Εγώ

Προσπαθείτε να βουδουσουμιάσετε τη βανίλλα θαρρώ....  

 

Θα της πλαισιώσω το νταμντιρουρίρουμ! 

 

@iolanda, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γράψω μια ιστορία. Ιστορία για το εμπειρίες, όχι το αρτ.
Δεν είχα σκοπό, αλλά νομίζω ότι μετά τη διαμάχη των τελευταίων ημερών καλό είναι να ειπωθεί.

 

είπε να δείξει πώς γίνεται  

 

κάνε ό,τι θες, κάνε... αλλά εγώ τη Δευτέρα περιμένω δισέλιδο κείμενο  

 

Part IV, Mind the cup

Ξημέρωσε Κυριακή. Όλη την εβδομάδα που πέρασε, αν και η καραντίνα τελείωσε, δεν άλλαξα τίποτα από τις συνήθειες μου. Ήρθε η στιγμή της επανεκκίνησης και ξαφνικά διαπίστωσα ότι θα δυσκολευτώ να πάρω μπροστά. Σαν ένα παλιό αυτοκίνητο που προσπαθείς να το επαναφέρεις μετά από καιρό.

Περνάω τη μέρα μου στο χαλαρό. Η σκέψη του σημερινού ραντεβού είναι μόνιμα στο βάθος του μυαλού μου αλλά δεν έχει βγει ποτέ μπροστά, πρώτο πλάνο. Ξυρίζομαι, ή καλύτερα τριμμάρω τα γένια μου με την κουρευτική, κάνω ένα μπάνιο, ντύνομαι και φεύγω.
Κατεβαίνοντας από τις σκάλες σκέφτομαι και χαμογελάω, ότι μου πηρε 3 λεπτά να ντυθώ. Ένα τζιν, ως συνήθως, t-shirt και πουκάμισο από πάνω, πάντα έξω από το παντελόνι. Ακόμα και τις φορές που για κάποιο λόγο θα φορέσω σακάκι.
Η σκέψη που με έκανε να χαμογελάσω είναι η εικόνα της Αλεξάνδρας να ετοιμάζεται. Πόση ώρα θα έκανε άραγε;

Παίρνω ταξί, δεν έχω καμία διάθεση να πάρω αυτοκίνητο σήμερα, δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε. Φτάνω στον προορισμό μου, πληρώνω το ταξί και κοιτάω γύρω μου. Θέλω να βρω ένα τραπέζι απομονωμένο, ένα σημείο που δε θα φαίνομαι εύκολα.
Το βρήκα. Κάθομαι πίσω από ένα φυτό στην άκρη του μαγαζιού έτσι ώστε να μπορώ να βλέπω. Κυριακή απόγευμα, 19:32 στο Περιστέρι, έρχεται ο σερβιτόρος του Mind the cup να μου πάρει παραγγελία. Φρέντο καπουτσίνο γλυκό.

Έρχεται ο καφές, ακολουθεί η Αλεξάνδρα, στις 19:44. Δεν με είδε, αυτός ήταν και ο σκοπό μου άλλωστε. Κάθομαι και την παρατηρώ. Θέλω να διαβάσω , όσο είναι εφικτό, τη γλώσσα του σώματος. Αν έχει άγχος, ανυπομονησία, κάποιο φόβο ίσως ή αγωνία. Ή αν είναι αδιάφορη.
Όχι, αδιάφορη δεν είναι. Δεν περίμενα να είναι. Ήθελα να το τσεκάρω όμως.

Κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Κοιτάει το ρολόι της. Έχω αργήσει. 19:58... 19:59.... 20:00... Είμαι έτοιμος να σηκωθώ άλλα περιμένω μια στιγμή ακόμα για να δω αν έβαλε deadline το τέταρτο ή αν θα καθίσει μέχρι να πιει τον καφέ της. Κοιτάει τριγύρω. Ψάχνει να με βρει. 20:05 σηκώνεται να φύγει, χωρίς να έχει τελειώσει τον καφέ της. Το πρόσωπο της συννεφιασμένο. Σηκώνομαι και την πλησιάζω, από πίσω, δεν με έχει δει ακόμα. Σταματάω στο ένα μέτρο, ακριβώς μια στιγμή πριν κάνει το πρώτο βήμα.


"Βλέπω δεν εκτίμησες τον χρόνο που αποφάσισα να σου δώσω, για να απολαύσεις τον καφέ σου, πριν ξεκινήσουμε."

Ξεκινάει για να φύγει, κάνει τα πρώτα βήματα. Σταματάει, γυρνάει προς τα πίσω και με κοιτάει.

"Κάθισε. Στην καρέκλα που είναι στα αριστερά σου"

Περιμένω μια στιγμή να καθίσει και να ηρεμήσει. Όταν είμαι σίγουρος ότι έχει περάσει η πρώτη ένταση, συνεχίζω.

"Είσαι θυμωμένη και πριν μια στιγμή ξεκίνησες να φύγεις. Γιατί;"

Θέλω να γελάσω ακούγοντας την. Το λέει με ένα παιδικό παράπονο, σαν ένα παιδί που το ρωτάς 'γιατί' και σου απαντά με δάκρυα στα μάτια επειδή νιώθει να το πνίγει το δίκαιο.

"Παρόλα αυτά έμεινες και μάλιστα έκατσες στην καρέκλα που επέλεξα για σένα. Γιατί;"

Μια έξυπνη και ώριμη γυναίκα φέρεται σαν παιδί. Εκτός από το ότι είναι πανέμορφο, είναι και σημάδι ότι έχει άγχος και νιώθει ευάλωτη μπροστά μου.

"Φόρεσες τα ρούχα που σου είπα γιατί δεν είχες λόγο να μην το κάνεις;"

Χαχαχα! Κουπεπέ, κουπεπέ!

"Εσώρουχα δε φόρεσες γιατί σε έβγαλα από το δίλλημα αν θα φορέσεις;"

Αχ, μικρό κοριτσάκι. Είσαι πολύ γλυκό αλλά εδώ δεν ήρθες για να παίξεις. Σκληραίνω το βλέμμα μου και την κοιτάω στα μάτια

"Φοράς;"

"Πήγαινε στην τουαλέτα, βγάλ' τα και άφησε τα πάνω στο τραπέζι"


Σε μια στιγμή πέρασε μια ώρα. Τελικά, όντως, ο χρόνος είναι σχετικός. Σηκώνεται χωρίς να πει τίποτα και πηγαίνει στην τουαλέτα. Επιστρέφει μετά από λίγο και αφήνει τα εσώρουχα στο τραπέζι. Κοιταζόμαστε, ή μάλλον εγώ την κοιτάω και αυτή το νιώθει. Είναι από τις στιγμές που ενώ ο ένας μπορεί να κοιτάει τα μάτια του άλλου χωρίς η ανταλλαγή ενέργειας να είναι αμφίδρομη.


"Όταν υπάρχουν σαφείς όροι για μια συνάντηση να φροντίζεις να τους ακολουθείς. Δεν σου επέβαλα να μην φορέσεις εσώρουχα, είχες την επιλογή να μην έρθεις. Το αν θα κάνεις αυτό που θέλω ήταν επιλογή σου, το να κάνεις ότι θέλεις όχι. Η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται με παιχνίδια. Θέλεις μια σχέση εμπιστοσύνης; Πράττεις ανάλογα. Δεν θέλεις; Κάθεσαι σπίτι"

Το χαμήλωμα του βλέμματος επαναλαμβάνεται κατά κόρον, αλλά η αντίδραση και ο φόβος για το άγνωστο επίσης επαναλαμβανόμενα.

"Το χτίσιμο της σχέσης εμπιστοσύνης ξεκινά από την πρώτη στιγμή της συσχέτισης, προηγείται κατά πολύ της εμπιστοσύνης.
Δεν περιμένω να εμπιστευτείς κάποιον που δεν γνωρίζεις, αυτό που σου λέω είναι ότι αν πράττουμε αντίθετα από το λόγο μας τότε η εμπιστοσύνη δεν θα έρθει ποτέ. Την επόμενη φορά, λοιπόν να σεβαστείς και να τιμήσεις τον εαυτό σου. Ή θα κάνεις ότι σου ζητήθηκε ή δεν θα έρθεις. Δεν υπάρχει χώρος σε αυτό το τραπέζι για ανθρώπους που δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό."

"Θέλω να πω πως είχες δύο επιλογές. Στις έχω αναφέρει ήδη. Εφόσον αποφάσισες ότι θα έρθεις έπρεπε να σεβαστείς τις επιθυμίες μου. Το αν τις θεωρείς τραβηγμένες ή όχι δεν έχει καμία σημασία.
Σεβασμός στον εαυτό μας είναι τα εσώρουχα, όχι η συνέπεια; Σε σέβομαι το ίδιο και μετά την στιγμή που αποφάσισες να αφήσεις τον αυτοσεβασμό σου πάνω στο τραπέζι."

"Δεν στις κρύβω εγώ Αλεξάνδρα. Για να τις δεις θα πρέπει να σταματήσεις να αντιδράς σε κάθε τι και πολύ περισσότερο στο εαυτό σου και σε αυτές. Σου υπόσχομαι ότι θα καταλάβεις."

Τα λέει και τη στιγμή που τελειώνει είναι έτοιμη να φύγει. Προσπαθεί να το σκάσει, όχι από εμένα, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν έχει την δύναμη να τον αντιμετωπίσει, δεν μπορεί να ρίξει φως στο σκοτάδι που νιώθει πως έχει μέσα της.
Λογική αντίδραση, έχει δρόμο μπροστά της μέχρι να καταλάβει ότι το σκοτάδι που έχει μέσα της δεν είναι τίποτα άλλο από τον μανδύα του απόλυτου φωτός.
Με μια απότομη κίνηση σηκώνω το χέρι και πιάνω το δικό της.

"Μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις οποία στιγμή θέλεις. Για να επιστρέψεις όμως θα πρέπει να φύγεις τη στιγμή που θα σου πω εγώ."

Αφήνω το χέρι της και τη χαϊδεύω απαλά στο μάγουλο. Όπως με κοιτάει παγωμένη σκουπίζω ένα δάκρυ που έχει κυλήσει από τα μάτια της.

"Τώρα, Αλεξάνδρα, ας αρχίσουμε από την αρχή.
Εδώ ήρθαμε για να περάσουμε καλά, όχι για να σε δω να κλαις. Χαλάρωσε και πες μου λίγα πράγματα για εσένα. Ήταν πολύ εντυπωσιακό το άρθρο σου, το ζήλεψα. Πριν ξεκινήσεις όμως, άφησε τα εσώρουχα πάνω στο τραπέζι. Θα μείνουν εδώ."

 

Α ρε Νικ.
Δυνατος λυτης.
Ρισπεκια εκ βαθεων.
Περιμενω τη συνεχεια...

 

Yeah!

 

Να μην πάει έλεγες. Να καθίσει σπίτι έλεγες...  

 

Αν είναι να χάνω τέτοιες γνωριμίες πρέπει να κάνω κι εγώ fb.
Όμορφο γράψιμο, πολύ ρομαντικό!

 

@Nickname Ά/άπαιχτοι
Both of you..