Διαίσθηση...

Υπάρχει και μία τρίτη επιλογή: η άμεση και ενεργούσα επί της φυσικής υπόστασης αυτοκτονία.
Έστω ότι άλλες μορφές διαχείρισης του πεσίματος, π.χ. ναρκωτικά, ψυχοφάρμακα, αλκοολισμός μπορούν πράγματι να τοποθετηθούν στη δεύτερη κατηγορία που ανέφερες (ή στην πρώτη εναλλακτικώς, αν αυτά είναι το καθ' εαυτόν πέσιμο εκ του οποίου καλούμαστε να σηκωθούμε).

 

Eλληνικό, διπλό με στέβια... 

 

Τι ωραία να λες ότι δε σου αρέσουν οι απαντήσεις αλλά να μην έχεις άποψη. Ειδικά για τη διαίσθηση στο bdsm που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου όσο και των γύρω σου με ολέθριες συνέπειες .
Ο καφές να είναι από ρεβυθι που δεν αφήνει κατακάθι και δεν διατρεχετε κίνδυνο να σας πουν το φλυτζανι.

 

οπως σου ειπα και αλλου εχεις για εμενα πολλα λαθοι στον τροπο σκεψεις σου

 

Κλεφτρακο
δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχει αυτό μου ταιριάζει, αυτό μ αρέσει, αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Οι άνθρακες για τον έναν είναι θησαυροί για άλλον. Κι αντίστροφα.

 

Ο ρόλος του "σωτήρα" σε μια ερωτική σχέση, έχει κάποιες ομοιότητες με τον ρόλο του αυτόκλητου θεράποντα/κηδεμόνα. Φροντίζει, οδηγεί, ενθαρρύνει, προστατεύει απο κακοτοπιές στο όνομα της αγάπης, έναν ερωτικό σύντροφο που ο ίδιος κρίνει πως πρέπει να τον έχει ανάγκη.

Παίρνει την πρωτοβουλία λοιπόν να τον σώσει από δικούς του "δαίμονες", σκοτάδια κλπ που τον εμποδίζουν να βρει τον δρόμο του, και κάπως έτσι η σχέση παίρνει κάποια μορφή ανταλλαγής ισχύος, βασισμένη στο οξύμωρο του θαυμασμού προς τον "αδύναμο", τον έχοντα θέματα προς διευθέτηση, ώστε να "περπατήσει" ..

 

Ωχ αμάν.
Με αναγκάζετε να τοποθετηθώ μετά από όλα όσα διαβάζω. 
Η διαίσθηση δεν έχει καμία σχέση με την λογική, την συναίσθηση ή την ενσυναίσθηση.
Η διαίσθηση είναι αυτό το "μεταφυσικό" που δεν είναι όμως και τόσο όσο νομίζουμε.
Επειδή ο εγκέφαλος λειτουργεί με τρόπους που ακόμη διερευνούνται, η λογική είναι συνήθως δομημένη και κοινά αποδεκτή.
Η διαίσθηση όχι.
Ο διαισθητικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται πράγματα χωρίς την συνηθισμένη λογική επεξεργασία.
"Νιώθει" κάτι, προτού καν αυτό συμβεί.
Οπότε, ας αφήσουμε την λογική απέξω.
Ο διαισθητικός μπορεί να έχει συναίσθηση, μπορεί και όχι.
Το ίδιο ισχύει για την ενσυναίσθηση.
Το να βαφτίζουμε "διαίσθηση" ότι κακό συμβαίνει, ή αντίστοιχα ότι καλό συμβαίνει, είναι όπως λέει και η λατρεία ψιλοαυτοαναφορικό.
Διαίσθηση είναι να νιώσεις κάτι προτού αυτό συμβεί, είτε αφορά εσένα, είτε κάποιο άλλο άτομο, είτε κάτι μεγαλύτερο.
Η υπερβολική χρήση λογικής συχνά γαμά ανεπανόρθωτα την διαίσθηση, αφού την καπελώνει.
Θα αναφέρω για μία ακόμη φορά τον επίκαιρο λόγω μήνα στίχο:
Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό... 

 

Πουτ@ν@ διαίσθηση να έβγαινες μια φόρα
λάθος....
Έτσι για το σασπένς, ρε γαμωτο...

 

Πιτσικουλί αλέρτ...

Σε κάθε περίπτωση, η εμπλοκή της διαίσθησης ως έννοια και σημασία και μηχανισμός και λειτουργία αυτή καθεαυτή, είναι εκτός τόπου και χρόνου, στη δεδομένη στατιστικά προδιάθεση του κάθε ατυχηματία, μπουνταλά, στραβούλιακα, κολλημένου, τυχαίου, υπανοργασμικού, τεσπά του όποιου μαλακοπίτουρα και ΑΠΕ (ανθρωποειδές περιορισμένης ευθύνης πα να πει αυτό), που επαναλαμβάνει με μαθηματική ακρίβεια το περιορισμένο ρεπερτόριό του, ανεξαρτήτως πεδίου και λόγω εγγενούς βλακείας, με πάντα σταθερα αποτελέσματα (σκατά ένα πράμα) αποδίδοντας εκ των υστέρων τις ...τσαχπινιές του στην διαίσθηση, τύπου "τόξερα ρε", "κάτι μου τόλεγε και δεν έδωσα σημασία", "τόχα δει το έργο" και τέτχοια...
Κατηγορηματικώς όχι...