Είναι η πραγματική φιλία μια ουτοπία;

Πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος φίλους και το πιο σημαντικό να τους κρατήσει; Πολύ γενικό θέμα το ξέρω και συγνώμη εκ των προτέρων απ' όλες και όλους που το θέτω, αλλά με βασανίζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια... Τι είναι αυτό που κρατάει δύο ή και παραπάνω ανθρώπους μαζί σε μια παρέα δίχως να υπάρχουν παρεξηγήσεις, δίχως τσακωμούς και οτιδήποτε άλλο κακό που να χαλάει και να χωρίζει τους ανθρώπους; Τίθεται θέμα αξιοπρέπειας, εγωισμού, αυταπάρνησης, υποχωρητικότητας; Δεν ξέρω... Ίσως είμαι εγώ ο κακός που θέλω να είμαι ειλικρινής και να μην κρύβω τίποτα από τον άλλον... Άραγε η αλήθεια πονάει τόσο πολύ;

 

Ο καθενας μας με τα χρονια αλλαζει και μαζι του και οι φιλιες του.

Αν και δεν νομιζω να σε βοηθησα...

 

Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία;

 

Καθόλου δεν με βοήθησες, αλλά τελοσπάντων... η προσπάθεια μετράει... Ευχαριστώ...

 

Στο να ονειρεύεται κανείς... Όπως κάνω εγώ κάθε μέρα, όλη μέρα... μέχρι να κλείσω τα μάτια μου...

 

Προσγειώσου στην πραγματικότητα, να βλέπεις καθαρά. : )

 

Μακάρι να μπορούσα να βλέπω και να αντέχω... Δεν την μπορώ την πραγματικότητα... Δεν μου αρμόζει... Αισθάνομαι παράταιρος με όλους...

 

Αν θέλεις πραγματικά να πλησιάσεις τους ανθρώπους, πρέπει να βρεις τον τρόπο, χωρίς μεμψιμοιρίες. Οι σχέσεις -η φιλία εν προκειμένω- είναι ισορροπία δούναι και λαβείν. Το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις φιλίες που διαρκούν, αλλά φιλίες που σε γεμίζουν και σε εξελίσσουν.

Οταν θέλουμε κάτι να μας συμβεί, δεν περιμένουμε να έρθει σε μας. Πηγαίνουμε να το συναντήσουμε.

 

Έχεις δίκιο... Αλλά... been there done that over and over again... με αποτέλεσμα να με παρεξηγούν και να κλειδώνω όλο και πιο πολύ...

 

Η φιλία είναι η πιο αγνή , η πιο ανιδιοτελής σχέση αγάπης που μπορεί να υπάρξει μεταξύ ανθρώπων. Εισαι εκεί ,δίπλα στον φίλο ,στην παρέα , στην χαρά, στη λύπη, στο πρόβλημα, ν'ακούσεις, ν'άκουστείς, να στηρίξεις,να στηριχτείς, να βοηθήσεις,να βοηθηθείς, να συμβουλέψεις, να συμβουλευτείς, να μοιραστείς.
Η φιλία χτίζεται μέσα απο κοινά βιώματα, βήμα βήμα.Δεν χωράνε εγωϊσμοί και αξιοπρέπειες,και ναι ,χρειάζεται αυταπάρνηση κάποιες φορές και υποχωρητικότητα, χωρίς να αποκλείονται και οι συγκρούσεις.
Μόνο με δύο ανθρώπους προσωπικά εχω νοιώσει όλα τα παραπάνω, μόνο αυτούς θεωρώ πραγματικούς φίλους μου,(ο ένας δυστυχώς δεν υπάρχει πια), και ήταν και οι δύο συμμαθητές μου από το δημοτικό.Τυχαίο; Δεν νομίζω...

 

Πολλά παίζουν ρόλο. Οι προσδοκίες που έχεις από τους άλλους, ο τρόπος που τους πλησιάζεις, η εντύπωση που δίνεις και τα συμπεράσματα που βγάζεις από την αποτυχία σου κάθε φορά.

 

Σαν τους παιδικούς φίλους τίποτα   Τώρα, συνήθως φίλους κάνεις εκεί που κάνεις τα χόμπι σου πχ, αν ασχολείσαι με τάβλι, με μηχανές και άλλα. Γενικά όμως φίλους κάνεις σε μεγάλες χαρές ή σε μεγάλες λύπες. Η παρεξήγηση στο παιχνίδι είναι θα γίνει, τώρα εσύ τι άνθρωπος είσαι αν κρατάς κακίες κτλ.

Και με αρκετό χιούμορ να πώ, Έλα στην μεγάλη οικογένεια του Ολυμπιακού για να κάνεις πολλούς φίλους εύκολα και γρήγορα, είναι μεγάλες οι χαρές, ή μπές στην μικρή οικογένεια των μαζοχιστών βάζελων, είναι μεγάλες οι λύπες, να κλάψετε όλοι μαζί την μοίρα σας , να πείτε τον πόνο σας, να κλάψετε για παράγκες και τα λοιπά και τα λοιπά.

Απέφυγε χανούμια και μπαόκια σαν το διάολο                   Δεν υπάρχει μπέσα εκεί