Δραπετεύει κανείς από τη σαδομαζοχιστική του φύση;

Μήπως ο άνθρωπος εννοούσε να "υπερβεί" και όχι να "δραπετεύσει";

Στο πρώτο συνεχίζεις να είσαι ό,τι είσαι αλλά είσαι καβάλα του και μπορείς να το αφήσεις για ύπνο κιόλας άμα θες, όσο θες.

Στο άλλο το ξεριζώνεις σαν να ξεριζώνεις τα σωθικά σου και απομακρύνεσαι τρέχοντας λες και είναι λέπρα.

 

Δραπετεύει κανείς από τη σαδομαζοχιστική του φύση; OXI.

 

Από τη στιγμή που αρχίζεις να το καλλιεργεις γίνεται όλο και δυσκολότερο να δραπετεύσεις. Αν σταματήσεις να το καλλιεργεις, απλώς απομακρύνεσαι από αυτό αλλά δεν δραπετευεις, διότι εφόσον είναι στη φύση σου, αυτό είναι αδύνατον

 

Ευτυχώς όχι...γιατί αν το πράξει θα σταματήσει να είναι άνθρωπος. Το sm είναι για εμένα αναποστατο συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Το σημαντικό είναι να το εντοπίσουμε να το εξελίσουμε και να το απολαμβάνουμε με τρόπο απενοχοποιημενο και δημιουργικό.
Το sm υπάρχει σε κάθε έκφανση αλληλεπίδρασης και ανθρωπίνων σχέσεων. Γιατί να θέλει κάποιος να δραπετεύσει από τη φύση του? Αν δεν αντέχει τον εαυτό του το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον αποδεχτεί και να ζήσει αρμονικά και όμορφα και όχι να κρύβει τα βαθειά θέλω του κάτω από το χαλάκι (αργά ή γρήγορα το χαλάκι κάποιος/α κάτι θα το τραβήξει και τότε θα βρεθεί στον τρόμο του κενού).

 

Δε νομίζω ότι είναι εύκολο να δραπετεύσει!Και ακόμα κ αν έχει σχέση και νιώθει ότι καλύπτεται σε άλλους τομείς πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι που θα λείπει!Αλλωστε δε μπορεί κανείς να κοιμήσει τη φύση και ακόμα και αν το καταφέρει για ένα διάστημα αυτή θα επιστρέψει απαιτώντας άμεσα ικανοποίηση...

 

Γνώμη μου είναι πως δεν δραπετεύεις από αυτό, πως μπορείς να το τιθασεύσεις ή να το καταπνίξεις αλλά όχι να απαλλαχτείς.

 

εύγλωττη η διατυπώση της αναμασημένης ερώτησης: μπορώ να σχετιστώ με τον μήτσο, ενώ χρειάζομαι μιά μαρία;

που έρχεται και ξανάρχεται στο φόρουμ με διάφορες μορφές, αλλά κυρίως με την ενοχική: πώς θα περιοριστώ σε μιά πολιτική ορθότητα η οποία απαξιώνει (ή ευνουχίζει) τα χαρακτηριστικά μου, ώστε να αρκούμαι στην απόλαυση επιμέρους δραστηριοτήτων και καλής παρέας, μένοντας μακρυά απ' τον πυρήνα της ερωτικής συσχέτισης;

βολέψου με τρυφερότητα, λίγο τάβλι, και τις άλλες συνεργατικές δουλειές σου. δεν μοιάζει με ολοκληρωμένη απάντηση.

 

Μεστή κ απλή τοποθέτηση. Το ενδιαφέρον είναι ότι συνήθως στη ζωή μας επιλέγουμε τη Μαιρούλα ( και αν δεν υπάρχει μια τότε θα την εφεύρουμε, έστω υποσυνείδητα ακριβώς γιατι φοβόμαστε και θέλουμε αποφύγουμε τον Μητσο) καθώς είναι πιο εύκολο και λειτουργικο (αν κ λίγο) να δείξουμε στη Μαιρούλα το sm (εντάξει ας το πούμε κινκι σεξ να μην την τρομαξουμε, αλλωστε είναι της μοδος κ εμεις έχουμε μάθει πλέον να μιλάμε για αυτο) πάρα στον Μητσαρα τάβλι. Και αν δεν υπάρχει η Μαιρούλα θα είναι ο φίλος μας με τον οποίο θα βρεθούμε σε ένα εύκολο οργιακι η θα μας παίξει στον μαγικό κόσμο των φετιχ που τόσο αγαπάμε (έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε κ να καβαλάμε τη λίμπιντο μας οπωτε όλα καλά και ανώδυνα )...ο δε Μητσαρας θα μείνει με την βιτσα στο χέρι. Τώρα υπάρχουν και εκείνες οι σπάνιες περιπτώσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου που επιλέγει να ακολουθήσει αυτό που σωστά ορίζεις ως πυρήνα ερωτικής συσχέτισης και ο οποίος ευωδιάζει sm. Σε αυτες τις περιπτώσεις δίνουμε τη μάχη μας να εξηγήσουμε στον Μητσαρα το ποσό όμορφο είναι το τάβλι (εμ έλα που αυτός έχει μάθει να παίζει σκάκι ) και να παίξουμε μαζί του. Να φέρουμε το sm στο τάβλι και σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας βάζοντας στο κέντρο το πρόσωπο (η επιλογή να ζήσουμε αρμονικά κ όμορφα). Είναι από εκείνες τις φορες που δίνουμε χώρο στο πρόσωπο να μπει στη ζωή μας και να συνθέσουμε μαζί του. Σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρουμε πού πάμε,αν ο Μητσαρας θα μάθει τάβλι (κ αν εμείς αντέχουμε να μάθουμε σκάκι αλλα τελικά δεν έχει και καμιά σημασια) και να παιζει μαζί μας. Ευθύνη μας είναι να του μιλήσουμε κ να του δείξουμε έχοντας εμπιστοσύνη στο βαθύτερο είναι μας κ την επιθυμία μας. Αν επιλέξει να μας δεί θα είναι υπέροχο, αν πάλι το τάβλι του φανεί λίγο και καθόλου sm και μας θεωρήσει ανίκανους συμπαίχτες στις σπουδαίες του σκακιστικές παρτίδες δεν πειραζει...άλλωστε η απώλεια έγινε πια συνήθεια μας

 

Πάλι με τη φύση μπλέξαμε και να δω ποιος θα μας ξεμπλέξει.

 

Είτε η μοναχικοτητα μας είτε η επιθυμία να μας κατανοήσουμε κ απολαύσουμε μέσα από την σύνθεση κ αλληλεπιδραση

 

Αν θα μπορούσαν ποτέ να λειτουργήσουν αποκλειστικά σε αυτόνομο επίπεδο, τότε ίσως θα μπορούσα να συμφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου. Μέχρι τότε ο εν λόγω ισχυρισμός δε μπορεί να έχει βάση ούτε καν στη σφαίρα της επιλογής χωρίς να επισύρει βάσιμες αμφιβολίες επί του ουσιαστικού περιεχομένου που μπορεί αυτή να φέρει τελικά.

 

Θέλετε να εξηγήσετε?