Δεσποινίς έμπνευση

Στις ανύπαρκτες πόλεις δε βαδίζουμε μόνοι
μια σκιά του θανάτου προχωράει μπροστά
που χτυπάει το πόδι, μια πληγή που ματώνει
και σημάδια αφορίζουν τα γυμνά της οστά

Πώς τη νύχτα ανεμίζεις τα ξανθά σου μαλλιά
Πώς σου λέω «σε θέλω», σε δαγκώνω ξανά
Μα τα χέρια μου τώρα μία άδεια αγκαλιά
ένα φάσμα που λάμπει κι από τότε γερνά

Σου γεμίζω ποτήρια με φαρμάκια ακριβά
ψηλαφώντας τις φλέβες σταματώ στην καρδιά
κι εκεί γέρνοντας νιώθω δυο μικρά μυστικά

Τάχα ανήκει σ’ ανθρώπους η δική μας φθορά
σε αυτούς που δεν βλέπουν πως κανείς αγαπά
με το αίμα αφρισμένο και τη σάρκα θηλιά

Γιάννης Αντιόχου

 

Τάχα ανήκει σ’ ανθρώπους η δική μας φθορά
σε αυτούς που δεν βλέπουν πως κανείς αγαπά
με το αίμα αφρισμένο και τη σάρκα θηλιά

7235d20a0ace5e1f7c90a26973d36851 by carlos posted 18 Αυγούστου 2016 at 13:07

υπεροχος στιχος...ευχαριστω

 

[το ξέρεις πως σε σκότωσα μ' ένα ποίημα;]*

θέλω να ξέρεις
το ποίημα που σου έγραψα
δεν ήταν ποίημα
πυροβολισμός ήταν

Ars Poetica

Το ποίημα δεν είναι σαν το φύλλα
που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.
Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα,
το αραγμένο καράβι.
Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός
και η καθαρή ατμόσφαιρα.

Το ποίημα είναι ένα καρφί
στην καρδιά του κόσμου.
Ένα φωτεινό μαχαίρι
μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.
Το ποίημα είναι σπαραγμός.
Κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο,
πάγος, σκοτεινή πληγή,
το ποίημα είναι σκληρό,
-πολυεδρικό διαμάντι.
Συμπαγές- λαξευμένο μάρμαρο.
ορμητικό- Ασιατικός ποταμός.
Το ποίημα δεν είναι φωνή,
πέρασμα πουλιού.
Είναι πυροβολισμός
στον ορίζοντα και την ιστορία.
Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.
Είναι βαλσαμωμένος πόνος.

Αναστάσης Βιστωνίτης

 

 

Χ.

Θα περάσουν μήνες,
που δεν θα χωρούν στις παλάμες μου.
Θα περάσουν φεγγάρια,
που δεν θα κοιμίσω στις τσέπες σου.
Θα περάσουν αγκαλιές
που δεν θα ‘χουν το σχήμα της δικής σου.

Θα περάσουν κομήτες κι αστέρια, μ’ ακούς,
που θα ξεφτίζουν
και θα κρεμάω τις νύχτες
σ’ ουρανό που ‘χει το χρώμα
απ’ το δέρμα σου.

Θα μισώ τις κρυψώνες σου όλες
μ’ ακούς;
Θα μισώ όλες μου τις λέξεις,
όλες όσες δεν πρόλαβα να σου χαρίσω,
θα μισώ τα χαμόγελα
που θα ξοδεύω σ’ απουσίες σου,
θα μισώ τα δάχτυλά μου
που δεν έσφιξαν αρκετά τη μέση σου,
μ’ ακούς,
θα μισώ τις μουσικές που σου ταίριαξα,
τον αέρα της πόλης
που ξέρω
πως κουβαλά λίγη απ’ την ανάσα σου.

Θα μισώ
τις μέρες που μεγαλώνουν.
Τις νύχτες που ‘χουν δόντια,
τους εφιάλτες
που δε φέρνουν τη φιγούρα σου.
Θα μισώ τις φίλες σου,
που μου ‘κλεβαν χρόνο
απ’ το να σε κοιτάω στα μάτια.

Μ’ ακούς;
Θα γυρεύω τη γεύση απ’ το στόμα σου
τις καμπύλες απ’ το κάτω χείλος σου
την τροχιά σου και τη σκόνη της
τ’ άρωμα απ’ το σώμα σου
τη φωνή σου κι όλα της τα κύματα
τις σιωπές ακόμα, που διάβασα
και δεν έμαθα αποστήθιση
μ’ ακούς,
θα γυρεύω τις γωνίες όλες
που νοίκιασες στη μνήμη μου
να τις στολίσω,
να ‘χουν κήπους όμορφους,
να τις ντύσω αίμα
να ‘χουν παλμό δικό τους
να γιορτάζουν
κάθε ένα από τα βράδια που ‘ρχονται,
μ’ ακούς;

Θα μάθω
να ξεχνάω
να θυμάμαι
τον ήχο που σβήνει
από τα βήματά σου.
Μ’ ακούς,
θα μάθω
πως νανουρίζω το σκοτάδι σου.
Πως τους δράκους
να σκοτώνω στα παραμύθια σου,
πως να ζωντανεύω ανεμόμυλους,
πως να χορταίνω
τη μορφή σου
μ’ ένα βλέμμα.

Μ’ ακούς;
Θα χορεύω μόνος στον κόσμο μου,
ως τη στιγμή που θα μου πιάσεις το χέρι.

Μ’ ακούς;
Θα μου κρατήσεις το χέρι.
Γιατί οι γραμμές σου
φτιάχτηκαν να σκεπάζουν τις δικές μου.

Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας

 

ΤΑΥ

ένα ασύλληπτο (κυριολεκτικά), ανέκδοτο (μεταφορικά) λογοτεχνικό πρότζεκτ

Για επιστημονικά ανεπιβεβαίωτους μέχρι στιγμής λόγους, σπανίως, τυχαίως και ατυχώς, κατά τη διάρκεια της κύησης η μήτρα του θηλυκού εμβρύου παίρνει σχήμα ΤΑΥ. Αυτή η σχετικά σπάνια ανωμαλία του σχήματος της μήτρας συνδέεται συχνά με τη γυναικεία υπογονιμότητα. «ΤΑΥ» λοιπόν. Άλλως: «T-shaped uterus». Αλλιώς: Ταυτότητα Αβάσταχτης Υπογονιμότητας.

άγονες μέρες
το καλύτερο τσιγάρο
είναι αυτό που εισπνέω βαθιά,
με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου,
τη μέρα εκείνη του μήνα
που για άλλη μια φορά
δεν είσαι εδώ

αυτό,
το απαλλαγμένο από τοξικές ενοχές
της πιθανής ύπαρξής σου

εκείνο,
που με λυτρώνει από τον πόνο
της απίθανης σύλληψής σου

μετάνοια
κλ(ε)ίνω τα γόνατά μου
να φυλακίσω μέσα μου
το σπέρμα σου
-μέχρι την τελευταία ρανίδα-
θέλω
για πάντα
(ίσως)
(αυτή τη φορά)

άγονες νύχτες
μου λείπουν οι νύχτες που ξελιγωμένοι από τον πόθο δινόμασταν στον ύπνο μας ο ένας στον άλλο με
συγχρονισμένη ακρίβεια, χωρίς καμιά επιβεβλημένη συστολή στην άκρη του μυαλού μας, χωρίς κανένα μέτρημα, χωρίς καμιά καταραμένη ελπίδα

ξένος δάκτυλος
αυτό τον μήνα η γυναικολόγος μού ’βαλε χέρι περισσότερες φορές απ’ ό,τι εσύ
αυτό τον μήνα
μ’ αποτελείωσε

το μέτρημα
οι στιγμές που ξοδεύτηκαν
για τις στιγμές που δεν έρχονται
συνοψίζονται -μηδενιστικά- στην απουσία σου

αυτοκτονία
η υπογονιμότητά μου κι εγώ έχουμε γίνει ένα∙
τόσο,
που,
αν μου χτυπήσει την πόρτα μια εγκυμοσύνη,
θα με βρει απροετοίμαστη
κι η ποίησή μου φυσικά θ’ αυτοκτονήσει

Έρινα Χαραλάμπους

 

 

Do you want fun? I can be fun. I can ruin my lungs and my liver, or ignore my conscience, completely disregard my sense of propriety.

Do you want smart? I AM smart. I can study more things. I can make my brain think of things you think are interesting. I do it already. I know all his jokes.

Do you want adventure? ME TOO. I am less than financially able at the moment, but eventually I want to turn left all over the world. I’m doing it with or without you, but oh, with you. It would be… it would be better.

Do you want smooth skin and a tiny waist, thighs that don’t jiggle and that spread more easily? I’ll work on it. I really will. I’ll do that thing everyone here calls a hike when I just think it’s a walk and therefore pointless. But I’ll do it.

All of these things, I’d do them for you. I will conform to your idea of perfection. I will make the necessary changes.

JUST TELL ME WHAT YOU WANT.

But my fear, the very worst thing you could say, is that what you want is precisely not me.

Which is why I won’t ask you.

- Abigail Person

Illustration by (yet) Unknown

 

Please hurt me, make me cry
I need tears,
Tears that don't stem
From the turmoil within my mind
I offer my body to you,
So that you can feed your sadistic needs
Spank, slap, cane, paddle, whip, belt
Bite me, so that a week from now
I'll still have a reminder of your touch
Let me serve you,
I want to feel needed
Tie me up and use me
Tell me what to do
I want to please
I want to fear,
Not for the distant future,
But for what you'll do next
Choke me, watch as my face changes colour
Pale skin changing to red then purple
Admire the marks you leave,
Welts of red across my skin
Maybe even some blood
I need tears
I want to give you my tears
I want to forget, at least for a moment,
I want to be consumed
Use me,
Because I'm using you
I want physical pain
To drown out the emotional pain,
The mental anguish
Just for a little while
Please?

Honey_Nerd

 

<3

''ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ+ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.
Οι Νεκροι ειναι πλειοψηφια. Βρισκονται παντου. Το δυσκολο ειναι να βρεις Καποιον Ζωντανο.''
CHARLES BUKOWSKI

 

Σάββατο. Βράδυ

 

 
Κι ακούς για κάτι παραλίες σαν φέτες μαύρου ψωμιού αλειμμένες με μαρμελάδα θάλασσα.
Και λες, υπάρχουν ;

 

♡