Διαχείριση θυμού: A matter for the D/s ministry of affairs...

@Soraya για μένα δεν υπάρχει, λέω πράγματα που δεν τα εννοώ. Αν δεν μπορεί κάποιος/α να ζυγίσει τα λόγια του/της ακόμη και υπό καθεστώς θυμού ή ας το βουλώνει ή ας δέχεται τις συνέπειες των λεγόμενων του/της.
Κι εγώ έχω πει πολύ βαριές κουβέντες εν βρασμώ, δεν χρησιμοποίησα όμως ποτέ την δικαιολογία ότι δεν τα πίστευα, ή ότι δεν τα σκεπτόμουν.
Για όλες τις αντιδράσεις υπάρχει μια αιτία και ο καθένας λειτουργεί με τον τρόπο του. Για μένα χρειάζονται όλα.
Εγώ είμαι "θανατηφόρα" ξεκάθαρος και σιχαμερά ειλικρινής, σε σημείο που κάποιες φορές ίσως και να μην είναι ειλικρίνεια, αλλά ν' ακουμπάει την μπασταρδοσύνη.
Σίγουρα είμαι πια σχεδόν τελείως αναίσθητος με τους άλλους. Και αν δεν θυμώνω πια εύκολα, δεν είναι επειδή είμαι πλέον "σωστός" Κυριαρχικός, αλλά επειδή δεν μου βγαίνει πια εύκολα ο θυμός.
Ή καλύτερα, τον νιώθω εκεί που για μένα έχει αξία, που το διακύβευμα για μένα θα ήταν σημαντικό. Και ότι θα είχε να κάνει με τις συναισθηματικές σχέσεις, για μένα πια είναι ελάχιστα σημαντικό.

Ως προς τα ξεκαθαρίσματα. Για μένα το σίδερο κολλάει στη βράση. Μετά την αρχική τσαντίλα ( αν και όταν εκδηλώνεται ) θα μπορούσα ανετότατα να καθίσω και να συζητήσω ήρεμα με το άλλο μέρος ακόμα και μέσα σε 15 λεπτά απ' την "καταιγίδα".
Η δική μου όμως εμπειρία μου δίδαξε ότι πολλές δεν ήταν ικανές/δεν ήθελαν να είναι ξεκάθαρες μαζί μου ακόμη και μετά από μήνες. Μάλλον κάπου έφταιγα εγώ, ποιος ξέρει.
Το ζήτημα για μένα είναι ένα και παραδέχομαι ότι είναι τελείως εγωιστικό από μέρους μου. Το "θέμα" αντιμετωπίζεται ακαριαία, ακόμη και "βίαια" αν χρειαστεί, αλλά καθαρίζει μια για πάντα. Επειδή έτσι αρέσει σε μένα.
Και όποια δεν γουστάρει αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης από μεριάς μου, τα κουβαδάκια της και σ' άλλη παραλία.

 

Είσαι γάτα με πέταλα και τρία άλογα στο στάβλο ήδη σελωμένα χαχαχα... 

 

δεν μου αρέσει ο τρόπος σου γιαυτό και δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο... να είσαι καλά καλή κυριακή σου εύχομαι

 

προτιμούσα την αρχική απάντηση....

 

Συμφωνώ απόλυτα. Όταν κάποιος χρησιμοποιήσει βαριές κουβέντες εν βρασμώ, θα ξεστομίσει πράγματα που ξέρει όταν θα πληγώσουν τον άλλον, και που συχνά περιέχουν μια δόση αλήθειας. Εμένα που είμαι κοντή, δεν θα μου πει ποτέ κανείς "άντε μωρή μπασκετμπολίστρια" στο θυμό απάνω...

Με αυτόν τον τρόπο όπως το focus του προβλήματος, του καβγά, της τσατίλας μετατωπίζεται απο το συγκεκριμένο θέμα στον απέναντι. Ολόκληρος αυτός γίνεται ο στόχος, όχι τα λόγια του ή μια συγκεκριμένη συμπεριφορά του.

Για μένα σωστή διαχείριση του θυμού δεν σημαίνει ότι είμαι ζεν και περιφέρομαι με ένα μακάριο χαμόγελο χωρίς να θυμώνω ποτέ. Σημαίνει, όταν θυμώσω, να καταφέρω να έλεγχω τον εαυτό μου ώστε να κρατάω εστιασμένα στο θέμα την συμπεριφορά μου και τα λόγια μου, ότι και να αποπειραθεί ο άλλος, όποιος και να θύμωσε πρώτος. Και δεν είπα ποτέ ότι αυτό είναι εύκολο. Με κάνει όμως να είμαι καλά με τον εαυτό μου, για να 'μαστε λίγο και νιού έιτζ.

 

Και ποιος δεν θυμωνει; Σημασια εχει τι κανει καποιος οταν θυμωνει. Απλως λεει: ΄΄Α...ειμαι θυμωμενος...Πρεπει να αλλαξω. Πρεπει να ηρεμησω.΄΄ Και...; Οι στροφιγγες της οργης κλεινουν; Οχι βεβαια. Αν θελει κανεις να κατευνασει λιγο το θυμο του και να επελθει μια σχετικη ριζικη αλλαγη, πρεπει να τον αποδεχτει. Πρεπει να τον δει και να εχει πληρη επιγνωση του. Πρεπει να παει βαθια μεσα του. Χωρις επικρισεις ομως και δικαιολογιες γιατι τοτε μπαινει στον φαυλο κυκλο της σκεψης και της προσπαθειας. Ηθελα να ξερω νηματοθετρια στα ειπε αυτα ο Μοναδικος σου; Ο Ενας; Σε αποδεχτηκε οπως εισαι; Αγκαλιασε το θυμο σου; Τον αγαπησε; Περπατησε μαζι του; Τον παρατηρησε; Οχι βεβαια. Αλλιως δεν θα σου ελεγε: ΄΄Οσο μπορεις ακομα να θυμωνεις, δεν θα εισαι δικη μου. ΄΄

 

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Πώς-«τσακωνόμαστε»-στο-bdsm.51612/

 

Eυχαρίστως. Επειδή όμως ό,τι έχω από πηγή σχετικά είναι σε έντυπο, θα προσπαθήσω να βρω ηλεκτρονικά τα σχετικά papers αν δεν τα βρω, θα σας στείλω σε ένα πμ τίτλους εργασιών και τα abstracts μόλις βρω λίγο χρόνο.  

 

πόσο ωφέλιμη είναι η προσπάθεια διαχείρισης του θυμού,επειδή ακριβώς σε εκείνη την θυμωμένη φάση,η ενστικτώδης αντίδραση του θυμικού ανατροφοδοτείται συνεχώς απο το αίτιο του θυμού το οποίο εαν δεν λυθεί στα πρώτα στάδια ανάπτυξής του,γιγαντώνεται σε σημείο που θολώνει το "οπτικό πεδίο" με όλα τα αρνητικά να ακολουθούν

 

Τον αγαπώ τον θυμό. με κρατάει σε εγρήγορση. με κάνει να νιώθω πιο δυνατή.. έχω μάθει να τον διαχειριζομαι καλά. είμαστε φίλοι πλεον. Τον ακούω που μου μιλάει και μου λέει πως να κινηθω..οι αντιδράσεις που συνήθως οφείλονται στον θυμό έρχονται σταδιακά και είναι καλά μελετημένες ωστε να δώσουν το επιθυμητό για μένα αποτέλεσμα.
Καμία βεβιασμένη κίνηση, αργες και σταθερές..
Αποτερος σκοπός η εκδίκηση. δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από την εκδίκηση... σαν σοκολάτα γάλακτος με ολόκληρα φουντούκια και σταφίδες.. σαν σοκολάτα γεμιστή με λαχταριστο σιρόπι κερασιού..
Και το πιο ωραίο είναι πως η εκδίκηση συνήθως έρχεται αβίαστα και χωρίς κόπο! Κάποιες φορές χωρίς καν να εμπλακω.. λες και η μοίρα συνάντησε τον θυμό, τα ειπανε, τα συμφωνησανε και τα έκαναν πράξη..
Τον αγαπαω τον θυμό μου.. με δυναμώνει..

 

Είπα να προστατευθώ από τον εαυτό μου και να μην εκτεθώ στο νήμα σου λατρεμένη μου @margarita_nikolayevna ,παρότι νιώθω να με αγγίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Ελπίζω αυτό το ποστ να μην είναι ένα από τα πολλά που έγραψα, αλλά αποφάσισα τελικά να μην ποστάρω.
Έχω ένα κόλλημα με την ετυμολογία, το ομολογώ, γι αυτό και θα σας κουράσω λίγο, μήπως και πιάνοντάς το από κει, το διαχειριστώ καλύτερα...(το θέμα, όχι τον θυμό) 
Γενικά, ενώ κι εγώ πολύ το έχω αναλογιστεί, αμφισβητώ ευθέως το κομμάτι διαχείρισης.
Την ατάκα του Κ σου την καταλαβαίνω και σ΄έναν βαθμό την ενστερνίζομαι. Αλλά...
Ο θυμός δεν είναι πάντα ο ίδιος, δεν έχει πάντα την ίδια αφετηρία, την ίδια έκφραση και τα ίδια αποτελέσματα.
Είμαι από τους ανθρώπους που θυμώνουν. Πάντα θύμωνα. Έχω δυσανεξία στο άδικο. Ο θυμός μου είναι μετά τα όρια της υπομονής μου. Είναι αυτό που εκφράζεται όταν η λογική έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Αγανάκτηση, αγρίεμα, άχτι, εκνευρισμός, έξαψη, κακία, μανία, μπουρίνι, νεύρα, οργή, φούρκα, φρένιασμα, χολή. Όλα είναι συνώνυμα του θυμού, ή διαβαθμίσεις, όπως προτιμώ να το βλέπω εγώ. Έχω απογυμνώσει μέσα μου τα παθολογικά στοιχεία, τα κακοήθη και τα χολερικά. Έχω διαχωρίσει τον θυμό από τον εκνευρισμό.
Προτιμώ να τον έχω υπό έλεγχο και όχι σε πλήρη καταστολή (να θυμίσω σε αυτό το σημείο ότι οι κατατονικοί δεν θυμώνουν...)

1. ισχυρό συναίσθημα δυσαρέσκειας ή και εχθρότητας απέναντι σε κάποιον ή κάτι που μας επηρεάζει αρνητικά και μπορεί να προκαλέσει έντονες και καμιά φορά βίαιες αντιδράσεις
   Είναι καλός κατά βάθος, αλλά παρεκτράπηκε πάνω στο θυμό του.
   Άσε κάτω τους θυμούς κι έλα να μιλήσουμε λογικά.

Με τον παρόντα ορισμό λοιπόν, ο θυμός είναι κάπου εκεί, στο τέλος της λογικής. Κάπως έτσι το βιώνω κι εγώ, αν εξαιρέσεις τις βίαιες αντιδράσεις, για τις οποίες νομίζω ότι δεν είμαι ικανή, παρά μόνο στην απευκταία περίπτωση ακροτήτων. Η δράση όμως είναι φυσικό να προξενεί αντίδραση. Έτσι δεν είναι?
Πάμε στα αντώνυμα τώρα:ηρεμία, ψυχραιμία.
Ο συνηθισμένος τρόπος να απαντά κανείς στην διαχείριση του θυμού, είναι τα αντίθετά του.
Μα δεν είναι αυτό μία εγγενής αντίφαση?
Αν ήμουν καλό μου ήρεμη και ψύχραιμη, δεν θα θύμωνα, έτσι δεν είναι? Και πως είναι δυνατόν να είμαι ήρεμη και ψύχραιμη όταν είμαι θυμωμένη?
(Έχω πετύχει το μισό, δηλαδή να καταφέρω να σταθώ ψύχραιμη, αλλά είναι σαν την φλεβίτσα στο μέτωπο που προαναφέρθηκε, είναι αναμφίβολο ότι μέσα μου βράζω εκείνη την στιγμή)
Για το ήρεμη, όπως καταλαβαίνετε, ούτε καν το συζητώ. Παρακαλώ ας εκφραστεί κάποιος που καταφέρνει να είναι ήρεμος όταν θυμώνει, να μας το εξηγήσει.
Συνήθως, απλά προσπαθούμε να ηρεμήσουμε για να μην μετανιώσουμε αυτά που θα πούμε ή θα κάνουμε παρουσία του θυμού.
Γιατί ο θυμός, είναι μέρος του θυμικού, ας μην ξεχνάμε, από εκεί πηγάζει, τόσο το συναίσθημα, όσο και η έννοια.
Η σφαίρα εκείνη της ψυχής που περικλείει το συναίσθημα και την βούληση.
Κάποιοι λένε πως είναι η απορροή αυτού που πραγματικά είμαστε, σχετίζεται με τον πυρήνα της ύπαρξης. Είναι τα ''άλογα'' μέρη της ψυχής μας, μία εκπληκτική μεταφορά, όπου ο θυμός είναι το άσπρο άλογο, η επιθυμία το μαύρο και η λογική ο ηνίοχος.
Το θυμοειδές ή θυμικό μας μέρος είναι αυτό που κυριαρχείται ή κυριαρχεί, έχει διττή φύση, γι αυτό ίσως και αποτελεί το κλειδί για την ενοποίηση της ψυχής, ήτοι, αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπου, συνεκτικό υλικό για την λογική και την επιθυμία.

Με όλη αυτή την αρχαία ιστοριούλα, θέλω να πω οτι μεταξύ σώματος και ψυχής παρεμβάλεται το νευρικό σύστημα και όλες αυτές οι λειτουργίες που μας κάνουν να είμαστε αυτοί που είμαστε.
Ο θυμός λοιπόν μας ενημερώνει ότι μόλις παραβιάστηκε ένα όριό μας, άρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του μηχανισμού άμυνας που όλοι οι άνθρωποι έχουν.
Σταμάτα τα πράττεις όταν θυμώνεις, αυτός ο κανόνας είναι χρυσός, μιας και υπάρχει μία χειμαρρώδης ορμή, που μπορεί να σε οδηγήσει σε ακρότητες.
Το να μην συνοδεύεται ο θυμός από επιθετικότητα και βία, είναι το μόνο θέμα διαχείρισης για μένα. Να μπορεί να μετουσιώνεται, αφού εκτονωθεί, χωρίς να ισοπεδώσει τα πάντα, να μας προειδοποιεί και να μας προφυλάσσει από ότι είναι αδύνατον να δεχτούμε, ότι μας υπερβαίνει, ότι είναι πραγματικά έξω από εμάς.
Η εκλογίκευση του θυμού, θα έλεγα ότι αποτελεί διαχείρισή του.
Σε ότι αφορά την κατάργησή του, νομίζω ότι είναι μία επικίνδυνη ατραπός, ο Δαλάι Λάμα, που είναι για μένα ένας μεγάλος πνευματικός ηγέτης, έχει παραδεχτεί ότι δεν είναι φυσιολογικό για έναν άνθρωπο να μην θυμώνει, μιας και ο ίδιος θυμώνει, αλλά η λεπτοφυής συνειδητότητα είναι ακηλίδωτη από αρνητικά συναισθήματα.
Να μην κακοφορμίζουν τα συναισθήματα μέσα μας, το να μπορούμε να τα εκφράζουμε είναι υγιές, το να θυμώνουμε είναι φυσιολογικό, το αντίθετο θα έλεγα ότι είναι αφύσικο και ύποπτο. Ο τρόπος έκφρασης ακόμη και του θυμού μας, είναι ο χαρακτήρας μας.

Για σένα λοιπόν αγαπημένη, που σου ζήτησε ο Κ σου να μην θυμώνεις, για να μπορείς να είσαι δική του, η μόνη μου αντίδραση είναι να γνωρίζεις καλά τι του εκχωρείς.
Φυσικά, ποια είμαι εγώ για να κρίνω, προφανώς είναι ευφυές να χαλιναγωγείται η υπερβολή και αν νιώθει ότι πρέπει να το κάνει, μπορεί να υπάρχει λόγος και γι αυτό, αρκεί να γνωρίζει τι κάνει και να λειτουργεί με απόλυτα καλή προαίρεση.
Είναι ένα κομματάκι της ψυχής σου όμως, του οποίου τον έλεγχο θα πρέπει να μπορείς και να πάρεις πίσω, αν παραστεί τέτοια ανάγκη. Γιατί χωρίς αυτό, το μικρό κομματάκι, όλοι θαρρώ πως είμαστε λειψοί...Κι αυτό το λέω με πολλή, πολλή, άπειρη αγάπη. Εκ πείρας, δυστυχώς...