Είναι στιγμές...

... που ενώ ζούμε μια φορά,
δεν ξέρω εάν πρέπει να τα κάνω όλα σωστά ή όλα πουτ@ν@!!!

 

Τηλέφωνο χτυπάει απαιτητικά, ξανά και ξανά.
"Δεν με ενδιαφέρει ποιος σε ψάχνει. Δεν θα κοιτάξεις καν."
Ενα ζευγαρι έρχεται καταπάνω μας, το βλεμμα μου γεμίζει ένταση και ικεσία.
"Δεν με ενδιαφέρει. Κοίτα με στα μάτια...μεινε"
Ο δείκτης μπαίνει πιο βαθιά ανάμεσα στα δοντια, η παλάμη σκεπάζει το πρόσωπο.
Zoom in ή zoom out; Τραπεζάκια, ηλιος, δρόμος, περαστικοί...παλαμη, μυρωδιά.. Παραδιδομαι.
"Ο καφές την άνοιξη έχει την μαγεία του, έτσι δεν ειναι, μωρό μου;"

 

@katerina, είναι υπεροχο!

 

Και είναι και η στιγμή που περιμένεις να έρθει....
Και αυτή πάντα σε κοροϊδεύει λέγοντας σου: δεν ήρθε ακόμα η στιγμή....
Και εσύ πάντα την πιστεύεις....ξέροντας πως ίσως δεν θα έρθει ποτέ...
Αλλά εκεί αναμένεις....
Αναμείνατε λοιπόν στο ακουστικό σας....θα έρθει η στιγμή σας....

 

Το (β)

 

ευχαριστω πολυ        

 

Στιγμές
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

"Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή τη συμφορά.
Όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει.
Και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι
που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά.
Στυφή αρμύρα πάει να πιει
και πίκρα των κυμάτων.
Και κουβαλάει στη ράχη του
στιγμές μικρών θανάτων".

 

Αχ αυτό το "Δεν ήρθε ακόμα η στιγμη"...μου προξενεί αλλεργία η έκφραση, επειδή στις 90% είναι από τις στιγμές που δεν έρχονται ποτέ  

 

Κάποια στιγμή θα έρθει αγαπητή μου....Μέχρι τότε θα πιάνεσαι και εσύ κορόιδο όπως όλοι....γι'αυτήν την στιγμή..... 

 

Συμφωνω