Δηλαδη Εγω που ψαχνω να υποταξω μια Domme Ειμαι τρελλος?

Δηλαδή, πιστεύετε ότι υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από το να υποτάξεις ένα μη υποταγμένο ον; Όπως το αναφέρει ο κ. Marqui είναι όντως πρόκληση. Ένα κυνήγι που, στο τέλος, θύμα και κυνηγός, οι δύο αυτοί ρόλοι θα μπερδευτούν. Κανείς δε θα ξέρει ποιος υποτάσσεται και ποιος υποτάσσει. Άρα δεν είναι τρελός ο άνθρωπος. Ελικρινής είναι. (Πολύ όμορφη πάντως η απάντηση της Astarty, πιο όμορφη και από την ίδια!!)

 

Οχι ακριβώς. Πιστεύουμε (μερικοί) ότι οι σχέσεις εξουσίας και υποταγής (δηλ. οι ερωτικές σχέσεις) δεν έχουν να κάνουν με προκλήσεις και "κλίμακες" προκλήσεων, ώστε να ψάχνει κανείς διαρκώς ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για να κάνει high score.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ασχολούμαστε μόνο με τα "εύκολα" ή δεν μας ενδιαφέρουν οι προκλήσεις - αλλιώς θα στεκόμασταν μόνο στην πορνεία, όπου τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα: ό,τι πληρώνεις παίρνεις.

Και μιας που μιλάμε για πορνεία: μήπως ο αληθινά άξιος εραστής, ο Αντρας με Α κεφαλαίο, είναι -κατ΄αναλογία με την αξία από την καθυπόταξη μιας Κυρίαρχης- αυτός που κάνει τις πουτάνες να χύνουν, παρά τα αναισθητικά gel που χρησιμοποιούν;

Ελπίζω αυτή τουλάχιστον την "πρόκληση" ως μονάδα μέτρησης αντροσύνης να την έχουν εγκαταλείψει τα αγόρια του φόρουμ, εκεί στα 17 τους...

Περιοριζόμενος στην υποτακτική γυναίκα, νομίζω ότι μιλώ εξ ονόματος των περισσοτέρων όταν λέω ότι δεν επιθυμεί κανείς Κυριαρχικός άνδρας να "κατακτήσει" ένα άθυρμα των περιστάσεων, μια γυναίκα που απλώς "της συμβαίνει" η ζωή και αυτή άγεται και φέρεται σαν ταπεινό χαμομηλάκι. Κανείς δεν θέλει να πάρει, όταν ο άλλος δεν έχει να δώσει!

(Μεταξύ μας 1: οι γυναίκες αυτές χρησιμοποιούνται για περιορισμένου χρόνου σεξουαλική χρήση - να τα λέμε με το όνομά τους τα πράγματα, είπαμε...)

(Μεταξύ μας 2: οι γυναίκες αυτές, κατά 99%, δεν είναι υποτακτικές, είναι απλώς "θυματοποιημένες" ή κοινωνικά προβληματικές, βλ. και παρεμβάσεις του MasterJp για το σύνδρομο του οσιομάρτυρα)

Αυτό που προσπαθούσα να πω είναι ότι για μια υγιή (μολονότι "ανώμαλη"!) σχέση, πιστεύω πως η οποιαδήποτε πρόκληση πρέπει να βγαίνει από τον ίδιο τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου κι από αυτά που έχει μέσα του και όχι από διάφορους συμβολισμούς που απορρέουν από "θέσεις", "ρόλους" κλπ. με τους οποίους σου παρουσιάζεται ή με τους οποίους τον "ντύνεις" για να ικανοποιήσεις κάποιες πιθανές φαντασιώσεις σου.

Η παραπάνω πεποίθησή μου στηρίζει και την γνώμη μου ότι το νετ ΔΕΝ είναι ο καλύτερος χώρος για να ξεκινήσει κανείς μια BDSM σχέση, λόγω θεσμοθετημένης παραμύθας.

Δυστυχώς, για κοινωνικούς λόγους, είναι ο προσφερότερος χώρος για γνωριμίες αυτού του είδους. Αν υπήρχαν 5-10 club (με την έννοια του "κλειστού" κόσμου) στην Ελλάδα, τα πράγματα θα ήταν πιο απλά, αν και το φόρουμ θα είχε τότε πολύ λιγότερα μέλη - λόγω ισχυρής απομυθοποίησης!

Θα μου πείτε, είναι εφικτή οποιαδήποτε ερωτική προσέγγιση ανθρώπων χωρίς έστω και λίγη "παραμύθα" αξίας / απαξίας και γενικότερα; Οχι, συμφωνώ. Αλλά όσο λιγότερη, τόσο καλύτερα. Ή μάλλον, τόσο "λειτουργικότερα". Εκτός αν μιλάμε για πλήρη παραμύθα, την κατάσταση "τρία πουλάκια κάθονταν", οπότε η "σχέση" (δηλ. οι παράλληλοι μονόλογοι φαντασιώσεων) θα είναι υπέροχη. Για τις 10-15 μέρες που θα κρατήσει.

Η "πρόκληση" λοιπόν, στα δικά μου μάτια, είναι το άψογο "ταίριασμα": κάποιος/α που χρειάζεται την υποταγή, να ταιριάξει με Κάποιον/α που χρειάζεται την Κυριαρχία.

(Το ρήμα "χρειάζομαι" δεν είναι τυχαίο, και εσκεμμένα αφήνει πολλές ερμηνείες ανοιχτές, καλύπτοντας όλες τις εκφάνσεις του BDSM - από το "χρειάζομαι το BDSM για να χύνω" μέχρι το "χρειάζομαι το BDSM για να μπορώ να διοικώ την εταιρεία μου").

Το βλέπω εντελώς πεζά και λειτουργικά: με αυτόν τον τρόπο ίσως "αποσυμβολοποιείται" το σεξ, εντοπίζεται στο απέναντι άτομο ως σάρκα, και μπορεί να γίνει πολύ πιο απολαυστικό από ότι συνήθως. Τα υπόλοιπα, περί "ψυχικής επαφής" και "προκλήσεων" μου φαίνονται (πλέον) ως αλατοπίπερο. Και ως γνωστόν, όταν το κρέας είναι γκοτζίλα, ο μάγειρας το μπουκώνει στα μπαχαρικά...

Είναι φυσικά αλήθεια ότι αυτά τα "παιχνίδια" (πρόκληση-κατάκτηση-απαξίωση-νέα αναζήτηση) μπορούν να ανανεώνονται στο διηνεκές και έτσι περνάει μια χαρά η ζωή και δεν πλήττεις. Αλλά θα τα δεχτώ μόνο με την συμφωνία "μηδενικής γκρίνιας", δηλ. ότι όσοι τα εξασκούν δεν θα μας πρήζουν με το "κενό που νιώθουν μέσα τους", τη "μοναξιά", το "μοναχικό δρόμο του κυνηγού του ανέφικτου" και άλλες τέτοιες παπαρολογίες που έχουν προκύψει αποκλειστικά από τις δικές τους κατασκευές. Επίσης, καλόν είναι να είναι προσεκτικοί, γιατί τα άτσαλα τέτοια παιχνίδια προκαλούν πολύ πόνο σε αμφότερες τις πλευρές - του κυνηγού και του θηράματος, ιδίως του ανυποψίαστου.

Αλλιώς, νομίζω πως το θέμα το έχει καλύψει πλήρως η Βλαχοπούλου (ως Πελαζί) στο χαρακτηριστικό της "BDSM" τραγουδάκι:

"Την χοντρή να την ισιώσεις. Την λεπτή να την παχύνεις. Την κοντή να την ψηλώσεις. Την ψηλή να την κοντύνεις. Να τη κοντύνεις; Μα πώς να την κοντύνεις; ...... Δεν είναι επάγγελμα αυτό - είναι Mαρτύριο, είναι μια Κόλαση, σωστό Βασανιστήριο!"

 

Dream

 

Εγώ το παρόν νήμα θα το ξαναδιαβάσω, γιατί μου είχε φανεί ενδιαφέρον. Το ξαναφέρνω στον αφρό σαν "πρόταση". Όποιος/α θα ήθελε, ας του έριχνε μια ματιά.  

 

αλλη απολαυση.να υποταξεις ενα μη υποταγμενο ατομο.να το εκπεδευσεις οπωςθες

 

Καλά τα γνωστά ανέκδοτα περί φυσικής υποταγής της γυναίκας και λοξοδρόμησης των Κυριαρχικών γυναικών από τη φυσιοκρατική τους πορεία πλέον είναι ξεπερασμένα, σίγουρα πιο ευφάνταστος ο Αρκάς  

 

Ας κάνω το "κακό" παιδί "καλό", τον ντόμη μου γαμπρό, τη ντόμα σκλάβα και τη βανιλογκομενίτσα μου σουμπα.
Γιατί να μένουμε στις επιθυμίες των άλλων; και στις επιλογές τους για τον εαυτό τους; αφου "εγω" ξέρω παντα καλύτερα!
Είναι ωραίο το άπιαστο, το δύσκολο, αλατοπίπερο, τι είναι η ζωή χωρίς δράμα..;............τον/την μαλάκα/ισμένη μου φαγε τα καλύτερα μου χρόνια, ψευτικοι οι άνθρωποι όλοι ένα θέατρο κτλ κτλ κτλ

 

κάποτε μια πολύ γνωστή και αναγνωρισμένη Domme στο χώρο μου είχε πει....
"Αγάπη... όλες ψάχνουμε τον κυρίαρχο μας... απλά η κάθε μια τον κατατάσσει στο επίπεδο που αυτή επιθυμεί"


Όποιος κατάλαβε.... κατάλαβε  
(εγώ πάντως το κατάλαβα επακριβώς έπειτα από πολλά χρόνια)

 

  ακόμα κι όταν σε κάποιους ξενίζει....

 

Eγω παλι αναρωτιέμαι ..γιατι να θελει καποιος κατι τετοιο?
Τι θελει να αποδειξει και σε ποιον..?
Γιατι να θελει να προσπαθησει να αλλοιωσει την προσωπικοτητα ενός αλλου ανθρωπου?
Εκτος αν του το ζητησει η "Domme", που μονο Domme δεν θα είναι αν θελει να βιωσει κατι τετοιο..
Εκτος παλι αν θελει να το δοκιμασει η ιδια να δει πως είναι, να της φυγει η όποια περιέργεια..που και παλι, αν είναι πραγματικη Domme, το session αποδεδειγμένα θα παει για "φουντο"..

 

Το λοιπόν, για μένα δεν είστε καθόλου τρελός ( αν ποτέ περάστε ξανά απ' εδώ και το διαβάστε ).
Οι λόγοι για τους οποίους θα θέλατε να επικρατείστε σε μια γυναίκα Κ, είναι δική σας υπόθεση.
Πάντως, ομολογώ ότι έχει το γούστο της η ιδέα.
Στην δική μου την κασίδα, ο/η Κ εκτός απ' το να έχει αυτοπεποίθηση, δεν κάνει εύκολα πίσω, όταν συναντήσει κάποιο εμπόδιο.
Δεν αναφέρομαι σ' εμμονές, ούτε σε ξεκάθαρες - εκ της πορείας των όποιων περιστάσεων - αυταπάτες που μετά απ' ένα σημείο θα έπλαθε στο μυαλό του/της.
Κάποιος/α αν θέλει κάτι πολύ, μπορεί να δοκιμάσει, να τ' αποκτήσει.
Ισοπαλίες όμως σε κάποιες καταστάσεις - για μένα τουλάχιστον - δεν υπάρχουν.
Το ζήτημα είναι, για χ, ψ, ω λόγο, να θέλουν και οι δυο ομάδες, να κατέβουν στο γήπεδο.
Εκεί, ή θα επικρατήσει ο/η πιο άξιος/α ή θα παρατήσουν τον αγώνα στη μέση.
Και θα πάνε και οι δυο τους στα ξεχωριστά τους αποδυτήρια, τόσο απλά.

Υ.Γ.

Για αποφυγή παρεξήγησης, δεν βάζω καθόλου στο κάδρο την πιθανολογούμενη μυϊκή υπεροχή του ανδρός.
Εστιάζω μόνο στα λοιπά σημεία που θ' αποτελούσαν την όποια "σκακιέρα" των δυο.
Ως προς το γιατί κάποιος/α να μπει σε μια τόσο "παράδοξη/ανίερη"/ηλίθια/μούφα - ίσως γι' αρκετούς/ες - διαδικασία.
Αυτό θα το ήξερε μόνο ο όποιος "τρελός" και η πιθανολογούμενη συμπαίκτρια του.  

 

Δηλαδή αν εγώ αποφασίσω οτι μια βανίλα θα ήταν καλό υλικό για σούμπα είναι σωστό να παίξω σκάκι; παίζω σκάκι, σημαίνει χρησιμοποιώ όποιο τρόπο, ύπουλο και μη.. είναι σωστό αυτό; θα οδηγήσει σε κάτι ωραίο; έχει συνειδητή συναίνεση μέσα;
Αν κάποιος Κ θέλει να υποτάξει μια Κ εναν αλλο Κ, εχει κάθε δικαίωμα να το επιθυμήσει αλλα δεν έχει δικαίωμα να το διεκδικήσει παρα μόνο με μια ευθή και ξεκάθαρη πρόταση. Μόνο τότε έχουμε συνειδητή συναίνεση στην όποια ανταλλαγή ελέγχου, και αυτό...πρέπει να γίνεται σε όλα τα στατους, προς όλα τα στατους. Σεβόμαστε αυτό που ο άλλος έχει επιλέξει για τον εαυτό του, δεν πάμε να πάρουμε παράδοση (εστω και της μιας ώρας, για να πιασω και τα μποτομακια) με δόλιο τρόπο ή βασιζόμενοι στα συναισθήματα/φόβους/ανασφάλειες του άλλου. Αυτό είναι πραγματικό παουερ εξτσειντζ!