες,
καλέσματα και σειρήνες,
φώτα και αστραπές,
σαν ουρλιαχτά στα ερημικά σκοτάδια της ζωής μας

άλλοι καταφέρνουν να την φωτίσουν,
ξεσκεπάζοντας το λευκό νεκροσέντονο,
και άλλοι παραμένουν σκιές και πτώματα νεκροτομείων για πάντα,
εκεί…
κάτω απ’το λευκό νεκροσέντονο…
ανασαίνοντας κρυφά,
σαν να μην πέρασαν ποτέ…

 

 

hot☀️

 

 

Ντας Μουντ οφ δε φάκιν ντέι. Πουνκτ

 

Εωσφόρος | Τζένιφερ Ντέρλεθ

Εγκλωβισμένη για νύχτες σε αιώνιες δηλητηριασμένες ατμόσφαιρες
που δεν έφτιαξα εγώ.
Βαριέμαι ακόμα και να τους φωνάξω "Βαριέμαι¨.
Περικυκλωμένη από το άγευστο σκοτάδι τους
και χωμένη σε ένα κυβικό κελί.
Να σπαρταράω και να καταριέμαι κάθε λεπτό που περνά.
Τοποθετημένη στο κέντρο του ενδιαφέροντος τους,εξουθενωμένη, σχεδόν νεκρή
να σέρνομαι να φτάσω στην έξοδο ,έχοντας ξεμείνει από ανάσες και τσιγάρα.
-Είμαι μεθυσμένη.
-Δεν είσαι μεθυσμένη.
-Είμαι ζαλισμένη.
-Δεν είμαι ζαλισμένη.
-Είναι άλλη μια νύχτα.
-Δεν είναι άλλη μια νύχτα.
Άρχισα να φοβάμαι πρώτη φορά τόσο έντονα.
Μου το ψιθυρίζει η καρδιά μου,το φωνάζει το υγρό μου μέτωπο.
Στο δωμάτιο έπαψα να είμαι μόνη.
Ουράνιοι πατέρες,φωνές,μορφές και άλλες τέτοιες λογοτεχνικές αηδίες με πλησιάζουν.
Θέλουνε να με καταπιούν ,να μου ξεσκίσουν με τα λόγια τους τα μαχαίρια
την πέτσα και να με ξεφορτωθούν.
Πονάει η καρδιά μου,πονάνε τα νεφρά μου,
ποναν' τα κύτταρα μου, πονάνε τα παιδιά μου.
Πονάμε.Πονάμε.Πονάμε.Πονάνε.Πονάμε.Πονάμε.
Πονάμε.Πονάνε.
Πονάτε;
Μία σκοτεινιάζει,μία έχει ήλιο,μία συννεφιάζει
ψάχνω να βρω τι στα σκατά το νου μου διαταράζει.
Ψάχνω να βρω τον ήλιο.Ψάχνω να βρω το φίλο.
Ψάχνω να βρω τον χρόνο.Ψάχνω να βρω το γρύλο.
Ξημέρωσε, ήρθε και με βρήκε ο Εωσφόρος.
Μπήκε μια δυνατή γουλιά αέρα στα πνευμόνια μου.
Ξαναείδα την ελπίδα.Άλλη μια νύχτα.

 

 

Εσύ στρώνεις το κρεβάτι του πάθους
Και εγώ το καλό τραπεζομάντιλο
Απλώνεις τις επιθυμίες σου
Εγώ τα πιάτα από πορσελάνη
Είναι αγορασμένα με αγάπη
Θυμώνεις με τις αρνήσεις μου
Εγώ με τα θέλω σου
Βουτώ και βγάζω κοχύλια
Εσύ θησαυρούς
Φτιάχνω χαρταετούς
Πετάς με τα φτερά σου
Κι όταν κοιτώ τα άστρα
Έχεις στην αγκαλιά σου μια σελήνη
Ευτυχώς ακούμε μουσική
και ονειρευόμαστε σε διαφορετικές συχνότητες

Erina Espiritu

 

 

Νιώθω ερωτική... | Χαζό κορίτσι

Νιώθω ερωτική…
Όταν κολυμπάω γυμνή στην θάλασσα
Όταν σε σκέφτομαι να χαμογελάς.
Όταν τυλίγομαι με το μπουρνούζι μετά το μπάνιο.
Όταν χορεύω το αγαπημένο σου τραγούδι.
Όταν με χαζεύεις κρυφά.
Όταν σου στέλνω τις αγαπημένες σου γυμνές φωτογραφίες.
Όταν πίνω το αγαπημένο μου κονιακ.
Όταν ξέρω πως με σκέφτεσαι.
Όταν ονειροπολώ.
Όταν με αφήνω να νιώσω.
Όταν πάυουν οι σκέψεις στο μυαλό.
Όταν αγγίζω την αληθινή μου εικόνα.
Όταν όλα μου λένε το αντίθετο.
Την νύχτα όταν με βλέπει το φεγγάρι.
Όταν ξαπλώνω γυμνή στην άμμο.
Όταν έρχεται η βροχή και με αγγίζει τρυφερά.
Όταν τα χέρια μας αγγίζονται.
Όταν τα χείλη μου κοκκινίζουν από τα φιλιά σου.
Όταν μπορώ απο μέσα μου να λευτερώσω μια στιγμή.
Όταν περνάει ο χρόνος κοντά σου.
Όταν μου ψυθίρισες σ’αγαπώ στο αυτί.
Όταν φοράω το κοχύλι που μου χάρησες στα μαλλιά.
Όταν δεν πρέπει.
Όταν είμαι καλά με τον εαυτό μου.
Όταν αναπολώ το βλέμμα σου.
Όταν εναντιώνομαι στα πρέπει.
Όταν λείπουν τα ΜΗ.
Τα απογεύματα στην εξοχή.
Όταν κάθεσαι και μου διαβάζεις.
Όταν εσύ δεν είσαι εκεί.
Όταν εμπνέομαι από την μουσική.
Στον βαθύ αναστεναγμό.
Όταν μυρίζω σαν καραμέλα.
Με κάθε τρέλα της στιγμής.

Κάθε μέρα.

 

http://pause-it-now.blogspot.gr/2016/07/blog-post_85.html

 

Ηλίας Βενέζης

"Ο άνθρωπος αγαπά να χτυπά όσους του μοιάζουν. (…) Αγαπά να σκοτώνει τον όμοιό του".

 

 

Από το να είμαστε ερωτευμένοι στη Γη, προτιμώ να αιωρούμαστε και ας γκρεμοτσακιστούμε
[πίνακας του Marc Chagall "Over the town" 1918]

 

 

[Μα γιατί κάποτε βλέπει κανείς τα πράγματα καθαρά – θέλω να πω όπως όταν η φωτογραφική μηχανή είναι σωστά κανονισμένη]
Γ. Σεφέρης