Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Επιχειρώντας να μιλήσω για τη διαφορετικότητα θα πρέπει πρώτα να την ορίσω. Διαφορετικότητα λοιπόν είναι όταν ένας άνθρωπος παρεκκλίνει απ' τα κοινωνικά στερεότυπα της κοινωνίας και της εποχής στην οποία ζει. Η διαφορετικότητα μπορεί να σχετίζεται με πολλά πράγματα:, απ τις' πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, μέχρι το ντύσιμο και τις διατροφικές συνήθειες. Το να είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός πολλές φορές προκαλεί έντονα πάθη και συναισθήματα. Από αγάπη και θαυμασμό μέχρι αντιπάθεια, περιφρόνηση και θανάσιμο μίσος. Σε αυτό το κείμενο θα εστιάσω στα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η διαφορετικότητα και κυρίως στο μίσος.

Το μίσος ενάντια στη διαφορετικότητα οφείλεται κυρίως σε προκαταλήψεις, ταμπού και αντιλήψεις που έχει υιοθετήσει ο άνθρωπος κυρίως, μέσω της οικογένειας και του σχολείου. Κατά τη γνώμη μου όμως το μίσος για το διαφορετικό οφείλεται και σε κάτι άλλο. Αυτό το άλλο είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν εν μέρει με τα ένστικτα. Η πρώτη αντίδραση των περισσότερων ανθρώπων όταν δουν κάποιον που για τον ένα ή τον άλλο λόγο είναι διαφορετικός, ακόμα και αν αυτό που τον κάνει να διαφέρει είναι κάτι που δεν τους αφορά, ούτε τους βλάπτει, είναι αρνητική. Αργότερα όταν σκεφτούν λογικά ή τον γνωρίσουν καλύτερα ίσως αλλάξουν άποψη, όμως η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι συνήθως αρνητική. Με την ίδια εχθρότητα που αντιμετωπίζονται οι διαφορετικοί άνθρωποι, αντιμετωπίζονται και οι μοναχικοί.

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος πηγαίνει μόνος του σε ένα cafe και είτε διαβάζει εφημερίδα, είτε απλώς κάθεται και πίνει καφέ χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Την πρώτη φορά όλα είναι μια χαρά. Μετά από λίγο καιρό αρχίζουν τα εχθρικά βλέμματα, τα ειρωνικά γέλια, τα κακεντρεχή σχόλια, ο ιδιοκτήτης και το προσωπικό δυσανασχετούν όταν τον βλέπουν, αργούν να τον εξυπηρετήσουν και γενικά προσπαθούν με τη συμπεριφορά τους να τον αναγκάσουν να μην ξαναπάει. Ένας άνθρωπος που απλώς κάθεται και πίνει καφέ μόνος του, για λόγους που δεν αφορούν κανέναν, αντιμετωπίζεται στην καλύτερη περίπτωση σαν γραφικός και στη χειρότερη σαν μίασμα. Με τον ίδιο τρόπο αλλά όχι τόσο απροκάλυπτα, αντιμετωπίζονται και οι άνθρωποι που ζουν μόνοι τους ή είναι μόνοι τους στη ζωή. Τους μοναχικούς ανθρώπους πολλές φορές ακολουθούν κουτσομπολιά, φήμες και διάφορα σενάρια για τους λόγους που ζουν μόνοι τους ή δεν έχουν σύντροφο. Μην ξεχνάμε ότι το να είναι κάποιος παντρεμένος και να έχει παιδιά θεωρείται τεκμήριο σοβαρότητας και εντιμότητας εξ' ου και η έκφραση “οικογενειάρχης άνθρωπος”. Όλα αυτά είναι πιο έντονα σε μικρές κοινωνίες, αλλά δυστυχώς δεν εντοπίζονται μόνο εκεί. Και δεν οφείλονται μόνο στα κοινωνικά πρότυπα που θέλουν τους ανθρώπους να ζευγαρώνουν με άτομα του άλλου φύλου, αλλά και στα ένστικτα που ανέφερα προηγουμένως. Τα παραπάνω φαινόμενα φυσικά δεν είναι κανόνας, αλλά συμβαίνουν πολύ συχνά.

Ο μοναχικός άνθρωπος συναντάει εχθρότητα γιατί ζει έξω απ' την “αγέλη”. Η μοναχικότητα έχει άμεση σχέση με τη διαφορετικότητα. Γιατί οι μοναχικοί άνθρωποι είναι κατά κάποιο τρόπο διαφορετικοί, αλλά και γιατί οι διαφορετικοί άνθρωποι συνήθως είναι καταδικασμένοι να ζουν στη μοναξιά.

Σ' αυτό το σημείο νομίζω ότι πρέπει να αναφερθώ σε δυο μεγάλες αντιφάσεις. Η πρώτη αντίφαση είναι ότι ενώ η μοναξιά είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο της εποχής μας, οι μοναχικοί άνθρωποι αντιμετωπίζονται εχθρικά. Η δεύτερη είναι ότι ενώ όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται να ξεχωρίσουν και να είναι διαφορετικοί, στην πραγματικότητα όσοι είναι διαφορετικοί περιθωριοποιούνται και εισπράττουν εχθρότητα, ακόμη και μίσος. Το παράλογο είναι ότι το μεγαλύτερο μίσος σε σχέση με τη διαφορετικότητα το προκαλούν ζητήματα που είναι επουσιώδη και αυστηρά προσωπικά, δεν αφορούν δηλαδή τους άλλους. Για παράδειγμα δεν αφορά κανέναν σε ποιο Θεό πιστεύει ο καθένας και τι σεξουαλικές προτιμήσεις έχει, ούτε είναι αυτά που καθορίζουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Κι όμως εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βασανιστεί και δολοφονηθεί εξ' αιτίας του θρηκευτικού δόγματος στο οποίο ανήκαν ή της ομοφυλοφιλίας τους.

Αυτό το μίσος είναι τόσο ισχυρό που μπορεί να υπερισχύσει ακόμα και της αγάπης των γονιών για τα παιδιά τους. Πόσοι γονείς δεν έχουν διώξει τα παιδιά τους απ' το σπίτι όταν αυτά αποκάλυψαν τη διαφορετικότητά τους; Το μίσος για το διαφορετικό τυφλώνει τόσο πολύ που κρύβει απ' τα μάτια αυτών που το νιώθουν αυτά που τους ενώνουν με αυτούς που μισούν. Για παράδειγμα άνθρωποι που ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη, έχουν κοινά συμφέροντα και θα έπρεπε να είναι ενωμένοι, μισιούνται θανάσιμα γιατί ανήκουν σε διαφορετική θρησκεία ή εθνότητα.

Οι φετιχιστές είμαστε διαφορετικοί. Όπως γίνεται τις περισσότερες φορές, χωρίς να το έχουμε επιλέξει. Άλλες φορές αισθανόμαστε τυχεροί γιατί έχουμε ανακαλύψει μονοπάτια για την ηδονή που οι άλλοι ούτε καν υποψιαζόνται ότι υπάρχουν. Άλλες φορές πάλι νιώθουμε ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη μας, γιατί αυτά τα μονοπάτια είναι σκοτεινά και δύσβατα. Πολλές φορές έχουμε πληγωθεί και έχουμε πικραθεί λόγω του φετίχ που έχει ο καθένας/ καθεμία από μας. Έχουμε χλευαστεί και δεχτεί ειρωνίες και προσβολές ακόμα και από άτομα που υπερηφανεύονται για τους ανοιχτούς τους ορίζοντες. Έχουμε ξενυχτήσει βασανίζοντας το μυαλό μας. Έχουμε νιώσει μειονεκτικά και έχουμε κλάψει που η διαφορετικότητά μας μάς κάνει να νιώθουμε σαν παρίες. Έχουμε μισήσει τον εαυτό μας γιατί αναγκαστήκαμε να ικανοποιήσουμε το φετίχ μας σε μέρη κακόφημα και δυσώδη. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια αλλά και πολλή αγάπη (από εμάς για τον εαυτό μας και τον/ την σύντροφό μας και αντίστροφα) ώστε η απάντηση στο ερώτημα αν η διαφορετικότητα είναι ευλογία ή κατάρα να ειναι η πρώτη.

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο εκφράζει προσωπικές απόψεις και αναφέρεται σε προσωπικά βιώματα. Ο πρώτος πληθυντικός στην τελευταία παράγραφο χρησιμοποείται γιατί πιστεύω ότι και άλλοι άνθρωποι έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις και έχουν νιώσει τα ίδια συναισθήματα με μένα. Αν κάποιοι/ ες αισθάνονται προσβεβλημένοι ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη, μιας και κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις μου.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου συνήθως καθορίζεται και από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και από τα θρησκευτικά του πιστεύω. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα μας ενοχλούσαν ούτε π.χ. οι ξεφωνημένες των μεσημεριανάδικων αλλά ούτε και οι… μουτζαχεντίν.

Είναι αρκετά σύνθετο το θέμα της διαφορετικότητας. Έχει να κάνει με το ως προς τι διαφέρει κάποιος και κυρίως από το πόσο επηρεάζει τους γύρω του.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Ναι. Οφείλεται στον φόβο, ο οποίος συνήθως ξεκινά από άγνοια και ανεπαρκή εκπαίδευση.

Όσο για το ερώτημα που θέτεις στον τίτλο του νήματος, η διαφορετικότητα ούτε ευλογία είναι, ούτε κατάρα. Είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Η διαφορετικοτητα ειναι ευλογια διοτι εαν ημασταν ολοι οι ιδιοι, θα ηταν ολα ανοστα και βαρετα.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Elysium στο κείμενό μου δεν αναφέρομαι σε μουτζαχεντίν αλλά σε ανθρώπους που ανήκουν σε κάποια θρησκεία χωρίς να το έχουν επιλέξει, όπως συμβαίνει με πολλούς από μας. Το ότι για παράδειγμα ένας άνθρωπος είναι χριστιανός ορθόδοξος, επειδή σε ηλικία έξι μηνών βαφτίστηκε απ' τους γονείς του χωρίς να έχει δικαίωμα επιλογής, δεν είναι κάτι που καθορίζει την προσωπικότητά του. Σε σχέση με τις κραγμένες των μεσημεριανάδικων, αυτό που μ' ενοχλεί δεν είναι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός αλλά το lifestyle και όλη αυτή η σαπίλα που προβάλλουν. Και straight να ήταν, θα μου ήταν το ίδιο αντιπαθείς. Heretic Angel αυτό που λες για τον φόβο είναι πολύ σωστό. Ο φόβος έχει σχέση με το ένστικτο που λέω εγώ. Gotham όντως ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Πράγματι όχι, γιατί ο χριστιανισμός είναι γενικά μια μετριοπαθής θρησκεία (τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες). Δεν μπορείς να πεις το ίδιο όμως για όλες τις θρησκείες σήμερα. Ακόμη κόβουν τους λαιμούς σε «απίστους» και αυτόμαστιγώνονται δημόσια σε αρκετά μέρη.
Μπορείς να ανεχθείς τέτοιους ανθρώπους με αυτές τις θρησκευτικές αντιλήψεις δίπλα σου; Σίγουρα όχι.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Ένας μοναχικός άνθρωπος δεν νιώθει μοναξιά, ίσα ίσα που πιστεύω ότι απολαμβάνει την μοναχικότητα του.

Εσύ είσαι χριστιανός ορθόδοξος; Αν είναι πολύ αδιάκριτη η ερώτηση σου ζητώ συγνωμη προκαταβολικά.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Elysium σίγουρα ανθρώπους που κόβουν κεφάλια "άπιστων" και αυτομαστιγώνονται δεν θα μπορούσα να ανεχθώ δίπλα μου. Έχω κάνει παρέα όμως με μετριοπαθείς μουσουλμάνους, που και αλκοόλ πίνανε και την πλάκα μας κάναμε, ποτέ δεν αναφέρονταν στη θρησκεία και γενικά ήταν μια χαρά άνθρωποι. Lucozade οι μοναχικοί άνθρωποι που απολαμβάνουν τη μοναξιά, έχουν επιλέξει να είναι μοναχικοί. Υπάρχουν όμως και άλλοι που ζουν μοναχικά αναγκαστικά.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Όχι, δεν είμαι.

Σωστά, γι' αυτό ανέφερα έμμεσα παραπάνω πως η ανοχή έχει και όρια τα οποία εξαρτώνται από αρκετούς παράγοντες.

 

Απάντηση: Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Εγώ μιλάω για τους διαφορετικούς που αντιμετωπίζονται εχθρικά χωρίς να ενοχλούν. Όταν ο άλλος προσπαθεί να σου επιβάλλει τη διαφορετικότητά του, είναι π.χ. χορτοφάγος και δεν σε αφήνει να φας κρέας, αυτό είναι άλλο θέμα και δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή.

 

Θα προσπαθήσω να μην γράψω το κλασικό μου "σεντόνι". Αυτό το νήμα το "τριγυρίζω" εδώ και αρκετό καιρό, όντας διαφορετικός για αρκετούς λόγους. Θα με όριζα αδόκιμα "πολυδιαφορετικό"....Είμαι και μοναχικός τύπος και παρεκκλίνων ακόμα και για τα πλαίσια των ίδιων μου των παραφιλιών, φετίχ και διαστροφών μην ακολουθώντας ούτε και σε αυτές την "ορθοδοξία". Έζησα για πολλά χρόνια στο εξωτερικό ( και συνεχίζω να ζω κατά διαστήματα ) όντας εκεί ο "'Ελληνας". Και όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα, είμαι ο "Ξένος"...σε σημείο που να έχω μπασταρδευτεί τόσο πολύ που να μην "χωράω πουθενά" που τραγούδαγαν και οι Τρύπες...

Και καταλαβαίνω απολύτως τα λόγια του νηματοθέτη όταν μιλάει για χλεύη, πίκρα και ειρωνεία. Γνωρίζω τι σημαίνει μίσος για μια κάποια πτυχή του είναι μας ( και η οποία δεν θα είχε μόνο να κάνει με τα φετίχ μας, αλλά και με πράγματα πιο απλά και εντελώς φυσιολογικά, όπως η καταγωγή η η προφορά μας ) και τα ερωτηματικά που θα δημιουργούσε μια για μας καθόλα "ανεξήγητη" επίθεση...Η διαφορετικότητα δεν αγοράζεται σε κανένα κατάστημα. Δεν χαρίζεται. Δεν είναι κατάρα, ούτε δώρο...

Το να την αντιλαμβανόμαστε σαν κατάρα είναι το πρώτο και λογικότατο στάδιο στην Σαμσάρα του διαφορετικού...Είναι δύσκολο να "ξυπνάς" μια μέρα και να συνειδητοποιείς ότι σε κάποια πράγματα δεν είσαι όμοιος με τους γύρω σου...
Ακριβώς..."επιβεβλημένη μοναξιά"...αισθήματα ντροπής...περιθωριοποίησης...Ατελέσφορες προσπάθειες και σπασμωδικές κινήσεις για να αντιμετωπίσεις την "εστία του κακού"....
Και προχωράς στο δεύτερο στάδιο...Της περιθωριοποίησης του "κοινού", άλλως "μέσου" ανθρώπου...Δημιουργώντας στον εαυτό σου ιδέες ψευδοανωτερότητας, "ελευθερίας"...Κοιτώντας τους "κακομοίρηδες τους κανονικούς" αφ' υψηλού...

Αν κάποιος διαφορετικός περάσει και το δεύτερο στάδιο....και καταλάβει το απλό...Ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα "δείχνει με το δάχτυλο"...για το οτιδήποτε...Συνειδητοποιήσει ότι η κρίση, η απαξίωση, το χειροκρότημα ελλοχεύουν στην "γωνία" σε κάθε βήμα που θα κάνει στο μικρό η μεγάλο πέρασμα από αυτή την ζωή...και έχουν τον ίδιο βραχύβιο αντίκτυπο...Όσο θετικός η αρνητικός κι αν ήταν...

Όταν καταλάβει ότι κανείς στο τέλος δεν είναι ούτε ελεύθερος, ούτε σκλάβος και ότι όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης, με τα "χούγια" και τις "περιέργειες" μας...Ότι ο κόσμος μας είμαστε εμείς και κάποιοι ελάχιστοι που γύρω μας βρίσκονται, αλλά γύρω από εμάς δεν περιφέρονται...Ότι η διαφορετικότητα του καθενός έχει δικαίωμα έκφρασης, αρκεί στους άλλους να μην επιβάλλεται ( μα ούτε και να δέχεται να του επιβάλλονται οι άλλοι ). Ότι θα πρέπει να την αποδεχτεί πρώτα ο ίδιος και αν μη τι άλλο μαζί της να συζήσει...χωρίς ενοχές, χωρίς να αισθάνεται μάρτυρας ούτε ήρωας ( γιατί η αληθινή διαφορετικότητα έρχεται "απρόσκλητη" να βρει καταφύγιο μέσα μας )...Ίσως και κάποτε να φτάσει στη Νιρβάνα του...Πέρα από "σκοτεινά δωμάτια" και "υγρά σοκάκια"...Απολαμβάνοντας μεταξύ άλλων και την πιθανή μοναχικότητα του...

Αν μη τι άλλο ο διαφορετικός στο πετσί του μαθαίνει πολύ καλά το μεγάλο μάθημα...Η "συντροφιά" στη ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από επαναλαμβανόμενες σε διαφορετική απόσταση βραχονησίδες, που επιπλέουν σ' έναν ωκεανό μοναξιάς...

Ίσως και να ξέφυγα όπως συνήθως κάνω...Τουλάχιστον έμεινα όμοιος στον εαυτό μου...

Πολύ ωραίο νήμα άνοιξες, για ότι θα μπορούσε ν' αξίζει, συγχαρητήρια...Και στο γράφω γιατί δεν υπάρχει like να το πατήσω άπειρες φορές...

Εύχομαι μόνο κάποτε να "περάσεις απ' έξω" και να ρίξεις μια ματιά...και ίσως και να νιώσεις μια "μύτη" λιγότερο διαφορετικός...Γιατί μόλις ανακάλυψα ότι δεν είσαι πλέον "εδώ"...Καλό "ταξίδι" να έχεις με τον Ναυτίλο σου...Ένας "συνάδελφος"  

Υ.Γ. Σίγουρα θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα...Ίσως και να έπρεπε να γράψω αρκετα λιγότερα...Τεσπα...Αυτά ένιωθα ν'αφήσω τώρα...Να είστε καλά...

Προς τιμήν σου...

 

Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα? Χμ εξαρτάται νομίζω. Δε διευκρίνισες σε ποιους τομείς αναφέρεσαι. Θα τοποθετηθώ λοιπόν με βάση την κουλτούρα, τις ιδέες κλπ και όχι για ψυχικά ή νοητικά ανάπηρα άτομα διότι θα γίνει της πουτάνας πάλι. (Αν και πολύ ησυχία έχει τελευταία εδώ μέσα και είναι ψιλό-βαρετά).

Το να είσαι Χριστιανός ή Μουσουλμάνος ή κάτι άλλο γενικώς δεν έχει καμμία σημασία σήμερα, εάν ζεις σε ένα πολιτισμένο τόπο. Π.χ. βλέπε Θράκη εδώ στην Ελλάδα. Οι Χριστιανοί συναναστρέφονται με τη μειονότητα των Μουσουλμάνων κάνουν παρέα, αναπτύσσουν εμπορικές σχέσεις μεταξύ τους κλπ. Π.χ. στον αθλητισμό - μιλώ πάντα για πολιτισμένους ανθρώπους και κράτη – πόσες φορές δεν είδαμε σε αγώνες μεταξύ λευκών και μαύρων την ευγενή άμιλλα? Φυσικά εδώ είναι ευλογία.

Τώρα αν μιλήσουμε για απολίτιστους λαούς εννοείται πως αν πχ πας στη Συρία και κάνεις το Σταυρό σου σαν Χριστιανός δημοσίως, ετοιμάσου να γίνεις το γνωστό πια δυστυχώς σφάγιο στα χέρια αυτών που δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητά σου. Εδώ είναι κατάρα.

Στην επιστήμη επίσης, αν είσαι νέος Αϊνστάιν ή χάκερ που μπορεις να μπεις παντου χωρίς να κάνεις κακό έχεις ταλέντο και φυσικά είναι ευλογία και πολύ θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.

Ανέφερες το συναίσθημα του μίσους. Υπάρχει ναι θα συμφωνήσω, όμως μόνο εκεί που μπαίνει ο δογματισμός. Και αυτός μπαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει η παιδεία και η μόρφωση.

Γενικώς πιστεύω, πως αν είναι ευλογία ή κατάρα έχει να κάνει αποκλειστικώς με τον τρόπο που μεγάλωσες, την παιδεία σου και φυσικά το περιβάλλον στο οποίο εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος. Για το πώς αντιλαμβανόμαστε τη διαφορετικότητα, είναι θέμα κουλτούρας με λίγα λόγια.

Σε ότι αφορά τη μοναχικότητα ή τη μοναξιά στην οποία αναφέρθηκες, μέσα από το παράδειγμά σου, επίτρεψέ μου να σου πω πως είναι άστοχος ο παραλληλισμός.

Το να πηγαίνει κάποιος να πίνει έναν καφέ μόνος του και οι άλλοι να τον χλευάζουν κλπ, σορρυ αλλά δεν παίζει.

Αφενός γιατί δε δίνει κανείς σημασία στο διπλανό του, εκτός αν είναι διμετρη ξανθιά με πλούσιο μπουστο για ευνόητους λόγους, αφετέρου δεν μπορείς να καταλάβεις, πόσο μάλλον να συμπεράνεις, αν αυτός ο άνθρωπος είναι μόνος ή όχι.

Προσωπικά πιστεύω πως, αν κάποιος είναι πραγματικά μοναχικός είναι ευτυχισμένος. Τα έχει βρει με τον εαυτό του και αγαπά να ζει έτσι. Απολαμβάνει τη συντροφιά του εαυτού του. Η μοναχικότητα είναι συνειδητή επιλογή γι αυτούς. Από την άλλη η μοναξιά, οι άνθρωποι δλδ που είναι μόνοι, είναι θλιβεροί και δυστυχισμένοι. Η μοναξιά είναι κοινωνική και συναισθηματική απομόνωση.

Στη σημερινή εποχή λοιπόν για να χρυσώσουμε το χάπι της μοναξιάς λέμε ότι μας αρέσει η μοναχικότητα. Υποκριτικό δεν το συζητώ.

Φαντάσου στο χωριό μου την κωλοπετεινίτσα που ζουν 50 παππουδάκια με 100 κατσίκια να πάει ένας ξένος που γουστάρει την περιοχή γιατί θέλει από επιλογή να βιώσει τη μοναχικότητα. Ο τρελός του χωριού. Εδώ η διαφορετικότητα είναι κατάρα.

Σε ότι αφορά το σεξουαλικό κομμάτι, νομίζω πως οι ανέραστοι και οι κομπλεξικοί θα ασχολιόταν με το κρεβάτι μου. Οπότε σιγά μην προβληματιστώ γι αυτούς, πόσο μάλλον να κλάψω κι όλας.

Για να συνοψίσω λοιπόν θα σου πω, από τα λιγοστά που καταλαβαίνω, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε τη διαφορετικότητα μέσα μας. Κάποιοι την έχουν πιο πολύ κάποιοι πιο λίγο. Άλλοι την εξωτερικεύουν και τη θεωρούν κατάρα και άλλοι την κατάρα την κάνουν ευλογία.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που τη διαφορετικότητά τους την κάνουν ευλογία. Σε κάνουν να τη βλέπεις με τη δική τους οπτική, την κάνουν στάση ζωής μάχονται γι αυτή και έχουν έναν μαγικό τρόπο να σου την επιβάλλουν κοιτώντας σε με χαμόγελο.

Η κοινωνία και οι άνθρωποι που ζουν μέσα σε αυτή οφείλουν καταρχήν να σέβονται την όποια διαφορετικότητα. Το αν την αποδέχονται ή όχι είναι άλλο θέμα. Αλλά και οι άνθρωποι που έχουν τη διαφορετικότητα οφείλουν να σέβονται τους υπολοίπους. Διότι συναντούμε συχνά από πλευράς τους το σνομπισμό την απαξίωση κλπ. Εδώ θα ξαναπώ πως είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας γενικότερα απ’ όλους μας.