Είδα και μου άρεσε ... (ή όχι!)

Κάντο όπως ο Γιάννης
4 Σεπ, ’15, 7:27 πμ
 

Πάντα οι προεκλογικές περίοδοι στην χώρα της ψευτομαγκιάς και των ψευτοεπαναστατών πρόσφεραν απλόχερα γέλιο, μιας και μετά τις εκλογικές περιόδους το μόνο που έμενε, ήταν πόνος για τους πολίτες και χαρά για την διαπλοκή.


Φέτος, όμως, νομίζω πως τα πράγματα έχουν αντιστραφεί.

Δεν θυμάμαι στα 49 μου χρόνια πιο άθλια και κουραστική προεκλογική περίοδο.

Ακόμη και για τους μαζόχες σαν και μένα που προσπαθώ να παρακολουθήσω αυτές τις μέρες τα πολιτικά τεκταινόμενα, πιάνω τον εαυτό μου να χασμουριέται σε κάθε πρόταση που αρθρώνει ένας πολιτικός μαϊντανός στα κανάλια της διαπλοκής και της λαμογιάς.



Είναι τόσο προβλέψιμοι και επαναλαμβανόμενοι που, αν χάσεις μια εκπομπή, δεν τρέχει και κάτι. Η επόμενη θα είναι copy της προηγούμενης.

Ο εκπρόσωπος της ΝΔ σκίζεται για την ιδιωτική πρωτοβουλία, δηλαδή τα συμφέροντα του αφεντικού του δημοσιογράφου που έχει την εκπομπή.

Ο Συριζαίος θα καταργήσει το μνημόνιο που ο αρχηγός υπέγραψε και αυτός ψήφισε.

Ο εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ ξαναντύνεται αντιμνημονιακός γιατί δεν βλέπει βουλή ούτε με τα στρατιωτικά κιάλια που βούτηξε ο αρχηγός του φεύγοντας από το υπουργείο Άμυνας.

Ο αντιμνημονιακός της Λαϊκής Ενότητας προσπαθεί να τα χώσει, αλλά πάντα με το γάντι στον πρώην σύντροφο, χωρίς όμως να απαντά ποτέ τι έκανε αυτός τους 8 μήνες αριστερούλας διακυβέρνησης.

Οι εκπρόσωποι του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και ΠΑΣΟΚ που λένε πάντα ναι αρκεί να μην ανατραπεί τίποτα στην χώρα που το ευρώ είναι ιερό τοτέμ.

Και…

Κάποιος του ΚΚΕ που πάντα προβλέπει τι θα γίνει αλλά ποτέ δεν φροντίζει να μας προστατέψει από αυτό που θα γίνει.

Όμως, ελπίζω πως μετεκλογικά όλοι αυτοί -μαζί με τον Βασίλη Λεβέντη- θα μας χαρίσουν άπλετο γέλιο στην επόμενη βουλή.

Θα τους υποστώ μέχρι το Σάββατο που αρχίζει το Eurobasket.

Προτιμώ τον Αντετοκούνμπο από την ανόργανη γυμναστική που επιδίδονται καθημερινά οι πολιτικοί μας.

Ευτυχώς που, όταν πέρασε πιτσιρικάς ο Γιάννης και οι οικογένειά του, ο καιρός ήταν καλός και η βάρκα άντεξε.

Ευτυχώς που δεν τον έπνιξε ο καιρός και ο Μπουμπούκος.

Ευτυχώς που δεν του την έστησε κανένας χρυσαυγίτης, για να του σπάσει χέρια και πόδια.

Ευτυχώς που από το Σάββατο θα έχουμε τον Γιάννη να μας βγάλει από την μιζέρια και την θλίψη μας.

Ευτυχώς που ο Γιάννης δεν κάνει στροφές προς τον ρεαλισμό και τους καρφώνει στα μούτρα.

Ευτυχώς που ο Γιάννης ξέρει τι σημαίνει συνεργασία για το καλό της ομάδας και όχι συνεργασία για το καλό του αφεντικού.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Γιάννης για να μας θυμίζει τι σημαίνει πίστη στον στόχο.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Γιάννης για να μας θυμίζει πως και ένας από μόνος του αλλά και όλοι μαζί μπορούμε να βγούμε από την θλίψη μας.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Γιάννης για να μας δείχνει τι σημαίνει να πολεμάς.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Γιάννης για να μας θυμίζει πως μπορούμε να τους καρφώσουμε στα μούτρα τα καρφιά που ετοιμάζουν για τον σταυρό μας.

Γι” αυτό και νομίζω πως το καλύτερο σύνθημα για τον μετεκλογικό μας αγώνα -μιας και ο προεκλογικός είναι στημένος- είναι ένα:

ΚΑΝΤΟ ΟΠΩΣ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

Χρήστος Χ.

(Αγαπητέ Χρήστο, οι εκλογές και ο τελικός του Ευρωμπάσκετ είναι την ίδια μέρα. Αν η Ελλάδα φτάσει στον τελικό, βλέπω τον Τσίπρα και τον Μεϊμαράκη να βγαίνουν στην τηλεόραση και να μας αναλύουν -αντί για το αποτέλεσμα των εκλογών- το πικ εν ρολ. Αν δεν κάνω λάθος, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γεννήθηκε στην Ελλάδα. Χρήστο, για κάθε Γιάννη που τα καταφέρνει σε αυτή τη ζωή, υπάρχουν εκατομμύρια Γιάννηδες που δεν τα καταφέρνουν. Η προεκλογική περίοδος είναι θλιβερή. Το βράδυ των εκλογών κάποιοι θα νιώσουν μεγάλη έκπληξη. Να είσαι καλά.)

http://pitsirikos.net/

 

Like <3

 

Ένα πράγμα δεν θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα

Της Έμμυς Χριστούλα

 

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.

Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, «όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη».

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη, αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με «ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο».

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι «οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49» και άρα η παρουσία της είναι ένα «ιστορικό λάθος».

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.

Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα «θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε;». Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι το ευρωπαϊκό διευθυντήριο είναι «δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός», ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για «λύσεις εν πτήσει» σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι:

«Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!»

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική: ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση «και τώρα τι κάνουμε».

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε ζήτησες συγγνώμη.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται «ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης».

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι: η αξιοπρέπεια.

Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.

Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.

Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;

Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.

Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ (τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα: από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τότε στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια «οντολογική χίμαιρα», μια «ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος» για 72 μέρες.

Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει- μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που. εις το όνομα της εγγυημένης «τάξης» τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες, διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : «αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς».

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.

Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο όνειρο, από αυτά που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν «ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!» μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Δρόμος

 

 



Κάποιο απόγευμα οι έντρομοι περαστικοί διαβάσαν στον τοίχο δίπλα στα σφαγεία «σεις που καμώνεστε ότι βάζετε πέντε σκέψεις στη σειρά, γράφτε κάτι πολύχρωμο μπας και ξεχαστούμε μια στάλα». Κάθε λέξη και με διαφορετικό χρώμα, τόσο χρώμα που πόνεσαν τα μάτια όσων διασταυρώθηκαν μαζί του, συνηθισμένοι -βλέπεις- εδώ και χρόνια στα ξεθωριασμένα.

Πόσην ώρα έκανε να το γράψει όλο αυτό, ο παράτολμος εμπνευστής του; Πολλή. Εκτεθειμένος ανάμεσα σε μάτια αδιάφορα, εχθρικά, έτοιμα να τον καταδώσουν -δίχως την παραμικρή τύψη μα και δίχως αντάλλαγμα, τι παράξενο- στους Άχρωμους που ήταν πια πλειοψηφία, οι νέοι άρχοντες σ’ αυτό τον τόπο.

Ένα ρίγος και μετά μια καθόλου τσιγκούνικη δόση κρύου ιδρώτα διαπερνούσε όσους το αντίκριζαν, κατεβάζοντας αμέσως μετά τα κεφάλια προς το χώμα, τα τσιμέντα, τα βρωμόνερα. Τέτοια αποκοτιά, τέτοια λωλαμάρα, τόση λαχτάρα, τόσο ρίσκο για ένα τίποτε;

Κανείς δεν βρέθηκε -ο φόβος, ο φόβος- να απαντήσει, έστω με μια χρωματιστή γραμμή από κάτω. Ούτε μισό λεπτό θα του ‘παιρνε να την τραβήξει. Κι όμως, κανείς. Το επόμενο πρωί ο τοίχος ήταν πάλι βρωμερός μα καθαρός από λέξεις. Είχε επιληφθεί η νυχτερινή βάρδια της υπηρεσίας καθαρότητας σκέψεων, που δεν άφηνε τίποτε να μαγαρίσει το λερί τοπίο.

Την ώρα που σβηνόταν και η τελευταία γραμμή από το «στάλα», κάποιος άλλος άφηνε -σαν σκιά, σχεδόν- ένα γράμμα στην εξώπορτα της αγαπημένης του. Οι άνθρωποι, πέρα απ’ όσα πίστευε ο έξω κόσμος γι αυτούς, δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να αγαπούν, να ερωτεύονται και να ποθούν, πιο χλιαρά, λιγότερο μεγαλόφωνα ίσως, με ξεθυμασμένα χρώματα, πιο -αλοίμονο- ενοχικά, μα δεν σταμάτησαν. Το γράμμα είχε μέσα δέκα -όμορφα σχεδιασμένες- λέξεις, όλες κι όλες: «και σαν τι να διηγηθείς πια; η ομορφιά είναι επικηρυγμένη».

Δεν πήρε απάντηση. Ποιος ανοίγει πόρτα; Ποιος περιμένει γράμματα σήμερα; Ποιος γράφει γράμματα και ιστορίες στις μέρες μας;

Παράξενες μέρες, σε παράξενη χώρα. Θλιβεροί σταυροφόροι, βαριεστημένοι προσηλυτιστές βγάζουν λόγους τριγύρω, πετάνε καθρεφτάκια και μπιχλιμπίδια στους περαστικούς, πουλάνε μεταχειρισμένα φύκια σε ψωνισμένες κορδελιάστρες, μαζεύουν ανθρώπους για προμήθειες. Σημαίες λευκές, λάβαρα δίχως χρώματα και ψευτοπαθιασμένα -αν δεν ήταν τόσο μπαγιάτικα- λόγια, διαβασμένα μέσα από μισοσκισμένα σημειωματάρια. Τους έχω ξαναδεί αυτούς, περάσαν και παλιά από τα μέρη μας. Σήμερα με το σταυρό, αύριο με τον Αλαντίν, χτες με τον διάολο, αρκεί να πατήσουν μέσα σ’ αυτό που νομίζουν Ιερουσαλήμ.

http://amancalledkkmoiris.com/2015/08/26/2015-a-d/

 

Σκόρπια αποφθέγματα του Louis Scutenaire

Oct2 byΆλφα Στερητικό
 



Γράφω για τους ίδιους λόγους που άλλοι άνθρωποι βανδαλίζουν γραμματοκιβώτια, πυροβολούν μπάτσους, σκοτώνουν τα αφεντικά τους, καταστρέφουν την κοινωνική τάξη. Γιατί κάτι με ενοχλεί: μια αηδία, μια επιθυμία.

Η πλήρης κατανόηση της μαλακίας που έχουν οι ειλικρινείς άνθρωποι είναι εκπληκτική.

Θέλω να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερες από τις βρωμοδουλειές μου ανθρώπινα.

Το μέλλον υπάρχει μόνο στο παρόν.

Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ τόσο λίγο, που θα ήταν άχρηστο να πώ κάτι γι αυτούς, μιας και δε θα μπορούσε να γίνει χειρότερο.

Οι άνθρωποι έχουν επινοήσει εκατομμύρια θεών, για να κρύψουν την ίδια τη δύναμή τους, την οποία φοβούνται, από τους εαυτούς τους.

’λλος ένας λόγος που οι άνθρωποι επινόησαν τους θεούς είναι για να παρηγορηθούν πως η μιζέρια τους είναι σταλμένη από κάποια ανώτερη δύναμη.

Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, είναι διαφορετικά.

Ας μη ξεχνάμε ότι οι αφέντες μας έχουν τις ψυχές δούλων.

Τα δημόσια πρόσωπα είναι αυτοί που βγήκαν απ’ τη σκιά για να βουτήξουν στα σκατά.

Δεν έχω άλλο στόχο από την απόλυτη απελευθέρωση κάθε τί ζωντανού. Τίποτα δεν είναι ζωντανό.

Η ζωή θα είναι ωραία όταν η δουλειά γίνει μια απόλαυση που θα μπορεί να δοκιμάσει ο καθένας.

Κοιμάσαι για τα αφεντικά.

Να φωνάζεις “Ζήτω η ζωή”, ενώ είσαι αλυσσοδεμένος σε ένα φλεγόμενο σπίτι, είναι σαν να φωνάζεις “Ζήτω το παγωτό”. Μπορείς πάντως να φωνάξεις ούτως ή άλλως. Ποιός ξέρει τι μπορεί να συμβεί;

Δεν είναι φρόνιμο να μένεις πιστός σε φίλους που δεν είναι πιστοί στον εαυτό τους.

Η δικαιοσύνη περιλαμβάνει επίσης την καταδίκη του δικαστή.

Όταν ήμουν νέος, τα εργατικά ατυχήματα ήταν τόσο συχνά στη χώρα μου που όταν περνούσε μια νεκροφόρα ακολοθούμενη από κηδεία, κανείς δε ρώταγε “Ποιός πέθανε;” αλλά μάλλον, με ένα είδος μαύρου χιούμορ: “Από που τον βγάλανε;”, εννοώντας “τί δουλειά έκανε όταν σκοτώθηκε;”. Και, λες κι αυτοί οι θάνατοι δεν ήταν ήδη αρκετοί, στις απεργίες ερχόταν ολόκληρος ο στρατός για να πυροβολήσει τους εργάτες. Θυμάμαι μια διαδήλωση που πήγαινα, καθισμένος στους ώμους του Meme Diablot. Οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν, κι εμείς πέσαμε στο έδαφος και συρθήκαμε τριακόσια μέτρα με τις κοιλιές μας. Ακριβώς δίπλα μου ήταν ένας μεγάλος άνδρας με βελούδινο σακάκι, ο Victor Pintat, που ούρλιαζε με έναν εξεγερτικό ενθουσιασμό και χόρευε καθώς σερνόταν.

Δέχομαι τα πάντα εκτός από αυτά που με κρατούν σε μια κατάσταση εξυπηρέτησής μου.

Αυτό που εξοργίζει τους γείτονες, κινεί την περιέργια των παιδιών τους.

Το δυστυχές, για την εκπαίδευση των παιδιών, είναι ότι οι αναμνήσεις των πολέμων γράφονται από αυτούς που δε σκοτώθηκαν στον πόλεμο.

Τα αφεντικά είναι σκατά που έχουν εξουσία, οι υπήκοοι τα κάνουν σκατά όταν έχουν εξουσία.

Προλετάριοι όλων των χωρών, δεν έχω καμία συμβουλή για σας.

Ένας τσατισμένος μπάτσος μυρίζει, ακόμα χειρότερα από έναν κανονικό.

Δώσε την υπεραξία σου στους φτωχούς, ώστε να τα πάρουν από αυτούς οι πλούσιοι, και γιάτρεψε τους λεπρούς, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στο εργοστάσιο.

Louis : 9 στις 10 φορές έχω δίκιο.
Lorraine: Τί κρίμα που συνήθως υπάρχουν 10 φορές.

Ο αδερφός μου είπε μια μέρα σε δυο παντρεμένους καθολικούς νέους που γνώριζε: “Ώ, εσείς, που σήμερα κολυμπάτε στην ευλογία του θεού και των ανθρώπων! Τι κρίμα! η θρησκεία και οι νόμοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κρύβουν την ανηθικότητα και το έγκλημα!”

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου είναι δυστυχώς αυτό του ιεροκύρηκα.

Δεν πρέπει να θέλουμε να πάρουμε τα αγαθά που έχουν οι πλούσιοι, αλλά να τα κάνουμε να αηδιάζουν και τους ίδιους ακόμα.

Παραείμαι φιλόδοξος για να έχω μια φιλοδοξία.

Να μεγαλώνεις και να χαλαρώνεις τα δεσμά σου, είναι το αντίθετο από το να τα σπάς.

Να αυτοκτονήσεις; Μα, αυτό δεν κάνεις μια ζωή;

Καλός εργάτης σημαίνει ένα φτωχό και βαρετό κορόιδο.

Είναι προτιμότερο να ρίξεις μια μπουνιά στο πρόσωπο ενός πλούσιου παρά να του ρίξεις μια μούτζα.

Η ύπαρξη των χριστιανών αποδεικνύει την ανυπαρξία του θεού.

Το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά είναι δυσάρεστο μόνο και μόνο επειδή οι υπόλοιποι έχουν.

Αφού ολοκλήρωσα τα αριστουργήματά μου, προσηλυτίστηκα στην τεμπελιά.

Οι δούλοι συνήθιζαν να κλαίν πάνω απ’ τα πτώματα των αφεντών τους μόνο όταν φοβούνταν για τους νέους αφέντες.

Το μόνο έπος που με συγκινεί είναι αυτό της συμμορίας Μπονό.

Μισώ τη δουλειά τόσο πολύ, που δεν μπορώ καν να ζητήσω από άλλους να την κάνουν.

Ας κάνουμε μια εκδρομή να εξερευνήσουμε τις κοινοτυπίες.

Μη ξεχάσεις να μου διαβάσεις την στήλη των κηδειών. Πάντα με ευχαριστούσαν οι ειδήσεις.

Καταλήγω να βαριέμαι μαζί σου μόνο και μόνο για να ξεγελάσω τη δική μου βαρεμάρα.

Τα πάντα είναι υποθετικά. Ακόμη κι αυτό.

Η κλοπή και η κληρονομιά, αυτές είναι οι δυο πηγές του πλούτου.



[Μετάφραση στα αγγλικα έγινε από τον αμερικανό σύντροφο Jordan Levinson την πρωτοχρονιά του 2005 για το σάιτ Live Free Or Buy Trying! ]



 

Ο Louis Scutenaire (1905-1987) ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ποιητή. Μετά από σπουδές εγκληματολογίας, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως δικηγόρος πριν τα παρατήσει για μια κατώτατη θέση κρατικού λειτουργού. Υπήρξε κεντρική φιγούρα του βελγικού σουρρεαλισμού -συνεισέφερε στη “Σουρρεαλιστική Επιθεώρηση”, ενώ δημοσίευε και δικά του ποιήματα, κυρίως αφορισμούς και μαύρο χιούμορ. Γρήγορα θα αντιταχθεί στην βαθμιαία εμπορευματοποίηση του σουρρεαλισμού, αλλά και στη χαζοχαρούμενη συμπάθεια των δυτικών διαννοουμένων για τη σταλινική Σοβιετική Ένωση, προσχωρώντας στον αναρχικό χώρο, και διατηρώντας μέχρι τέλους την σαρκαστική καχυποψία του απέναντι σε κάθε εξουσία και αυθεντία.


https://asteritiko.wordpress.com/2015/10/02/σκόρπια-αποφθέγματα-του-louis-scutenaire/

 

Να ένας εξαιρετικός λόγος να κάνεις γυμνή φωτογράφηση...



 

 

Απρόσιτες στον πύργο τους
έχοντας δραπετεύσει
για μια συνάντηση κρυφή
με κάποιον εραστή τους

Στης θάλασσας των ηδονών
βουλιάξαν το βελούδο
και βρέθηκαν αιχμάλωτες
μες στην κοιλιά του κήτους

Ναι, λάμπουνε φωσφορικά
νιώθοντας στο κορμί τους
ενός παράφρονα θεού
να τους χαϊδεύουν χάδια

Λικνίζονται στα δάπεδα
λύνοντας το σπασμό τους
κι από τα μέλη τους τα ανοιχτά
βγαίνουν υγρά διαμάντια