Δηλαδη Εγω που ψαχνω να υποταξω μια Domme Ειμαι τρελλος?

Έκανα edit το προηγούμενο post μου γιατί όντως παρερμήνευσα το αρχικό post του Marqui.

Ευχαριστώ MasterJp για την ευγενική παρατήρηση (σε οτι αφορούσε εμένα) και συγνώμη Marqui.

 

Σεβόμενη την τροποποίηση του post του Κυρίου G, αποσύρω το σχετικό κομμάτι με τη σειρά μου.

 

To ότι έγραψα κάτι λίγο πιο έντονο ύφος στον DreamMaster (στην προκείμενη) δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμώ το άτομο η ότι το εχθρεύομαι και δεν σημαίνει κυρίως ότι δεν εκτιμώ την πρόσφορα του.
Το έκανε και DreamMaster σε Μένα σε κάποια άλλα του post αλλά και πάλι φίλοι και συνοδοιπόροι θα είμαστε.

Δεν αδικώ κανένα ...ούτε καν εσένα Fanshaw που θα έπρεπε %$^&)_+@

 

Οταν ανεβασα αυτο το post πιστευα οτι η διαφοροποιηση στις απαντησεις θα ηταν αναμεσα Στους/Στις Dom/me και στους/στις sub/slave αλλα βγηκε οτι η διαφοροποιηση εγκειται στο φύλο.... Ενδιαφερον το λιγοτερο...οποτε Κ/κυριες Μου Σ/σας ευχαριστω και Κ/κυριοι "ας το Τρελλο στη τρελλα Του" τουλαχιστον ετσι θα εχει αρκετο ενδιαφερον οποια και εαν ειναι η καταληξη

 

και με τις άβουλες γίδες αν μου Επιτρέπετε Κύριε να συμπληρώσω. lol

Επειδή ποτέ δεν δήλωσα ταπεινοφρονούσα, θα πω με όλη την αλαζονεία που μου Επιτρέπετε, πως όποιος θεωρεί πως οι σκλάβες είναι εύκολος στόχος και εύκολη υπόθεση, μάλλον δεν έχει ιδέα για το τι πραγματικά είναι μια σκλάβα ούτε βασανίστηκε να εκπαιδευσει ή να υποτάξει μια για να δει τη γλυκα.  

Εκτός κι αν θεωρεί πως όλες οι γυναίκες κυριαρχικές και μη είναι στο βάθος υποτακτικές, οπότε αυτό προσπαθεί να αποδείξει, πως μπορεί να κυριαρχήσει σε γυναίκα που ενώ θεωρεί πως είναι κυριαρχική, στην πραγματικότητα δεν είναι.

Γιατί η πραγματική Κυριαρχικότητα αντε να υποχωρήσει για χάρη ίσως καψούρας μια φορα, μια βδομάδα, ένα μήνα? αν η ψυχοσύνθεση είναι Κυριαρχική, μόλις περάσει η καψούρα θα φύγει και η παραμικρή διάθεση για υποταγή για να μην αναφερθώ καν στις αυθόρμητες αντιδράσεις σε κάθε προσπάθεια επιβολής που βγαίνει στα πραγματικά Κυριαρχικά άτομα. Αν δεν υπάρχει αντίδραση τότε κάναμε λάθος άυτοπροσδιορισμό μάλλον. lol

Ούτε μπορώ να πω πως συμφωνώ με το σχόλιο πως μεγάλη δύναμη = Κυριαρχία, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.
Διαφορετικές επιθυμίες και ανάγκες δεν ορίζουν ούτε το δυνατότερο, ούτε το εξυπνότερο. Απλά διαφορετικό.

 

Αχ, τί μου κάνετε, με βάζετε να γράψω βιαστικά, με τα μπρατσάκια στα χέρια και με το ένα βατραχοπέδιλο στο πόδι... Τέλος πάντων, για πάμε λίγο, να τα δούμε μαζί...

Αρχίζω με το ότι δεν θίγομαι από κανέναν που σχολιάζει τις απόψεις μου, σε οσοδήποτε έντονο ύφος, αλλιώς θα τις κράταγα για τον εαυτό μου. Θίγομαι όταν κάποιος σχολιάζει τη μούρη μου, και εκεί μόνον εφ΄ όσον κρίνω ότι το χρησιμοποιεί ως τέχνασμα για να αποφύγει να απαντήσει στις απόψεις μου. Κατά τα άλλα, ο καθείς δικαιούται δια να ομιλεί περί της μούρης μου. "Αθώα" η SM_Art_Lady πασών των κατηγοριών!

Εγραψα μια σύντομη απάντηση, χιουμοριστικά, (όπως κι ο Χάινριχ, πιστεύω) για να απομονώσω μια "εσφαλμένη" θεώρηση των πραγμάτων που μπορεί να γίνει πολύ οδυνηρή. Επεξηγώ, επί τροχάδην (στο ένα πόδι).

Η άποψη "η αξία του ηττημένου δίνει αξία στον νικητή" είναι πολύ παλαιότερη της διαφήμισης ουίσκυ. Για την ακρίβεια είναι μια από τις πιο πρωτόγονες εκφράσεις του ψυχισμού.

Μάρτυράς μου τα κατάλληλα τρυπημένα κρανία των πρώτων κανιβαλιστικών ακόμη ομάδων ανθρωποπιθήκων και τα πρωτόλεια "καλαμάκια" τους που μαρτυρούν ότι μετά την "μάχη" ο νικητής ρούφαγε το μυαλό του ηττημένου για να πάρει τη δύναμή του!

Μάρτυράς μου η διασωθείσα προσφώνηση "skal!" (προφέρεται skoll) που αντιστοιχεί στο "στην υγειά μας" και που εκφωνούν ανερυθρίαστα όλοι οι Σκανδιναβικοί λαοί όταν υψώνουν το "ποτήρι" εις ανάμνηση της όχι μακρινής εποχής που ακόμη και οι Βίκινγκς πρόλαβαν. Δλδ. της εποχής που μετά τη μάχη έπιναν αλκοόλ για τα επινείκια στο άδειο κρανίο (πρβλ. αγγλικά, "skull") των ηττημένων.

Ας μην παρασυρθώ σε παραδειγματολογίες. Το θέμα μας εδώ είναι η διαχείριση της αξίας, της δικιάς μας και του άλλου, και ειδικότερα στο πλαίσιο του BDSM.

Ο πιστός και παρατηρητικός μου αναγνώστης (εσένα λέω Fanshaw, δε μου χει μείνει κι άλλος!) θα έχει παρατηρήσει την εμμονή "μου" στην ιδέα ότι κάθε άνθρωπος, στην διαδρομή της ζωής του, είναι καταδικασμένος να ζήσει όλη την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού σε συμπύκνωση. Ξεκινώ...

Προς μέγα εκνευρισμό των ηθικολόγων γεννιόμαστε χωρίς κανένα σύστημα αξιών και χωρίς καμμία τιμή αυταξίας, είτε θετική είτε αρνητική.

Είναι φυσικό να αποδίδουμε αξία σε αυτούς που είναι γύρω μας και ικανοποιούν τις ανάγκες μας, κάποτε-κάποτε δυσκολεύοντάς μας (ουά-ουά!). Για την δική μας αξία, που μας είναι άγνωστη, αρχίζουμε, ως παιδιά, να επιζητούμε την αποδοχή είτε των εχόντων για μας αξία (γονείς) είτε των έξωθεν παραδεδεγμένων ατόμων αξίας (δασκάλα). Αυτό σε δεύτερο στάδιο, γιατί σε πρώτο, ρουφάμε (κυριολεκτικά: από το μαστό) την "αξία" που αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο της μητέρας, προσπαθώντας να την "κατακτήσουμε".

Και ξέρουμε ότι, μεγαλώνοντας, το αν θα πάρουμε ή όχι αυτήν την σφραγίδα αξίας (μέσω της αποδοχής) από αυτούς που έχουμε εμείς οι ίδιοι (!) βαφτίσει "άξιους" καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας.

Εννοώ το πώς θα διαμορφωθεί το μέλλον μας, και οι σχέσεις μας με τους άλλους - μη σκέφτεστε εύκολα δίπολα του στυλ, "αν πάρω αξία/αποδοχή θα βγω υγιής, αν όχι, όχι". Μακράν του αληθούς αυτή η απλότητα.

Δεν είναι λοιπόν παράξενο, μεγαλώνοντας παραπάνω, να αναζητούμε εκείνους τους ανθρώπους που με την "αξία" τους [όπως και αν προκύπτει αυτή: δική μας αισθητική ("τί πράσινα μάτια..."), έξωθεν συμφωνία ("όλο το σχολείο γουστάρει τη Μαίρη"), θεσμικός ρόλος ("αχ, κ. πρέσβη, μας κακομαθαίνετε"), δική τους αυτοδήλωση ("ξέρω εγώ τί σου λέω!") κλπ.] θα βελτιώσουν και θα ρυθμίσουν / σφραγίσουν την δική μας.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ρουφάμε κυριολεκτικά (πλην εξαιρέσεων, σεξουαλικής φύσης), αλλά μεταφορικά. Τους κλείνουμε μέσα μας, και τους κατακτούμε (ενδοβολή, κατά μία έννοια).

Ετσι λοιπόν, σε μια ηλικία ωριμότητας (που ποικίλει από τα 16 ως τα 90) ο άνθρωπος πρέπει να έχει σχηματίσει μια αίσθηση αξίας του (εικόνα εαυτού), η οποία θα όφειλε να είναι αταλάντευτη από την αξία που του αποδίδουν ή του στερούν οι άλλοι, με λόγια, πράξεις ή παραλείψεις τους. Τολμώ να πω, να είναι αταλάντευτη σε κάποιο βαθμό και απέναντι στα δικά του λόγια, πράξεις ή παραλείψεις - αλλά να μην ξεστρατίσουμε, γιατί περιμένει το καράβι.

Back to BDSM: Και πού μας αφήνει αυτό; Πάμε με τον καθένα και την κάθε μία, ανεξαρτήτως "αξίας"; Οχι, βέβαια - γι αυτούς τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό έχουμε δεσμεύσει τις λέξεις "σαβουρογάμης" και "αγία ελεούσα", αντιστοίχως φύλου.

Φρονώ ότι πρέπει να επιλέγουμε ερωτικό σύντροφο με κριτήριο την απόλαυση - αυτή είναι και η σχετική με το θέμα αξία, και η υπέρτατη αξία, όσον αφορά αυτό το θέμα.

Και με ρωτάτε: πού ξέρεις εσύ ότι τα παιχνίδια αξίας / απαξίας δεν ορίζουν την απόλαυση κάποιου;

Φυσικά και μπορεί να την ορίζουν! Εγώ λέω, απλώς, να το δηλώνει.

"Εσένα, βρωμόστομη τσούλα, με την εντούρο, που μου παριστάνεις την Αγγέλα, θέλω να σε δω όταν θα σε έχω στα τέσσερα, μπουκωμένη, και θα έρχομαι μια από μπρος και μια από πίσω, αν θα σου φύγει η μαγκιά.."

"Εσένα, λεβέντη, τάχα μου κυρ-διευθύνοντα σύμβουλε, με αρμάνι και κάμπριο, όταν θα στο ξυρίσω το μουστάκι γιατί θα μου χαράζει το μανό εκεί που θα μου γλείφεις τα δάχτυλα των ποδιών επί μισάωρο, τότε θα σε καμαρώσω..."

Αντίστοιχες δηλώσεις μπορούν βέβαια να κάνουν και οι sub για το πώς επιθυμούν να "απαξιωθούν".

Τί ωραίες, ειλικρινέστατες και απλοποιητικές δηλώσεις!

Πόσο απέχουν όμως αυτές, από την δήλωση, "βασικά, ψάχνω για μια BDSM σχέση" που κάνουν οι περισσότεροι εδώ μέσα; Οσο η απόλαυση από την τραγωδία.

Δυστυχώς, νομίζω, και για τις δυό πλευρές ελλοχεύει η τραγωδία: και γι αυτούς που ακούν την δήλωση περί σχέσης και βρίσκονται μετά απλώς να μετέχουν εν αγνοία τους σε ένα εσωτερικό "παίγνιο" αξίας-απαξίωσης ("τί θες και μου τηλεφωνάς κορίτσι μου, πάλι εσένα θα ξεφτιλίσω / πάλι σε σένα θα έρθω να με ξεφτιλίσεις; τέλειωσε αυτό, πάω παρακάτω..") και γι αυτούς που μασκαρεύουν τις δηλώσεις τους για να απαξιώσουν κάποιον με "αξία" ("την ξεφτίλισα κι αυτήν / με ξεφτίλισε κι αυτή, κι ας έκανε τη ζόρικη... και τώρα τί κάνουμε;.. πάλι κενό...").

Ειδικά για το κενό του "κατακτητή" ας μνημονεύσω το "η ζωή δεν είναι Fight Club" (Fanshaw) και το "Η ζωή δεν είναι rpg" (Αστάρτη). Ηγουν, δεν μαζεύεις κανονάκια, ασπίδες και έξτρα ζωές με το να "τρως" τους καλύτερους.

Αυτό προσπάθησα να διαχωρίσω στην πρώτη μου απάντηση, τα παιχνίδια αξίας / απαξίας που μπορεί κάλλιστα να παίζει κανείς, από μια BDSM σχέση.

Φυσικά και αυτά τα παιχνίδια μπορούν να είναι BDSM, και μια χαρά περάσαμε και τί καλά που ήτανε. Αρκεί κανείς να μην "τραυματίζεται" βέβαια.

Κατά τα λοιπά, όχι μόνο Domme δικαιούται να θέλει να κατακτήσει ο Marqui χωρίς να είναι τρελός αλλά και καντηλανάφτη! Προτείνω απλώς να της πει, το τί και το γιατί.

Με "χαλάει" επίσης λίγο η στροφή προς το άλλο άκρο (να υποτάξω Ντόμα) γιατί μου κάνει σαν να κρύβει την πεποίθηση ότι η κάθε Ντόμα δεν βρήκε ακόμη το μάστορή της και μου θυμίζει και λίγο "ανθρωποδιορθωτισμό" σε επίπεδο που δεν τον έχει ούτε ο Χάινριχ!

Καταλαβαίνω πόσο δύσκολα ακούγονται αυτά που λέω, γιατί μεγάλωσα όπως εσείς σε έναν κόσμο όπου οι επιθυμίες στα του έρωτα μασκαρεύονται και υποννοούνται, και η μαλακία φτάνει στο αποκορύφωμα με το ότι οι δηλώσεις θεωρούνται ξεν-ερωτικές. Αλλά, διάολε, σε BDSM φόρουμ είμαστε, αν δεν μπορούμε και δω να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πού θα πάμε; Στην Ανδρομέδα;;;

Πρέπει και μες στο BDSM να έχουμε όλες τις τραγωδίες του γλυκανάλατου έρωτα που άλλα λεν τ΄αυτιά μου, άλλα ακούει η κυρά μου;

Και κλείνω αφιερώνοντας ένα τραγουδάκι (κακιά συνήθεια άρχισα...) σε όσους κυνηγάνε ατίθασσα άτια (και ουχί Α.Τ.Ι.Α.), ανεξαρτήτως φύλου:

Under my thumb
The girl who once had me down
Under my thumb
The girl who once pushed me around...
It's down to me
The difference in the clothes she wears
Down to me, the change has come,
She's under my thumb...

λόγω καλοκαιριού προτείνω την μπόσα εκτέλεση από τον δίσκο Bossa 'n' Stones. Ακούστε το έτσι, με ένα μοχίτο λιμόν την ώρα που γίνεται ολλανδέζικος ο ουρανός του Αιγαίου και θα με θυμηθείτε...


Dream


ΥΓ1. Δημόσια δήλωση: Ο Fanshaw με έχει ξεσκίσει και τις δύο φορές που συναντηθήκαμε μέχρι τώρα. Στο σκάκι. Ονλάιν.

ΥΓ2. MasterJp προς στιγμήν πίστεψα ότι ο Marqui είναι ο potty!   Μου χει λείψει το "παλιόπαιδο"...

 

Θελω φωτο!

και υποψιαζομαι και πολλοι αλλοι εδω μεσα.

 

To "βιαστικά" το παίρνω σαν αστείο.

Ευχαριστώ Κύριε....Πρόεδρε!

 

Αντε και το καταφερνεις ... πιστευεις πως θα εχει μελλον??? για ποσο μπορει να κρατησει ωσπου να ερθει η συγκρουση?? Ανεβαινεις το ποταμι αναποδα και θα κουραστεις... αλλος στα πρωτα μετρα και αλλος σε περισοτερα. Το ποταμι ομως δεν γυριζει πισω, αυτο ειναι και αυτο θα ειναι...!!

 

Σημασια εχει να αναβει Κ/καποιος ενα μετρο κοντρα στο ποταμι και μετα να πνιγει κολυμπωντας...Ο/οποις θελει να κολυμπησει μαζι με το ποταμι ας αγορασει Volvo station wagon να εχει το κεφαλι του σιγουρο ... και να μην ξεχνα να κατεβασει τα σκουπιδια το βραδι στο καδο.

"Οι Τ/τρελλοι μειναμε λιγοι, κι' ο Σκαριμπας εχει φυγει"

 

Υπάρχουν όχι λίγες υποτακτικές και σκλάβες που ξεκίνησαν από Κυρίαρχες.

Αυτό το πραγματικό γεγονός σημαίνει ότι ο Marqui δεν είναι τρελλός και δε χρειάζεται και να ρωτάει καν.

Το ποιός είναι νικητής και ποιός νικημένος στον έρωτα και στο ερωτικό παιχνίδι, όπου όλα επιτρέπονται αλλά και στο πιό δομημένο BDSM όπου ορισμένα δεν επιτρέπονται είναι μεγάλη ιστορία, συνήθως είναι είτε ένα win-win είτε ένα loss-loss game. Ή κάνω λάθος;

Καλές κατακτήσεις Marqui, αλλά αν κάποτε αναζητήσεις ξεκούραση σε "έτοιμες" υποτακτικές ίσως ανακαλύψεις ότι σκεπτόσουν επικινδύνως σχηματικά όταν έκρινες ότι Κυρίαρχες = δύσκολες και άξιες κατάκτησης και υποτακτικές = εύκολες και εξ ορισμού κατακτημένες.

 

Κανε ότι νομιζεις και μη ρωτας κανενα..