Διάφορες σκέψεις

Με αφορμή μια δυσάρεστη κουβέντα πολύ πρόσφατα με πολύ δικό μου άτομο μπήκα στη διαδικασία να αρχίσω να επικρίνω τον εαυτό μου επειδή βλέπει με συμπάθεια τους ανθρώπους που έχουν το μυαλό πάνω από το κεφάλι και συχνά πνίγονται στα θέλω τους ξεχνώντας τη πραγματικότητα κι άρχισαν διάφορες σκέψεις να ξεπηδούν από δω κι από κει. Νομίζω τελικά ότι δεν έχουν τόσο σημασία οι λόγοι για τους οποίους νομίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε κάποιοι και να φοράμε ένα status αλλά το να είμαστε πραγματικά προσγειωμένοι και συνειδητοποιημένοι για το ποιοι είμαστε. Όταν κυνηγούμε ουτοπίες, αέρα θα πάρουμε στο τέλος.
Θέλω να είμαι Κυρίαρχος, Dom, Top κοκ.
Θέλω να είμαι σκλάβα, υπό, bottom κοκ.
Θέλω να είμαι εκείνο ή το άλλο. Όλα καλά.
Μπορώ να είμαι; Τι κάνω για να το υποστηρίξω;
Αρχίζω και αναλύω έννοιες με αποτέλεσμα να αρχίσω να χάνω την ουσία; Είναι χρήσιμο να βλέπω αυτά που θέλω να δω ή το πώς είναι τα πράγματα στην πραγματικότητά μου ;
Eίναι πιο σημαντικό για μένα να σέβομαι τον εαυτό μου και να βρω κάτι που να έχει διάρκεια προσαρμοσμένο ικανοποιητικά στις ανάγκες και των δυο ή είναι πιο σημαντικό να ψάξω να βρω εκείνο που επιθυμώ, βασισμένο σε λάθος κριτήρια, απλά και μόνο για να νοιώσω ότι το έζησα;
΄Εμαθα από τα λάθη μου; Μπορώ να ζήσω κάτω από τους όρους που μου επιβάλλονται χωρίς να είμαι έτοιμος/η ;
Xρειάζεται να λάβω υπόψιν μου τις συνθήκες της ζωής μου; Τα διαλύω όλα και προχωρώ, χωρίς να υπολογίσω τις φουρτούνες που μπορώ να σπείρω;
Tελικά, τι παίζει ρόλο περισσότερο για τον καθέναν από μας; Πώς σκεφτόμαστε όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα θέλω και τις ανάγκες μας; Πρακτικά ή συναισθηματικά; Πνιγόμαστε στα θέλω μας σπέρνοντας φουρτούνες ή τα αντιμετωπίζουμε με λογική;
Γενικές ερωτήσεις που νομίζω ότι αφορούν όλους μας.

 

Η κλασσική ρήση ( ή κάποια παραλλαγή της, ειλικρινά δεν θυμάμαι ) λέει, όπου υπάρχει θέλω, υπάρχει δρόμος. Τώρα, αν το θέλω στο τέλος το πιάνουμε, είναι μεγάλη συζήτηση που ίσως και να εμπεριέχει άπειρες παραμέτρους. Ας πούμε ότι αν δεν προσπαθήσεις, σίγουρα δεν θα φτάσεις. Ως προς τι κάνει κάποιος, για να υποστηρίξει την όποια διακήρυξη/ρόλο/ρεκλάμα/ποιότητα, σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει και με το πόσο σημαντική είναι η προαναφερόμενη - aka ως προς την επιρροή/αντίκτυπο της - σ' ένα ευρύτερο σύνολο - ήτοι σε κάποια όχι αμελητέα πτυχή της ζωής του -.
Κατ' εμέ, το θέλω να είμαι Κυρίαρχος, σκλάβα κουλουπού δεν εμπίπτει στην κατηγορία εκείνων των ποιοτήτων, άρα?

Έμαθα απ' τα λάθη μου ή όχι, αρκούμαι ή δεν αρκούμαι σε κάτι, αναλύω ( ακόμη και υπεραναλύω ) ή αφήνομαι αποκλειστικά στο ένστικτο, τις ορμές, τις συγκυρίες. Όλα έχουν να κάνουν με την όποια χρονική περίοδο - με όσα εκείνη θα συνεπαγόταν - που θα διένυε ο καθένας από μας. Στη ζωή - έτσι πια πιστεύω εγώ στα 44 πια χρονάκια μου - τίποτε δεν δίνεται δωρεάν, ομελέτες δεν γίνονται δίχως σπασμένα αυγά και η κάθε επιλογή, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητή, έχει τις συνέπειες της. Από κει και πέρα, ο καθείς αντιδρά διαφορετικά ακόμη κι όταν έχει ν' αντιμετωπίσει καταστάσεις κατ' επίφαση πανομοιότυπες.
Σίγουρα δεν υπάρχουν γυάλινοι θόλοι προστασίας, αν μη τι άλλο για να γλιτώσουν απ' τις φουρτούνες που εμείς θα σπέρναμε - ή θα συνεισφέραμε τα μάλα στην πραγμάτωση τους -, τους όποιους κοντινούς μας ανθρώπους. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιδία ευτυχία και την αλλότρια δυστυχία αρκετές φορές είναι πολύ θολή έως τελείως δυσδιάκριτη.

 

No, you can't always get what you want
You can't always get what you want
You can't always get what you want
But if you try, sometime, you just might find,
You get what you need.

Rolling Stones

 

Η αναγελία ενός θέλω πολλές φορές είναι αναγγελία εκλογίκευσης ενός συναισθήματος. Πεινάω, θέλω να φάω κλπ. Στην εκλογίκευση κάπου στραβώνουν τα πράματα. Πεινάω και θέλω να φάω ακόμα και αν η ζυγαριά δείχνει 100+ κιλά. Κάπως αντίστοιχα το "εκλογικευμένο θέλω" μπορεί να διαδραματίσει την τοποθέτηση λανθασμένων εννοιών. Καυλώνω, θέλω να ερωτευτώ δεν γίνεται. Και αν γίνεται πιά η εκλογίκευση? Ή ακόμα και αν καυλώνω, θα ήθελα να δείρω ή να με δείρουν?

 

Παίρνω τις επιθυμίες Μου πολύ σοβαρά... Θέλω να πω ότι δεν τις αγνοώ και δεν τις βάζω στην άκρη ακόμα και αν το πρακτικό σκέλος είναι δύσκολο κι εμπεριέχει ρίσκα.

Την παρόρμηση τη θεωρώ επικίνδυνο κι ενοχλητικό πράγμα όταν προέρχεται από αδυναμία. Εκεί την εξετάζω, την ελέγχω και προσπαθώ να τη βάζω στη μπάντα... Όσο μεγαλώνω τόσο πιο επιδέξεια γίνομαι σε αυτό...

Την παρόρμηση που σχετίζεται με άμεση δράση ως προς μία βαθιά επιθυμία, την εμπιστεύομαι διότι δεν είναι τίποτε άλλο από πελώρια απελευθερωμένη ενέργεια, ενθουσιασμός, δύναμη υπέρβασης των δυσκολιών για να πάω εκεί που επιθυμώ να πάω... Είναι η ορμή του πιο κρυμμένου εαυτού που διεκδικεί να ακουστεί και να λάβει κι ας φαντάζει από δύσκολο έως "παράλογο" ή και "επικίνδυνο"... Όσες φορές αυτόν τον εαυτό τον Έχω αγνοήσει, ήρθε να Με δαγκώσει στο λαιμό... Όσο μεγαλώνω αναγνωρίζω καλύτερα πότε "φόβοι" και "κατάλοιπα από πληγές" εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι ως η "φωνή της λογικής και των συνεπειών" για να Με αποτρέψουν από εκεί που θέλω να πάω κι εκεί τους εξετάζω γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που δείχνουν να είναι, τους ελέγχω και τους βάζω στη μπάντα... Μετά ορμάω προς εκεί που θέλω να πάω... Τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου... Μπορεί να φτάσω άμεσα μπορεί να πάρει χρόνια... Αλλά βαδίζω προς τα εκεί...

Πως καταλαβαίνω τί είναι τι? Από την απελευθερωμένη ενέργεια... Μετατρέπομαι σε κάτι δυνατό, άφοβο, οργιαστικό, χαρούμενο γιατί βαδίζω το δρόμο που επιθυμώ, χαίρομαι το κάθε βήμα και η κάθε πρόκληση που συναντώ δεν Με αποτρέπει, δεν Με τρομάζει, γίνεται μέρος μίας κατάκτησης που Με γεμίζει... Και δεν πα να έχει ο κόσμος όλος αντίθετη άποψη... Τίποτε δεν Με πτοεί...

Αν αντί αυτού, αρχίζω και βασανίζομαι, έχω μία αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, δεν έχω όρεξη, έχω βάλει μία υποχρέωση στον εαυτό Μου που τελικά δεν την επιθυμεί καταλαβαίνω ότι κάτι δεν κατάλαβα σωστά κι εγκαταλείπω έναν αγώνα άγονο...

Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κάθομαι να σκάσω κιόλας για πολύ... So what? Αγαπώ τον εαυτό Μου που είναι διαθέσιμος να Με συνοδεύει στις τρέλες Μου και το γεγονός ότι υπάρχουν επιπτώσεις ή συνέπειες δεν είναι κάτι που Με επιβαρύνει... Είναι κάτι που όχι μόνο αποδέχομαι αλλά Μου αρέσει και ως νομοτέλεια... Στο έπαιξα κι έχασα το σημαντικό για Εμένα είναι ότι τόλμησα να παίξω...

Α.

 

Μου έκανε εντύπωση το ποστ σου γιατί με πιάνω να τα σκέφτομαι αυτά πολύ τελευταία, και πολύ συχνά. Ίσως είναι τα 'άντα', τι να πω. Ο,τι γράψω παρακάτω είναι μόνο προσωπική οπτική/άποψη/εμπειρία (άρα και όχι το μοναδικό κριτήριο για την αλήθεια   ).

Άκου λοιπόν τι έγινε πριν λίγο καιρό. Είχε ησυχάσει λίγο η δουλειά (συμβαίνει μία στα 3 χρόνια) και είχα λίγο χρόνο να με παρατηρώ αντί να αντιδρώ απλά στα καθημερινά. Και έγινε κάτι στην προσωπική μου ζωή και με έπιασα να νιώθω το εξής απίστευτο - αντί να νιώσω αδιαφορία που αυτό ήταν στην *πραγματικότητα* αυτό που μου προκάλεσε το γεγονός αυτό καθεαυτό, επειδή το μυαλό μου αντιλήφθηκε το ίδιο το περιστατικό ως μια ευκαιρία για να καταφέρει κάτι άλλο που ήθελε άρχισα να νιώθω θυμό. Δηλαδή έγινε το Α που μου ήταν παντελώς αδιάφορο και επειδή σε δεύτερο επίπεδο θα μπορούσε να γίνει το Β, τα συναισθηματά μου ανταποκρίθηκαν με τρόπο που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το Β. Και λεω κοίτα να δεις φάση! Προσπάθησα να μην μπω στην διαδικασία να αναρωτηθώ πόσες φορές μπορεί να το έχω κάνει αυτό και πόσες φορές μου είπα τόσο βαθιά ψέμματα και κατ'επέκταση και σε άλλους γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν θα βγει κάτι καλό από μία τέτοια αναζήτηση.

Απαντήσεις σε όλες σου τις ερωτήσεις δεν έχω, και εννοώ ουτε για εμένα. Κάποιες από αυτές νομίζω είμαι πλέον σχεδόν σίγουρη ότι θα τις απαντήσω στο νεκροκρέβατό μου όπως την "αν έμαθα από τα λάθη μου" γιατί πανάθεμα και αν δεν θα ξανακάνω λάθη από τώρα μέχρι όποτε είναι που θα κλείσω τα μάτια μου. Κάποιες μπορώ να τις απαντήσω μερικώς.

Μερικές φορές αναλύω έννοιες και χάνω την ουσία, μερικές φορές ελπίζω οτι βλέπω την πραγματικότητα και άλλες (απότι φαίνεται!) χάνομαι είτε σε συνειδητά είτε σε ασυνείδητα ψέμματα, δικά μου ή και άλλων δεν έχει σημασία. Κάποιες φορές (ίσως too many) τα έκανα όλα στάχτη και μπούρμπερη και έφυγα και κάποιες φορές έμεινα ενώ έπρεπε να έχω φύγει καιρό. Κάποιες έσπειρα φουρτούνες και κάποιες θέρισα.

Το σημαντικό για εμένα μέσα σε όλα αυτά είναι εκείνη η στιγμή που είμαι μόνη μου και με ρωτάω τι θα έκανα διαφορετικά. Μέχρι τώρα ήμουν αρκετά τυχερή - γιατί μόνο τύχη μπορεί να ήταν - και σε τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχα πάρει διαφορετικό δρόμο. Μπορεί να είμαι απλά ξεροκέφαλη αλλά τουλάχιστον δεν μετανιώνω. Και όσο δεν μετανιώνω νομίζω είμαι καλά. Και αν το καλά δεν είναι σωστή λέξη, ίσως το συνεκτική είναι καλύτερη.

Η μόνη ερώτηση που για εμένα έχει σημασία είναι "τώρα, αυτή τη στιγμη που κάθομαι εδώ, σε αυτό το σπίτι, με αυτό τον άνθρωπο δίπλα μου, με αυτή τη ζωή που έχω και με την Ελένη να είναι αυτή που είναι - θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού, με κάποιο άλλο άνθρωπο, σε ένα άλλο σπίτι και μία άλλη Ελένη?"

Όσο η απάντηση είναι όχι, είμαστε καλά   Και αν η απάντηση γίνει κάποια στιγμή ναι τότε θα έχουμε νέες φουρτούνες, νέα ψέμματα, νέες περιπέτειες και κάποια στιγμή ο κύκλος θα κλείσει και θα ξαναφτάσουμε στο όχι   Ελπίζω.

 

Σε αυτό το σημείο προσωπικά βρίσκω το βραχυκύκλωμα.
Τι "θέλω" να είμαι?
Μου θυμίζει ερώτηση δημοτικού "τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω?"
Από την στιγμή που μεγαλώσαμε η ερώτηση αυτή χάνει το νόημα της. Ξέρουμε τι είμαστε και τι δεν είμαστε. Το δύσκολο μέρος της υπόθεσης είναι να το αποδεχτούμε.

Δεν υπάρχει ούτε το μπορώ ούτε το θέλω στο "τι είμαι".

Από εκεί και πέρα υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων που δεν θέλουν να ξέρουν τι είναι, που δεν θέλουν να είναι καλά, που δεν θέλουν να μπορούν.
Εντός και εκτός bdsm συναντάμε ανθρώπους σε μόνιμη κατάσταση δράματος που τους είναι απαραίτητο για να αντιμετωπίσουν την ρουτίνα της καθημερινότητας που τους πνίγει.
Όλοι θέλουμε, μέχρι ένα βαθμό, να μην αλλάξει η ζωή μας. Το τίμημα σε αυτό, είναι να μην αλλάζει η ζωή μας.

Δεν φταίει ο αυτοπροσδιορισμός. Φταίει που σαν είδος δεν ξέρουμε πως να είμαστε απλά, χωρίς να ανησυχούμε, να αγχωνόμαστε, να παιδευόμαστε.

Θέλει πολύ εσωτερική προεργασία για να μπορείς να πεις ένα "Ε και?"

 

Ναι... Αυτό στο ακέραιο. Χωρίς ν' άλλαζα ούτε ένα κόμμα.

 

Ενώ αυτό το "ε και" τράβηξε αμέσως την προσοχή μου, μου πήρε πάρα πολύ ώρα μέχρι να κάνω εικόνα αυτού που μου δημιούργησε. Θα κάνω μία απόπειρα να το μοιραστώ και για τα οποιαδήποτε λάθη θα φταίει ο Καπετάνιος Μόργκαν.

Σκέφτομαι λοιπόν,έναν νεαρό Βίκινγκ. Ξέρετε, κόκκινο μαλλί, πιτσιρικάς, μικρό τσεκούρι, πάει στην πρώτη του μάχη. Πανικός γύρω του, χαμός, αίματα, και το μόνο που καταφέρνει αυτή την πρώτη φορά είναι απλά να βγει ζωντανός.
Δεύτερη μάχη, δεν περνάει όλη την ώρα κρυμμένος πίσω από τα δέντρα, μπορεί να σκότωσε και έναν αντίπαλο και χτύπησε και λίγο το χέρι του.
Τρίτη μάχη, ορμάει πάνω στους εχθρούς, σαν τον Μαζεστίξ και φωνάζει αφήστε τους σε εμένα! Βγαίνει από τη μάχη με σπασμένα κόκκαλα.
Τέταρτη μάχη, είναι πρώτος πρώτος, δεν συμαζέυεται, και τελειώνει η μάχη και έχει χάσει και ένα μάτι. Και κάπου εκεί λέει "ε και?"

Τα γράφω αυτά γιατί είμαι αρκετά σίγουρη ότι το "ε και" δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παράσημο. Ένα παράσημο για εκείνους που μπήκαν στη μάχη, που έζησαν να πουν την ιστορία και που κατάλαβαν οτι οποιεσδήποτε ουλές και πληγές δεν είναι τίποτα παραπάνω από αποδειξη ότι έζησαν για να πουν την ιστορία.

Δεν έρχεται εύκολα το "ε και". Πονάει και θέλει καιρό. Είναι απόδειξη ότι πλέον ξέρεις για τι είσαι ικανός, ποιο τίμημα μπορείς να πληρώσεις και υπό ποιες συνθήκες. Αλλά ίσως μοναδική προυπόθεση είναι να μπεις εκείνη την πρώτη φορά στη μάχη. Μόνο τότε θα αρχίσει το "ε και" να αχνοφαίνεται. Νομίζω.

(Ρέα σε καμία περίπτωση δεν είναι τα παραπάνω κριτική σε αυτά που έγραψες, απλά μια επέκταση των σκέψεών μου <3 )

 

Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Στην πρώτη μάχη μπαίνεις φουριόζος, με άγνοια κινδύνου, στην τελευταία φυλάς τον κώλο σου...

 

Δεν βλέπω καμία κριτική σε αυτό που έγραψες, το αντίθετο μάλιστα , συμπληρώνει την θέση μου.
Αυτό που εσύ περιγράφεις ως μάχες πληγές και παράσημα, εγώ το λέω ζωή.

Μια ζωή που δεν βαλτώνει στο "τι θέλω να είμαι" αλλά προχωράει πιο βαθιά στην απόλαυση του "είμαι".
Και πρόκειται πάντα για μια απόλαυση που εμπεριέχει μάχες, κερδισμένες και κυρίως, χαμένες.

Όπως μου είχε πει κάποτε, ένας κοτσονάτος μπάρμπας από την Ικαρία. Χρειάζεται να ξέρεις ότι είσαι ικανός να ξεκινάς από το μηδέν ξανά και ξανά για να μην το φοβάσαι.

Θυμήθηκα μια ιστορία του "ε και"..
Ένας απένταρος ηθοποιός στο τέλος της πρόβας προσκαλεί τον δάσκαλο και σκηνοθέτη του να πάνε να πιούνε μια μπυρίτσα για να φύγει έτσι γλυκά η υπερένταση μιας κουραστικής μέρας.
Ο σκηνοθέτης/δάσκαλος αρνείται την πρόσκληση γιατί είναι σκασμένος με την μετακόμιση και όλα πάνε στραβά και δεν προλαβαίνει με τις ημερομηνίες και τι θα κάνει μπλα μπλα μπλα..

Όση ώρα μιλούσε αγκομαχώντας ο δάσκαλος, ο μαθητής/ηθοποιός τον άκουγε ήρεμος και αφού ολοκλήρωσε τον μονόλογο του, ο μαθητής του απάντησε:
- Ε και?
Ο σκηνοθέτης που συνήθως έπαιρνε παρηγοριά και κουράγιο από τους γύρω του κάθε φορά που μοιραζόταν το πρόβλημα του, σαν χορός σε τραγωδία, ξαφνιάστηκε από την αντίδραση του μαθητή του.
Και ξαφνικά όλα τακτοποιήθηκαν μέσα στο μυαλό του, το πρόβλημα που για μέρες τον βασάνιζε πήρε το σωστό μέγεθος. Γέλασε με την ψυχή του, γέλασε με τον εαυτό του που παραλίγο να σκάσει για μια μετακόμιση.
- Έχεις δίκιο! .. Δε γαμιέται? Πάμε!

Πολλές φορές..ω πολλές, παρασυρόμαστε από ένα πρόβλημα και το διογκώνουμε. Ένα "ε και" αρκεί για να συνέλθουμε, να σηκώσουμε τα μανίκια και να βουτήξουμε στην μάχη.

 

Τωόντι, ονομάζεται "εμπειρία" και έχει περιγραφεί με διάφορους τρόπους, όπως πχ:

• Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα (για τους κλασσικούς)
• Όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι (επίσης για τους κλασσικούς)
• Fool me once, shame on you, fool me twice πόσο μαλάκας είμαι (για τους βρομόστομους αμερικανομαθείς)
• Κανένα πλάνο δεν επιβιώνει της μάχης (για τους πολεμόχαρους)
• Παλιά... (για τους παλαίουρες του στρατού)
• Παλιά στο Τέξας (για τους απλούς πιστολάδες)
• Κάποτε στη Δύση (για τους πιστολάδες που ξέρουν φυσαρμόνικα)
• Πού πας ξεβράκωτος στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα; (για τους γλαφυρούς)
• ...