Εις το όνομα του Πατρός

Εγώ,ευτυχώς, ήμουν πολύ τυχερή...Δύο παιδιά μεγάλωσαν μαζί- εγώ με το μπαμπά μου εννοώ-γιατί όταν με έκανε ήταν μόλις 22. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις..έπαιζε σαν παιδί μαζί μου..με καταλάβαινε..αυστηρός δεν ήτα΄ν..όλα ήταν ισορροπημένα..Η μαμά ηταν αυστηρή,πολύ όμως...ίσως θα έπρεπε να γίνει thread ''εις το όνομα της Μητρός ''.Εκεί θα είχα πολλά να γράψω...

 

Όμοια κι εμέ τα μικράτα μου.

Ο πάππος μου και συνώματος μου, Καπετάνιος. Λεβεντόγερος, στέκει ωσάν τσι μαδάρες περήφανος και με την κεφαλή καταχιόνιστη ωσάν τσι Παχνές. Τραγουδεί ριζίτικα κι είμαι να καταπιώ τα πτυχία μου στη βυζαντινή, χορεύει και τρίζουν τα χαλίκια. Πρωτόμαθα κι εγώ να ξαμώνω μαζί ντου- με γκρά του '04- τα καλοκαίρια όντε μ' αφήνασι στην εξά ντου.

Ο κύρης μου έκαμε την επανάστασή ντου και με τον πάππο μου δε μιλιώνταν για χρόνια μέχρι να τα μονιάσουν όντεν εγεννήθηκα (πρώτος εγγονός που θα 'φερε το όνομα ντου και μαλάκωσε το πεισματικό του γέρου). Μικιός, έβλεπα ελάχιστες ώρες τον κύρη μου- πάντα ήντονε απασχολημένος με τη δουλειά κι ελάχιστα στο σπίτι. Μερακλής και χαροκόπος απού τσι λίγους μα και βαρύς- έφτανε να μαζέψει τα φρύδια ντου για να μαργώσει το αίμα όποιουνου ξάνοιγε.

Πολλές και γερές τραβάγιες είχα με τον κύρη μου. Έφηβος ήμουνα πολλά ζωηρός κι αν δεν ήντονε μετρήσιμος ο λόγος ντου δε 'θελα γλύτωνα τη μπουζού. Άρχισα να κατανοώ τη σοφία των λόγων ντου καθώς περνούσε ο καιρός- βασισμένη σε μόρφωση, καλλιέργεια, πείρα ζωής ζηλευτή και αρχές που βαστούν για πολλές γενιές στα μέρη μου.

Έχω ταξιδέψει και ζήσει αρκετά κι απατός μου. Έκαμνα στενούς φίλους ανθρώπους που νιώθω περήφανος να με λογούνε φίλο ντως, πολλούς παραπάνω από όσους είχα το δικαίωμα να ελπίζω, από όσους δικαιούμαι στην ηλικία μου. Φίλους λογιζόμενους με τα αυστηρά κριτήρια και τσι βαριές απαιτήσεις που έχω. Καλύτερος φίλος από τον κύρη μου όμως, δε λογίζεται κιανείς. Για τούτο είμαι πλια περήφανος στη ζωή μου: όχι που γονοκρατούμαι από τέθοια γενιά μα που ο κύρης μου με κρίνει άξιο για να 'ναι, εκτός από πατέρας, ο καλύτερος φίλος μου.

 

Το νήμα αυτό με έχει γεμίσει κι εμένα με νοσταλγία για τα εφηβικά μου χρόνια, καθώς και για τις τσιριμόνιες που έκανα στον πατέρα μου και που σε κανέναν άλλον άντρα δεν έχω τολμήσει να κάνω. Τον είχα για σίγουρο, τί να κάνουμε; Ακόμα νιώθω ένοχη για μερικές από αυτές...<χαμόγελο>

Νομίζω όμως ότι μόνο κατά περίπτωση και μόνο με πολύ μεγάλη ανάλυση και εξατομικευμένη, θα μπορούσαμε να μιλάμε για το ποιά συγκεκριμένα είναι η επίπτωση της σχέσης με τον πατέρα στη σεξουαλικότητα, εδώ σαδομαζοχισμό, ενός ενηλίκου.

Ο γενικός λόγος είναι απλός, η κοινωνία διαχωρίζει με πανίσχυρα ηθικά στεγανά τη σεξουαλικότητα των γενεών. Περιχαρακωμένα και προσεκτικά τηρούμενα και από την σύγχρονη ψυχανάλυση.

Ούτε Ε/εμείς μπορούμε και θέλουμε να γνωρίζουμε για τους γονείς μας, ούτε οι γονείς μας για μας.

Για την ευζωία όλων μας.

Μία εκπληκτική παράσταση του Οιδίποδα Τύραννου, το 84 νομίζω στην Επίδαυρο, ήταν που έδειχνε Οιδίποτα και Ιοκάστη, απίστευτα ερωτευμένους μεταξύ τους, να ζουν τον απόλυτο έρωτα, αυτόν που όποιος θνητός είχε τολμήσει να διανοηθεί, είχε απωθήσει πέρα από τα βάθη του υποσυνείδητου του. Και ξαφνικά, το απόλυτο όνειρο να γίνεται ο απόλυτος εφιάλτης. Είχε κάνει πολύ κόσμο να κλάψει εκείνη η παράσταση, κάτι μάλλον ασυνήθιστο για αρχαία τραγωδία.

 

Έχω υποστηρίξει και άλλες φορές σε άλλα νήματα , ότι πιστεύω πως η φύση ενός ανθρώπου εμπεριέχει και τα δύο στοιχεία (το υποτακτικό και το κυρίαρχο) και θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι συμφωνούμε σ’αυτό.
Οι «παπαριές» της ‘ψυ’ είναι one of my favorite hobbies άλλωστε όχι και η μόνη «παπαριά» που ασχολούμαι!!
(lol)
Η σχέση αιτίου και αποτελέσματος , θεωρώ ότι είναι μια από τις βασικές αρχές της! (όχι της παπαριάς…της ψυχολογίας!!   )
Δεν θα μπω σε αναλύσεις του Φρόιντ ούτε σε θεωρίες . Θα μοιραστώ μαζί Σ/σας το δικό μου βίωμα και την ανάλυσή του όπως την έχω κάνει μόνη και όχι με τη βοήθεια επαγγελματιών ‘ψυ’.

Ο πατέρας για μένα ήταν: το ιδανικό , το πρότυπο το ανδρικό, η δύναμη , η εξουσία, η λογική , η ασφάλεια , η αγκαλιά , η σιγουριά. Όμορφος , ψηλός , εύρωστος , δυνατός. Μόνο που στα 10 μου αρρώστησε σοβαρά. Έμαθα ότι θα πεθάνει. Έτσι έγινε 4 χρόνια αργότερα. (δυστυχώς οι γιατροί δεν έκαναν λάθος!)
Βίωσα το θάνατο, μια από τις μεγαλύτερες και πιο πικρές αλήθειες της ζωής σε μια μάλλον τρυφερή ηλικία.

Η φύση μου ως φαίνεται σαν άνθρωπος ήταν δυνατή. Ο πόνος και η διάψευση που εισέπραξα από τη ζωή δεν με ‘έριξε’ αντίθετα με έκανε δυνατή. Έγινα άθελά μου κυρίαρχη!! Ναι! Αυτό έγινα. Γιατί έτσι έπρεπε για λόγους επιβίωσης. Πήρα ‘φόρα’ από τα 14-15 μου και μετά και ‘διαφέντευα’ εμένα και σιγά σιγά όλους γύρω μου (ίσως το κάνω ακόμα έμμεσα και ασυναίσθητα δεν ξέρω!!)
Στις σχέσεις μου , στο γάμο μου…στη δουλειά μου σε όλα ! Ήμουν εκ των πραγμάτων από πάνω γιατί έτσι έμαθα , έτσι αναγκάστηκα (είχα πάρει φόρα όπως είπα και ασυναίσθητα έπρεπε να έχω τον Έλεγχο).

Σ’ αυτό το σημείο ας μου επιτραπεί παρένθεση περί εγωισμού και δυναμικών υποτακτικών… και ίσως ο Κύριος G αντιληφθεί άλλη μια εκδοχή των “δυναμικών sub”. Η πορεία μου η προσωπική δεν έδειξε υποτακτική ψυχολογία ως προς τη ζωή, αλλά ούτε υποτακτικότητα για το πάθος και μόνο και θα φανεί παρακάτω τι εννοώ.

Αυτή η «φόρα» που η ίδια η ζωή και οι συνθήκες της με έβαλαν να πάρω με κούραζε χωρίς καν να το αντιλαμβάνομαι. Τώρα στα 37 μου πια ψαρεύω εικόνες από το παρελθόν που ήταν δείγματα αυτής της λάθος κατεύθυνσης (ή έστω της μη σωστής ισορροπίας ). Θυμάμαι πόσο επιρρεπής συναισθηματικά ήμουν στον αγαπημένο μου θείο –αδερφό της μητέρας μου – πάντα που κατ’ ουσίαν ήταν ο μόνος που μπορούσε να πάρει τη θέση του πατέρα μου (εκείνος με πήγε νύφη στην εκκλησία). Θυμάμαι επίσης έναν ξάδερφο αρκετά μεγαλύτερό μου που είχε έντονα κυρίαρχα χαρακτηριστικά που κάποια πρωτοχρονιά με αγκάλιασε για να ευχηθεί και εγώ ένιωσα τη θαλπωρή και τη ζεστασιά (όχι ερωτική) που με έκανε να κλαίω γοερά χωρίς να αντιλαμβάνομαι τότε το λόγο.

Όταν άρχισε η ενασχόλησή μου τυχαία εντελώς από κάποια site με το χώρο του BDSM , τότε ξαφνικά σαν να άνοιξε ένα παράθυρο. Όχι…δεν έψαχνα υποκατάστατο του μπαμπά… (οι Μαστερς/daddy μάλλον μου δημιουργούν απέχθεια) ούτε οι ερωτικές μου σχέσεις ήταν ποτέ με πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους. Το φως που μπήκε από το παράθυρο , φώτιζε εμένα… ! Ήμουν αδύναμη και ήταν καιρός να το παραδεχτώ. Δυνατή αρκετά για να αντέξω οτιδήποτε ακόμα και για να παραδεχτώ τις αδυναμίες μου!!! Το παράθυρο έβαλε φως και μου δειξε πόσο καλύτερα θα λειτουργούσα υπό την Εξουσία Κάποιου …που όμως πραγματικά θα ήταν Ισχυρότερος εμού…ή που θα μπορούσε εν πάση περιπτώσει να κουλαντρίσει την κυριαρχία που είχα μάθει να έχω σαν ασπίδα.

(ίσως τώρα εξηγούνται πιο εύκολα και κάποιες από τις θέσεις μου που παλιότερα δημιούργησαν flames)!!

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα συμβεί σε μένα η εμπλοκή μου R/T με τα bdsmika… όμως με κράταγε παθιασμένα κάτι εσωτερικό στην αναζήτησή μου στο χώρο. Ασυναίσθητα σχεδόν , πέρναγα ατελείωτες ώρες διαβάζοντας ροτόντας μαθαίνοντας…. Κάτι με τράβαγε. Από την πρώτη δε στιγμή με τοποθέτησα στους bottoms ή στους sub μη έχοντας ακόμη ακριβή αίσθηση των όρων και των διαφορών.

Μίλησα με πολλούς, εντός εκτός συνόρων…και ήρθε η στιγμή που γνώρισα Εκείνον!
Εκείνον που ενέπνευσε στην ψυχή μου την αίσθηση ότι μπορεί να είναι ο Κυρίαρχός μου..
Εκείνον που προσέξτε...δεν ήθελα να πάρει τη θέση του χαμένου μου πατέρα , αλλά που θα μπορούσε να νιώσει τις αδυναμίες μου (που δεν επετρεπα στον όποιον να τις νιώσει) , Εκείνον που θα μπορούσε να με απελευθερώσει απο το 'βάρος' να ειμαι κυρίαρχη παρά τη θέλησή μου, που θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω γυναίκα στο ρόλο μου στη θέση που αρμόζει σε μιά Γυναίκα..(το Γ γιατι ειμαι sub και όχι πράγμα...   συγχωρέστε με οι πιο σκληροπυρηνικοί! ) Και όταν λέω γυναίκα , δεν εννοώ ερωτικά, για να ειμαι ακριβής. Εννοώ να μπορώ να φοβάμαι , να μην πρέπει να είμαι ΠΑΝΤΑ εγω η δυνατή, να μην ειμαι εγώ πάντα μπροστά, αλλά να μπορώ να ακολουθώ , να νιώσω ασφαλής , προστατευμενη... εστω και για λίγο, να μπορω να χαλαρώσω και να αφαιθώ στην φροντίδα Του, την έννοια Του, τη φυσική Του δύναμη! Την παρουσία ενος 'Αντρα!

Οι πιο παλιοι θα θυμάστε σε ενα ποστ περι κυριαρχων γυναικών νομίζω... που εγραφα οτι δεν μπορεί να νοηθει στα ματια μου κυριαρχος που εχει υψοφοβία ή που φοβάται το σκοτάδι ή που δεν ξερω εγώ τι άλλο ... Και εννοούσα αυτό ακριβώς. Εγώ έμαθα να μη φοβάμαι το σκοτάδι, να μαεινάρω τις φοβίες μου , να ξεπερνώ την θυληκή μου φύση, να φέρνω βόλτα δουλειές του σπιτιού που κατεξοχήν θεωρούνται αντρικές, γιατι έτσι έρπεπε...!! Πως είναι δυνατόν λοιπόν στα μάτια μου ο Κυρίαρχος να είναι λιγότερο απο αυτο?   (άλλο θέμα θα μου πειτε... οκ )

απλά για να μην επεκταθώ και για να μη σας κουράσω περισσότερο, (ήδη μακρυγόρησα !)

καταλήγω ότι μάλλον δεν γίνεται αλλιώς
ή ο πατέρας
ή η μητέρα …
ή τα παιδικά μας χρόνια και τα βιώματά μας…οδηγούν με ένα τρόπο τις επιλογές μας και τις μετέπειτα συμπεριφορές μας, ανεξαρτήτως του status , το θέμα είναι βρίσκουμε τις αιτίες? αξιολογούμε τις συμπεριφορές μας? τις αξιοποιούμε ? Και πως…


Συγχωρέστε με αν σας κούρασα

 

Πατερας = σοβαροτητα , αξιοπρεπεια , υποστηριξη στις δυσκολες στιγμες , επιτακτικος και καταπιεστικος σε καποιες αλλες. Σακος του μποξ στην φαση της επαναστασης μου ( να ειναι καλα που με αντεξε ). Λιγος οταν βγηκα στο κουρμπετι και δεν ηξερε να με βοηθησει αλλα μεσα απο την απομυθοποιηση τον συμπαθησα σαν ανθρωπο περισσοτερο απο πατερα ισως και για την σοφια των λεγωμενων του τωρα στα 75 του.
Αν εχει σχεση με τις σεξουαλικες μου επιλογες θα εκπλαγω , αρμοδιοι να απαντησουν οι τρελογιατροι.
Αγωνας ομως και χιλιαδες δικαστηρια με το μιαλο μου για την σταση που κραταω εγω στον δικο μου γιο.
Τα ερωτηματα χιλιαδες αλλα στο bottom line καποτε θα μεγαλωσει και θα μου τα απαντησει εκεινος
Λετε το ιδιο να σκεφτοταν και ο πατερας μου
Ποιος ξερει:

 

Merci σε όλους, έχω μείνει έκθαμβος, θα σχολιάσω αναλυτικά και θα εκφράσω απορίες σύντομα!

Dream

 

Ο πατέρας μου ήταν απών ως φυσική παρουσία ως επί το πλείστον, αλλά ήταν μία ιδιαίτερα έντονη και συνεχής παρουσία στη ζωή μου.

Θα μπορούσα λοιπόν ανερυθρίαστα, να ψηφίσω το 4 «ήταν εκεί και είχε μία ισορροπήμένη στάση, πότε αυστηρός, πότε τρυφερός». Ναι, αλλά δεν ήταν εκεί, ήταν «ωσεί παρών» και αυτό αλλάζει κάπως τα πράγματα.

Μου έμοιαζε σε πολλά πράγματα και καταλαβαινόμασταν.

Με αντιμετώπιζε ως ενήλικη γυναίκα από τότε που μπορούσα να μιλήσω λογικά, από πολύ νωρίς δηλαδή.

Η εφηβεία μου συνέπεσε με τις εποχές του προσωπικού του ζενίθ.

Δεν θα έλεγα ότι με γοήτευε, αλλά με εντυπωσίαζε σίγουρα, καμάρωνα γι αυτόν σε βαθμό αλαζονείας χωρίς να το φανερώνω, δεν ξέρω αν τον αγαπούσα ή όχι, ήθελα όμως πάρα πολύ να μ αγαπάει εκείνος, και τον ντρεπόμουν. Αυτό το τελευταίο τον εξόργιζε.

Ήθελα να είμαι το κοριτσάκι του μπαμπά, ήθελε να είμαι η μεγαλύτερη κόρη του πατέρα.

Με ήθελε ταξιδιώτρια με παντελόνι και σακίδιο να ριψοκινδυνεύω, με ήθελα θεατή, με φουστανάκι και τσαντάκι να παίρνω υπολογισμένα ρίσκα και μετά, μόνη στο σπίτι να κοσκινίζω πρόσωπα και καταστάσεις.

Με ήθελε να οδηγώ σκαθάρι, ήθελα να βρίσκομαι σε σεντάν που οδηγούσε άλλος.

Με ήθελε ισχυρή παρουσία στο προσκήνιο, ήθελα να κάνω διακριτική παρέμβαση από το παρασκήνιο.

Δεν ανεχόταν με τίποτα την πουτανιά... στις κόρες του.

Κάποια στιγμή με κάλεσε για δείπνο, ήμουν πιά τυπικά ενήλικη και με τη συνηθισμένη του απερίφραστη ωμότητα μου είπε:

«Κοίτα... δεν έχεις τις αντιστάσεις φυσιολογικής γυναίκας, έχεις πολύ λιγότερες και κάποια στιγμή αυτό θα το βρεις μπροστά σου. Θέλω από σένα ένα πράγμα, τώρα που γίνεσαι γυναίκα. Κάνε ότι θέλεις, με όποιον θέλεις, όσο θέλεις. Αλλά ποτέ μα ποτέ να μην σε δει άντρας πεσμένη στα τέσσερα. Για τον οποιονδήποτε λόγο.»

«Στα τέσσερα; Για ποιόν λόγο να βρεθώ στα τέσσερα;»

Αμηχανία. «Για τον οποιονδήποτε. Για να σφουγγαρίσεις ας πούμε.»

«Δεν σφουγγαρίζω όταν βγαίνω με αγόρια.»

Με σοβαρότητα. «Κράτα αυτό που σου λέω. Και πρόσεξέ το.»

Θα ήθελα να ρωτήσω, πώς προκύπτει το παρακάτω;
Πραγματικά θα με ενδιέφερε να ξέρω.

 

Originally Posted by DreamMaster

Ειδικότερα στην σαδομαζοχιστική συμπεριφορά, και ακόμη πιο ειδικά στην υποτακτική στάση, ο ρόλος του Πατέρα στην παιδική ηλικία (ως 13-15) αποκαλείται πολύ κρίσιμος.

Γνωρίζω ότι είναι αγένεια να απαντά κανείς μιαν ερώτηση με ερώτηση, αλλά δεν κρατιέμαι. Πόσο απέχει αυτό:

από την πλήρη προ-οικονομία του αισθήματος που εκφράζουν συχνά τα υποτακτικά άτομα όταν τοςυ ζητά ςνα συμπληρώσουν τη φράση "θελω να.." και σου απαντούν "θέλω να θέλεις να.."

Απλές ασκήσεις υποτακτικής έγκλισης και γενικότερα...


Dream

 

Έξω από το πεδίο δράσης να θέλεις να σε θέλουν, να σε αγαπούν.
Κατανάλωση ενέργειας που θα ήταν προτιμότερο να διοχετεύεται στο: Θέλω ΕΜΕΝΑ να αγαπώ, κατόπιν θέλω ΕΣΕΝΑ να αγαπώ και ύστερα θέλω ΕΣΥ να αγαπάς ΕΜΕΝΑ.

Οι δρόμοι των επιθυμίων μας ξεκινούν και καταληγούν σε μας, αφού έχουν διασταυρωθεί με άλλους (ευχής έργο).

Αστάρτη

 

Έχω την αίσθηση ότι το σημείο που ανέδειξε ο Κύριος DreamMaster, για την προ-οικονομία συναισθήματο της femsub, τον μαζοχισμό της και το αν αυτή η τάση ξεκινά από την σχέση με τον πατέρα της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον <χαμόγελο>

Πραγματικά χαίρομαι που το ποστ που μου δώθηκε η άδεια να παραχωρήσω για τις ανάγκες τούτου του νήματος έχει κάποια χρησιμότητα.

Θα κάνω ένα μικρό σχόλιο πάνω στο "επίμαχο" τμήμα του κειμένου μου, επειδή είναι κρίμα να ξεστρατίσει η τόσο ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση, που θα ήθελα πολύ να εξελιχθεί και να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα... δε μου φαίνεται αδύνατο, και ας είναι πάντα βροχερός ο καιρός στο Λονδίνο επειδή βρέχει <χ>

Όχι μόνο απόλυτα υγιές από την πλευρά μίας 15χρονης έφηβης, αλλά η ζωή έδειξε ότι η τοποθέτησή μου ήταν η σωστή.

Είναι δεδομένο ότι οι γονείς Μ/μας Μ/μας αγαπούν περισσότερο απ ότι εμείς αυτούς. Στην ηλικία των 15 προέχουν άλλα πράγματα και κυρίως να αποκτήσουμε τη συναισθηματική δύναμη να τα βγάζουμε πέρα στη ζωή.

Για να το μάθουμε αυτό, παίρνουμε από τους γονείς μας, αγάπη, φροντίδα, ενθάρρυνση, στήριξη, καθοδήγηση και δίνουμε, όχι πίσω στους γονείς μας αλλά παραέξω. Στην προσωπική μας εξέλιξη, στους στόχους μας, στις σχέσεις που αρχίζουμε να διαμορφώνουμε και αργότερα στα παιδιά μας.

Έτσι μου έλεγε και ο πατέρας μου: "Από σένα δεν θέλω τίποτα πίσω. Εγώ σου δίνω, εσύ όταν έρθει η ώρα, στα παιδιά σου. Μπροστά σου κοιτάς, όχι εμένα."

Αυτά για μία δεκαπεντάχρονη θυγατέρα.

Καμμία σχέση με τον συναισθηματικό διάλογο που κάνει με τον εραστή της ή τον Κύριό της μία τριανταπεντάχρονη ερωμένη. Διαφέρουν αυτοί η διάλογοι, άλλο ερωμένη με τον εραστή της και άλλο femsub με τον Κύριό της, αλλά πάντως η επικοινωνία είναι μεταξύ Δ/δύο ευκταία συναισθηματικά ώριμων ενηλίκων και όχι πατέρα και κόρης ακόμα και αν στο M/s υπάρχουν κάποιες ομοιότητες.

 

Nα κανω μια μικρή παρέμβαση , αν μου επιτρέπετε :

1. Το "θέλω να μ'αγαπούν" σημαίνει τι? Ισως ότι αισθάνομαι ότι δεν μ'αγαπούν??
Ανεξάρτητα με το αν μας αγαπούν ή οχι το πως και αν εμείς λαμβάνουμε την αγάπη του άλλου έχει μεγάλη σημασία.
Κανείς δεν "θέλει να..." (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό ) αν νοιώθει ότι το έχει!

2.

Ναι οι διάλογοι δεν έχουν καμμιά σχέση. Ούτε η σχέση πατέρα κόρης μπορεί να συγκριθεί με αυτή των εραστών ή του Dom και της sub ή της Μistress και του sub.

Η σχέση ομως αιτίας και αποτελέσματος ..ισχύει πάντα! Αν ξεκινήσεις απο το 1 ίσως βρεις κάτι.


3. και τελευταίο, οι αλληλουχία σ'αυτές τις αναλύσεις συνήθως δεν παει:
Πατέρας> εραστής ή Μαστερ
αλλά
εγώ σε σχέση με το τι ηθελα , τι πηρα, τι δεν πηρα απο τον πατέρα και μετά πάλι,
εγώ τι έψαξα στον εραστή ή τον Dom ή τον Μαστερ.

 

Σας μερσώ και εκ του "πιο σύνεγγυς" - περαστικός είμαι, μην τρομάζετε.

Ας ξεκινήσω βάζοντας τις σκέψεις μου στην σωστή σειρά.

Πάμε πρώτα στο ερώτημα της tender, τί είναι αυτό που κάνει τους "ψυ" να ασχολούνται με τον πατέρα και ιδίως σε συνδυασμό με την υποταγή.

Απο αρχαιοτάτων χρόνων (δηλ. εκεί γύρω στο 1920) εμπεδώθηκε η άποψη ότι ο πατέρας είναι Πατέρας, δηλ. έχει στόχο στην ανατροφή ενός παιδιού, ανεξαρτήτως φύλου, να θέσει τα Ορια, να ορίσει τον Νόμο, να πει βρε αδερφέ το "ως εδώ και μη παρέκει" που είναι απαραίτητο / αναγκαίο (κακό) για την κοινωνικοποίηση ενός ατόμου.

Για να μη μπλέκουμε με φαλλο-λογο-μαχίες, διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στον ρόλο-Πατέρα, που μπορεί να τον παίξει από άνδρας, μέχρι γυναίκα, μέχρι τρανς. Προφανώς, ανάλογα με το ποιό άτομο θα παίξει αυτό τον ρόλο (φυσικός / θετός πατέρας, μάνα, παππούς, γιαγιά, θείος από το Δομοκό, κλπ.), θα δωθεί στο παιδί άλλη κοινωνικοποίηση - αλλά αυτά είναι αλλουνού ιεροψάλτη βήχες.

Ο Πατέρας, ειδωμένος όπως παραπάνω, είναι το πρώτο πρόσωπο-ρόλος (η ενσάρκωση της καταπίεσης, το φίλτρο της πραγματικότητας) στον οποίον όλοι θα υποταγούν, έως τα τέσσερα τουλάχιστον, επαναλαμβάνω, ανεξαρτήτως φύλου και προδιάθεσης (σ.σ. θα υποταγούν τουλάχιστον εξωτερικά / συμπεριφορικά, ακόμη κι αν χρειαστεί να ψέλνουν από μέσα τους μαντινάδες πείσματος).

Η διαφορά σωματικής ρώμης και γνωστικού πλαισίου είναι συντριπτική (συνήθως!) και μερικές φορές όπως είδαμε υπάρχει στο οπλοστάσιο του Πατέρα και το κουμπούρι, μέχρι να περάσει κι αυτό στην επόμενη γενιά, εν είδη τελετής ενηλικίωσης (αλί μας, εμείς οι φλούφληδες των πόλεων έχουμε τα κλειδιά του αυτοκινήτου ως token ενηλικίωσης από τον πατέρα, στην καλύτερη, και την πρώτη βόλτα στις πουτάνες, στη χειρότερη!)

Ευχής έργον (λένε οι "ψυ") αυτή η υποταγή σταδιακά να μετασχηματιστεί σε επιλογή συμφωνίας με τα κομμάτια εκείνα του Πατέρα με τα οποία ο εκάστοτε άνθρωπος συμφωνεί (αν υπάρχουν!) και σταδιακή αποκαθήλωση των υπολοίπων.

Είναι αναμενόμενο στη διάρκεια της αποκαθήλωσης να υπάρχει σύγκρουση και οργή, η καταπίεση δεν ξεχνιέται εύκολα (αλλά σάμπως ξεχνιέται η "προδοσία" των προσδοκιών, ένθεν κακείθεν  και όλο αυτό αναδύεται στην εφηβεία, με το σχετικό ξέσπασμα.

Οταν με το καλό έρθει η (ψυχική) ενηλικίωση (εκεί κοντά στα 40, στην 'πουπουλένια' κοινωνία που ζούμε και συντηρούμε...) ο άνθρωπος έχει χτίσει έναν δικό του κώδικα αξιών - Νόμο - και συνεπώς μπορεί να βλέπει τον Πατέρα με στοργή και προδέρμ για τα υπόλοιπα του χρόνια (του Πατέρα). Αυτός είναι ο λεγόμενος "συμβολικός φόνος", που μας γλιτώνει τα ματοκυλίσματα των μύθων (Οιδίπους, Οσιρις και τα συναφή).

Αν στέκουν τα παραπάνω, δε θέλει και πολύ μυαλό από τους "ψυ" για να χαρακτηρίσουν την υποτακτική ψυχολογία (ή τουλάχιστον μέρος αυτής) ως ανωμαλία στην υλοποίηση της παραπάνω διαδικασίας, εμπλοκή του ατόμου σε "υποτακτικό" στάδιο και συνακόλουθη δυσκολία στην διαχείριση εξουσιών μέσα σε μια σχέση.

Ειδικότερα, όσον αφορά το:

...ένας "ψυ" θα αναφωνούσε "βεβαίως, αρκεί να ΜΗΝ έχει καθηλωθεί αυτή η τριανταπεντάχρονη ερωμένη σε κάποιο από τα παραπάνω στάδια, στη σχέση της με τον Πατέρα (της), φαινόμενο διόλου ασύνηθες, για άνδρες και γυναίκες, οπότε είναι πολύ πιθανόν να κάνει τον λάθος συναισθηματικό διάλογο με το λάθος πρόσωπο".

(δεν σχολιάζω εσένα tender, γενικά μιλάω, με απλή αφορμή τα γραφόμενά σου)

Επειδή λοιπόν, εν συντομία, ο Πατέρας αποτελεί αναγκαστικά για όλους μας (λένε οι "ψυ") το πρότυπο της υποταγής, το αρχιτεκτονικό σχέδιο για να χτιστεί το οικοδόμημα των σχέσεων κυριαρχίας (το blueprint, που λέγαμε και στο χωριό) εκεί είναι λογικό να ψάξουμε τί πήγε στραβά, αν κάτι πήγε στραβά.

"Τί έχουν τα έρμα και υποτάσσονται;" ρωτάει ο έρμος ο "ψυ". Απουσία Πατέρα, ανεπάρκεια Πατέρα, υπερβολή Πατέρα - στην πράξη ή ως πρόσληψη; Ολα μπορούν να "ενοχοποιηθούν" - αναλόγως πού σπούδασε ο "ψυ".

Οι πρώτες ψήφοι δείχνουν ότι τα παραπάνω είναι εν πολλοίς "παπάρια μάντολες", αλλά ήθελα να κάνω αυτή τη διευκρίνιση και θα επανέλθω στα εξαιρετικά ποστ που προηγήθηκαν τούτου.

Dream

ΥΓ. Εκανα οικονομία στα Εγώ, Υπερεγώ, Ιδανικό του Εγώ, και λοιπές ορολογίες για να μη ζαλίσω τους μη γνωρίζοντες. Ελπίζω οι γνωρίζοντες, να δέχονται την απλοποιημένη βερσιόν που παρουσίασα παραπάνω. Ανάλογα με την πετριά που έχει φάει ο κάθε "ψυ" εξερευνά σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βάθος την σχέση με τον Πατέρα. Αλλά αυτό, δεν είναι του παρόντος.