Είδα και μου άρεσε ... (ή όχι!)

ναι ξερω ποια λες.....

 

Είδε και το δικό σου προφίλ?

 

οχι... την καλωσορισα

 

Αααααα

 

 
Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός - Της Άντα Ψαρρά

Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός ή όταν τα ΜΜΕ ανακαλύπτουν το δικαίωμα στην απεργία και τις επιπτώσεις της ανθρωπιστικής κρίσης την περίοδο των μνημονίων.

Τι ήταν να ανακοινώσει ο Β. Αλεβιζόπουλος την απεργία της ΟΣΥΠΑ; Αμέσως έγινε ανάρπαστος. Κανάλια και ραδιόφωνα συναγωνίστηκαν ποιος θα τον πρωτοβγάλει να μιλήσει για την επικινδυνότητα των πτήσεων, τον ελλιπή φωτισμό την έλλειψη ανταλλακτικών και τα χρέη του δημοσίου προς τις εταιρείες.

Όλα φυσικά στο όνομα του «να μην ταλαιπωρηθούν οι πολίτες το τριήμερο». Με το σεις και με το σας στους πρώτους απεργούς οι άλλοτε «ανακριτές» (σχολιαστές των ΜΜΕ) των ταλαιπωρημένων συνδικάτων γιατρών, δασκάλων, καθηγητών, ναυτικών και λοιπών απεργούντων κατά καιρούς λόγω εξαθλίωσης υπό τη συνεχή μάλιστα δαμόκλειο σπάθη της κήρυξης της κάθε απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής.

Σήμερα όμως όλοι ανακάλυψαν το ιερό δικαίωμα στην απεργία (!) ξεχνώντας βέβαια πώς και πότε γιγαντώθηκαν τα χρέη και οι ελλείψεις και στη συγκεκριμένη υπηρεσία, όπως και τον κοντινό ορίζοντα της αναγκαστικής εκχώρησης των αεροδρομίων στα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα λόγω αυτής της οικονομικής δυσπραγίας του δημοσίου.

Χθες ανακαλύφτηκε επίσης και η επιστροφή (  των αστέγων στο κέντρο της Αθήνας με αναλυτικά ρεπορτάζ ενώ έντρομη λίγες ημέρες πριν η Ολγα Τρέμη ανακάλυπτε ότι τα νοσοκομεία δεν έχουν ...γάζες. Την εποχή βέβαια που μεσουρανούσε ο Λοβέρδος και ο Γεωργιάδης στο υπουργείο Υγείας και ο Κ. Μητσοτάκης στις απολύσεις, όλα αυτά ήταν αόρατα μπροστά στα «συντεχνιακά» και πάντα επιλήψιμα «συμφέροντα» των απελπισμένων νοσηλευτών και γιατρών που απεργούσαν.

Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους επιτέλους ανακαλύφτηκε, πέντε χρόνια μετά από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους, και από τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Το επόμενο βήμα είναι να «ζουμάρουν» σε όποια ενδεχόμενη απεργία και να την αναδείξουν στα δελτία ειδήσεων όχι για το πόσο παράνομη είναι αλλά για το δίκαιο των αιτημάτων των απεργών.

Αυτό κι αν θα ήταν μια πραγματική επανάσταση στην ειδησεογραφία!

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/05/blog-post_767.html#ixzz3bVNGXBak

 

Ναρκωτικούλια κανείς;

 

Kαλή, αλλά δεν φτάνει την Οσκαρική Μαρία από την Πάτρα...

 

http://www.nostimonimar.gr/μαρκήσιος-ντε-σαντ-είμαι-ένας-ακόλαστ/

 

http://www.vanityfair.com/hollywood/2015/06/caitlyn-jenner-photos-interview-buzz-bissinger

 

Του Γιάννη Τριάντη, πρωτοδημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα.

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι;

Μου ‘μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς».

Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων.

Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθε μέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό…

Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το ‘χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία… Κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα…

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του… Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.

Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.

Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα…

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους… Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται…

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά… Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί… Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων…



Υ.Γ. Αφιερωμένο στον μεταξωτό μου Κ...

 

Tι είδα και μου άρεσε πρόσφατα...
Α ναι.

Που λέτε φίλοι βδσμιστές, πολύ συχνά ταλαιπωρούμαι από αϋπνίες, τις ώρες της δουλειάς που θα έπρεπε να είμαι ξύπνιος.
Τι εννοώ με αυτό.

Όπως ξέρουμε όλες μας, η κοινωνία είναι ένας θεσμός αδυσώπητος, που σε εξαναγκάζει να γίνεσαι ανδράποδο για να επιβιώσεις
-κσι απο εκεί και μετά, παραμένεις ανδράποδο γιατί έχει πλάκα.
Μοιρασμένος και εγώ ανάμεσα στις παλαιομαρξικές αρχές μου, και την πρακτική ανάγκη του να χρειάζεσαι να πληρώσεις
νοίκι,
ρεύμα
εϋδαπ,
κοινόχρηστα,
τηλέφωνα,
drugs

βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να ρίξω την υπερηφάνειά μου και να αποτανθώ σε μια αποθήκη για δουλειά.
Προς μεγάλη μου απογοήτευση, αναγκάστηκα να απαρνηθώ τα τυπικά μου προσόντα, τα οποία θα μου επέφεραν
τη χλιδάτη θέση του φύλακα στην είσοδο (...με τη τηλεόραση και το ερκοντίσιον), και αναγκάστηκα να κάνω τη καρδιά μου πέτρα,
και να δεχτώ τη θέση του νυχτοφύλακα για την πρωϊνή βάρδια.  

Αυτή η βάρδια βέβαια δεν περνάει με τίποτε. Μάταια προσπαθώ να αποκοιμηθώ πάνω σε ότι θυμίζει επίπεδη επιφάνεια, όπως τον παλιό καλό καιρό του στρατού.
Η αϋπνία, αυτός ο δαιμονικά δαιμονικός δαιμόνιος δαίμονας από το Πανδαιμόνιο, έρχεται και γραπώνεται επάνω στους ώμους μου,
και δε με αφήνει να κλείσω μάτι στις ώρες εργασίας - μα, αυτόματα, μόλις χτυπήσει η σφυρίχτρα του τέλους της βάρδιας και φτάσω σπίτι μου,
φτερουγίζει μακριά γελώντας όλο κακία, καθώς εγώ καταρρέω από την κούραση πάνω στον καναπέ μου.  


Το αποτέλεσμα? Χάνω τον προσωπικό χρόνο μου, σε πράγματα ανώφελα και ανούσια όπως ο ύπνος.
Μένει η ζωή μου στάσιμη. Χάνω το λόγο της ύπαρξης. Απομακρύνομαι από τον εαυτό μου, όπως ο ξένος του Καμύ...
Μα ακόμα χειρότερα, ο καναπές είναι εντελώς άβολος, και ξυπνάω πιασμένος και στραπατσαρισμένος.  

Μιλώντας με φίλους, μιλώντας ονλάην, αλλά και μιλώντας με ονλάην φίλους, αποφάσισα να δοκιμάσω να βλέπω καμμία ταινία τις ώρες της δουλειάς,
μπας και νυστάξω λίγο και κοιμηθώ μια φορά καλά, μια φορά σωστά,
όπως όλοι οι άνθρωποι, στην ώρα που θα έπρεπε να δουλεύω.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, πήγα στο ντιβιντάδικο της γειτονιάς, και ζήτησα να μου δώσουν ένα κοινωνικό δράμα, μια ταινία χαρακτήρων και σεναρίου ας πούμε,
έτσι ώστε να βαρύνουν οι βλεφαριδες μου γρηγορα.

Γι' αυτή την ταινία θα σας μιλήσω τώρα.


 



"Γκοτζίλλα εναντίον το Πράγμα" δηλαδή, για όσους δεν πήραν το λόουερ.


Η δράση ξεκινά σε μια παραλία της Ιαπωνίας, η οποία μου θύμισε λίγο από Κυκλάδες οφείλω να ομολογήσω. Πλήθος κόσμου, αλλά και στρατοαστυνομία,
παρακολουθούσαν ενα γιγαντιαίο αυγό που ξεβράστηκε στην άμμο. Καταλαβαίνω πως αυτό μπορεί να είναι λίγο άβολο για τους λουόμενους, αλλά εκεί στην
Ιαπωνία έχουν ανατραφεί να λειτουργούν σε μικροσκοπικό χώρο, οποτε νο πρόμπλεμ.

Ένας δημοσιογράφος αποφασίζει να σπάσει το κέλυφος αυτής της υπόθεσης. Η έρευνά του ξεκινά από τη γύρω περιοχή, και παρότι αρχικά τα πράγματα φαίνονται
σφιχτά, σύντομα γίνονται μελάτα με την άφιξη ενός επιχειρηματία, ο οποίος αγοράζει το αυγό από τους ντόπιους (δηλαδή, δύο τύπους που στέκονται επί τόπου
ο ένας με ραβδί, ο άλλος να καπνίζει).

Ο επιχειρηματίας με τη σειρά του, εργάζεται για μια πολυεθνική τιτανοεταιρία, η οποία δεν ξέρουμε τι σκοπούς έχει για το αυγό -
Θα το επωάσουν;
Θα το μελετήσουν;
Θα μετατρέψουν ένα ραδιοτηλεσκόπιο σε τηγάνι και θα φωνάξουν φίλους για τραπέζι?


Τέλος πάντων, κάπου εκεί άρχισα λίγο να νυστάζω, μα δυστυχώς η υπόθεση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για να κλείσω μάτι. Που λέτε, κάπου εκεί που το αυγό
αποδεικνυόταν κουκούλι για έναν τεράστιο κακομούτσουνο σκώρο. Μιλάμε για ένα τεράστιο τέρας τεράστιας τερατότητας, το οποίο θα χρειαζόταν όλη τη ναφθαλίνη
του κόσμου για να απωθηθεί.

 


Παρά την εμφάνιση του, το πράγμα του τίτλου έχει πλούσια καρδιά, αγαπάει τους ανθρωπους και ειδικά τα μικρά παιδιά, πιάνει φιλίες με δυο νεράιδες (?!?),
σέβεται την φύση και την Οικολογία, προκαλεί άνθηση και ευφορία παντού,
και γενικά αντί για χρυσαυγίτης από το Κερατσίνι, αποδεικνύεται συριζαίος από το Μαρούσι...

Και εκεί που η ταινία γινόταν βαρετή και άρχισα να νοιώθω γλυκιά την κουράση, στην ίδια παραλία έσκασε μύτη και ο γκοτζίλλα.

Για όσους δεν ξέρετε τι είναι αυτό, ένα μικρό νιουζφλας: Μια τεράστια σαύρα.
Που περπατά στα δύο πόδια.
Και φτύνει λέηζερ (?!?).
Και καταστρέφει τα πάντα όπου βρεθεί. Έτσι για τα λολς.

Πέραν αυτών των τετριμμενοτήτων, ο γκοτζίλλα είναι ο προσωποποιημένος
(στο λαϊκό φολκλόρ) τρόμος των ιαπώνων
για την φρίκη που προκάλεσαν
οι δύο ατομικές βόμβες.

Συνεχίζουμε.

Για να μην τα πολυλογώ (επειδή δεν τα κατάλαβα και καλά, η ταίνια ήταν κάπως περίπλοκη   )

Το πράγμα και ο γκοτζίλλα παλεύουν για το Τόκυο:
Ο ένας μπας και το ομορφύνει λίγο, ο άλλος για να μην το ισοπεδώσει ο γκοτζίλλα.

 


Στην κορύφωση του δράματος, ο χρυσαυγίτης-ερπετό σκοτώνει τον συριζαίο-πεταλούδα ύστερα από μία επική γιγαντομαχία του ενός λεπτού,
μα τα δύο παιδιά του συριζαίου σηκώνονται και συνεχίζουν τον αγώνα, εώς την τελική νίκη του Κομμουν..., εχμ, συγγνώμη, της Αριστεράς.

Ο χρυσαυγίτης-ερπετό υποχωρεί με τα μούτρα κρέας, ενώ τα δύο παιδιά του πράγματος φεύγουν και αυτά με την υπόσχεση ότι πάντα θα είναι εδώ για να
προφυλάσσουν την κοινωνία των ανθρώπων (λέγε με Τόκυο) από τον τρόμο των ραδιενεργών τεράτων (λέγε με Φουκουσίμα).

Και εδώ η αυλαία έπεσε αργά, με αυτό το πανανθρώπινο μύνημα ελπίδας,
πως όσο άσχημα και να φαίνονται τα πράγματα κάτω απο τη δικτατορία των ερπετών,
πάντα θα εμφανίζονται στον ουρανό δύο λεπιδόπτερα-χίππηδες
και η πράσσινη αριστερά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της οικολογίας θα θριαμβεύει.


Με αυτά τα ευχάριστα συναισθήματα έκλεισα το ipad και το έβαλα προσεκτικά στη θήκη του.
Ένοιωσα ότι η εικόνα του Λένιν επάνω στη θήκη μου χαμογέλασε καθώς κούμπωνα το περίτεχνο γλωσσίδι.

Για ύπνο φυσικά ούτε λόγος.
Μόνο προβληματισμός, βαριά κινηματογραφική κουλτούρα, και αμφισβήτηση.
Τεσπα. Θα ζητήσω άλλη ταινία. Θα δείξει.


ββ