Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Οι παρακάτω αφηγήσεις δεν είναι τοποθετημένες σε χρονολογική σειρά ως προς τα συμβάντα ή ως προς τα στάδια εκπαίδευσης κι επίπεδα της σχέσης. Αρχίζουν με κάποιες εισαγωγικές διευκρινήσεις. Μπορεί να είναι απαραίτητες στον αναγνώστη μπορεί και όχι. Οτιδήποτε γράφεται είναι με την έγκριση του Κυρίου μου. Όπως κάθε τι που κάνω.

Ζω με τον Κύριο μου εδώ και δύο χρόνια. Συγκατοικήσαμε από την πρώτη στιγμή. Πριν γίνουμε Κύριος και σκλάβα. (Στον Κύριο μου, δεν αρέσει η ηχητική της λέξης «Αφέντης». Του φέρνει κάτι από τουρκοκρατία. Κι έτσι πάντα τον αποκαλώ «Κύριο μου»). Όταν πρωτο-γνωριστήκαμε, αλληλογραφούσαμε μηνυματικώς (sms) ατέρμονα. Ξεκινήσαμε μιλώντας του εγώ στον πληθυντικό. Τον εξενέβριζε. Ήταν πάντα το σημάδι ότι τώρα γινόμουν απροσπέλαστη, προστατευμένη, κι ενίοτε προκλητικά ειρωνική. «Πιάσε με αν μπορείς... Σιγά να μην κυριαρχήσεις εσύ και ο οποιοσδήποτε επάνω μου. Μ΄αυτό το παιχνίδι τελείωσα μια για πάντα». Έλεγα. Αργότερα, όταν πρωτο-μπήκαμε στη σχέση ήταν από τις πρώτες απαγορεύσεις. Να μην τολμήσω ξανά να του μιλήσω στον πληθυντικό. Εκτός από τις περιπτώσεις που μου χρειαζόταν εν είδη “safe-word”. Τώρα πια, δε χρειάζομαι “safe-word” μαζί του. Με διαβάζει ξεκάθαρα. Αντιλαμβάνεται και την πιο αμυδρή μου διακύμανση. Αλλά γι΄αυτό αργότερα. Τώρα πια όταν παραβαίνω την εντολή του, είναι σημάδι του χιούμορ μας. Μας θυμίζει κάτι από τη γλύκα της πρώτης φάσης. Πριν γίνουμε Κύριος και σκλάβα. Συνήθως όταν το κάνω, δέχομαι την ψεύτικη απειλή του «Δύο μήνες αποχή». Τώρα πια δεν του χρειάζεται να το κάνει πράξη. Τον γνωρίζω κι εγώ καλά. Αντιλαμβάνομαι την κάθε του διακύμανση. Οι καυγάδες μας αρχικά υπήρξαν δραματικοί, επεισοδιακοί, παροιμιώδεις. Ως προς το "παιχνίδι". Τον καθορισμό των ρόλων. Τα όρια. Τους φόβους και τις ενστάσεις. Στη συνέχεια άρχισαν να κοπάζουν. Ή μάλλον να μετεξελίσσονται σε διαλόγους. Ενίοτε εντονότατους. Είναι κι αυτό ένας από τους κανόνες. Είμαστε και οι δύο έντονοι φαφλατάδες. Χρειαζόμαστε να κουβεντιάζουμε πολύ. Το κολάρο που φοράω είναι μόνιμο. Αόρατο για τους απ’ έξω. Παίρνει διάφορες μορφές. Ένα δαχτυλίδι, ένα κολιέ, ένα βραχίολι, ένα δεμένο μαντήλι. ¨η τίποτε. Ένα σημάδι κάπου στο κορμί. Δεν παίζει ρόλο. Είναι κάτι που υπάρχει πάνω μου ακόμα κι όταν δεν το φοράω ως αντικείμενο. Γιατί με τον Κύριο μου δεσμευτήκαμε ο ένας στον άλλον για το από εδώ και κάτω του βίου μας. Είμαι ιδιοκτησία του και είναι ιδιοκτησία μου. Είναι κι αυτό επιθυμία του να το λέω. Να γνωρίζω ότι είμαι το απόλυτο θηλυκό γι΄ αυτόν. Η σύντροφος του στη ζωή και στην ηδονή. Μία κοινή ζωή σε εξέλιξη... Με λαχτάρες, δυσκολίες, ήττες, νίκες, δημιουργία και πολύ πάθος... Και στόχο: Πως θα κάνουμε τον έρωτα να μείνει...

ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΜΑΣ – ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ


Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα από τον Κύριο μου, είναι να μην ξαναπώ ποτέ τη φράση «...... το σπίτι σου, Κύριε μου», όπως πχ «Θα επιθυμούσες να φροντίσει η σκλάβα σου το σπίτι σου, σήμερα Κύριε μου;». (Αφήστε που κι αυτό είναι λάθος σύνταξη. Δεν του αρέσει καθόλου να μιλάω για μένα στο τρίτο πρόσωπο. Η Αμείλικτη Οικειότητα είναι αυτό που απαιτεί. Κι αυτό με τρελαίνει σ΄αυτόν).

-Πλησίασε, σκλάβα.
-Μάλιστα, Κύριε.
-Γονάτισε.
-Μάλιστα.
-Μάλιστα, τι;
-Μάλιστα, Κύριε μου.
-Ωραία, καλά τα πας.
-Ευχαριστώ, Κύριε μου.

(Παύση... Σιωπή...)

-Δε μου λες, σκλάβα;
-Μάλιστα, κύριε μου.
-Εχθές που σου περιέγραφα τους κανόνες του σπιτιού, τί ήταν το πρώτο πράγμα που σου είπα;

(Σιωπή. Αγωνία. Ιδρώτας. Καρδιοχτύπι. Γαμώτο, τί μου είπε; Μου είπε τόσα πολλά. Αχ, ναι. Το πρώτο πράγμα που μου είπε. Ήμουν δεμένη. Στα τέσσερα. Τα μανταλάκια στις ρώγες και την κλειτορίδα είχαν αρχίσει να είναι αφόρητα. Διαρκής πόνος. Τον ακούω σαν ήχο. Σα το σήμα της τηλεόρασης παλιά όταν τελείωνε το πρόγραμμα. Τα δάκρυα τρέχουν με μία βούληση δική τους. Δεν είναι δικά μου πια. Ξένα όντα περίεργα που κυλούν σα ρυάκι. Μετά, χείμαρρος. Πριν γίνουν ξένα ήταν συνδεδεμένα με έναν ήχο εσωτερικό. Κάτι έσπαγε. Κρααακ. Όλο το κορμί συμμετέχει. Κορμί με ψυχή. Κάτι βαθύ. Άρρητο. Κρακ. Το σώμα χτυπιέται, είναι λυγμός. Ο ήχος της δερμάτινης ζώνης ακούγεται από κάπου μακρυά. Δε με απασχολεί πια. Τα δάκρυα είναι μόνο ένας μέρος αυτού του συνολικού λυγμού. Κι ύστερα το χάσιμο. Βύθιση. Κάπου μακρυά. Μακρυά από εδώ. Μακρυά από το δωμάτιο. Μακρυά από το φως των κεριών που έκαιγαν κι έλιωναν περιμένοντας υπομονετικά να χρησιμοποιηθούν. Περιμένοντας τη στιγμή του σοκ. Τη στιγμή που η καυτή ανάσα τους θα προσέκρουε σε μία σάρκα δροσερή και το κερί θα ξανα-σκλήρυνε φτιάχνοντας μία καινούργια ύπαρξη. Καυτή, με ραγάδες από μέσα. Ψυχρή, λεία από έξω).

-Δε μιλάς, σκλάβα;
-Συγνώμη, κύριε μου. Αφαιρέθηκα.
-Αφαιρέθηκες;
-Μάλιστα, Κύριε μου.

(Το χέρι του γραπώνει το σαγόνι μου. Η Αφηρημάδα μου είναι παροιμιώδης. Οι σκέψεις μου δραπετεύουν συνειρμικά σε σαράντα διαφορετικά σημεία. Μου ανεβάζει το βλέμμα υποχρεώνοντας με να τον κοιτάξω βαθιά στα μάτια. Με χαϊδεύει με τα μάτια του τρυφερά. Με κοιτάει όλο καλοσύνη. Χαλαρώνω. Μετά Χράααπ. Το χαστούκι του είναι πολύ δυνατό. Έρχεται ξαφνικά κι απότομα. Δεν με έχει χτυπήσει ποτέ ξανά στο πρόσωπο. Σοκ. Τα μάγουλο μου βγάζει φωτιά. Έχω γείρει από την απρόσμενη ώθηση. Παράπονο που δεν του επιτρέπω να βγει στην επιφάνεια. Δε θα κλάψω πάλι. Αμάν. Δεν κινούμαι. Περιμένω. Ξέρω ότι θα μου το εξηγήσει. Επιστρατεύω κάθε μου δύναμη να μην αφήσω την παρόρμηση μου να σηκωθώ και να φύγω χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Ω, ναι. Έχω ακόμα πολλές τέτοιες αντιδράσεις).

-Σου μιλάει ο Κύριος σου κι εσύ χαζεύεις;
- Μάλιστα, Κύριε. Συγνώμη, Κύριε.
(Πόσο δύσκολο είναι το ρημαδο- "συγνώμη". Το απειλώ για να βγει, γαμημένη δυσκολία).
-Μάλιστα, τί;
-Μάλιστα, κύριε μου.
(Αχ, κι αυτό το «μου», πόσο δύσκολα μπαίνει. Δεν έχω που να κρυφτώ. Αν τον έλεγα σκέτα κύριε, θα ένιωθα ασφαλής. Αυτό το «μου» με υποτάσσει. Η μισή θέλω να υποταχτώ. Η άλλη μισή, άστα. Με τη διαφορά ότι δε με παίρνει. Έχω αποφασίσει να μην παίξω άλλο το «τρεχάτε ποδαράκια μου». Κουράστηκα να τρέχω. Εξ ‘ άλλου, τον επέλεξα. Τον επέλεξα πολύ προσεχτικά αυτή τη φορά. Δεν έχασα τα μυαλά μου πηδώντας στη φωτιά κι ας καώ. Δε θέλω να καώ άλλο. Τον εμπιστεύομαι καθώς αρνούμαι να τον εμπιστευτώ ακόμα).

-Μπράβο, σκυλάκι μου. (Σκυλάκι του; Τι περνάω η δόλια; ) Γλύψε τώρα τα πόδια του Κυρίου σου.
Πιο γρήγορα, άχρηστη.

(«Άχρηστη; Με είπε άχρηστη; Ποιά εμένα; Δεν έχει τολμήσει κανείς να με πει άχρηστη εμένα. Ποτέ των ποτών... Άχρηστη!!!...).

-Αρκετά. (Ουφ). Αυτό ήταν για να συγκεντρωθείς. Τώρα θυμήσου και πες μου.
-Μάλιστα, κύριε...

(Έχει σηκωθεί το ένα του φρύδι. ... «μου», προσθέτω! Με κοιτάει επίμονα. Μα γιατί τρέμω ολόκληρη στο κοίταγμα του; Από που έρχεται όλη αυτή η καύλα που διαποτίζει τα κύτταρα μου; Συγκεντρώσου. Ανέπνευσε. Μίλα. Μην τον κάνεις να περιμένει).

-Το πρώτο πράγμα που μου είπες, κύριε μου, ήταν ότι από εδώ και κάτω το σπίτι σου είναι και σπίτι μου. Από εδώ και κάτω, αυτό είναι το σπίτι μας. Και όταν το φροντίζω, δε φροντίζω το σπίτι σου, αλλά το σπίτι μας.

(Νιώθω ότι θα λιποθυμήσω από τη ζάλη. Ζάλη παντού. Σώμα που φωνάζει να παρθεί. Να λιώσει. Να περάσει στην ανυπαρξία).

-Και τι άλλο;

(Η φωνή του χτες βαθιά. Σιγανή. Ψιθυρίζει στ’ αυτιά μου. Η φωνή του χαϊδεύει. Η ζώνη χαϊδεύει κάθε σημείο που είχε πριν τσούξει. Αεράκι. Απαλό αεράκι του καλοκαιρινού καυτού δειλινού. Που ανακουφίζει. Διακριτικά. Τρυφερά: «Είναι το σπίτι μας και αναλαμβάνουμε και οι δύο να το φροντίζουμε. Κατάλαβες, σκλαβί μου;» Η φωνή του, η παρουσία της σκιάς του στο δωμάτιο, το χάδι του με λιώνουν. Μπορώ να υποσχεθώ τα πάντα, ας μ’ αφήσει μόνο να χύσω, θεε μου, ας με αφήσει να χύσω... Τραβάει τα μανταλάκια. Είχα ξεχάσει τον πόνο. Αν πριν νόμιζα ότι πόναγα και ότι δεν άντεχα άλλο, αυτό είναι καινούργια αιχμή. Τσακ. Πρώτα από τη μία ρόγα μετά από την άλλη. Τσακ. Ουρλιάζω. Ακούω τη φωνή μου να βγάζει τη μακρόσυρτη κραυγή του λύκου. Μου κόβεται η ανάσα. «Σσσσσς... Ησύχασε». Με έχει σηκώσει και με κρατάει στα χέρια του. Η δύναμη του με κρατάει να μη σπάσω σε χίλια κομμάτια. Η γλώσσα του μου σκουπίζει τα δάκρυα. Λιώνω. Εδώ για πάντα να μείνω, εδώ στα χέρια του, στη γλώσσα του, στην ανάσα του).

-Επίσης μου είπες, κύριε μου, ότι αναλαμβάνεις να το φροντίζεις κι εσύ. (Το βλέμμα του παραμένει ακίνητο και σταθερό επάνω μου. Το φρύδι του σε ετοιμότητα να σηκωθεί. Είμαι σε επιφυλακή. Σαν την ανάσα που κράτησα πριν μου αφαιρέσει τα μανταλάκια από την κλειτορίδα μου. Ένα, δύο, τρία. Κραυγή).

-Σωστά. Είσαι η σκλάβα μου και όχι η δούλα μου. Το κατάλαβες;
-Μάλιστα, κύριε μου. Σ΄ευχαριστώ. Θα ήμουν άθλια δούλα.

(Το μάτι του χαμογελάει. Αλλάζει η όψη του. Είναι ευχαριστημένος. Όπως χτες. Μετά την αφαίρεση κι από τα τελευταία μανταλάκια. Που χαμογέλαγε ολόκληρος στο φως των κεριών).

-Ωραία. Μαθαίνεις. (Χαμόγελο. Λάμπει) Γδύσου τώρα. Κάτι αφήσαμε χτες στη μέση...(Και τώρα βγαίνει η μοχθηρή του μάσκα. Όλο σημασία, πονηρία, υπόσχεση, μοχθηρία, παιχνίδι, επιβολή. Αυτή η μάσκα που ταυτόχρονα μου κόβει τα ήπατα. Και με γεμίζει από καυτή προσμονή).

-Αχ, κύριε μου...

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Πολυ γλυκο.....χαμογελουσα καθως διαβαζα.Μου αρεσει....

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Πολύ καλογραμμένο. Και ιδιαιτέρως ωραία η τακτική του Κυρίου να μη σου επιτρέπει πληθυντικό καθώς και να σου επιβεβαιώνει τι αξίζεις γι' αυτόν και να επιμένει να γνωρίζεις οτι το σπίτι σας ανήκει από κοινού

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

είναι πολύ δύσκολη η εξωτερίκευση σκέψεων και συναισθημάτων, και σε αυτό είσαι καλή...

σ ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας 

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Θα συμφωνήσω μαζί με όλους... η αφήγηση είναι πολύ ομορφη... σχεδον παραστατική !!

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Θα συμφωνήσω με την kati  

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

ΤΑ ΜΑΝΤΑΛΑΚΙΑ

Κύριε μου,

Ξύπνησα κι εσύ έχεις φύγει από νωρίς από το σπίτι μας. Σ’ άκουσα μέσα από τον ύπνο. Γλυκό νανούρισμα κάθε ήχος μέχρι το στρίψιμο του κλειδιού στην πόρτα... Έφυγες. Τεντώνω τα άκρα μου. Τεντώνω τα μέλη μου. Όλα γλυκοπονάνε. Είμαι ήρεμη. Μ’ αυτήν την ιδιότυπη μελαγχολία της ευτυχίας που με χαρακτηρίζει. Πως να χωρέσει μέσα μου το απέραντο; Περιδιαβαίνω όλα τα σημεία που υπάρχουν τα σημάδια σου. Μου έρχονται οι στίχοι του Λειβαδίτη: «Σε αναζητάω. Σε αναζητάω σαν τον τυφλό το πόμολο της πόρτας σε ένα σπίτι που έπιασε φωτιά»... Τι σκηνοθέτης που είσαι... Πόσο αριστοτεχνικά με ταξίδεψες πάλι. Συλλαμβάνω τη μορφή μου στον καθρέφτη. Ένα σαρδόνιο μειδίασμα ζωγραφισμένο. Βλέμμα ακόμα θολό με το κέντρο να λαμπυρίζει. Στο κομοδίνο τα λιωμένα κεριά από προχτές. Δεν τα πειράζω. Μ’ αρέσει να τα βλέπω έτσι. Στο διάδρομο το σκοινί ακόμα να κρέμεται από χτες. Δεν το ξεκρεμάω. Το κοιτάω, ένα απλό κομμάτι μαύρο σκοινί με ξεφτισμένη άκρη. Όμως ακόμα φέρει τη μορφή των δεμένων καρπών μου επάνω του. Τα χέρια ψηλά. Τα πόδια ανοιχτά. Άλλοτε τεντωμένη, μία ευθεία γραμμή, άλλοτε σκυμμένη μπροστά. Όπως κάθε φορά προστάξει η ηδονή σου. Πάντα η παρουσία σου γύρω μου, από μακρυά, από κοντά, από απόσταση αναπνοής, μέσα μου, έξω μου, πάνω μου... Στο σαλόνι παντού μανταλάκια. Όλων των χρωμμάτων....

Τα μανταλάκια. Αχ, αυτά τα παράξενα όντα πως μπήκαν στο σπίτι μας μια μέρα απροειδοποίητα. Τα μαζεύω και τα χαϊδεύω ένα ένα σαν να είναι τα χέρια σου. Τώρα πια υπάρχουν παντού. Στο συρτάρι της κουζίνας. Στο ντουλαπάκι του μπάνιου. Στο συρτάρι με τα σύνεργα σου. Στο ντουλαπάκι του κομοδίνου της δικιάς μου πλευράς του κρεββατιού. Στα δύο ξύλινα κουτιά που είναι μονίμως στρογγυλοκαθισμένα στο τραπέζι του σαλονιού. Τώρα έχουν αποκτήσει ακόμα κι αυτά την τάση να ταξιδεύουν μαζί μου έξω από το σπίτι μας.

Το σπίτι μας. Τώρα πια το λέω αβίαστα. Με χαρά. Με αγάπη. Τώρα πια η επιθυμία σου δεν προσκρούει σε κανένα δικό μου εμπόδιο. Είναι καιρός που το σπίτι αυτό είναι το σπίτι μας. Σ΄ ευχαριστώ που με έκανες να μη φοβάμαι να το πιστέψω... Να μη φοβάμαι ότι αν γίνει δικό μου θα καταλήξω άστεγη με τα πιο πολύτιμα πράγματα μου χαμένα για πάντα... Σ’ ευχαριστώ για κάθε τραύμα που αφαιρείς. Γι’ αυτόν τον ελαφρύτερο εαυτό που μου προσφέρεις. Για το χρόνο που δίνεις να με έχεις πιο λαφριά. Σε ευχαριστώ που σε αλαφρώνει η αλαφράδα μου. Που την επιζητείς... Που σε τίποτε δεν πας να με αλλάξεις. Μόνο να αφαιρέσεις ότι με βαραίνει...

Χτες το μεσημέρι, πήγα στο μάθημα αγαπημένε μου, με τα μαλλιά πιασμένα πίσω. Ακόμα κι εσύ που όλα το μάτι σου τα βλέπει, δεν το πρόσεξες πριν βγούμε. Μήπως έχει γίνει τόσο οικεία πια αυτή η εικόνα; Οι νεαρές μαθήτριες αρχίσαν όλες τα «ά και ώ» και χάχανα, γελάκια και εν χορώ: «Τι ωραία μανταλάκια στα μαλλιά σου. Καλά πολύ κούλ. Τί ωραία ιδέα. Θα το κάνω κι εγώ, κλπ, κλπ». Ένα γαλάζιο κι ένα μωβ. Χοροπήδησα. Είχα φύγει τόσο βιαστικά από το σπίτι που είχα ξεχάσει ότι ήταν το πρώτο πράγμα που βρήκαν τα χέρια μου για να διώξουν τα μαλλιά μπροστά από το πρόσωπο μου καθώς ετοίμαζα τον πρωινό καφέ σου. Κοκκίνησα λίγο και αστειεύτηκα αμέσως κάνοντας τον κλόουν για τη γνωστή αφηρημάδα μου. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που στη βιάση να σώσει την ψαρόσουπα που παράβρασε, την έχυσε όλη στο νεροχύτη περνώντας την από το τρυπητό. Κι ύστερα έβγαλε φωνή σπαρακτική, την άκουσε όλο το χωριό. « Ούι, τι έκανα η δόλια. Μόνο τα κόκκαλα μείνανε»... Τα αφαίρεσα από τα μαλλιά και τα έκρυψα στην τσάντα. Δεν ήθελα να είναι κοινή θέα. Ήθελα να μείνει αυτή η δική σου αίσθηση μακρυά από κάθε βλέμμα ανυποψίαστο για το τί ήταν αυτά τα μανταλάκια... Τα μανταλάκια μας... Μέσα μου έλιωσα. Το στομάχι μου κατέβηκε απότομα στα πόδια. Τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν. Το στόμα μου ένιωσε το στόμα σου να μου ρουφάει αχόρταγα τα χείλη. Πόσα δευτερόλεπτα κρατάει η αιωνιότητα;

Καθώς βάζω τον καφέ που άφησες να βρω ζεστό σαν θα ξυπνήσω στην εσπρεσιέρα, απλώνομαι νωχελικά στον καναπέ, ανάμεσα σε ρούχα, παπούτσια, ποτήρια, πιάτα, τασάκια, κι όλα τα χτεσινά συντρίμμια. Θα σηκωθώ σε λίγο να συμμαζέψω. Χαμογελάω καθώς θυμάμαι τον τρόμο που μου είχαν προκαλέσει την πρώτη φορά. Άλογο φόβο. Πανικό θεϊκό. Σε μία σειρά από άλογους φόβους. Νιώθω περήφανη που χτες βράδυ, πριν τα αφαιρέσεις, η εντολή σου «Θα είσαι ήσυχη τώρα. Δε θέλω να σε ακούσω» μόνο επειδή εσύ το ζήτησες λειτούργησε. Η εντολή σου συγκράτησε κάθε σωματική παρόρμηση να σωριαστώ στο πάτωμα. Ανάσανα βαθιά. Συγκεντρώθηκα στην αίσθησή σου. Αν ήμουν ποτάμι, θα ήμουν ο Αμαζόνιος. Δεκάδες ναυαγοί θα πνίγονταν στα υγρά της ηδονής μου. Δεν έβγαλα ούτε ένα τόσο δα ήχο. Βελτιώνομαι... Οι αντοχές μου αυξάνονται. Κι αυτό μου αρέσει. Κι η αιτία είσαι εσύ... Ο έρωτας χαμογελάει από το ταβάνι. Γνέφει. Ότι μέχρι στιγμής καλά βαδίζουμε στο ερώτημα που έχει βάλει. Όλοι ερωτεύονται κάποια στιγμή. Σε ολονών τα σπίτια κάποια στιγμή μπαίνει. Το ερώτημά του είναι: πως να κάνεις τον έρωτα να μείνει...


Ευχαριστώ πολύ τους φίλους που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν και να ενθαρρύνουν. Εύχομαι καλή μέρα.

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Ημέρα ημερολογίων, λοιπόν, η χθεσινή, και για άλλες ...  

Πολύ ωραία ήταν τα ημερολόγια αυτά.

Δεν ξέρω πώς κάνεις τον έρωτα να μένει, ο έρωτας κάνει τα δικά του, μένει, φεύγει, ξανάρχεται... ξανά και ξανά και ξανά...

 

     

Πολύ όμορφα όσα γράφεις  

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Λίγο πιο πριν μου είχε πει "Γδύσου". Υπάκουσα. Αμέσως μετά μου είχε πει "στα τέσσερα. Εκεί μπροστά μου". Υπάκουσα.

Μετά σιγή. Τον νιώθω να με παρατηρεί. Καθισμένος στον καναπέ, ρουφώντας το τσιγάρο του. Στην αρχή απόμακρο, ψυχρό. Δεν τον βλέπω. Νιώθω όμως το κύμμα που αρχίζει να έρχεται προς το μέρος μου. Αυτό το κύμμα που αφαιρεί όποια αίσθηση "άβολου" απέναντι στο "μικροσκόπιο". Αυτό το κύμμα που φτάνει μέσα από μία ελαφριά μεταβολή της αναπνοής κι αόρατης έντασης στο δωμάτιο. Το κύμμα του Πόθου Του. Αυτό το κύμμα που όταν το δέχομαι προστάζει όλο μου το σύστημα σε "λιώσιμο".

Σηκώνεται. Πλησιάζει. Στέκεται στο ένα μέτρο απόσταση. Με κοιτάει από ψηλά και ξάφνου τον ακούω να λέει:

" Τώρα σκλαβί μου, έτσι όπως είναι τουρλωμένος ο κώλος σου και το μουνί σου έτοιμο και ανοιχτό, ποιός είναι αυτός που κυριαρχεί και ποιός αυτός που υποτάσσεται, είναι ένα σοβαρό ερώτημα που προκύπει"...

Φυσικά χάρηκα. Φυσικά ένιωσα τη δύναμή μου. Και το μεγαλύτερο χάι ήταν όταν για άλλη μία φορά με τον τρόπο του με έκανε αυτή τη δύναμη να την παραδώσω, για άλλη μια φορά, στα χέρια του...

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Λοιπόν αυτόν τον Κύριο εγώ τον βρίσκω συμπαθέστατο. Και αυτή η φράση πρέπει να πάει στην κατάλληλη ενότητα με τις ατάκες

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Συνεχισε.....με εχεις συνεπαρει!