Διπλή ζωή...

Εδώ και πάρα πολύ καιρό , πίστευα ότι ο κυριότερος λόγος που ωθεί κάποιον στο να κρατάει κρυφή την σεξουαλική του ταυτότητα από το περιβάλλον του ήταν οι αντιδράσεις των γύρων του . Έχω γνωρίσει Αφέντρες ή Αφέντες , Υποτακτικούς/ες που εξέφραζαν τις προτιμήσεις τους κρυμμένοι πίσω από το πέπλο της ανωνυμίας ή της όποιας άλλης "αμφίεσης" που θα τους εξασφάλιζε την εχεμύθεια . Στην καθημερινή τους ζωή διατηρούσαν κάποιους άλλους ρόλους που συμβάδιζαν με τα πρέπει που είχαν καθοριστεί από άλλους ή ακόμα και από τους ίδιους . Δεν είναι όμως το ζητούμενο μου αυτό όμως . Σε όχι μεγάλη συχνότητα έχω ανακαλύψει ανθρώπους που τους διεγείρει το κρυφό . Οι άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε κάποιο ρόλο του Bdsm , διεγερμένοι από την χροιά του απαγορευμένου ή ακόμα και από την υποψία του άνομου . Η απορία μου είναι η εξής : Ανήκουν στους ρόλους αυτούς ή απλά τους υιοθετούν γιατί τους ερεθίζει το εναλλακτικό και το "αλλόκοτο" , όπως μερικές φορές το βαφτίζουν ;

 

Η σαγηνη του απαγορευμενου, του ανηθικου, του διαστραμμένου ειναι πανταχου παρουσα. Καποιοι θελουν να εχουν πορτιτσες διαφυγης απο την πραγματικοτητα σε φανταστικους κοσμους που ολα ειναι καλα η πολυ καλυτερα απο μια μη ικανοποιητικη πραγματικοτητα που κουράζει η συνθλίβει. Και το bdsm ειναι μια φυγή απο την πεζή καθημερινοτητα , μια και ειναι κατι ιδιαιτερο που ενδεχομενως ειναι περισσοτερο απολαυστικο αν παραμενει κρυφο. Αλλωστε η μυστικότητα προκαλει μια πορφή ηδονής απο μικρη ηλικία στους ανθρώπους. Ποσοι απο μας δεν ειχαμε παιδια μπει σε "μυστικες" ομαδες με "μυστικούς" κώδικες. Αλλα και ως ενηλικοι πολλοι αχολουνται με τον μυστικισμό.
Πιστευω οτι προσθέτουν στην ηδονη του bdsm κρατώντας το κρυφο.
Η υφή του bdsm ειναι τετοια που αν το κινητρο εισχώρησης σε αυτον τον κοσμο ειναι η σαγηνη του κρυφου , του εναλλακτικου και μονον αυτο σύντομα ο επιδοξος επισκεπτης θα ψάχνει αγωνιωδως για την πλησιέστερη έξοδο κινδύνου , ειδικα αν ειναι υποτακτικος/η. Βλεπετε η δημιουργία αυταρχικής ερωτικής ατμόσφαιρας μέσα απο το bdsm ειναι θελκτικη για πασης φύσεως εικονολαγνους αλλα ο πονος του μαστιγιου ειναι περα για περα αληθινός και επαναφέρει αμείλικτα στην πραγματικοτητα.

 

...

 

Είχα προσπαθήσει να το πώ και στο thread για την Ειλικρίνεια του Κυρίαρχου: o μόνος άνθρωπος για τον οποίο είμαι βέβαιος πως ψεύδεται είναι εκείνος που ισχυρίζεται ότι ζει ακριβώς μια ζωή.

Αυτοί που δεν κρύβουν το BDSM, κρύβουν κάτι άλλο. Γι αυτό άλλωστε η "ειλικρίνεια" είναι υπέρτατη αξία, όπως βλέπουμε και στις πιο hot αρετές που ζητούν σε έναν άντρα τα κουνελάκια του μήνα στο playboy.

Για το αν το "κρυφό" και το "παραβατικό" τραβάει "πελάτες" στο BDSM, είναι προφανές. Και επειδή...

..σύντομα οι "μυστικιστές" πάνε παραπέρα, σε καμμιά αγιουβέρδα ας πούμε, που δεν τσούζει κιόλας 

Dream

 

Αυτοι που κρυβουν τις πραγματικες επιθυμιες τους-αναφερομαι στο bdsm- ειναι γιατι φοβουνται την απορριψη απο το ετερο ημισυ..και ο φοβος για όλους τις ανθρωπινες σχεσεις εχει σαν αφετηρια το γεγονος οτι οι άνθρωποι δεν μιλουν για τον εαυτο τους..δεν ξερουν οι πιο πολλοι να μιλησουν για αυτον..για αυτο ολα τα ζευγαρια θεωρούν οτι το να πανε σε καφετερια,σινεμα αυτο ειναι και συζητηση..αλλες αγαπημενες συζητησεις ειναι ο καιρος, οι αυξησεις, ο Αλογοσκουφης and so on

 

Η απορία μου γλυκειά mischief είναι , μήπως άτομα προκειμένου να τροφοδοτήσουν την λαγνεία τους με το κρυφό και απαγορευμένο τους ωθεί να επιλέγουν ρόλους ακόμα και του χώρου δίχως να ανήκουν σε αυτούς .

 

Δεν θέλω να πω, ότι όλοι/ες έχουν μια μικρότερη ή μεγαλύτερη διέγερση απ' το κρυφό και απαγορευμένο. Αλλά ίσως και να είναι ένα στάδιο, από τ' οποίο και οι περισσότεροι/ες να έχουμε "περάσει".
Κάποιοι/ες τ' αφήνουν στις πλάτες τους, θα είναι επειδή πλέον το κρυφό κι απαγορευμένο, το έχουν απομυθοποιήσει. Θα είναι επειδή πια ζουν την όποια διαφορετικότητα τους χωρίς ενοχές.
Άλλοι/ες συνεχίζουν στο ίδιο "μοτίβο", για ποιους λόγους? Μόνο εκείνοι/ες θα μπορούσαν να το πουν.

Ένα από τα κλασικά ζητήματα, εκείνο της "κινούμενης κλειδαρότρυπας" και του αν και κατά πόσο μας "αναγνωρίζουν" οι άλλοι.
Για κάποιους/ες το BDSM είναι ρόλοι, για άλλους/ες οι ρόλοι είναι απλά η προβολή της βαθύτερης ψυχοσύνθεσης τους στην σεξουαλική τους σφαίρα.
Το "αλλόκοτο" και το εναλλακτικό είναι στα μάτια εκείνου/ης που "παρατηρεί". Αν τον/την ερεθίζει η ιδέα ότι κάνει κάτι το "εξωπραγματικό", ας το κάνει, ας το θεωρεί "εξωπραγματικό" κι ας το "χαίρεται".
Σίγουρα οι όποιες διαστροφές/σεξουαλικές μας προτιμήσεις δεν είναι σημαιάκια για να τα κυματίζουμε.
Για μένα όχι από ντροπή ή φόβο, αλλά γιατί δεν θ' αφορούσαν κανέναν/καμία άλλο/η αό την/τον εκάστοτε ερωτικό/η μας σύντροφο.
Πάντα για μένα τι κάνει ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε στο "κρεβάτι" του/της, είναι άχρηστη πληροφορία ( Junk information ).
Άλλο εδώ που συζητάμε, ανταλλάσσουμε απόψεις και εμπειρίες. Ένα είναι επίσης συχνό σαν φαινόμενο ( η μάλλον εγώ το βλέπω έτσι εδώ και πολλά χρόνια ).
Αρκετά πράγματα αν και μέχρι να τα "γευτείς", διαβάζοντας, ακούγοντας ή συζητώντας τα, φαντάζουν ακόμη πιο ακραία ή απίθανα, από κείνα που στην πραγματικότητα θα ήταν.
Ή ανακαλύπτουν ότι τα "όρια", οι όποιοι ηθικοί τους φραγμοί, ήταν πολύ πιο σθεναροί από κείνο που πίστευαν.
Γι' αυτό ίσως και κάποιοι/ες όταν έρχεται η "ώρα η καλή", απογοητεύονται. Αφού η περίμεναν ν' αντικρίσουν μια πυραμίδα και βρήκαν ένα τριγωνάκι πανοράματος.
Η ακόμη χειρότερα, περίμεναν να δουν την ερυθρά θάλασσα ν' ανοίγει στα δυο μετά θείων οργασμών και κατακλυσμούς συναισθημάτων.
Αλλά βρήκαν απλά μια "απλή" ικανοποίηση της καύλας τους.
Όλα "παίζουν", εγώ ένα αδυνατώ να καταλάβω ακόμη και ξέρω ότι η όποια απάντηση δεν μπορεί και να διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Γιατί σώνει και καλά το βουδουσουμού να είναι ένα "Άγιο Δισκοπότηρο" ? Μήπως κάπου θέλουμε να "διαφέρουμε" ?
Τι το τόσο "κακό" στο να είμαστε σαν όλους τους άλλους? Θα κάνω λάθος, αλλά δεν είναι ότι κάποιος/α "ξεχωρίζει" για τα σεξουαλικά του "χούγια".
Βασικά, για μένα όλοι/ες σαν την ίδια αξία έχουμε σαν άνθρωποι, σε όποια "αντίθετη όχθη" κι αν βρισκόμαστε.

Διπλή ζωή ή μια ζωή χωρισμένη στα δυο ?

 

Αυτό που μου αρέσει σε εσένα, είναι πως τελικά θα ζήσεις. Πάντα θα διαφέρεις, όσο και αν προσπαθήσεις να το κρύψεις, όσο και αν θέλεις να κρυφτείς μέσα σε μια αρρωστημένη μάζα ανθρώπων, που τίποτα το ανθρώπινο δεν της έχει απομείνει. Η ζωή φίλε μου, είσαι Εσύ. Είναι καιρός να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις «Στο διάολο όλα,εγώ θέλω να (το) ζήσω .»