Εις το όνομα του Πατρός

Αν αυτο το θέμα έμπενε σε 10 χρόνια τότε το 30% θα επέλεγε "έλειπε από επιλογή (διαζύγιο, διάσταση κλπ.) "..

Αίσχος...

 

Ναι, αλλά αν έμπαινε σε 20 χρόνια ίσως το 70% να έλεγε "όταν λες πατέρας μου, ποιός από όλους στο κοινόβιο εννοείς;"

 

Όπως καταντήσαμε..... 

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Ναι αξίζει να γράψω για τον πατερα μου. Το 4 θα έβαζα διευκρινίζοντας οτι η τρυφερότητα δεν ηταν ποτέ με κάποια επαφή. 2 κόρες ειχε δεν θυμάμαι ποτε να μας αγκάλιασε ή να μας φίλησε μόνο απο το βλέμα ή τον λόγο του εισπράταμε την επιβράβευση του. Έβαζε τα όρια.. μικρες φράσεις κοφτές που δεν σήκωναν ποτέ αντίρηση.. Μου έμαθε την υπομονή και ότι για όλα τα προβληματα υπάρχει πάντα λύση αρκει να είμαστε ήρεμοι κ ψυχραιμοί ώστε την βρούμε
Είναι ο μόνος άνθρωπος που ποτέ δεν του ύψωσα την φώνη μου..
Από μικρή ήμουν το ποστις του.. όπου πήγαινε κ η αφεντιά μου από πισω, κυνηγι? βεβαίως στις 4 τα χαραματα για να πιασουμε το καρτέρι, ψάρεμα? φυσικά απο τα άγρια χαραματα. Πάντα πίστευε πολύ σε μένα ότι μπορώ να καταφερώ τα πάντα αρκεί να το ήθελα..μόνο το καπετανάτο μου να χαμήλωνα λίγο για να μη τρομάζω τους άντρες...
τον λάτρευα κ τον λατρευω..
Τώρα πια στα 79 του κ μετα τα εμφράγματα κ τα μπαι πας, νιώθει αδύναμος κ φοβισμένος που το σώμα του δεν τον υπακουει, έχασε κ την μητερα μου που ηταν η επαφή του με τα καθημερινα..
Τώρα προσπαθώ να του δείχνω πόσο σημαντική ειναι η γνωμη του, πόσα πολλα ξέρει κ πόσο εξακολουθω να τον θαυμαζω.. θέλω να νιωθει σημαντικός.. Τους ( και στους 2 γονεις μου) χρωστάω τα υπέροχα παιδικά μου χρόνια, γεμάτα γέλιο ατελείωτα παιχνίδια κ ευτυχία χωρίς το παραμικρό μελανό σημάδι.

 

μπαμπας... ο πιο σημαντικος ανθρωπος στη ζωη μου...

οι δικοι μου χωρισαν οταν ημουν πολυ μικρη... δεν εχω αναμνησεις απο την εποχη που ημασταν οικογενεια... δεν υπαρχουν καν φωτογραφιες... μια μερα ψαχνοντας σε κουτια με φωτογραφιες βρηκα καποιες που ημουν μαζι του σε μια βαφτιση αλλα περιεργως πως το κεφαλι του ελλειπε απ ολες... τοτε δεν ηταν συζυγος της μαμας.

Με μεγαλωσαν ο παππους και η γιαγια ... και η υπαρξη του μπαμπα τους βολευε εξαιρετικα γιατι παντα χρειαζεται ενας “μπαμπουλας” για να συνετιζει το κωλοπαιδο του σπιτιου... τοτε ηταν απλα η τιμωρια μου.

Η αυτολυπηση ηταν μια εξαιρετικη πρακτικη για μενα... ονειρευομουν το πως θα ηταν η ζωη μου αν δεν ειχαν χωρισει... αν μεναμε μαζι, μπαμπας, μαμα, παιδι... ποσο διαφορετικα θα ηταν ολα... κατι σαν τις αμερικανικες οικογενειακες σειρες στυλ Cosby show... λολ... καποια στιγμη βρεθηκα να μενω στο σπιτι του μπαμπα με τη δευτερη γυναικα του και τα παιδια τους... τα αδερφια μου ηταν στην ηλικια εκεινη που εγω μονο στη φαντασια μου την ειχα ζησει μαζι του και ηταν ονειρεμενη... και τοτε ενιωσα σαν τον Οδυσσεα που επιστρεφει στην Ιθακη και βρισκει την Πηνελοπη ξαναπαντρεμενη με παιδια και πολυ ευτυχισμενη... ο μπαμπας ηταν απων απο τη ζωη τους και οχι γιατι δεν τον ενοιαζε αλλα γιατι εφευγε το πρωι και γυριζε ξεθεωμενος το βραδυ προσπαθωντας για μια καλυτερη ζωη...

Μεγαλωντας προσπαθησα να βρω τους λογους του χωρισμου... και φυσικα οι ιστοριες δεν συμπιπταν... εκτος απ αυτο ομως αρχισα να αντιλαμβανομαι οτι πλεον η σχεση μου με τον πατερα μου εξαρτιωταν μονο απο τους δυο μας και κανεναν αλλο... αρχισαμε να ερχομαστε κοντα... να μιλαμε... ο μπαμπας μου ξερει πραγματα για μενα που δε θα τολμουσα να πω δευτερη φορα ουτε στον εαυτο μου... το βλεμμα του με εκανε να αισθανομαι ασφαλης... η αγκαλια του ηταν το πολυτιμοτερο δωρο για μενα... σεβοταν τις αναγκες μου... αντιλαμβανοταν οταν κατι δεν πηγαινε καλα και εδειχνε οτι ηταν παντα εκει αν ηθελα τη βοηθεια του... το μονο που ηθελε για το μελλον μου ηταν να ειμαι ευτυχισμενη... γεματη... ζωντανη... δεν με εκρινε... απλα με αγαπουσε... γι αυτο που ειμαι...

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα από τον πατέρα μου όταν ημουν πολύ μικρή
ήταν ότι δεν ήταν τρυφερός δεν έδειχνε ποτέ την αγάπη του ούτε με λόγια
μα ούτε με χάδια και φιλιά.
Ακόμα και αν κάποιες φορές με έπαιρνε αγκαλιά ήταν σαν να προσποιούταν
σαν να μην του έβγαινε φυσικά.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν ήξερε πώς να δώσει γιατί ποτέ δεν είχε
λάβει, είχε μεγαλώσει χωρίς γονείς.
Μετά τα 10 μου η σχέση μου μαζί του άλλαξε αποφάσισε να με μεγαλώσει
σαν αγόρι με έπαιρνε σε όλες τις δουλειές μαζί του, μου έμαθε από τα 10 να
οδηγώ αυτοκίνητο και μηχανή, να χρησιμοποιώ εργαλεία και να κατασκευάζω
διάφορα πράγματα.
Με έπιανε και με πέταγε στα βαθιά της θάλασσας χωρίς να ξέρω κολύμπι και
έλεγε θέλω να γίνεις γενναία να μην φοβάσαι τίποτα.
Με επηρεάζει όσον αφορά την διάθεση μου , μπορώ με ένα του βλέμμα
να στεναχωρεθώ και με μια κουβέντα να γελάω.
Είναι πάντα κοντά μου ένας βράχος, πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος
για να είναι έτσι αναρωτιέμαι.​

 

Έχω εμπιστοσύνη στο αίσθημα ιδιοκτησίας προς πολλές κατευθύνσεις όσων συνειδητά - που συμβαίνει πιά στην εποχή μας - αποφασίζουν να τεκνοποιήσουν <s>.
Αν ήταν να γίνει κάτι με τα κοινόβια θα είχε ήδη γίνει, δοκιμάστηκαν όλα αυτά σε άλλα μέρη στη δεκαετία του 70 και δεν περπάτησαν ιδιαίτερα, κάνω λάθος;

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Ενδιαφέροντα αποτελέσματα βγάζει αυτό το πολλ. Α) Κοίτα να δεις που κανένα παιδικό τραύμα δεν μας οδήγησε εδώ...(Που? Θα ξέρετε φαντάζομαι ότι για το πολύ τον κόσμο ένας μάστερ είναι κοινός εγκληματίας και ένα σκλάβος ψυχολογικό κουρέλι) Β) Ο χρόνος εξωραίζει τα πράγματα.
Εγώ είχα μια ισορροπημένη σχέση με τον πατέρα μου. Τρυφερή όταν χρειζόμουνα στοργή (Πιτσιρικάς) και με ένταση όταν χρειαζόταν να αυτονομηθώ και ομότιμη τα τελευταία χρόνια πριν αρρωστήσει. Ο πατέρας μου τώρα πεθαίνει κι η απάντηση αυτή είναι ένα τρίμπιουτ (κι ας μην το 'θελε) για την φορά που μού δειξε τα πρώτα μου ακκόρντα.................

 

Χώρισαν πριν συμπληρώσω τα 2 μου χρόνια ζωής

 

Εκπληκτικό ...

​

 

Ειλικρινά, η νότα που δίνεις είναι υπέροχη...

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Ίσως ένα από τα πιο όμορφα νήματα που μ΄έκαναν να ευγνωμονώ για πολλοστή φορά την τύχη μου να βρίσκομαι σ΄αυτόν εδώ το χώρο.
Πώς να μην ευχαριστήσει κανείς όσους έχουν καταθέσει εδώ αληθινά κομμάτια της ψυχής τους.. και της ζωής τους.
Το κοινό που μπορεί να διακρίνει κάποιος σ΄όλους όσους έχουν μιλήσει παραπάνω είναι μια περίσσια ευαισθησίας και μια αλλιώτικη ματιά ζωής.
Οι Άνθρωποι του bdsm είναι ποιητές..φιλτράρουν τη ζωή μέσα από το βλέμμα του καλλιτέχνη. Δεν έχουν καμιά σχέση μ΄εκεινα τα ρομπότ με τα γυάλινα μάτια που κάθε μέρα συναντούμε στον έξω κόσμο.