"Εγω" και ψυχη

Re: "Εγω" και ψυχη

Εχω και εγώ ενα καλό βιβλίο ψυχολογιας.Να το αντιγραψω εδω υποστηριζοντας και εγω δεν ξερω τι?το ξευτιλήσαμε νομιζω.Θα ηταν πιο όμορφο να μιλαμε γιαυτά που εμεις νιωθουμε κ οχι γιαυτά που διαβαζουμε.Συμφωνώ απολυτα με τον Master Pierr.Αλλα κ με την λάρα.Το ισχυρό εγω ειναι κακό για όλους.Κυριως η υ πρεπει να το αποβαλλει με τη βοηθεια του αφέντη της.Ο Master Pierr εγραψε λιγα λόγια απλά κ κατανοητα.Αυτα που πρεσβεύει ο ιδιος..

 

Re: "Εγω" και ψυχη

Αν ήθελα να απαρνηθώ το "εγώ" μου, θα πήγαινα σε κάποιο Ασράμ και θα τελείωνα. Δεν είναι δύσκολο πράγμα   Και ούτε είναι τυχαίο ότι σε τέτοια μέρη, όταν βρεθεί κάποιος δυτικός, το πρώτο που του μαθαίνουν είναι η εσωτερική διαχείριση της οργής...

Και ασφαλώς, σε μια τέτοια περίπτωση θα απαρνιόμουν, ακόμα, τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή για λόγους προσωπικής επικοινωνίας  

Για μένα δεν μπαίνει θέμα ούτε ολοκληρωτικής, ούτε μερικής απάρνησης του "εγώ" του σκλάβου σε σχέσεις M/s, ούτε και βλέπω γιατί το "εγώ" να είναι αντίθετο με την ψυχή κάποιου ανθρώπου, λογικό θα μου φαινόταν, στον καθένα που θέλει να είναι "συνειδητοποιημένος", να συγκλίνει.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι κάποιων ανθρώπων το "εγώ" είναι ικανοποιημένο όταν ανήκουν και όχι όταν είναι ελεύθεροι. Όταν βασική συνθήκη για να απολαύσουν είναι να υποτάσσονται και όχι όταν απολαμβάνουν από κοινού. Όταν τους ικανοποιεί να υπηρετούν και όχι να επιβάλλονται.

Αυτοί οι άνθρωποι, όταν συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις σαν κι αυτές που γράφω, είναι ευτυχισμένοι όταν είναι εθελόδουλοι σκλάβοι. Μπορούν να κάνουν σαδομαζοχιστικές σχέσεις, χωρίς το "εγώ" τους να υφίσταται τραύματα, με τρόπο "νομοτελειακό", αλλά αντίθετα να ανθεί και να ευημερεί.

Γιατί, αν έχω καταλάβει καλά, δεν υπάρχει τίποτα πάνω μας που να ξέρει να αυτοπροστατεύεται τόσο καλά όσο το "εγώ" μας. Αν νιώσει ότι κινδυνεύει, τότε, απλούστατα, κρύβεται. Αν έχει πληγωθεί σοβαρά, μαζεύεται κάπου και προσπαθεί να αυτοθεραπευτεί, γλείφοντας τις πληγές του. Κάνει έτσι κάποιους άλλους, το δίχως άλλο επιπόλαιους κριτές της ανθρώπινης φύσης, να πιστεύουν ότι το κρυμένοι "εγώ" έχει πλέον ισοπεδωθεί και ότι ο μη εγωιστής (άκουσον άκουσον!) πλέον άνθρωπος "έγινε σκλάβος".

Μόνο που όσο το "εγώ" δεν είναι μπροστά να προστατεύει τα του εσώτερου οίκου του καθενός μας, τότε πάσχουμε, μέχρι να ξανάρθει το "εγώ" στη θέση του.

Όσο το "εγώ" κουβαλάει τα βάρη της ανατροφής μας και τα ένα σωρό βάρη που φορτώνεται στην κοινωνική του πορεία, τότε δεν είμαστε ο εαυτός μας και εκεί, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται συνήθως η διάσταση μεταξύ εγώ και ψυχής, που είχε θελήσει να σχολιάσει η timandra.

Όμως, είμαι πλέον βέβαιη ότι κανείς δεν γίνεται σκλάβος με manipulation του "εγώ" του, ώστε αυτό να είναι ευχαριστημένο με την υποταγή. Κάποιος γίνεται σκλάβος όταν έχει σκλαβίσιο "εγώ", τέτοιο που αν δεν επηρεαζόταν από κοινωνικές νόρμες θα επέλεγε σε κάθε περίπτωση την υποταγή, και όταν καταφέρει και ξεφορτωθεί τα βάρη που έχει φορτωθεί, μέσα από την εκπαίδευση, την αυτο-συναίσθηση και τις ανάλογες εμπειρίες.

Ακόμα θεωρώ ότι κακώς συγχέουμε το "εγώ" μας με τον εγωισμό ως χαρακτηριστικό. Στην πραγματικότητα, είναι ο μη εγωιστής άνθρωπος που έχει ένα ισορροπημένο "εγώ", ούτε βουλιμικό, ούτε όμως και ανορεξικό.

 

Re: "Εγω" και ψυχη

πολύ καλό post tender_lilly