Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας ή σας καθοδηγούν άλλοι;

Απαντήσεις απ΄ όλα τα status.

 

Δεν ξέρω αν είμαι ή πόσο είμαι, αλλά πιστεύω ότι το να κάνεις στη ζωή όσα περισσότερα πράγματα σου πάνε και το να μην νοιάζεσαι για το τι λένε / επιβάλλουν οι τριγύρω είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να σου συμβεί.

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

(Φτιάχνω "σούπα" αποσπασμάτων από Δημουλά, Νietzsche κι Αγγελάκα.)

“Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.”



. . .


"Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη."



. . .


?

"Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας
Να χάνομαι για λίγο,
Να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά και να στοχάζομαι
Να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά,
Πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα."



"Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα :
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Αίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθές,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.".


"Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο
Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω
Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό
Μα ούτε και απίθανο
Κάθομαι εδώ και περιμένω..."



"Μετανιώνω για όσα έως τώρα ισχυρίστηκα, για ό,τι ως τώρα υ π ή ρ ξ α."



(τα συμπεράσματα δικά σας.)

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Στο μέτρο του δυνατού, ναι.

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Από το έργο "Σας παρακαλώ σκοτώστε τη γυναίκα μου":

Ντάννυ Ντε Βίτο: "Πέρασαν χρόνια και χρόνια περιμένοντας τον πάμπλουτο πεθερό μου να πεθάνει από μέρα σε μέρα. Τϊποτα δεν γινόταν, έτσι τελικά αναγκάστηκα να πλουτίσω μόνος μου."
______

Πάντα, τελικά, αυτό που θέλω κάνω και αυτό που θεωρώ σωστό.

 

ισως παραειμαι...

 

Υπό ποίαν έννοιαν το λέτε, Μάστερ Πέρι?
Εννοείτε αν λειτουργουμε ανεξαρτητα επαγγελματικα και κοινωνικα?
Θα ήθελα, τεχνηέντως, να μπώ στην συζήτηση αυτή, γιατι ειναι εξαιρερετικά ενδιαφέρουσα αν κανεις εμβαθύνει...
Στο παρελθόν εχω υπάρξει παραιτημένη οικειοθελώς απο την κυριαρχικότητα της ζωής μου και τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια για την την επαγγελματική, την οικονομική και κοινωνική μου κατάσταση...
Γιαυτο με ενδιαφερει παρα πολυ το τόσο πρωτότυπο θεμα που ανοίξατε...

 
Με κάθε σεβασμό
Λίνα...

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Τα μόνα πράγματα που έχω ορίσει ως αφέντες, είναι το Μυαλό μου και η Καρδιά μου. Με τη σειρά που τα είπα.

 

Απάντηση: Re: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Ναι.  

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Κι εγώ αυτή τη "δουλειά" θα πρέπει να κάνω... 

 

Απάντηση: Είστε Κυρίαρχοι/ες της ζωής σας;

Χμμμμ, λίγο μπανάλ ακούγεται αλλά ποιός μπορεί να πει με βεβαιότητα οτι ορίζει εντελώς τη ζωή του λαμβάνοντας υπόψην τόσους καθοδηγητικούς/καταπιεστικούς παράγοντες π.χ οικογένεια, σχέσεις, δουλειά (δουλεία  );

Στο βαθμό που μου επιτρέπεται από τις παραπάνω παραμέτρους να έχω την ψευδαίσθηση, ναι, ορίζω τη ζωή μου. Οικονομικά, επαγγελματικά και συναισθηματικά (εκτός από τις αχαλίνωτες σεξουαλικές τάσεις μου καμιά φορά οι οποίες έχουν άλλα σχέδια για μένα  ) γιατί κυρίως σε αυτά δε συνοψίζεται τελικά;

Kati