Είναι απλό, ακουμπά την καθημερινότητα και είναι κοινωνικό αγαθό... τι είναι;

Αντιλαμβάνομαι ότι ο νηματοθέτης αποφάσισε να μην απαντήσει πλέον επί του θέματος, όπως αντιλαμβάνομαι και τους λόγους, επειδή όμως το νήμα είναι ανοιχτό και δικαιούμαστε άποψης θέλω να παραθέσω τα ακόλουθα:

Από το σαδικό corpus προκύπτει ότι ο Σαντ είναι φιλόσοφος και μόνον φιλόσοφος ο άνθρωπος και εν γνώσει του εαυτού του και όλων ότι ήταν φιλόσοφος. [Άποψή μου: Από αυτά που διάβασα συμπεραίνω ότι η διαφορά του από La Mettrie και Hume (αυτοί ήταν οι άλλοι μηδενιστές) ήταν ότι ο DeSade ήταν ευγενής, της αριστοκρατίας του παλιού καθεστώτος, δεν βιοποριζόταν από την φιλοσοφία, θα προτιμούσε - υποθέτω - να κλέψει παρά να διαπραγματευτεί τιμή για τα γραπτά του με αστούς εμπόρους!] Με αποτέλεσμα ο DeSade να τολμήσει να φτάσει τον συλλογισμό του πολύ πιο πέρα από τον La Mettrie, τον οποίο αναγνωρίζει για πνευματικό του πατέρα και στον οποίο καταλογίζει ότι δεν προχώρησε πέρα από ένα σημείο την σκέψη του.

[Πράγματι, ο La Mettrie έφτασε στο ότι η μηδενιστική φιλοσοφία έχει χαρακτήρα κατανοητικό της Φύσης ενώ η ηθική είναι μια κατάπνιξη της "κακής" Φύσης με σκοπό την κατοχύρωση της κοινωνικής ζωής. Όποιος λοιπόν θέλει να ζήσει σύμφωνα με τη μηδενιστική φιλοσοφία όπως προστάζει η φύση του γίνεται αυτόματα εχθρός της ηθικής και των κοινωνικών θεσμών και πρέπει να είναι προετοιμασμένος για τη σκληρή τους αντίδραση. Γιατί σκοπός της μηδενιστικής φιλοσοφίας είναι ακριβώς η κατανόηση (σημ δική μου: με την σημερινή έννοια της κατανόησης της διαφορετικότητας). Επιείκεια και κατανόηση μπορεί να περιμένει αυτός ο άνθρωπος μόνον από τη μηδενιστική φιλοσοφία και ουδόλως από την ηθική, ας αυτοδηλώνεται η τελευταία ως "ανθρωπιστική". Η βάση της αντίληψης είναι ότι δεν υπάρχει κανένα Δέον του οποίου η παραβίαση θα έκανε τον άνθρωπο άξιο περιφρόνησης ή θα επέβαλε σκληρά αντίμετρα στο όνομα κάποιας καταπατημένης ηθικής. Το πρόβλημα είναι ότι στο σημείο αυτό ο La Mettrie κάνει πίσω και λέει πως ο μηδενιστής, όντας μηδενιστής, δεν πρόκειται να θεωρήσει δέον να βοηθήσει τον μηδενιστή που βάλλεται από τις δυνάμεις της ηθικής και τους μηχανισμούς των κοινωνικών θεσμών. Αυτός ο ελιγμός, που σκοπό είχε να μην αποκλείσει την δικαίωση του φιλοσόφου από την κοινωνία, τον έφερε σε αντίθεση τόσο με τους Διαφωτιστές όσο και με τους Συντηρητικούς. Αν και δεν είναι πολύ ζεστός, ούτε δείχνει να το πολυπιστεύει, ο La Mettrie αναφέρεται σε αξία αγωγής (σημ δική μου: παιδεία θα την λέγαμε σήμερα) και κάπου εκεί σταματάει τον συλλογισμό του.]

Ο DeSade είναι ο φιλόσοφος που συνεχίζει από κει που σταμάτησε ο La Mettrie. Ο DeSade αναφέρει, σε γράμμα του προς τη γυναίκα του το 1783, ότι ως βάση της φιλοσοφίας του έχει το κύριο έργο του Holbach και με αυτόν τον τρόπο, λέει ο Κονδύλης, "έκανε ξεκάθαρη όχι μόνον τη νομιμοποίησή του από την άποψη της ιστορίας των ιδεών αλλά και την συστηματική φιλοδοξία της σκέψης του".

Με τρόπο καθαρά φιλοσοφικό, πχ, όπως λένε Adorno και Horkheimer στο έργο τους "Η διαλεκτική του διαφωτισμού" (1968) το έργο του χωρίζεται σε ενότητες, έχει επιχειρήματα, παραδείγματα, ρητορικά σχήματα, ιστορικές αναφορές, ο DeSade είναι αυτός και μόνον αυτός που υποστηρίζει ότι η πρώτη εντολή της Φύσης είναι η αυτοσυντήρηση η οποία σημαίνει σύμφωνα με τον DeSade την αδιάκοπη επιδίωξη της ευτυχίας και της ηδονής, αφήνοντας τον εγωϊσμό του αχαλίνωτο και αδιαφορώντας για τη ζημιά των άλλων. [Όπως και για τον Hobbes,] για τον DeSade η ευτυχία και η ηδονή δεν μπορεί να ταυτίζονται με την απλή φυτοζωία, συνεπώς τίθεται θέμα ισχύος και συνεχούς επέκτασής της. Θεωρεί δε την φιλαρχία και την αγάπη της ισχύος ως τα βαθύτερα κίνητρα της ανθρώπινης δράσης. Η ηδονή γίνεται ολότελα αισθητή μονάχα όταν αντιδιαστέλλεται προς τον πόνο των άλλων (1), όταν δηλαδή είναι καθαρά προσωπική ιδιοκτησία, η οποία αποτελεί ολοφάνερη γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα σε κατέχοντες και μη, επιβεβαιώνοντας την θέση ισχύος των πρώτων. Η ισχύς μπορεί λοιπόν κατά δεύτερο λόγο να είναι και η ίδια ηδονή. Η άποψη που ο DeSade διατυπώνει πριν από τον Freud, ότι η σεξουαλικότητα διαποτίζει τα υπόλοιπα ένστικτα, εδράζεται πρωταρχικά στη διαπίστωση της συνύφανσης σεξουαλικότητας και ισχύος.

Σύμφωνα με τον DeSade (άποψή μου: από όλους τους μηδενιστές, μόνον αυτός το τόλμησε) ο θεμελιώδης για τον μηδενισμό διαχωρισμός ανάμεσα σε Φύση και σε κανονιστικές αρχές δηλ. ανθρώπινες κατασκευές μπορεί να πραγματοποιηθεί με συνέπεια μονάχα με τη συνειδητή άρνηση (2) της διαμορφωμένης στο μεταξύ κανονιστικής αντίληψης για τη φύση. Με αυτόν τον τρόπο ο DeSade εισάγει το κακό ως προτεραιότητα. Το κακό στον DeSade παραμένει ένα απλό πιθανό ενδεχόμενο, όπως στους άλλους μηδενιστές, όχι όμως με την έννοια ότι στο βάθος των πραγμάτων υφίσταται το παντοδύναμο καλό αλλά με την έννοια ότι καλό και κακό είναι εξίσου πλασματικά. Το κακό ταυτίζεται με ό,τι είναι φυσικό, αφού οι ανατροπές και οι καταστροφές που συνεπιφέρουν αναγκαστικά την κατάρρευση ή την υποταγή των αδυνάτων, αποτελούν ουσιαστικές πλευρές της δραστηριότητας της Φύσης. Η καταστροφή που προξενεί [το κακό, το έγκλημα] είναι μονάχα οπτική απάτη, αφού μάλιστα στη Φύση τίποτα δεν εκμηδενίζεται (3), αλλά όλα μεταλλάζουν παίρνοντας διαφορετικές μορφές. Και γι αυτόν τον λόγο αλλά και επειδή το έγκλημα προέρχεται από τη φωνή της Φύσης μέσα στον άνθρωπο, είναι δηλαδή ριζωμένο στη βιοδομή του τελευταίου, η καταδίκη του από ηθικιστική - κανονιστική σκοπιά δεν έχει κανένα οντολογικό έρεισμα.

Αυτά είναι γραμμένα κυρίως στην Ιουλιέττα και λιγότερο στη Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ. [σημείωση δική μου: καθαρή σάχλα η αναφορά στο νήμα γιατί τάχατες να λέγεται "φιλοσοφία στο μπουντουάρ", γιατί ο άνθρωπος ήθελε να μιλήσει καθαρά για την σεξουαλική διέγερση που επιφέρει η φιλοσοφία του, γίνεται προφανές από το ίδιο το βιβλίο. Στα μπουντουάρ τότε ο κόσμος εκείνος που είχε να φάει, κεραμίδι πανω απ' το κεφάλι του και οικόσημο, δεν έβαζε την μπουγάδα για σιδέρωμα ούτε έκανε διαλογισμό και γιόγκα, εκεί μαστιγωνόταν και γαμιόταν!]

Οι Adorno και Horkheimer στο έργο τους "Η διαλεκτική του διαφωτισμού" υποστηρίζουν ότι ο DeSade με την Ιουλιέττα έχει πολλά κοινά με τον Καντ, ιδίως στον τρόπο με τον οποίο εκθειάζει ο DeSade την απόλυτη αυτοκυριαρχία, "απάθεια", κατά την τέλεση κάποιου εγκλήματος. Σύμφωνα με τους Α/Χ, ο Καντ επίσης προέτρεψε τους αστούς να παραμένουν απαθείς αν τελείται μπροστά τους κάποιο έγκλημα ιδίως δε αν αυτό το έγκλημα είναι οικονομικά επωφελές για τους ίδιους.

Συμπεράσματα δικά μου:
1. Αποδεικνύεται πέραν κάθε λογικής αμφιβολίας, με αναδρομή στο σαδικό corpus και στους μελετητές και φιλοσόφους σχολιαστές του DeSade, ότι ο Σαδισμός - με την πολύ στενή έννοια ως (1) παραπάνω - είναι φιλοσοφική θεώρηση του DeSade (και ότι ο DeSade είναι φιλόσοφος και όχι "έτυχε να γράφει με φιλοσοφικές προεκτάσεις").
2. Ένας ορισμός του Σαδιστή νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι "αυτός που προκαλεί πόνο ή δυσφορία σε κάποιον άλλο για την απόλαυσή του", πρόκειται για μια κάπως απλοϊκή προσέγγιση του (1), πλην (νομίζω) όχι υπό την ομπρέλλα της σεξουαλικής ψυχοπαθολογίας, γιατί αυτό εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς όταν το έκανε ο Krafft Ebing και συγκεκριμένα την τήρηση της τάξης στην πόλη της Βιέννης χωρίς υπερβολές στην καταστολή, τελείως αλλότριος δηλαδή από τους σκοπούς της σαδικής φιλοσοφίας και διαχειριστικός, απολιτικός σκοπός.
3. Η αντιμετώπιση του Σαδιστή ως "ψυχοπαθολογική περίπτωση" είναι ευθέως ανάλογη με την αντιμετώπιση των αντιφρονούντων της Σοβιετικής Ένωσης ως επίσης ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις χρήζουσες ψυχιατρικής αντιμετώπισης - σε άσυλα. Δεν είναι ευθέως ανάλογη με την αντιμετώπιση των κομμουνιστών στη Δύση γιατί εκεί για να αντιμετωπιστούν κατασταλτικά οι κομμουνιστές έπρεπε κάτι να έχουν κάνει, επιτόπου ή λίγο προγενέστερα, δεν τους γινόταν διάγνωση αυτής της μορφής και καταστολή στη βάση μιας υπόθεσης! Επειδή μας είπε ο @vautrin για τον μαρξισμό που ήταν τελείως άλλο πράγμα και άλλο θέμα, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε.

 

Ο σαδισμος οταν δεν βρισκεται μεσα στα πλαισια του καλως εννοουμενου bdsm, τοτε ειναι ξεκαθαρα ψυχοπαθολογικο προβλημα. Δε βλεπω καποια συσχετιση με την δικτατορια του προλεταριατου ουτε καν κατ΄αναλογια. Στη Σοβιετικη Ενωση, αυτοι που επρεπε να μπουν μεσα σε ασυλα ηταν οι ψυχοπαθεις δικτατορες που επεβαλαν το καθεστως και οχι οι αντιφρονουντες που αντισταθηκαν στη σταλινικη παρανοια

 

Θα ήθελα να σας πω αγαπητή ότι το σχόλιό σας αυτό είναι εξαιρετικά συμπυκνωμένο σε παράθεση, έννοιες και συνοχή,
ανεξάρτητα αν κάποιος ασπάζεται και συμφωνεί να τις υιοθετεί και για τη δική του ζωή ή όχι (μερικώς ή συνολικά) τόσο τις έννοιες και τις πληροφορίες που παραθέτετε, τόσο αν τις θεωρεί ακριβείς ως προς την ερμηνεία τους συμφωνώντας με όσους (και αναφέρατε πολλούς) έδωσαν τη δική τους σκέψη πάνω στο θέμα (όχι ως προς την ύπαρξή τους επειδή εκείνη είναι αδιαμφισβήτητη) όσο ως προς και τα δικά σας συμπεράσματα.

Γι΄ αυτό εγώ μόνο δύο πράγματα θα ήθελα να συμπληρώσω ως δικές μου σκέψεις με αφορμή το σχόλιό σας:

- Όποιος το διαβάσει, ειδικά οι νεότεροι και πιο ανήσυχοι σαν πνεύματα, να το διαβάσουν πολύ προσεκτικά και καλύτερα πάνω από μία φορές. Και μετά, με ερέθισμα τα όσα διάβασαν να αφήσουν το δικό τους μυαλό να ερευνήσει περαιτέρω και βαθύτερα και ευρύτερα. Να μην υιοθετήσει άκριτα τίποτα και συνάμα να μην απορρίψει άκριτα επίσης τίποτα. Να κρατήσει δηλαδή καλόπιστη κριτική διάθεση με σεβασμό στη γνώση αλλά και συνάμα με εμπιστοσύνη στο ένστικτό του. Και να λάβουν όσα διάβασαν περισσότερο ως αφορμές για σκέψη και όχι τόσο πολύ κυριολεκτικά σαν πληροφορίες και μόνο.
Δύσκολο, αλλά έχω κάποιον λόγο που το αναφέρω, ειδικά για τις συγκεκριμένες έννοιες.

- Ο καθένας για να κριθεί ολοκληρωμένα και πειστικά πρέπει να ειδωθεί οπωσδήποτε και μέσα από το πρίσμα των συνθηκών και των προκλήσεων του περιβάλλοντος που έζησε. Όχι του σημερινού. Του Στάλιν και του DeSade συμπεριλαμβανομένων.
Και η συνεισφορά του καθενός να αξιολογηθεί σε σχέση με το πώς έδρασε και τι τυχόν προσέφερε σε εκείνο το περιβάλλον και όχι στο πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα συνολικά εκ των υστέρων και με τη βολική άνεση της ύστερης γνώσης και διαμόρφωσης που απαλλάσει από την πίεση και τις συνέπειες την ώρα που οι άνθρωποι εκείνοι δρούσαν και καλούνταν να λάβουν αποφάσεις.

 

Γενικότερα μιλώντας καλό είναι να μπορούμε να διαχωρίζουμε και να ξεχωρίζουμε τα πράματα...
Το βασικότερο θέμα που προκύπτει στους εντρυφούντες στο φιλοσοφικό έργο εντοπίζεται συνήθως στην τάση τους να υποστηρίξουν το δικό τους αντιλαμβανόμενο δια μέσου του έργου τρίτων.
Κάτι μεταξύ αναζήτησης άλλοθι, ιδεολογικοποίησης επί ...προσωπικού, απόπειρα ένταξης στο όποιο ανήκειν...

Αποτέλεσμα αυτών των εντρυφούντων είναι να καταντούν από απολογητές και δεκαρολόγοι έως ακτιβιστές και ενεργούμενα...
Διγιότι δεν αναζητούν, αλλά αποζητούν λύσεις ταμπλ ντοτ στον ορίζοντα γεγονότων που αντιλαμβάνονται...
Γι' αυτό άλλωστε και ακούγονται από τα στοματάκια τους ...βαθυστόχαστες παρόλες του κώλου...
Τύπου "ο Πλάτωνας ήταν φασίστας, ο Αριστοτέλης μισογύνης, ο Ντεκάρτ ...ωρολογοποιός, ο Καντ αγάμητος" κλπ κλπ...
Που ως παρόλες αποτυπώνουν τον παρωπιδισμό των εκ του ασφαλούς γουοναμπήδων φιλοσόφων του γκαβενέ...
Που ανακατώνουν εποχές, γεγονότα, τοπικά ζητούμενα και άγνοια, πολλά σε ένα...

Τιμή και δόξα λοιπόν σε όσους είπαν πράματα, έγραψαν πράματα εκθέτοντας εαυτούς και στις αντιξοότητες του καιρού τους και στους επιδόξους αλά καρτ ερμηνευτές τους στο μέλλον...
Για τους όποιους δικούς τους λόγους ανεξάρτητα από οτιδήποτε, άσχετα αν το πήγαν το πράμα παρακάτω ή αναλώθηκαν στο δικό τους σπιράλ...

 

@gaby_m

Νομίζω πως με παρερμήνευσες...
Μα για να γίνει μια παρερμηνεία, χρειάζονται δυο...

Οπότε αναγνωρίζοντας καραμπινάτα την συμμετοχή μου στην παρερμηνεία ας αντικαταστήσω την εικόνα της λέξης εντρυφούντες με το ...εντρυφούντες ή ακόμα σαφέστερα με τη λέξη υποαπασχολούμενοι...
(Το αρχικό εντρυφούντες οπτικά θα αποτυπώνονταν με γκριμάτσα ξυνίλας σε μια δια ζώσης επικοινωνία)...

Αν η ανάγνωση της ανάρτησής μου εξακολουθεί, μετά από αυτή την διευκρίνιση/διασαφήνισή μου, να δημιουργεί από δυσανεξία έως οργή, να θεωρηθεί πως αδυνατώ να τοποθετηθώ.

Σε κάθε περίπτωση οι τελευταίες μου δυο αράδες, εκτιμώ πως είναι σαφέστατες ως εκεί που δεν πάει άλλο..!

 

@cadpmpc,

καμία δυσανεξία και καθόλου οργή, για να το λέμε καθαρά. Απλά, αντί να σε ρωτήσω τι και πώς αναρωτιέμαι επί της ουσίας και για να είμαι ειλικρινής δεν μου χτύπησαν οι "εντρυφούντες", αλλά το "κατάντημα" και αυτό τόσο όσο. Επί της ουσίας, η άποψή σου για τον σαδισμό ποια είναι; Κακοί οι μετά τον Σαντ φιλόσοφοι και μελετητές που τον ερμηνεύουν φιλοσοφικά, καλοί οι της ψυχιατρικής προσέγγισης του θέματος; Κακοί και οι δύο; Καλοί και οι δύο; Υπάρχει σαδισμός ή δεν υπάρχει; Είναι φιλοσοφική θέση ζωής ή μπορεί να είναι ή δεν είναι; Είναι ψυχικό πάθος; Ήταν ψυχικό πάθος και μετά έπαψε να 'ναι;

Γιατί η ερμηνεία των κειμένων και η ενασχόλησή τους με αυτά ως "καύσιμα" για την προώθηση της σκέψης των μεταγενέστερων αποτελεί "κατάντημα"; Πρέπει ο καθένας που διαβάζει να μη σκέφτεται επ αυτού, αλλά μόνο ανάγνωση να κάνει; Νόμιζα ότι αυτό το αποκαλούμε διανοητική στειρότητα. Αν κάποιος σκέφτεται τότε γιατί να μην εκφέρει άποψη επ αυτού που διάβασε στους ομοίους του, που μπορεί να έχουν να συνεισφέρουν κάτι καλύτερο; Και αν αρέσει σε κάποιον να σκέπτεται, γιατί δεν μπορεί να τοποθετηθεί και γραπτά επί πονήματος τρίτου;

Αν έχεις διάθεση ρίξε ματιούλα στο αναθεωρημένο λεξικό του Dolmance, είναι κρίμα που το έχουμε ή είναι μια απόλαυση και ένα έναυσμα για να σκεφτούμε και λίγο παραπέρα;

 

Το έχω γράψει και αλλού σχετικά πρόσφατα...
Ο σαδισμός (και ο μαζοχισμός) έχει περικυκλωθεί αρκετά ως έννοια, από κάθε μεριά, προσωπική μου εκτίμηση είναι πως από την στιγμή που δεν έχει εντοπιστεί η ύπαρξη κάποιας βιολογικής του συντεταγμένης ή αποτύπωσης ακόμα και εξελικτικά επίκτητης, παραμένω σκεπτικός.

Κατά τα άλλα, υπερκεράζοντας το "κατάντημα" για χάρη του διαλόγου...
Συνοπτικά η ερμηνεία του κάθε έργου του κάθε δημιουργού είναι ευθέως ανάλογη του μελετητή του, προφανές.
Το ίδιο ισχύει και για τους θεράποντες της ψυχολογίας...
Αφορμές και αίτια για σκέψη και προχώρημα παίρνονται από παντού, δεν γίνεται διαφορετικά...
Αυτό που ισχυρίζομαι σε κάθε περίπτωση είναι πως αποτελεί στοιχειώδες δείγμα σοβαρότητας και υποχρέωση, να λέγεται κάτι που μπορούμε να υποστηρίξουμε σε κάποιο σημαντικό βεθμό, ακόμα και αν στο οποιοδήποτε πλαίσιο μπορεί να επιτρέπεται ακόμα και μια πιο ελαφριά ή ελλειπτική προσέγγιση και το λέω αυτό συγκρίνοντας την δική σου ανάρτηση με άλλες αναρτήσεις, που στο νήμα αυτό έχουν αναρτηθεί.
Φυσικά και θα σταματήσω εδώ για συγγνωστούς λόγους, εκτιμώ, στη βάση τους, κοινά αποδεκτούς.

 

Κρίμα! Τα νήματα που μπορούν να προσφέρουν υλικό για σκέψη έχουν γίνει ακριβοθώρητη πολυτέλεια.

 

Διάβασα όλα τα ποστ πολύ προσεκτικά και αρχικά θα συμφωνήσω με τον @Λυσσανδρος ότι αυτό το νήμα έχει πολύ ψωμί και ουσία όσον αφορά το περιεχόμενο και την προσέγγιση εννοιών. Τρόμαξα η αλήθεια είναι λίγο από την απάθεια, αδιαφορία ή άρνηση των περισσότερων μελών του φόρουμ είτε να συμμετέχουν είτε να το διαβάσουν. Θυμήθηκα τον εαυτό μου στα πρώτα βδσμικα βήματα μου να αναζητώ με μανία να διαβάσω ντεσαντ . Μαζοχ και εν γένη οτιδήποτε μπορούσε να μου δώσει τη θεωρητική τροφή που χρειαζομουν για να ερμηνεύσω όσα βίωνα.

Από την άλλη πλευρά πολλά από τα ποστ διέπονται από ακραίο βερμπαλισμο (θύμα του οποίου είμαι και εγώ ) και λεξιλόγιο το οποίο κουράζει εξαντλεί και δεν δίνει χώρο ώστε να γίνουν κατανοητές οι έννοιες. Ξανά θυμήθηκα τον εαυτό μου στα φοιτητικά μου χρόνια να κλείνομαι σε στέκια και αμφιθέατρα συζητώντας για διάφορους -ισμους συγκεντρώνοντας γύρω μου διάφορα ανόητα πλασματα τα οποία καυλωναν απλά με την χρήση των λέξεων χωρίς να κατανοούν το περιεχόμενο. Μετά με θυμήθηκα στην ιντελεκτουαλ εποχή μου όπου μαζί με μια παρέα κλεινωμασταν σε ένα υγρό υπόγειο 30 τετραγωνικών (η θεατρική σκηνή μας) κάνοντας επί ώρες η και ημέρες συζητήσεις και αναλύσεις πανω σε φιλοσοφικές έννοιες που μόνο εμείς τις καταλαβαίναμε. Γύρω μας ξανά ανάπηρα θηλυκά και αρσενικά που γοητεύοταν από τη δυνατότητα μας να διαβάζουμε και να κατανοούμε. Θυμάμαι ότι ως ενοικιο πληρώναμε στον οικοδεσπότη την δυνατότητα να διαλέγει στο τέλος της βραδιάς το θηλυκό που επιθυμούσε ενώ εμείς κρατούσαμε τα υπόλοιπα προς προσωπική η συλλογικη ικανοποίηση των λαγνων επιθυμιών μας. Αν σκοπός των ακατανοητων για τους πολλούς κειμένων είναι ακριβώς να μαζευτούν τριγύρω ανόητα αρσενικά και θηλυκά τα οποία είτε αδυνατούν να αλληλεπιδράσουν είτε αναζητούν να ορίσουν τη φύση τους και την επιθυμια τους μέσα απο βερμπαλιστικα κείμενα και προσφέρουν τη σάρκα τους με αντίτιμο λίγο μπλα μπλα και επαφή με λέσχες πεφωτισμένης πρωτοπορίας είναι ευπρόσδεκτα και θεμιτά. Αν πάλι σκοπός είναι πραγματικά το άνοιγμα και η συζήτηση είναι σε λάθος κατεύθυνση

Επί των αναρτήσεων θα σταθώ σε δύο σημεία:
Εν αρχήν είναι ο σαδισμός...
Θα χρησιμοποιησω ένα κοινότυπο και τελείως αντικαυλωτικο παράδειγμα για να βάλω τη θέση μου απλά και κατανοητά

Ένα αγόρι κοιτάζει τα μυρμήγκια που κινούνται προς την μυρμηγκοφωλια. Αρχικά ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ , στη συνέχεια ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ τη πορεία των μυρμηγκιών και ελενχει τις αντιδράσεις. ΕΠΙΛΕΓΕΙ να δώσει άλλη πορεία στη διαδρομή τους..ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ κ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ. Τα μικρά μυρμηγκακια είναι ανίκανα να αντιδράσουν. ΥΠΟΤΑΣΟΝΤΑΙ ως φυσική αντίδραση στην ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ που ορίζει το αγόρι. Το αγόρι διακρίνει την υποτακτικοτητα τους και αρχίζει να βασανίζει αυτά που θα ΕΠΙΛΕΞΕΙ. Τα τραβά στην άκρη και προχωρά σε διάφορες πράξεις πάνω τους. Κοινώς ΣΑΔΙΖΕΙ.

Αυτο το απλό και βγαλμένο από διαφορες αναλύσεις παράδειγμα εξηγεί απλά και κατανοητά τι ροή των εννοιών όπως ορίζονται στη φύση (εκεί άλλωστε όπου ανοίκουν ως έννοιες που πατάνε πάνω στο άγριο ένστικτο και κάλεσμα της). Εν αρχήν είναι η κυριαρχία λοιπόν ακολουθεί η υποταγή ως φυσική αντίδραση σε αυτή και τέλος ο σαδισμός ως μορφή ολοκληρωτικής έκφρασης.

Η δεύτερη έννοια είναι η ελευθεριότητα όπως την έθεσε ο ντεσαντ.
Πέρα από το διεγερτικό τον κειμένων και της ζωής του ως βιωματικο των εννοιών που έθεσε αναφερόταν στην ελευθεριότητα ως εφήμερη ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ικανή να αναδείξει τα ένστικτα και τη φύση μας και όχι ως οδό σύνθεσης και αλληλεπίδρασης. Ο ντεσαντ αναφέρθηκε στις συνέπειες της ελευθεριότητας με αρνητικό τρόπο. Να μην ξεχνάμε το κοινωνικό πλαίσιο της προ κ ύστερης εποχής του.προ επαναστατικη περιοδος- Γαλλική επανάσταση και Γαλλική τρομοκρατια ( ως συνέπεια της επανάστασης).

Επιτρέψτε μου να συμφωνήσω με τον αρχικό ειρωνικο τίτλο του θρεντ. Το βδσμ είναι παντού. Το απολλαμβανω παντού. Το απολλαμβανω σε κάθε έκφανση του και επιλέγω να το βάζω παντού. Επιλεγω να αλληλεπιδρω με τον έξω κόσμο, τα διεστραμμέν@, τα ανωμαλ@ , τα πλάσματα που δεν ξέρουν τι ψάχνουν αλλά ψάχνουν και αγωνίζονται να μάθουν , όσ@ διψούν για ζωή τρίβονται δεν ξέρουν νιαουριζουν κλαίνε πονάνε γελάνε κάνουν λάθη , ουρλιάζουν οργαζουν καυλώνουν παίζουν ...τελικά ζουν! Ας αφήσουμε πίσω την εποχή της εσωστρέφειας (όσο και αν στη ψηφιακή εποχή του διαδικτιου επανέρχεται όλο και πιο έντονα). Ας αφήσουμε πίσω τις κλειστές λέσχες των λίγων κ εκλεκτών που ανοίγουν ελιτιστικα με όρους και προϋποθέσεις.

Κυρίες, Κύριοι και αγαπητά υπό, η ζωή είναι εκεί έξω γεμάτη πάθος ένταση συναίσθημα αλληλεπιδραση και βία

Απολαύστε υπεύθυνα

 

@v1979 "Ανόητα πλάσματα";; "ανάπηρα";; γιατί;
επειδή καύλωναν με αυτό το τρόπο; επειδή δεν καταννοούσαν το περιεχόμενο των εννοιών που χρησιμοποιούσε η παρέα;
Είναι αυτά σοβαρά κριτήρια νοητικής αντίληψης; από πότε;
Να προσέχουμε πολύ τι λέμε και πως.

Η εσωστρέφεια ουδεμία σχέση έχει με τη ψηφιακή εποχή όπως και τα μαχαίρια δε φταίνε για την αύξηση φόνων.Και τα δυό μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καλό και για διευκόλυνση της ζωής μας,το αν κάποιοι τα χρησιμοποιούν με λάθος τρόπο ή για λάθος σκοπό δε σημαίνει ότι είναι λάθος ή ότι είναι υπαίτια για αυτές τις κακές περιπτώσεις.Το διαδύκτιο ενώνει τους ανθρώπους,παραδείγματα υπάρχουν πολλά,όπως και πολλά αντίθετα,εσύ διαλέγεις να πάρεις τα στραβά παραδείγματα μόνο και τα βάζεις ως κανόνα.Δεν συμφωνώ.

ΥΓ: γιατί τρόμος; Όλοι πρέπει να ξεκινάνε με τον τρόπο που εσύ θέλησες να ξεκινήσεις;
Το ότι δε γράφουνε εδώ άτομα σημαίνει ότι δεν έχουν αναζητήσει πράγματα από μόνοι τους;

 

Θεωρουσα και συνεχίζω να θεωρώ ανόητη την στάση τους και ακόμα περισσότερο τη δική μου κάτι το οποίο με έκανε και να αποχωρήσω διακριτικά και με ελαφρά πηδηματακια και να προχωρήσω παρακατω. Χειριστικη δουνε και λαβειν σχεση ειναι λιγη και ανοησια. Προσωπική μου θέση.

Αναφέρομαι στην συνειδητή πνευματική αναπηρία. Στη λοβοτομη απο θεση. Στην από επιλογή άρνηση. Στο βολεμα...

Το διαδίκτυο ευνοεί την εσωστρέφεια. Κανένα εργαλείο δεν είναι από φύση καλό η κακό. Σημασία έχει πως το χρησιμοποιουμε.

Αναφορικά με το υγ. Μακάρι να έχεις δίκιο αλλα αμφιβαλλω

 

@v1979 εφόσον συμφωνείς με εμένα στο ότι τα εργαλεία είναι ουδέτερα από τη φύση τους τότε δεν μπορείς να λες ότι ευνοούν σε κάτι άσχημο γιατί έτσι είναι σα να πιστεύεις στην αρνητική πλευρά των εργαλείων.

Για τα παραπάνω που είπες δε συμφωνώ αλλά τουλάχιστον τώρα τα έθεσες πιο σωστά.

Αυτο το "μακάρι" καθόλου δεν το καταλαβαίνω...