Εγώ

Τι έγινε; Φιδιασαμε; Πέρασε Παρασκευή, είπα να μην πω τίποτε, αλλά εδώ έχουμε μείνει με το βρακι στο τραπέζι.

 

Αν είναι κατουρημένο είσαι για άλλο νήμα  

ΥΓ: Ούτε να φάω δεν προλαβαίνω αυτές τις μέρες, λίγη υπομονή

 

άσε κορίτσι μου, τίποτα δεν πιάνει... τι γκρίνια, τι εκβιασμοί, τι απειλές, τι top from bottom, τι κλάματα, τι φωνές... αυτό που θέλει, αυτό θα κάνει  

 

Ιιιι όλα λάθος. Για άλλους άντρες, βγάζουμε κανένα ρουχαλάκι και αρχίζουμε τα «αλεκο μου σεεεε παρακαλώωωω».

Για τον Νικολακη, του τάζουμε δυο κιλά προβατίνα και αυτά τα γλυκα από το Νινιμ, πως το λέτε, στην Κομοτηνή και πορευόμαστε.

Σε καμία των περιπτώσεων δεν κάνουμε γκρίνιες, κλάμματα, φωνές και λοιπά δραματικά. Αυτά είναι γκολ από τα αποδυτήρια.  

 

"Νεντίμ" ιερόσυλη!
Επίσης αν είναι να τάξεις, προτιμώ αρνίσια παϊδάκια.  

ΥΓ: Σιγά να μην τον λέγανε και Νίμιτς

 

Νικολακη μου, γιατί δεν γράφεις την συνέχεια που την περιμένουμε με αγωνία, στα κλαριά είμαστε στα κλαριά, κι εγώ θα σου φέρω γλυκά από αυτόν τον Ταμτιριριμ.

Να βάλω και δυο μοσχαρισιες γάλακτος ματάκια μου, μην τυχόν και δεν χορτάσεις; Έρεψες από την δουλειά, να ούτε πρόλαβες να γράψεις.    

 

Part V, Οδηγός

Τα πράγματα μοιάζουν να έχουν πάρει το σωστό δρόμο. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να μη μου αρέσει η ιδέα να προχωράω χωρίς να έχω πλήρη εικόνα.Φαντάσου, να θέλεις να δημιουργήσεις ένα γλυπτό και να μην έχεις δει ολόκληρο το κομμάτι πέτρας που θα δουλέψεις για να φτάσεις στο αποτέλεσμα που επιθυμείς.

Η σημερινή κουβέντα βοήθησε κάπως αλλά και πάλι το κενό είναι μεγάλο. Έχω πολλά να μάθω για αυτήν για να φτάσω να είμαι σε θέση να μάθω πολλά σε αυτήν. Σήμερα έγινε η αρχή.

"Φεύγουμε."

Έχει ηρεμήσει αρκετά. Η συζήτηση για τη ζωή της βοήθησε. Λογικό, θα έχει κάνει πολλές φορές αυτή την κουβέντα, εν αντιθέσει με το διάλογο που έκανε το πρώτο μισάωρο μαζί μου.
Σηκώνεται, μαζεύει τα πράγματα της και πάει να πάρει τα εσώρουχα της από το τραπέζι.

"Στο είπα και πριν. Αυτά θα μείνουν εδώ. Μην με αναγκάζεις να επαναλαμβάνομαι."

Οι μέρες περνάνε, η ανάγνωση της Αλεξάνδρας συνεχίζεται. Αποφεύγω να οπτικοποιήσω πλήρως μια σχέση Κ/υ. Παρόλα αυτά εγώ αρχίσει να της μιλάω για την υποταγή. Σαν μια γενική έννοια, σαν θέση που προσφέρει ασφάλεια και ηρεμία.Όλες οι συζητήσεις γίνονται καθαρά φιλοσοφικά, δεν έχω κάνει καμία κίνηση προς τα εμπρός. Τουλάχιστον όσο αφορά το ενδεχόμενο σχέσης.

Παρόλα αυτά δεν ξεχνάω να της δείξω, σε κάθε συνάντηση ποιος έχει τον έλεγχο. Και όχι μόνο σε συνάντηση. Πλέον μιλάμε και αρκετές ώρες στο τηλέφωνο. Ότι της ζητηθεί το κάνει, ίσως υπάρχει κάποια εσωτερική αντίδραση αλλά κάθε αρχή και δύσκολη. Μόλις έγινε η αρχή, στο καφέ, πλέον της είναι πιο εύκολο να υπακούσει, να προσπεράσει τις αντιδράσεις της.

Φροντίζω πάντα, να μην είμαι υπερβολικός. Βήμα βήμα, στα βαθιά. Ένα βήμα, αργά αλλά σταθερά. Μετά το επόμενο. Ποτέ βουτιές, ποτέ άλματα. Έχει περάσει ένας μήνας και έχει καταλάβει αρκετά πράγματα. Πάντα βέβαια σε θεωρητική βάση και πάντα σαν γενικές έννοιες.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα βήμα ακόμα. Έχω τουλάχιστον μια εβδομάδα να της στείλω μήνυμα και είναι λογικό, ούτως ή άλλως μπορεί να μιλήσουμε στο τηλέφωνο μέχρι και τρεις φορές σε μια μέρα. Τώρα όμως θα επικοινωνήσω με μήνυμα.

"Πόσο συχνά αγγίζεσαι Αλεξάνδρα;"

"Καθημερινά γινόταν και πριν γνωριστούμε;"

"Τώρα δεν έχεις εξωτερικό ερέθισμα; Εξωτερικό ερέθισμα είναι η συζητήσεις μας, εξωτερικό ερέθισμα είναι η επικοινωνία μας, εξωτερικό ερέθισμα είναι η ιδέα της θέσης σου σε μια σχέση υποταγής, εξωτερικό ερέθισμα είμαι εγώ...
Αντέχεις τον εαυτό σου, αντέχεις να δώσεις το κλειδί της ζωής σου ,αντέχεις να ανήκεις Αλεξάνδρα;"

Ώρα να κάνουμε ταμείο. Λοιπόν... Για να δούμε... αυτό συν αυτό... κι αυτό... μάλιστα.. σύνολο... σκατά τα έκανα! Ήμουν τόσο απορροφημένος με την διδασκαλία που δεν σκέφτηκα ποτέ να της δείξω το πόσο με ενδιαφέρει. Και όταν λέω να της δείξω, εννοώ χειροπιαστά. Όχι με τη γλώσσα του σώματος, όχι με τα μάτια.
Κάθομαι και κοιτάω το μήνυμα. Πώς έκανα τέτοιο λάθος;

"Σε μια ώρα να είσαι έτοιμη. Θα περάσω να σε πάρω."

Σταματάω μπροστά στο σπίτι της. Με περιμένει κάτω. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε.
Έχει καλοκαιριάσει για τα καλά πλέον. Δύσκολα βρίσκεις έρημη παραλία. Δύσκολα βρίσκεις ένα μέρος δίπλα στη θάλασσα που να μπορείς να είσαι σχεδόν σίγουρος ότι δε θα σε ενοχλήσει κανένας. Μόνο που αυτό το μέρος δε χρειάζεται να το βρω. Ξέρω που βρίσκεται.

Δεν της απαντάω. Χαμογελάω. Σταματάω στο κόκκινο φανάρι και της χαϊδεύω το μάγουλο. Με κοιτάει. Τη φιλάω στο στόμα απαλά. Για πρώτη φορά.

"Εγώ στο δρόμο μου Αλεξάνδρα. Μόνο που δεν μπορώ να το φανταστώ χωρίς εσένα στη θέση του συνοδηγού".

Βάζω ταχύτητα και ξεκινάω. Λατρεύω τα σειριακά κιβώτια ταχυτήτων. Δε νομίζω ποτέ να αγοράσω αυτοκίνητο με αυτόματο κιβώτιο. Αυτά είναι για αυτούς που οδηγούν για να εξυπηρετούνται. Εγώ οδηγώ επειδή το ζω.

Δειλά, δειλά, βάζει το χέρι της πάνω στο δικό μου. Περιμένοντας ίσως να αντιδράσω γιατί πήρε το θάρρος να κάνει την κίνηση αυτή. Γιατί για μια στιγμή έγινε οδηγός. Την κοιτάω αυστηρά και μια στιγμή μετά της χαμογελάω. Ναι, αυτή τη στιγμή μπορείς.

Πόσο περίεργη και απρόβλεπτη είναι η ζωή...
Μια γυναίκα κάποια στιγμή αποφάσισε να συμμετέχει σε μια ομάδα στο Facebook. Θα μπορούσε, ίσως, να χτυπήσει το τηλέφωνο της ακριβώς μια στιγμή πριν δει, αυτή την ομάδα. Θα μπορούσε, ίσως, να μην σταματήσει για διαφημίσεις η ταινία του έβλεπε και έτσι να μην έπιανε το κινητό στα χέρια της. Η ταινία όμως σταμάτησε και το κινητό δε χτύπησε. Και έτσι μπήκε στην ομάδα.

Για τους ίδιους λόγους, κάποια στιγμή αργότερα, έγραψε ένα άρθρο. Ένα άρθρο που ίσως να μην το έγραφε αν κάποιος από την ομάδα είχε αποφασίσει να μην κάνει ένα σχόλιο, που αυτή με τη σειρά της το είδε και αποφάσισε να γράψει το άρθρο της.

Και τα ίδια από τη πλευρά μου. Συμπτώσεις επί συμπτώσεων, που έκαναν αυτή τη γυναίκα, αυτή τη στιγμή να κάθεται δίπλα μου. Συμπτώσεις που έχουν συμβεί πολύ νωρίτερα από τη στιγμή που διαπίστωσα ότι αυτή η γυναίκα υπάρχει. Πολύ νωρίτερα από τη στιγμή που αποφάσισα ότι θα τη γνωρίσω, θα την καθοδηγήσω, θα τη βάλω στη ζωή μου. Και τώρα, κάθεται δίπλα μου, έτοιμη να την οδηγήσω, δείχνοντας μου την περισσότερη εμπιστοσύνη που ειναι δυνατόν να δω, στην παρούσα φάση, τουλάχιστον.

Έχεις ακούσει για το φαινόμενο της πεταλούδας;
Μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.

Μόνο που το σύστημα, σε αυτή την περίπτωσή, είναι οι ζωές μας. Και το χέρι της στο χέρι μου, αυτή τη στιγμή μπορεί να προκαλέσει μια βροχή, όχι υδάτινη, αλλά συναισθημάτων, καταστάσεων, μεταβολών. Μια στιγμή που μπορεί να προέκυψε επειδή, απλώς, μια πεταλούδα αποφάσισε κάποια στιγμή να κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο...

 

Part VI, Release

Ξυπνάω έχοντας χορτάσει ύπνο. Το στόμα ξερό, όπως κάθε φορά που ξυπνάω. Εντάξει, τα τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα μπορεί να σου εξασφαλίζουν ότι κανένας ιός και κανένα μικρόβιο δε μπορεί να επιβιώσει μέσα σου αλλά έχουν και κάποιες παρενέργειες.

Νερό, μετά καφές, μετά τσιγάρο...
Στο παράθυρο του σπιτιού, όχι για να φεύγει έξω ο καπνός, δε με ενοχλεί ο καπνός. Θέλω να βλέπω έξω. Ημίμετρα. Τη θέα από το παράθυρο του γραφείου μπορώ να την κοιτάζω μια ζωή. Εδώ δε βλέπω σχεδόν τίποτα. Τίποτα που να με ενδιαφέρει. Ούτε ηρεμία, ούτε κίνηση και φασαρία. Μια απροσδιόριστη αδιαφορία και μόνο, αν θα μπορούσε να οπτικοποιηθεί η αδιαφορία.

Άλλη μια τζούρα, όπως εκατομμύρια ακόμα φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Άλλη μια σκέψη... τη θέλω.

Έχω ακούσει πολλές φορές ότι ο έρωτας μπορεί να είναι καταστροφικός για μια σχέση D/s. Καταλαβαίνω. Τι λένε, γιατί το λένε, πως μπορεί να λειτούργησε. Εγώ όμως "που λέτε γιατρέ μου" είμαι ανωμαλάρα. Όσο περισσότερο αισθάνομαι και όσο περισσότερο επιθυμώ έναν άνθρωπο τόσο περισσότερο επιθυμώ να τον πονέσω. Να τον δω να υποφέρει, να διευρύνω συνεχώς τα όρια του, να κάνω δική μου την ψυχή του την ίδια.

Εντάξει, ίσως να υπερβάλλω λίγο λέγοντας αυτά, αλλά σε γενικές γραμμές αυτή είναι η κατεύθυνση. Το θέμα είναι, και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω πρόβλημα, ότι αν τα πω για την Αλεξάνδρα δεν υπερβάλλω καθόλου.

Κάνω ένα μπάνιο, ντύνομαι, παίρνω τα πράγματα που θα μου χρειαστούν, βάζω παπούτσια. Κοιτάω την ώρα. Είναι νωρίς ακόμα, έχω πολύ χρόνο. Βάζω τα πράγματα στο αυτοκίνητο.

Περνάω την υπόλοιπη ώρα στο παράθυρο του γραφείου, έχοντας φροντίσει να πάρω έναν καφέ πριν φτάσω. Παρατηρώ την κίνηση και καπνίζω. Κοιτάω το ρολόι. Ήρθε η ώρα. Χαμογελάω. Σκέφτομαι το άγχος που θα έχει για την πρώτη μας συνάντηση σε ξενοδοχείο.

Της έχω δώσει τέσσερις φακέλους, με οδηγίες.

"Αλεξάνδρα, αυτοί οι τέσσερις φάκελοι είναι για σένα. Θα ανοίξεις τον πρώτο αύριο, στις 12 το μεσημέρι. Δεν θα ανοίξεις κανέναν άλλο φάκελο εφόσον δεν έχεις κάνει ότι ακριβώς λέει ο προηγούμενος. Έχεις την επιλογή να σταματήσεις ή να φτάσεις μέχρι το τέλος."

Ξύρισμα παντού, χρώμα νυχιών, ντύσιμο...
Με το που θα άνοιγε τον πρώτο φάκελο θα ήξερε. Τι λέω.. μάλλον ήξερε από την πρώτη στιγμή που τους έδωσα. Και αν δεν ήξερε, το ένιωθε.

Δεύτερος φάκελος. Ο δεύτερος φάκελος θα άνοιγε μόνο εφόσον ήταν έτοιμη και είχε βγει από το σπίτι. Όνομα ξενοδοχείου, αριθμός δωματίου. Δωμάτιο που είχα φροντίσει να είναι κρατημένο και πληρωμένο, κάτι βέβαια που δεν το έγραφα.
Αυτό που έγραψα ήταν το κλειδί για να μπει σε έναν άλλο κόσμο, η τελική συγκατάθεση για να περάσει τα σύνορα.

"Αλεξάνδρα, χαίρομαι που ετοιμάστηκες όπως σου ζήτησα, είμαι σίγουρος ότι θα είσαι πανέμορφη. Θα πας στο ξενοδοχείο... δωμάτιο...
Μόλις φτάσεις στην είσοδο του ξενοδοχείου, πριν μπεις μέσα, θα ανοίξεις τον τρίτο φάκελο.
Σε αυτόν θα περιγράφω τι μπορώ να σου κάνω αν αποφασίσεις να ανέβεις στο δωμάτιο. Εφόσον είσαι διατεθειμένη να δεχτείς ανεβαίνεις και ανοίγεις τον τέταρτο φάκελο. Αλλιώς είσαι ελεύθερη να φύγεις."

Κοιτάζω την ώρα για άλλη μια φορά. Λογικά, θα έχει φτάσει τώρα. Ίσως αυτή τη στιγμή να ανοίγει τον τρίτο φάκελο, αυτόν που περιγράφει τι θα της κάνω αν αποφασίσει να μπει στο δωμάτιο.

Όχι, δεν είναι σενάριο παρόμοιο με τις 50 αποχρώσεις του γκρι. Δεν βάζω όρια στον εαυτό μου ούτε διαπραγματευόμαι το τι θα γίνει. Το μήνυμα στον τρίτο φάκελο δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία.

" Ότι θέλω"

Θέλω να έχει πλήρη επίγνωση τι κάνει, τι προσφέρει. Το σώμα της, το μυαλό της, την ψυχή της την ίδια. Όσο και αν της έχω εξηγήσει και αναλύσει με τις ώρες, η θεωρεία και η πράξη δεν ταυτίζονται σχεδόν ποτέ.

Τέταρτος φάκελος.

"Κλείσε το κινητό, βγάλε ότι φοράς. Άφησε την πόρτα ελαφρώς ανοιχτή, στάσου όρθια στον τοίχο απέναντι από την πόρτα, με την πλάτη στην πόρτα."

Θα περιμένω λίγο ακόμα, μέχρι να είμαι σίγουρος ότι τη στιγμή που θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου για να ξεκινήσω, θα είναι ήδη εκεί.

Ξεκινάω για το ξενοδοχείο. Δε βιάζομαι. Θέλω να νιώσει την έκθεση, να αρχίσει να κυλάει στις φλέβες της. Είναι όσο άπειρη χρειάζεται για να γίνει αυτό χωρίς να είμαι στο δωμάτιο. Να μετράει τις ανάσες της περιμένοντας να περάσω την πόρτα.

Φτάνω, παρκάρω. Ανάβω ένα τσιγάρο και το καπνίζω πριν μπω. Το "δε βιάζομαι" είναι μια συνθήκη που δεν έπαψε να ισχύει. Περνάω από την ρεσεψιόν και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Σπρώχνω την πόρτα, όχι απότομα, όχι με βία, αλλά όσο δυνατά χρειάζεται να καταλάβει ότι η πόρτα είναι πλέον ανοιχτή.

Μπαίνω στο δωμάτιο. Τη βλέπω να περιμένει ακριβώς στη θέση που της ζήτησα. Δεν ακούω τίποτα, απόλυτη ησυχία. Παρόλα αυτά, νιώθω την καρδιά της έτοιμη να σπάσει. Δεν ξέρω πώς το ξέρω, δεν ξέρω γιατί το ξέρω. Θα μπορούσε να είναι η ιδέα μου, θα μπορούσε να είναι αυτό που πιστεύω ότι συμβαίνει και όχι αυτό που συμβαίνει. Κι όμως... Θα μπορούσα να στοιχηματίσω τα πάντα, ότι την ακούω.

Πηγαίνω πίσω της χωρίς να μιλήσω. Αρχίζω να αγγίζω το σώμα της απαλά, όχι όμως πονηρά. Στέκομαι πίσω της και τα χέρια μου περνάνε από το πρόσωπο της ,το λαιμό της, την πλάτη της. Περνάνε μπροστά, χαϊδεύοντας το δέρμα της. Το χέρι μου περνάει μια πιθανή πάνω από το μουνί της. Δεν κατεβαίνει. Ανεβαίνω προς τα πάνω. Περνάω από την κοιλιά, γλιστράω στα πλευρά, ανεβαίνω στο στήθος. Της τσιμπάω τη ρόγα δυνατά. Ανεβαίνω. Το χέρι μου φτάνει στο λαιμό της. Σφιχτά, δεν την πνιγώ αλλά κρατάω το λαιμό της με την παλάμη μου όσο χρειάζεται για να μην νιώθει άνετα. Το άλλο χέρι αγγίζει τον κώλο. Το σηκώνω και το κατεβάζω με δύναμη. Ανοίγει το στόμα της και, όσο μπορεί, παρά το σφίξιμο στο λαιμό την ακούω να μιλάει.

Χωρίς να της ζητήσω να μετρήσει. Χαμογελάω. Μόνο τυποποιημένο δε μπορείς να χαρακτηρίσεις τον δρόμο που μας έφερε μέχρι εδώ, παρόλα αυτά ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σύμφωνα με "κάποιους", ποιους άραγε, τύπους...

Απομακρύνομαι. Βγάζω και ακουμπάω πάνω στο τραπέζι ότι έχω φέρει μαζί μου....

Μαστίγια, παντλ, αυτοσχέδια ή μη, δέστρες, σχοινιά, κλιπς, κλίσματα, σφήνες, δονητές, ότι μπορείς να φανταστείς.

Έχω κάνει πολλές εικόνες από τότε που την γνώρισα. Να τη χτυπάω, να τη βλέπω να ματώνει, να προσφέρει το σώμα της, να ακούω τις φωνές της, να νιώθω την υποταγή μαζί με τον πόνο και την καυλα της. Και ότι έχω σκεφτεί θέλω να το κάνω. Αλλά όχι τώρα. Βλέποντας τα εργαλεία πάνω στο τραπέζι συνειδητοποιώ ότι αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να μπω στον κώλο της και να την γαμησω με όλη μου τη δύναμη. Μέχρι να χύσω. Χωρίς μαστίγια, χωρίς σχοινιά.

Και εδώ είμαι για να κάνω ότι θέλω. Πιάνω το λιπαντικό και βάζω λίγο στο χέρι μου, ούτε τη σφήνα δεν αγγίζω, θέλω να βάλω το χέρι μου μέσα της ,όχι να βάλω ένα κομμάτι πλαστικό.

Πάω πίσω της, περνάω τον αγκώνα μου στο λαιμό της και βάζω το δάχτυλο στον κώλο της. Την κολλάω στον τοίχο και μπαίνω μέσα της. Της ψιθυρίζω στο αυτί

"Σε θέλω καριόλα"

Της γαμάω τον κώλο με πάθος. Φωνάζει, κλαίει από τον πόνο. Βάζω το χέρι μου στο μουνί της. Είναι το πιο υγρό μουνί που έχω δει τη ζωή μου. Βάζω το χέρι μου στην κλειτορίδα της, παίζω μαζί της. Το χέρι μου γλιστράει στον κόλπο της και ξανά πίσω.

Χύνει. Η καύλα της αποτυπώνεται τόσο έντονα που δε χρειάζεται να προσπαθήσεις να τη διαβάσεις, δε μπορείς να μη τη διαβάσεις. Χύνω μέσα της.

Τη γυρνάω. Την έχω μπροστά μου και κοιταζόμαστε στα μάτια. Σηκώνω το χέρι και της δίνω μια σφαλιάρα στο πρόσωπο. Με ρωτάει με παράπονο...

-Γιατί το ήθελα, απαντάω.

Την παίρνω αγκαλιά. Κλείνει τα μάτια...

Μένω να την κοιτάζω...
Γύρω μου φασαρία, φωνές. Δεν ξεχωρίζω λέξεις, μόνο ένα βουητό στα αυτιά μου, τίποτα δε με κάνει να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, δεν ξέρω για πόση ώρα.

Περνάει, μια στιγμή, ένα λεπτό, ένας αιώνας, δεν ξέρω... Η γιατρός στέκεται μπροστά μου, μου λέει κάτι, δεν είμαι σε θέση να καταλάβω τι... Μου δίνει ένα χαρτί, το βάζω στην αριστερή τσέπη απο το σακάκι και φεύγω.

Βάζω ξανά το χέρι στην αριστερή τσέπη, βγάζω και ξεδιπλώνω το χαρτί που μου έδωσε η γιατρός. Το διαβάζω...

Όνομα: Αλεξάνδρα
Επίθετο: Παπαδοπούλου
Ετών: 75
Ημερομηνία θανάτου: 4/4/2050
Ώρα θανάτου: 12:37 μ.μ.

Ακριβώς 30 χρόνια και 11 λεπτά
μετά το πρώτο μήνυμα...

 

και αυτό που ήθελες, αυτό έκανες... εμφανίστηκες μετά από 3 μήνες και μέσα σε ένα ΣΚ το τελειώσαμε... αλλά ακόμα και νεκρή, έγραψα καλύτερο κείμενο από εσένα  

κανόνισε να μου κάνεις άλλη μια τέτοια κασκαρίκα και θα στην αναστήσω την Αλεξάνδρα στο πιτς φυτίλι    

 

Α ρε Αλεξάνδρα...  
Δεν χρειάζεται να πεις παραπάνω, σε νιώθουμε... Ακριβώς...  

 

Με αυτά που βλέπουμε γύρω πάντως, το λες και κοπλιμαν το 2050

 

Πώς το λέει το γνωστό λαϊκό άΖμα;
"Οι πεθαμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ;"