Διαμόρφωση προσωπικότητας και οικογενειακό περιβάλλον

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί είμαι αυτό που είμαι. Σίγουρα τα γονίδια παίζουν ρόλο, όπως άλλωστε και η επίδραση του περιβάλλοντος. Μεγάλωσα σε μια αυταρχική οικογένεια, ενώ το ευρύτερο σόι αποτελούνταν κατά βάση από ένστολους. Θυμάμαι μικρή ο πατέρας μου μου έλεγε, εκεί που θα πάμε επίσκεψη, δεν θα ζητήσεις τίποτε γιατί θα σου κόψω τα χέρια. Όταν πήγαινα να κάνω καμιά δουλειά, άκουγα, άστο εσύ, δεν μπορείς. Λίγο πριν δώσω πανελλήνιες, αναγκαζόμουν να διαβάζω μέσα στη ζέστη με κλειστές πόρτες και παράθυρα, γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν να κάνουν παρατήρηση στον γείτονα ο οποίος έβλεπε τηλεόραση στη βεράντα στη διαπασών. Δεν ενθαρρύνθηκα ποτέ για τίποτα, μάλλον αποθαρρύνθηκα. Ό,τι έκανα, αυτό το λίγο, το έκανα μόνη μου. Οι γονείς μου μόνο λεφτά ήξεραν να δίνουν. Και πάλι καλά βέβαια. Αναρωτιέμαι λοιπόν σε τι ποσοστό οι περιβαλλοντικές επιδράσεις διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός dom ή sub. Μετά από σκέψη, το τοποθετώ γύρω στο 70%. Εσείς?

 

Βαση ερευνών το γονιδιακο ειναι 40%.
Βαση εμπειρίας θα σου πω οτι αλλιως το δέχεται ενας υ την υποταγη του επειδη το θέλει σαν αναγκη κι αλλιως ενας που εχει υποστει καταπιεση και δεν τα εχει λυσει με τον εαυτό του.

 

Σε τομείς όπως π.χ. η παχυσαρκία, το γονιδιακό συμβάλλει μόλις κατά το 30%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι είναι στο χέρι μας αν θα γίνουμε παχύσαρκοι ή όχι. Εστω όμως και το 40% είναι αρκετά μικρό ποσοστό. Συμφωνώ ότι στον καθένα επαφίεται να πλάσει τη ζωή του κατά το δοκούν. Συμπέρασμα, νέοι γονείς, τα παιδιά σας και τα μάτια σας!

 

Πιστεύω απόλυτα ότι παίζει σημαντικότατο ρόλο στην παιδική και εφηβική ηλικία του ατόμου το οικογενειακό περιβάλλον. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ο νέος ή η νέα να αισθάνεται ότι έχει την οικογενειακή και ειδικότερα την πατρική στήριξη ακόμα και εάν κάποια στιγμή σφάλει και να έχει την επιβράβευση γιά κάθε καλή προσπάθεια, έστω και εάν δεν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα άτομα που μεγαλώνουν με καταπίεση, φόβο, απόρριψη φέρουν βαθύτατα τραύματα που τα συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Η ευθύνη των γονιών στο υγιές μεγάλωμα των παιδιών (όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά) είναι πολύ μεγάλη για να μην πω ότι αποκλειστική τους ευθύνη.-

 

Πολύ ωραίο θέμα έβαλε @kathavra ! Και εγώ μεγάλωσα σε αυταρχική οικογένεια και μάλιστα θρησκευόμενη έντονα. Είχα δύο επίπεδα "Κυριαρχίας" να αντιμετωπίσω, και τα δύο έμαθα από μικρός να τα βλέπω με δέος και τρόμο: τον Πατέρα μου και τον Θεό. Από τα προσφιλή ρητά του πατέρα μου: "Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος"! Ο σκοπός της ζωής μου από μικρός είχε καθοριστεί και ήταν να εκτελώ τις εντολές των δύο αυτών Κυρίαρχων, και να είμαι ευχαριστημένος όταν εκείνοι ευχαριστούνται (ναι υπήρχε ένα προβληματάκι με το δεύτερο επίπεδο, αλλά αναλάμβανε το πρώτο συν εξομολόγοι, κατηχητές κλπ. να το διερμηνεύσουν   ).

Επαναστάτησα αν και μου πήρε καιρό. Μου έμεινε η εκ των προτέρων απόρριψη κάθε ανδρικής αυθεντίας, αν και φοβάμαι οτι στη δουλειά μου, καθό δυστυχώς άντρας  -) ) εκ των πραγμάτων είμαι ... ανδρική αυθεντία. Άντρας που προσπαθεί να μου επιβάλει κάτι με έχει αυτόματα αντίθετο (και ναι, μη φοβάστε έχω και κολλητούς δεν είμαι μίσανδρος   ).

Συγχρόνως έβλεπα τη μητέρα μου να καταπιέζεται (από την ίδια την επιλογή της είναι αλήθεια) μια ολόκληρη ζωή. Και έτσι απέκτησα και άλλο αυτοματισμό - φαντασίωση, (μέχρις ενός βαθμού και πραγμάτωση της): του "ιππότη" που "έρχεται σε συνδρομή" της Κυρίας, στην οποία στη συνέχεια "νικηφόρος" ων, υποτάσσεται (τρίχες κατσαρές θα μου πείτε, από το Μεσαίωνα υπάρχει αυτό το παραμύθι, και θα έχετε δίκιο). Εξ ου και τη βρίσκω σαν υ σε Κυρία...

Τι από αυτά είναι DNA και τι είναι ανατροφή; Πολύ μου φαίνεται το 70% ανατροφή που λες @kathavra αλλά ξερω γω...

 

είσαι τυχερός που σου βγήκε έτσι..εμένα πάλι μου βγήκε σε ιδεοληψία-ψυχαναγκασμό..πάλι καλά, υπάρχουν και χειρότερα.

 

Όλα σχετικά είναι, τελικά. Μεγάλωσα σε μια απόλυτα φυσιολογική οικογένεια, όπου όλοι ήταν ίσοι, χωρίς συγκεκριμένους ρόλους. Ήμουν ανέκαθεν πολύ δυναμικό άτομο και συνήθως κάνω κουμάντο παντού και στα πάντα. Είτε γιατί με αναγκάζουν εμμέσως κάποιοι με την συμπεριφορά τους, είτε γιατί επιβάλλομαι, ακόμα και αν δεν το επιδιώκω.

Ερωτικά, όμως, κάτι τέτοιο με αφήνει αδιάφορη. Θέλω να είναι ο άλλος πιο ψηλά από μένα και να έχει αυτός τον έλεγχο της σχέσης, αλλιώς σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου. Γι' αυτό ακόμα και αν δεν μου φαίνεται, λειτουργώ ως υ. Βέβαια, μόνο Ένας έχει καταφέρει να μου το βγάλει τόσο, που να μου φαίνεται ό,τι πιο φυσιολογικό. Επειδή η επιλογή να αφεθώ σε Αυτόν είναι απόλυτα συνειδητή και επειδή δεν το κάνω με τον κάθε έναν που δηλώνει Κ, κάποιοι ίσως σκεφτούν ότι δεν είμαι υ. Δεν με νοιάζει όμως τι σκέφτονται οι πολλοί, αλλά μόνο Αυτός.  

 

πιστευω ειναι σαν το αυγο και την κοτα!ο χαρακτηρας διαμορφωνει τον ανθρωπο η ο ανθρωπος τον χαρακτηρα?υπαρχουν πολλοι που τους επηρεασε ασχημα το παιδικοο περιβαλλον και αλλοι ομως το αντιθετο!επαναστατησαν και με την πρωτη ευκαιρια την εκαναν!το χρησιμοποιησαν δηλαδη για να πλασουν εναν πιο δυνατο χαρακτηρα!

 

"Τα απωθημένα, ξέρεις, δε φυτρώνουν στα δέντρα -χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση, χρειάζεται η αυτοθυσία ενός αφοσιωμένου γονιού, χρειάζεται ένα παιδάκι υπάκουο και μελετηρό για να δημιουργήσεις, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, έναν πραγματικά καταπιεσμένο και κουμπωμένο άνθρωπο".
το Σύνδρομο Πόρτνοϊ, του Φίλιπ Ροθ

 

Εχω επανστατήσει άπειρες φορές στη ζωή μου, άρα είμαι δυνατός; δεν ξέρω...

 

δεν θα στο πει κανεις αυτο!εσυ το ξερεις αυτο!εξαλλου δεν ειχαν ολες οι επαναστασεις ευτυχη αποτελεσμα
 

 

Και μόνο η θέληση να αντισταθείς, σε κάνει δυνατό ασχέτως αποτελέσματος.