Είναι τόσο τρομακτική η ελευθερία;

obviously

 

Δεν αλλάζει κάτι. Αν το δεις καθαρά πρακτικά ανταλλάσεις μια ελευθερία με μια άλλη: πχ είσαι ελεύθερος από το να χρειάζεται να παίρνεις αποφάσεις χάνοντας όμως το δικαίωμα να παίρνεις τις αποφάσεις που θες εσύ καθώς τίποτα δεν σε εξασφαλίζει ότι οι αποφάσεις που θα πάρει ο άλλος είναι αυτές που θα "ήθελες". Αυτό είναι το τίμημα.

Από την άλλη ο άλλος ανταλλάσει την ελευθερία του από την ευθύνη ενός τρίτου με το δικαίωμά του να παίρνει αποφάσεις για τον τρίτο.

Γι αυτό λέω ότι κάθε επιλογή φέρει το κόστος που της αναλογεί και αυτό δεν είναι κάποια ιδεοληψία, είναι η φύση των πραγμάτων, ή ελληνιστή, "it is what it is".

 

  αν το υ περιμένει από το Κ να του φτιάξει την ζωή, εκεί γίνεται ανισόρροπη η σχέση (κι όχι ασύμμετρη). Συμβαίνει βέβαια, και η εμπειρία βοηθάει.  

 

Τι νομιζει η σνουπυ;

 

@tithon μα επισημαίνω πως αυτά θέλει στη ζωή του όποιες συνέπειες και αν φέρουν. Δεν το κάνει ως "βάρος".

 

περιορίσατε την ελευθερία σε αυτόν "ο οποίος έχει" και στερήσατε την ελευθερία απ αυτόν ο οποίος "δεν έχει", "ενώ θέλει" να μην έχει. εισάγατε μια κατασκευή προϋπόθεσης.

 

Αυτό κι αν δεν είναι κατασκευή πάντως.

 

"Μια ελευθερία" που θεωρείται ελευθερία από ποιόν; Καθολικά, ή παράδειγμα, για σένα Άριοχ;
Ποιός κρίνει τι είναι ελευθερία για τον καθένα;

Ο πρώτος θεωρεί ελευθερία την δυνατότητα να μην παίρνει αποφάσεις, ο δεύτερος να έχει το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις για τρίτο άτομο. Πάλι λοιπόν: ποιός κρίνει τι είναι ελευθερία για τον καθένα;

Αυτό είναι ελευθερία, δεν είναι τίμημα.

 

Ποια ευθύνη πέραν του να είναι ο εαυτός του (που δεν είναι ευθύνη) και να μη σε σακατεψει έχει ουσιαστικά;

 

1. H ελευθερία (του) μπορεί να γίνεται αντιληπτή από κάποιον ως αποτέλεσμα μίας διαδρομής εκδίπλωσης της επιθυμίας του. Σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχουν όρια, ουτε και κανόνες. Το να μην σακατέψει είναι κανόνας επιβίωσης και αυτοπροστασίας για τον ίδιο @Seras Victoria, συμφωνώ ότι είναι αυτονόητο.

2. Η ελευθερία (του) μπορεί να γίνεται αντιληπτή από κάποιον ως απόκτηση ενός δικαιώματος, ως μια νίκη κατά της έλλειψης ανοχής (κυρίως των άλλων). Τότε η ελευθερία γίνεται ένα επιθυμητό κεκτημένο, για το οποίο θα καταβάλει κάποιο τίμημα και θα πρέπει επομένως να το φείδεται, θέτοντας όρια και κανόνες, στους οποίους πρέπει να υπακούουν όλοι.

Μόνον για τους ανασφαλείς είναι τρομαχτική η ελευθερία και μόνον αυτοί μπορεί να την "παραδώσουν στα χέρια άλλου" συνήθως θέτοντας οι ίδιοι τα όρια και τους κανόνες. Στους ανασφαλείς έχει τρωθεί και το επιθυμητικό, έτσι και αλλιώς, με απλά λόγια συχνά δεν ξέρουν τι θέλουν για να νιώσουν καλά, ξέρουν ή αισθάνονται ότι δεν θέλουν να νιώθουν ανασφάλεια.

 

Μόνο η υ που έχει δύναμη μπορεί να στερηθεί την ελευθερία της, μόνο ο Κ που είναι δυνατός μπορεί να της την στερήσει και να το διαχειριστεί. Ανασφάλεια δεν χωρά ως έννοια σε κανένα από τα 2 μέρη. Δεν υπάρχει ανταλλαγή. Το βίωμα της φύσης τους, έκαστος εφ' ω ετάχθη, "απλά".