Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια καθώς και για όσα ρεπ φτάσαν, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Μιας και δεν έχω τη δυνατότητα να στέλνω μηνύματα, σας ευχαριστώ μέσα από αύτό εδώ το βήμα .

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Σήμερα είπα την πρώτη μου λέξη.
Μόλις τσουγγρίσαμε σ’ αυτήν με γλυκό κρασί.

Γυμνοί. Ευτυχισμένοι. Με την αίσθηση της πληρότητας. Ούτε μία χαραμάδα ανεκπλήρωτου. Ακόμα ψάχνουμε να βρούμε την ανάσσα μας.Πόσα πράγματα μπήκαν στη θέση τους... Ο Κύριος μου εικόνα από συμπόσιο έτσι όπως είναι αραχτός στον καναπε, εγώ στον απέναντι και με κοιτάζει. Μετά γέλια. Γέλια. Γέλια.

Είπα την πρώτη μου λέξη και είμαστε και οι δύο περήφανοι γι’ αυτό. Αυτός γιατί με πήρε και με οδήγησε σε αυτό το ταξίδι. Εγώ γιατί αφέθηκα, όσο ποτέ πριν.

Βγήκε από τα έγκατα. Ασυγκράτητη. Την ώρα που μαστίγωνε την μανταλοφορεμένη κλειτορίδα μου. Ποιός θα μου το έλεγε. Όχι μόνο ότι θα το άντεχα, αλλά ότι θα γνώριζα τέτοια ηδονή. Όχι πάντως εγώ πριν από κάποιους μήνες. Που μόνο στη σκέψη τρόμαζα σαν να ήμουνα μπροστά σε εφιάλτη.

Κάτι άλλαξε σήμερα. Κάτι ουσιαστικό. Εσωτερική μετατόπηση. Μέχρι σήμερα αυτό που έρρεε από εμένα σαν το νερό ήταν τα δάκρυα. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα. Δάκρυα απέναντι στον πόνο. Δάκρυα με όλη τη συσσωρευμένη θλίψη του κόσμου. Δάκρυα παραπονεμένα και Δάκρυα λυτρωτικά. Δάκρυα φυλαγμένα ανείπωτα αιώνων. Δάκρυα που φοβόμουν ότι λευτερώνοντας δε θα τελείωναν ποτέ. Ότι θα με έπνιγαν. Δάκρυα. Δάκρυα. Δάκρυα ηδονής μετά. Και δάκρυα χαράς.

Σήμερα δεν υπήρξε ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ως απλή σωματική αντίδραση. Σήμερα υπήρχε μόνο η ηδονή στον πόνο που μου χάριζε. Καθαρή. Χωρίς λογοκρισία. Χωρίς αναστολές. Χωρίς φόβο.

Το μαστίγιο του έπεφτε σταθερά. Κάποια χτυπήματα ήταν πιο δυνατά. Κάποια ήταν σα χάδι. Εκεί ανάμεσα με έπαιζε. Χάδι. Δυνατά. Χάδι. Δυνατά. Χάδι. Δυνατά. Χάδι. Δυνατά. Χάδι. Δυνατά. Χάδι. Δυνατά. Χάδι. Δυνατά. Το κορμί μου παραδέρνει. Χάδι. Δυνατά. Χορεύει. Χάδι. Δυνατά. Χτυπιέται. Χάδι. Δυνατά. Κοπανιέται. Χάδι. Δυνατά. Μουγγρίζει. Χάδ. Δυνατά. Ικετεύει με κραυγές. Χάδι. Δυνατά. Τεντώνεται και Τινάζεται. Χάδι. Δυνατά. Σκαρφαλώνει. Σκαρφαλώνει. Χάδι. Δυνατά. Η σταθερότητα του ρυθμού τώρα κόλαση. Χάδι. Δυνατά. Είναι αυτή που με ταξιδεύει. Χάδι. Δυνατά. Είναι αυτή που ζητάω να υπερβώ. Χάδι. Δυνατά. Δεν είναι ο πόνος που χρειάζομαι να υπερβώ. Χάδι. Δυνατά. Είναι ο αμείληκτός ρυθμός. Χάδι. Δυνατά. Που με απογειώνει. Χάδι. Δυνατά. Αλλά δε μου επιτρέπει να πετάξω. Χάδι. Δυνατά. Το βλέπει, το νιώθει. Χάδι. Δυνατά. Εκεί θα με κρατήσει. Χάδι. Δυνατά. Ήρεμος. Ψύχραιμος. Χάδι. Δυνατά. Δε θα μου επιτρέψει να τον βγάλω από το δρόμο του. Χάδι. Δυνατά. Ξέρει ότι ακόμα δεν έχει γίνει καταννοητό. Χάδι. Δυνατά. Ποιό; Χάδι. Δυνατά. Το φρύδι του σηκώνεται πάλι. Χάδι. Δυνατά. Παρακολουθεί πολύ προσεκτικά. Χάδι. Δυνατά. «Αντέχει ακόμα» σκέφτεται. Χάδι. Δυνατά. Εντυπωσιάζεται. Χάδι. Δυνατά. Τέτοια αντοχή δεν είχε δει άλλη φορά. Χάδι. Δυνατά. Με πετάει ψηλά. Χάδι. Δυνατά. Με προσγειώνει απότομα. Χάδι. Δυνατά. Είμαι μια μπάλα. Χάδι. Δυνατά. «Θα λιώσεις», λέει. Χάδι. Δυνατά. Χάδι δυνατά. «Μέχρι να πεις την πρώτη σου λέξη. Χάδι. Δυνατά. Δυνατά. Δυνατά. Δυνατά. Δυνατά. Δυνατά. Δυνατά.

Και η πρώτη μου λέξη ήταν: «Κι’ άλλο»...

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Πολύ όμορφες περιγραφές... και εμπειρίες... Εύγε και στους δύο!


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Γράφεις πάρα πολύ όμορφα...Τα θερμά μου συγχαρητήρια  

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ

Κύριε μου, έχεις κάποιο «πρόγραμμα» ή αυτοσχεδιάζεις;

Τι εννοείς,τσουλάρα μου;

Βλέπω ότι με περνάς από κάποια στάδια από τη μία, από την άλλη, δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι μέρος μίας διαδικασίας by the book, ή αν λειτουργείς βάση αυτού που σου προξενώ, ή αν απλά είναι αυτό που σε καυλώνει...

Έχει διαφορά;

Ναι.

Δεν έχει επί της ουσίας, αλλά τέλως πάντων. Πες μου τι σε απασχολεί. Γιατί όταν αρχίζεις και φέρνεις τέτοιες γυροβολιές, κάτι σε απασχολεί. Άσε λοιπόν τη σάλτσα και μπες στο ψητό... Πρώτα από όλα όμως: ποζισιόν!!!

(Μια φορά είχαμε πέσει σε ένα βιντεάκι ενός γάλλου «μάστερ με τη σκλάβα του». Δεν καταλαβαίναμε Χριστό τί της έλεγε,καθότι από γαλλικά, γιοκ. Όμως, κάθε λίγο της έλεγε: Position! Position! Κάποια στιγμή στο σέσσιον μας, τον άκουσα να μου λέει «Ποζισιόν, ανζελί. Ποζισιόν!.. Γελάσαμε πολύ. Και μετά το πράγμα ...ξανασοβάρεψε. Από τότε,κατά καιρούς, όταν «ξεφεύγω» λίγο ή ξεχνιέμαι «ποζισιόν» μου λέει συνθηματικώς κι εγώ επαναφέρομαι σε «τάξη»).

Ποζισιόν λοιπόν. Αφήνω τον καναπέ. Πάω στην αγαπημένη του θέση. Εκεί που να μπορεί να με βλέπει και να με παρατηρεί. Με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω (Όχι, αστειεύομαι). Ξαπλωμένη στο πάτωμα (πάνω στο χαλί) με τα πόδια ανοιχτά. Κάπως έτσι κουβεντιάζουμε, είτε σοβαρά, είτε αστεία. Σε διάφορες παραλλαγές στάσεων. Είναι κι αυτό ένας τρόπος που ανακάλυψε για να αποφεύγουμε αντιδράσεις του τύπου θυξίματα, παρανοήσεις, κλπ. Το σύστημα αυτό δουλεύει μια χαρά. Πρωτίστως λειτουργεί ο ερωτισμός και παίρνει αυτός το πάνω χέρι...

Καλή η ποζισιόν, Κύριε μου;

Άσε τα κόλπα και μίλα. Έλεγες λοιπόν.

Ε, να λοιπόν. Σχετικά με το θέμα της αποστέρησης του οργασμού. Τι παίζει; Από τη μία διαβάζωντας διάφορα, βλέπω ότι είναι κάπως must. To να μη χύνεις χωρίς άδεια. Κι εσύ με έφτασες σε σημείο να ουρλιάζω σα μαινάδα ότι δεν το αντέχω άλλο. Να φτάνω μέχρι εκεί και να μη μου το επιτρέπεις. Και να πηγαινοέρχομαι σα σαλταρισμένη μετά μέρες ατέλειωτες. Αυτό το έκανες σαν ένα πρώτο στάδιο «εκπαίδευσης» by the book, επειδή έτσι είθηστε, επειδή κρίνεις ότι είμαι «ατίθαση», ως μέσον επιβολής της κυριαρχίας σου, ή είναι κάτι που τη βρίσκεις γενικά μ’ αυτό; ( Ουφ. Το είπα. Δεν ήταν και πολύ εύκολο. Γενικά δεν μου είναι πολύ εύκολο ακόμα να αποκαλύπτομαι...).

Σε απασχολεί ο οργασμός λοιπόν. Ας τα βάλλουμε σε μία σειρά. Σχετικά με τον οργασμό σου λοιπόν, παρατήρησα τον πρώτο καιρό που γαμιόμασταν, ότι είχες κάποιες δυσκολίες και μία αγωνία να χύσεις κι ήσουν συγκεντρωμμένη σ’ αυτό. Σωστά;

Σωστά. (Κοκκινίζω σαν πατζάρι).

Μ’ αρέσει αυτό το χρώμμα που πήρες... Ποζισιόν!!! ( Ξανατοποθετούμε καθώς είχα αρχίσει να κουνιέμαι νευρικά).

Λειτουργούσες με ένα συγκεκριμμένο τρόπο. Αλλά εδώ το θέμα μας είναι να ανακαλύψουμε κι άλλους. Τι λες;

(Γελάκια. Ξέρω σε τι αναφέρεται. Μετά από δύο ώρες που κοπανιούμουνα χτες στο σκοινί που είχε περάσει και δέσει γύρω μου με την εντολή «εκεί θα μείνεις μέχρι να χύσεις. Με την άδεια μου πάντα. Και μην τολμήσεις να μη μου τη ζητήσεις όταν έρθει εκείνη η ώρα». Υπάκουσα σε όλα. Κι η αλήθεια είναι ότι μου πήρε πολύ ώρα. Πάνω που φτιαχνόμουνα, μ’ έπιανε μία αίσθηση γελοιότητας, ντροπής, και φτου από την αρχή... Στο τέλος όμως «ξέφυγα» τελείως κι ήταν υπέροχο).

Επόμενο θέμα δεν είναι η «αποστέρηση οργασμού» που λες. Είναι ο «έλεγχος» του οργασμού. Η αποστέρηση μπορεί να είναι απλά μέρος του ελέγχου. Αλλά το θέμα μας δεν είναι η αποστέρηση αλλά ο έλεγχος. Αν δεν ελέγχω, τον οργασμό σου, τί σόι κυριαρχία θα έχω επάνω του. Το κατάλαβες;

Ω, ναι.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν μπορεί ναέχει καταστεί κι αυτή μία «τακτική» ευρέως διαδεδομένη. Θέλεις να σου το εξηγήσω κι άλλο;

Όχι.

Επόμενο σημείο είναι, το να δίνεσαι απλά για την ευχαρίστηση του Κυρίου σου. Αλλά είμαστε ακόμα μακρυά από αυτό. Ποζισιόν!

(Αυτό έτσουξε. Θα το ξανασκεφτώ αργότερα. Προσπαθώ, προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Με απασχολεί πολύ ακόμα η δική μου ευχαρίστηση. Κάτι μου συμβαίνει κι ενώ είμαι κοντά σε αυτό, να σου πάλι η αντιδραστικότητα μου. Γαμώτο. Κι αυτός κάνει τόση υπομονή μαζί μου...).

Τέλος, αρχιτσουλάρα μου, κάθε άνθρωπος έχει και τα ελλατώματά του. Κι εγώ είμαι σαδιστής. Τρελένομαι και γουστάρω να σε βλέπω να χτυπιέσαι σα χταπόδι. Σε κάλυψα και ως προς αυτό;
Απολύτως, Κύριε μου.

Ωραία λοιπόν. Αρκετά σου είπα για τα μυστικά του «επαγγέλματος». (Βλέμμα έντονο. Σαρδόνιο χαμόγελο. Απόφαση). Πήγαινε τώρα μέσα και ξεκίνα. Θέλω να σε ακούω. Και φυσικά θα ζητήσεις την άδεια μου. Τρέχουμε τώρα!

Τρέχω, τρέχω, τρέχω και τσακίζομαι, Κύριε μου...

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   

ποσο κυριαρχικο....ποσο υπεροχο!!!!!

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Υπέροχο...!
Ολα τα κομμάτια της αφήγησης...
Αλλά αυτό που με τρέλανε πιο πολύ ήταν το σημείο:
"-Σωστά. Είσαι η σκλάβα μου και όχι η δούλα μου. Το κατάλαβες;
-Μάλιστα, κύριε μου. Σ΄ευχαριστώ. Θα ήμουν άθλια δούλα."

Πραγματικός Κύριος...!
Μπραβο παιδια  

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Είναι όμορφο όταν φτάνεις να ζεις καθημερινά έτσι μπράβο σας.

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Πολυ ωραιες αναπαραστασεις,γλαφυρος τροπος γραφης,λεπτομερης αλλα οχι κουραστικος!
Με μετεφερες εκει.
Και εμενα ο Κυριος μου,μου απαγορευσε να τον λεω Αφεντη λογω συνδεσης με την τουρκοκρατια!

Μπραβο σου.

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

Eίναι μια περιγραφή 2 ατόμων που φαίνονται να έχουν ξεφύγει από το παιχνίδι της καύλας και να έχουν κάνει κτήμα τους αυτή τη σχέση. Πραγματικά όμορφο και ενδιαφέρον.

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

περιμενω με ανυπομονησια για την εξελιξη σου....

 

Απάντηση: Διάλογοι με τον Κύριο μου ή αλλιώς τα ημερολόγια μίας Σκλάβας

ΟΙ ΤΡΙΑΚΟΣΙΕΣ

Τρέχουμε σαν παλαβοί. Με τον Κύριο μου όχι μόνο ζούμε 24/7 αλλά και δουλεύουμε μαζί. Είναι χαρά διότι αν με τους ρυθμούς που ζούμε ήμασταν σε χώρια εργασίες θα βλεπόμασταν είτε μόνο για ύπνο, είτε κάποιες Κυριακές... Είμαι σίγουρη ότι ένας από τους λόγους που προχωράμε τόσο εντατικά μέσα στο Μ/s μας είναι κι αυτός. Το ότι έχουμε ο κάθε ένας από την πλευρά του να διαχειριζόμαστε τους ρόλους και την επικοινωνία μας από το πρωί μέχρι το βράδυ κάθε μέρα αδιάλειπτα εδώ και τρία χρόνια, εντός και εκτός Οικίας. Είναι κι αυτό όμως μία μεγάλη φροντίδα.

Το να διατηρείς το M/s σε όλους τους χώρους και χρόνους της ημέρας μαζί με τον άλλον και να μη σε παρασύρει η καθημερινότητα με τους ανελέητους κάποιες στιγμές ρυθμούς της... Από την άλλη, το M/s φροντίζει από την πλευρά του, να μην υπάρχει ούτε μία μέρα πεζή και αντι-ερωτική όσο κοπιαστική κι αν είναι...

Κομμάτια λοιπόν και οι δύο. Μετά από μία έντονη κι απαιτητική εβδομάδα. Με λίγο ύπνο και ατελείωτες ώρες εργασίας...Με νωρίς ξύπνημα την επόμενη ημέρα. Και η ώρα να είναι ήδη μεσάνυχτα... Και ακόμα να κυκλοφορεί το στρες στο σύστημα μας.

Και τότε το βλέπω. Το βλέμμα Του. Αφού ξαπόστασε λίγο πάνω στα δελτία ειδήσεων μετά το φαγητό Του. Ανατριχίλα. Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Αρχίζει και φτιάχνει το μενού... Είμαι σε επιφυλακή. "Κάτσε εδώ μέχρι να σε φωνάξω", λέει. Σηκώνεται και πάει μέσα. Στο "μπουρδέλο" μου. Αυτή είναι η κρεβατοκάμαρα και ο ενδεδειγμένος χώρος για μένα όταν ο Κύριος μου δεν επιθυμεί τις υπηρεσίες ή τη συντροφιά μου, αλλά και ο χώρος που πρέπει πάντα να είναι φροντισμένος με κατάλληλη ατμόσφαιρα ώστε να τον υποδέχεται όταν Εκείνος το επιθυμεί.

-Για πέρασε μέσα, μικρή...
-Αμέσως, Κύριέ μου.

Πάνω στο κρεββάτι βρίσκονται 3 λωρίδες... Το μαστίγιο - βίτσα, το τσουχτερό σκοινί, και η δερμάτινη ζώνη του. Τα κοιτάει το μάτι μου με ταχύτητα λίγο πριν σκύψει το κεφάλι για να δεχτεί εντολές. Ο ίδιος χαμογελάει με έναν τρόπο που δείχνει πόσο το διασκεδάζει ήδη. Αδρεναλίνη. Έχω καταλάβει φυσικά ότι θα τις φάω. Αλλά πώς και πόσες και με τί συστατικά; Ποτέ δεν επαναλαμβάνεται...

Ήδη η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα αυτιά μου βουίζουν.

- "Πες μου ένα αριθμό από το ένα μέχρι το τρία. Εσύ θα διαλέξεις σήμερα τη σειρά". (Σαρδόνιος...)

- "Δύο". (Διαλέγει και παίρνει στο χέρι του το μαστίγιο που ήταν στη θέση ένα. Το χαϊδεύει και μου χαμογελάει σαδιστικότατα. Μετά το αφήνει στο κομοδίνο. Το φθινοπωρινό δώρο Του μετά τις διακοπές. Άλλες φορές μου δίνει έναν υπέροχο πόνο, άλλες φορές έχει μία σκληρότητα που με φέρνει στα όρια).

- "Τώρα πες άλλον ένα".

- "Τρία". (Διαλέγει το σκοινί που ήταν στη θέση δύο. Το τεντώνει, το τσακίζει πάντα κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια μου. Το ξέρει ότι το τρέμω το σκοινί. Το παλιόσκοινο. Είναι τσουχτερότατο. Πρέπει να έχει κάτι συνθετικό στο υλικό του. Ο πόνος που δίνει σκίζει χωρίς ανακούφιση. Δεν έχω αναπτύξει τρελές φιλίες με το σκοινί εκτός από όταν με δένει. Σαν τσακωμός είναι. Πάντα ζορίζομαι όταν το βλέπω στα χέρια Του γι' αυτό το είπα πρώτο. Να φεύγει από τη μέση. Αμ, δε... Το αφήνει κι αυτό σε μία άκρη του κρεβατιού).

- "Και τον τελευταίο".

- "Ένα". (Διαλέγει τη ζώνη που ήταν στη θέση τρία. Η δερμάτινη ζώνη του. Το πιο αγαπημένο μου πράγμα. Μ' αυτήν τις πρωτοέφαγα. Καυτερή, τσουχτερή αλλά και γενναιόδωρη. Το υλικό της την ίδια στιγμή που σε καίει είναι σα να απορροφά ταυτόχρονα μέρος του χτυπήματος μετά το χτύπο. Πόνος και χάδι μαζί. Τη λατρεύω τη ζώνη του. Κι έχει πολύ καιρό να τη χρησιμοποιήσει. Ανακουφίζομαι που είναι τελευταία. Αν αντέξω μέχρι εκεί, θα είναι το δώρο Του σε μένα...)

- "Ωραία, λοιπόν. Με αυτή τη σειρά θα μαστιγωθείς απόψε. Από εκατό με το κάθε ένα. Ω ναι, θα φας τριακόσιες απόψε". (Τι μου λέει, είναι αστρονομικό το νούμερο. Άντε εκατό, εκατονπενήντα, εκατον ογδόντα, μέχρι εκεί έχω πάει. Τριακόσιες!!! Η νύχτα θα είναι μεγάλη σκέφτομαι. Εισπνέω και ηρεμώ τον εαυτό μου).

- "Στήσου λοιπόν. Σήμερα θα τις μετράς δυνατά. Κάθε πενήντα θα χύνεις", λέει και φεύγει από το δωμάτιο.

- "Ευχαριστώ, Κύριέ μου". Παίρνω τη θέση μου πάνω στο κρεβάτι. Στα τέσσερα, με τον κώλο τουρλωμένο όπως πρέπει. Αναπνέω και περιμένω. Περιμένω και αναπνέω προσπαθώντας να συγκεντρώσω τον εγκέφαλό μου. Μέχρι τώρα είχα άλλο στρες. Της δουλειάς. Τώρα αρχίζει ένα άλλο. Να καταφέρω να τον ικανοποιήσω. Να μην του τη σπάσω. Να μην τον ξενερώσω. Να τον αφήσω να ξεφύγει... Αναπνέω και περιμένω. Αδειάζω τον εγκέφαλό μου κι αρχίζω να ακούω τους ήχους Του μέσα στο σαλόνι. Τον αναπτήρα που ανάβει. Κάνει τσιγάρο κι ετοιμάζεται. Τα βήματά Του να πλησιάζουν. Να περνούν από μπροστά μου. Είμαι με τα μάτια κλειστά αλλά Τον νιώθω που πλησιάζει το κομοδίνο.

- "Ωραίο, θέαμα. Θα σε λιώσω πουτάνα". Φουντώνει η όρεξή Του, με πλησιάζει σα κύμα. Με περιεργάζεται καθώς ανεβοκατεβάζει το μαστίγιο στην παλάμη Του. Αρχίζει και περπατάει γύρω μέχρι να φτάσει πίσω μου. Και πέφτει η πρώτη. "ΑΑΑΑ". "Σκασμός. Μέτρα!". Μετράω. Το μαστίγιο ανεβοκατεβαίνει. Χτυπάει παντού. Κώλο, μηρούς, πλάτη. Τριάντα, τριαντα ένα, τριανταδύο, "ΑΑΑΑ". Η τριαντατρία είναι πολύ δυνατή. "Σκασμός. Μέτρα" Μετράω κοντά στο 48 αρχίζω να νιώθω ότι θα ουρλιάξω τρελά. Δαγκώνω το σεντόνι. Το χώνω στο στόμα μου να μην βγει ανάσα. "Μέτρα!" Σαράντα εννιά - Πενήντα". Λυγίζω. Πέφτω πάνω στα χέρια μου. "Είδες; Τις έφτασες τις πρώτες. Μπράβο". Το χέρι του μπαίνει στο μουνί κι ελέγχει την υγρασία. "Καύλωσες, σκύλα, ε"; "Μάλιστα, Κύριε μου, η σκλάβα σας καύλωσε". (Ναι τώρα πια μου επιτρέπει τον πληθυντικό. Έχει αφαιρεθεί από μέσα του κάθε ειρωνεία). "Ωραία χύσε τώρα να σε ακούσω". "Μάλιστα, Κύριε μου".Φεύγει από το δωμάτιο. Αρχίζω να μαλακίζομαι στη θέση που με άφησε. στα τρία πλέον με τον κώλο τουρλωμένο. Το ξέρει ότι ζορίζομαι παρόλο που είμαι καυλωμένη. Το μυαλό μου τρώει φλασάκια ακόμα από την ημέρα που πέρασε. Το σιχαίνομαι αυτό. Τί δουλειά έχει τώρα να μπει ο άσχετος με το σέσσιον διάλογος με κάποιους συνεργάτες νωρίτερα. "Να σε ακούω". "Μάλιστα, Κύριε μου". Τον ευγνωμονώ που με συγκεντρώνει πάλι. Ξέρει ότι η φωνή του θα με κεντράρει. Χύνω ουρλιάζοντας. Τώρα δε χρειάζεται να ζητάω άδεια. Αντίθετα οφείλω να χύνω και να χύνω και να χύνω. Τελειώνω δυνατά και ξανασωριάζομαι. Πότε βρέθηκε ξαφνικά πίσω μου δεν το κατάλαβα. Μπήκε αθόρυβος σα τη γάτα. Δεν προλαβαίνω να καταλάβω ότι είναι πίσω στο δωμάτιο κι αρχίζουν και πέφτουν πάλι. Εννέα, δέκα, έντεκα, δώδεκα. Δυναμώνουν. Κι άλλο. Κι άλλο. Αρχίζω και φεύγω. Έχω φτάσει στις σαράντα χωρίς να το καταλάβω. Σαρανταένα, σαρανταδύο, σαραντατρία, πλησιάζω, πλησιάζω, σαρανταεννιά, πενήντα! Ουάου! "Ουάου! Μου φαίνεται ότι τις ήθελες τις ξυλιές σου". "Μάλιστα Κύριε, ευχαριστώ Κύριε". "Άσε τις ευχαριστίες και χύσε" "Μάλιστα Κύριε". Φεύγει από το δωμάτιο. Στάζω στην κυριολεξία. Τα δάχτυλα μου γλιστράνε. Τον ακούω να βγάζει έναν μουγκρητό στο διπλανό δωμάτιο. Με το που ακούω το μουγκρητό του τελειώνω αμέσως και καταρρέω χωρίς να αλλάξω θέση. Το κορμί μου καίει. Ο κώλος μου καίει. Τα χέρια μου καίνε. Τα δάχτυλά μου καίνε. Έχω ιδρώσει. Ψάχνω να βρω την ανάσα μου.

-"Και τώρα το σκοινί!". Το ξέρει ότι τρομάζω. Το παλιόσκοινο. Θα με βασανίσει, το ξέρω. Ήδη η πρώτη σχεδόν δεν αντέχεται. "Πενήντα" μου λέει. "Μετά θα χύσεις και μετά άλλες πενήντα". "Μάλιστα, Κύριε μου". "Πόσο το θέλεις;" "Πολύ Κύριέ μου". "Σκέτα πολύ;" έρχεται η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη η πέμπτη, η έκτη, πάρα πολύ γρήγορα. "Μέτρα" "Εφτά, οχτώ, εννιά, ΑΑΑΑΑ". "Πόσο το θέλεις" "Πάρα πολύ Κύριε". "Μέτρα τότε". " Δέκα, έντεκα, δώδεκα". Σταματάει. Μου χαϊδεύει την πλάτη. Νιώθω όλο το σώμα του να με αγκαλιάζει από πίσω. Τα πρώτα δάκρυα. Δεν είναι τα χτυπήματα που με λιώνουν. Είναι το κύμα της τρυφερότητας όταν έρχεται. Χάιδεμα, τρίψιμο, μπατσάκια. Τα δάχτυλά του στην κλειτορίδα μου. Την τσιμπάνε. "Πόσο το θέλεις, πουτανάκι;" "Τρελά, Κύριε". "Μέτρα λοιπόν. Τα πας μια χαρά". Δεκατρία, ΑΑΑ, δεκατέσσερα, ΑΑΑ, δεκαπέντε, ΑΑΑ, το σεντόνι πάλι στο στόμα, έχω αρχίσει και κουνιέμαι επικίνδυνα, έχω αρχίσει να προσπαθώ να αποφύγω τα χτυπήματα, τσούζει το ρημάδι, τσούζει ανελέητα, "στη θέση σου", "μάλιστα Κύριε, συγγνώμη Κύριε". Έχω αρχίσει να αφηνιάζω. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Το τούνελ με ρουφάει, ο χρόνος αλλάζει, γίνεται αιώνιος. Εικοσι-τρία. Μία λεπίδα. Εικοσι τέσσερα. Μία λεπίδα στην πλάτη. Εικοσιπέντε. Μία λεπίδα στην αριστερή γάμπα. Εικοσιέξι. Ο χρόνος επιταχύνεται. Τριαντα εφτά, τριανταοχτώ, τριανταενιά, σαράντα. ΑΑΑΑΑ. "Δεν αντέχεται, Κύριέ μου". "Μέτρα". Σαρανταένα, σαρανταδύο, σαραντατρία, δεν είναι η φωνή μου αυτή που ακούω, γρύλισμα, σάλια, υπόκωφη, σαραντατέσσερα, πέφτω, λυγίζουν τα γόνατά μου, ξαναστήνομαι, σαρανταπέντε, ξαναπέφτω, ξαναστήνομαι, σαρανταέξι, "έλα", σαρανταεφτά, "έλα", σαραντα το οχτώ δεν έχει δύναμη να βγει από μέσα μου, ψιθυρίζω πια, σαρανταεννια, πενήντα. Βγαίνει με σπαραγμό. Τα μάτια τρέχουν και το κορμί συσπάται. Συσπάται σαν επιληπτικό. Τα δόντια μου χτυπάνε το ένα πάνω στο άλλο. Οι τρίχες μου είναι κάγκελο. Ανατριχίλα παντού σαν να ήμουν ώρες έξω στο κρύο. Βρίσκομαι σε κατάσταση σοκ σχεδόν. Φεύγει. "Χύσε τώρα".

Ακούω τα βήματά Του στο σαλόνι. Τον αναπτήρα Του που ανάβει. "Δε σε ακούω". "Μάλιστα, Κύριε". Καταβάλω μεγάλη προσπάθεια πλέον. Τα χέρια μου τρέμουν. Τα πόδια μου τρέμουν. Τα γόνατά μου τρέμουν. Προσπαθώ έτσι όπως είμαι σωριασμένη μπρούμυτα, να φτάσει το χέρι μου στο μουνί και πάλι. Το καταπλακώνει το βάρος μου που φαίνεται να έχει δεκαπλασιαστεί. Γέρνω ελαφρώς στο πλάι. Το ξέρει ότι αρχίζω και τα φτύνω. Ξέρει ότι έχω αρχίσει και απελπίζομαι. Άλλες πενήντα με το σκοινί. Αρχίζω και αγχώνομαι. "Δεν σε ακούω". Μάλιστα Κύριε μου. Προσπαθώ να χύσω γρήγορα. Κι αυτό ακόμα μου φαίνεται δύσβατο, ακατόρθωτο. Παρόλο που είμαι πλημμυρισμένη. Δεν υπάρχει τέτοια πλημμύρα. Τον ακούω να περπατάει στο σαλόνι. Κι η καύλα του είναι σα να περνάει τον τοίχο. Αυτό ήτανε. Η Καύλα Του. Ξαφνικά έχω αναπτερωθεί. Μαλακίζομαι τρελά. Γρυλίζω σα σκύλα. Έχει μπει μέσα και με παρακολουθεί. Δεν τον βλέπω αλλά τον νιώθω. Γελάει. "Έλα σκυλίτσα. Χύσε για τον Κύριο σου". Την ώρα που πλησιάζω ξαφνικά μπαίνει απότομα μέσα μου. Με πηδάει σκληρά και μου στρίβει τις ρόγες. Μου έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και η ανατριχίλα έχει ανέβει μέχρι τον εγκέφαλο. Το ίδιο ξαφνικά βγαίνει κι αρχίζει να χτυπάει. Μετράω χωρίς να μου το πει. Δεκαέξι, δεκαεπτά, εικοσιπέντε, τριαντα δύο, σαρανταπέντε, σαρανταεννιά, πενήντα. "Χύσε τώρα". Και φεύγει από το δωμάτιο το ίδιο απότομα...

Αν πριν ήμουν σαν επιληπτική, τώρα πως να με πω; Αν με άφηνε θα έπεφτα σε βαθύ λήθαργο επιτόπου. Έχω περάσει σε άλλες σφαίρες: καύλας, εξόντωσης, καψίματος, ανατριχίλας, και μίας μικρής περηφάνιας που πάει να ξεπροβάλει. Εκατό με το σκοινί... Το σώμα μου όμως έχει αρχίσει και δεν με υπακούει. Το παλεύω, το παλεύω αλλά το χύσιμο βρίσκεται κάπου πολύ μακρυά. Νομίζω είναι κόπωση. Έχει στεγνώσει το στόμα μου. "Κύριε μου, δεν μπορώ". Έρχεται μέσα. "Χρειάζομαι λίγο νερό". "Μείνε όπως είσαι. Θα σου φέρω". Ακούω τα ντουλάπια να ανοίγουν, να κλείνουν. Τη βρύση να τρέχει. Τα βήματα να ξαναπλησιάζουν. Με αρπάζει από τα μαλλιά και με σέρνει στο πάτωμα. Μπροστά μου βρίσκεται η σαλατιέρα γεμάτη νερό. "Το νερό σου είναι στο πάτωμα. Μπορείς να πιεις όσο θέλεις. Φώναξε με όταν πιεις". Φεύγει. Έχω μείνει εμβρόντητη! Είχα πολύ καιρό να πιω νερό έτσι. Το ξέρει ότι το σιχαίνομαι το μπωλάκι της σκυλιτσας. Διψάω τρελά. Πέφτω με μανία μέσα στη σαλατιέρα. Πίνω σα σκύλα και πνίγομαι. Πίνω και πνίγομαι. Αλλά διψάω τρελά. Νιώθω πολύ περίεργα, ανακατεύεται λίγο το στομάχι μου αλλά συνεχίζω και πίνω αχόρταγα. Έχει πλησιάσει και πάλι αθόρυβα να χαζέψει τη διψασμένη σκύλα του. Το διασκεδάζει και καυλώνει. Είναι μία παρηγοριά αυτή, ότι το διασκεδάζει και καυλώνει. Πίνω και πίνω. "Ήπια, Κύριε μου, ευχαριστώ, Κύριέ μου.". "Ωραία. Χύσε τώρα. Να σε ακούω". Δεν έχει έλεος. Επιστρέφω στη θέση μου. Μπρούμητα με τον κώλο τουρλωμένο. Έχω ξαναγίνει μούσκεμα. Μαλακίζομαι και πάλι με μία γεύση ναυτίας. Μάλλον ήπια πολύ νερό. Παραπάνω από όσο έπρεπε, νιώθω καύλα και αναγούλα μαζί. Πρέπει να προχωρήσω. Στο τέλος η κραυγή μου είναι μακρόσυρτη, άλλος άγνωστος ήχος αυτός. Δεν ξέρω σε ποιο ζώο ανήκει. Ακούω τη ζώνη στα χέρια του. "Μόνο εκατό έμειναν. Πως κάνεις έτσι. Με τέτοια λύσσα μέσα σου, θα τα καταφέρεις. Μέτρα!" Μάλιστα, Κύριε. Ο πρώτος χτύπος είναι βάλσαμο. Αχ, ζώνη, ζώνη, δερμάτινη ζώνη του Κυρίου μου, τι όμορφη που είσαι. Δύο. Δε συγκρίνεται με τίποτα αυτή η αίσθηση, το χτύπημα, ο πόνος και η άμεση απορρόφηση του πόνου αμέσως μετά. Τρία. Στον κώλο, στην πλάτη, στη μέση. Τέσσερα μετράω αλλά έχω χάσει τρεις. Εφτά, οχτώ, εννιά. Το ρημάδι το στομάχι μου ανακατεύεται. Δέκα έως είκοσι γρήγορες, μικρές, κοφτές. Αχ, ζώνη, ζώνη, ο πόνος σου είναι βαθύς, ο πόνος σου είναι χάδι. Είκοσι ως τριάντα αργές. Απολαυστικές. Τριάντα ως σαράντα τσουχτερές. Πρέπει να βγάζει ο κώλος μου φωτιά. Σαράντα μέχρι πενήντα, αρχίζω και ζαλίζομαι. Ο κόσμος περιστρέφεται με ταχύτητα. Είμαι πάλι μέσα στη δίνη. Πενήντα. Δεν υπάρχω. Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Δεν υπάρχω. Ο Κύριος μου με χαϊδεύει. Θα με τελειώσει Εκείνος. Δεν υπάρχω. Υπάρχουν μόνο τα χέρια και η ανάσα Του. Είμαι μία πλαστελίνη. Με σχηματίζει όπως θέλει. Είναι γερμένος πάνω μου και μου δίνει σχήμα. Πέφτω, με σηκώνει, είμαι στα χέρια Του. Πέφτω, με σηκώνει και πάντα χαϊδεύει. Με το ένα χέρι με τελειώνει με το άλλο τσιμπάει και στρίβει τη ρόγα μου. Χάνομαι...

Η πρώτη πέφτει με δύναμη. Τρελή δύναμη. Τραντάζομαι από τα έγκατα μου. "Μέτρα τσουλίτσα". "Μάλιστα, Κύριε". Δύο, τρεις, τέσσερις. Ο πόνος που υπάρχει είναι τόσος που δεν υπάρχει πια. Είμαι ένα άλλο ων. Πέντε, το σεντόνι πάλι στο στόμα, η κραυγή του λύκου είναι αυτή που βγαίνει. Έξι. Εφτά. ΑΑΑΑΑΑ. "Σκάσε και μέτρα". Οχτώ, εννέα, δέκα, έντεκα, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα, τα νούμερα πια μασσιούνται. Βγαίνει΄μόνο το ξεψυχισμένο δέκα, το υπόλοιπο νούμερο ψέλισμα, πέντε, εξι, εφτα, οχτώ, εννιά, εί - κο - σι. Το κορμί μου συσπάται συνεχόμενα πια. Κορμί και στόμα και λόγος. Ει-κο-σι -ε - να. Ει - κο - σι - δύ - ό. Ει - - τρι - α. Ει - - τε - ρα. - κο - πε -. - - - - ξι. "Μπράβο τσουλάκι, συνέχισε, πλησιάζεις". Κραυγή του λύκου. ααααααα. Λυγμός. Διακοπτόμενη ανάσα. Ζάλη. Όλα τρέμουν, συσπώνται. Τα δόντια χτυπάνε τρελά. Κομπρεσέρ. Τριιιιανταεεεεξξξξι. Τριααααντααααε-πτ-α. Απανωτές μικρές απαλές γρήγορες: τριανταοκτώτριανταεννιασαράντασαρανταένασαρανταδύο. Τα δόντια χτυπάνε, το κορμί τρέμει, η γλώσσα τρέμει, μόνο Εκείνος είναι σταθερός. Σαν θεμέλια κολώνα. Σαραντατρία δυνατή.Παύση. Σαραντατέσσερα δυνατή. Ααα. Παύση. Σαρανταπέντε. Παύση. Είμαι πολύ κοντά στη λιποθυμία. Πάρα πολύ κοντά. Σαρανταέξι. Παύση. Σβήνω. Παύση. Σαρανταεπτά. Κατι μετράει μέσα μου. Εγώ δεν έχω πια φωνή. Σαρανταοκτώ. Μόνο Εκείνος είναι σημείο αναφοράς στο χάσιμο μέσα. Σαρανταεννιά. Κάνω προσπάθεια να το πω, η φωνή δε βγαίνει. ΠΕ - ΝΗ - ΝΤΑ. Βγήκε. Είμαι κομπρεσέρ. Ντντντντντντντντα. Αυτό είναι. "Στήσου να χύσω, τώρα μικρή". Προσπαθώ, προσπαθώ, δεν υπάρχει τίποτα στο κορμί που να υπακούει. Όχι Εκείνον. Εκείνον όλα τον υπακούουν μέσα μου. Εμένα δεν υπακούει πια το κορμί μου. Οι συνάψεις. Ό εγκέφαλος λειτουργεί αλλά το σήμα δε φτάνει. Με πιάνει μια βαθιά απελπισία. Κλάμα, λυγμοί. "Συγγνώμη, Κύριε μου. Δεν μπορώ να κινηθώ". Με πιάνει στα χέρια του μαλακά. Με σηκώνει και με κρατάει όρθια με όλη του τη δύναμη. Με το ένα χέρι με κρατάει και με το άλλο μου χαϊδεύει το πρόσωπο. " Δε χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Μου προσέφερες τρελή ηδονή". Με φιλάει στα μάτια, στα μάγουλα, στο στόμα. Νομίζω ότι θέλει να με παρηγορήσει. Όμως λάμπει ολόκληρος. Λάμπει. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά. "Είμαι πολύ περήφανος για σένα μικρή. Έφαγες τριακόσιες. Τριακόσιες! Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό". "Δεν ικανοποίησα όμως την τελευταία σας επιθυμία Κύριε μου", πάει να με πιάσει το παράπονο και μία αναβλύζουσα αίσθηση αχρηστίας. Πιάνει το κεφάλι μου μέσα και στα δύο του χέρια και με κοιτάει στα μάτια. Μ΄' αυτό το βαθύ βλέμμα του. "Με έκανες πολύ χαρούμενο απόψε. Ήσουν τέλεια. Δεν πίστευα ότι θα έφτανες μέχρι εκεί. Και με τέτοια υπέροχη υποταγή". Με κουβαλάει σχεδόν στο σαλόνι. Με απιθώνει στον καναπέ. Μου στρίβει τσιγάρο. Γελάει και λάμπει. Δεν υπάρχουν λόγια γι αυτό. "Σας ικανοποίησα δηλαδή Κύριε μου, παρόλο που δεν τα κατάφερα στο τέλος;". "Μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρεις σε λίγο. Τώρα κάπνισε το τσιγάρο σου, ευχαριστήσου το, πάρε μια ανάσα, ξεκουράσου". Τί λες; Έφυγε το στρες της σημερινής ημέρας;". Αν έφυγε, Κύριε μου... Δεν υπάρχει. Τα εξαφανίσατε όλα...".
Καταλήξαμε στο κρεββάτι λίγο αργότερα. Κι εγώ κοιμήθηκα με μία απίστευτη ηρεμία κι ευτυχία για τις τριακόσιες, για τη μετά φροντίδα του Κυρίου μου, αλλά και που πριν κοιμηθούμε εκπλήρωσα και την τελευταία του επιθυμία. Όπως πάντα με γράπωσε στα χέρια του όλη νύχτα και η ζωή του M/ς συνεχίζεται...

... Έχει περάσει ένας μήνας αλλά οι τριακόσιες είναι παρέα μέσα μου κάθε μέρα. Άλλο ένα ορόσημο στο οποίο φτάσαμε μαζί. Έχει γίνει άλλο ένα δικό μας σήμα. Ξέρουμε πολύ καλά τί λέμε ο ένας στον άλλον όταν λέμε «οι τριακόσιες»...