Εισαγωγή στη θεωρία ομάδων

Έχεις δει ποτέ σου ξωτικό;

Εγώ ναι. Το είδα. Χόρεψα μαζί του, το έκανα δικό μου, όσο δηλαδή μπορείς να κάνεις δικό σου ένα ξωτικό. Ίσως το πιο σωστό θα ήταν να πω ότι με έκανε δικό της, για πάντα δικό της.

Έχεις ποθήσει τόσο πολύ κάποιον άνθρωπο που να μην αντέχεις στη σκέψη να είσαι μαζί του; Να σε λερώνει και μόνο η ιδέα ότι θα κλειστεί σε κάποιο κλουβί, ακόμα και αν αυτό είναι δικό σου; Να νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει βλέποντάς τον να πετάει λεύτερο σα μέλισσα από το ένα ανθό στον άλλο και όχι απλά να μη ζηλεύεις αλλά να νιώθεις μέσα στα ίδια σου τα σπλάχνα αυτή την ηδονική ευδαιμονία της απόλυτης ελευθερίας;

Έχεις σταθεί ποτέ στη ζωή σου τόσο τυχερός;

Η Βανέσσα ήταν αυτό που λένε χωρίς καθόλου φαντασία "φευγάτη γκόμενα". Μαυρομάλλα με κοντό καρέ μαλλί, μαύρα μάτια που μπορούσαν να δουν τα τρίσβαθα της ψυχής σου και λυγερόκορμη σαν ελαφίνα, ήταν το τελείως αντίθετο άκρο από εμένα, όσο τετράγωνος εγώ άλλο τόσο εύπλαστη εκείνη, όσο εγώ ψυχρός τόσο εκείνη συναισθηματική, όσο εγώ σκοτεινός τόσο εκείνη φωτεινή σαν κρύσταλλο που αντανακλά το φως του ήλιου.

Δεν ταιριάζαμε σε τίποτα, σε τίποτα όμως. Ήμασταν τόσο αντίθετοι, τόσο ξένοι και το κενό της τομή μας ήταν τόσο απόλυτο που το σύμπαν τρομαγμένο έσπευσε να γεμίσει φέρνοντας βίαια σχεδόν τον ένα πάνω στον άλλον. Η έλξη ήταν τόσο ακαταμάχητη όσο και ακατανόητη.

Την είδα πρώτη φορά στο πάρτι που είχε κάνει ένας γνωστός μου. Δεν ήταν η ίδια άμεσα καλεσμένη, είχε έρθει με δυο φίλες της. Έπινα αμίλητος το ποτό μου αναρωτώμενος για ν-οστή φορά τι στο διάολο είχα πάει να κάνω εκεί. Δε μου αρέσει ο κόσμος, δε μου αρέσει η φασαρία, δε μου αρέσει να πίνω αλλά λες και η Τύχη είχε αποφασίσει να μου χαμογελάσει και με τσίγκλαγε όλο το απόγευμα.

Φορούσε ανοιχτό φόρεμα με τιράντες, κόκκινο. Την είδα και μου κόπηκε η ανάσα.

Το έχεις νιώσει ποτέ; Το χρόνο να σταματάει, το ίδιο το σύμπαν να συστέλλεται και από άπειρο να συρρικνώνεται φτάνοντας να γίνει απειροελάχιστο, σημειακό και οι νόμοι του να καταρέουν σε μια άχρονη μοναδικότητα;

Στο σχήμα μιας γελαστής κοπέλας με κόκκινο ανοιχτό φόρεμα.

Την κοιτούσα σα χάνος. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της, ο χωροχρόνος μου είχε καμπυλώσει γύρω από την τροχιά της τόσο που ούτε το το ίδιο το φως δεν μπορούσε να ξεφύγει. Ο χώρος γύρω από εκείνη είχε γίνει ο ορίζοντας των γεγονότων που πέρασα ανίκανος να αντισταθώ. Και στο κέντρο του, αυτή τη μοναδικότητα που ύλη και ενέργεια συναντούν το πραγματικό, το απόλυτο άπειρο και η ίδια ή ύπαρξη χάνει το νόημά της, βρισκόταν ένα κορίτσι με ένα κόκκινο φόρεμα.

Με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

Τικ... τικ... τικ...

Μια άχρονη αιωνιότητα ανάμεσα σε κάθε τικ, σε κάθε χτύπο. Το μυαλό μου είχε σταματήσει.

Ειλικρινά πρέπει να έμοιαζα με άνθρωπο που τον χτύπησε κεραυνός στα όρθια. Εκείνη με είδε και απλά μου χαμογέλασε.

Ήθελα τα της μιλήσω αλλά το μυαλό μου είχε κολλήσει.

Εκείνη χόρευε και γύρω της στροβιλιζόταν όλο το σύμπαν και ο χώρος καμπύλωνε και ο χρόνος πάγωνε. Είναι άλλο να βλέπεις στο χαρτί τις εξισώσεις Kerr-Schild και άλλα να τις βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, σε μια ιδιωτική επίδειξη που αποφάσισε να σου χαρίσει η δημιουργός του σύμπαντος και υπέρτατη του Μιστρέσσα, η Θεά Τύχη.

Η έλξη ήταν βίαιη, ακατανίκητη. Δεν την πλησίασα, με ρούφηξε σχεδόν.

- "Γεια σου" μου είπε χαμογελώντας
- "..."
- "Σου έκλεψε η νεράιδα τη φωνή;"
- "Δεν έχω λόγια... απλά δεν έχω λόγια."
- "Τα πολλά λόγια είναι φτώχια" μου είπε χαμογελώντας.

Ό,τι και να περνούσε -και δεν περνούσαν και πολλά πράγματα- εκείνη τη στιγμή από το παγωμένο μου μυαλό ήταν κοινοτοπίες. Δεν είχα τίποτα να πω και έτσι δεν είπα τίποτα.

- "Μου επιτρέπεις;" τη ρώτησα πιάνοντάς της το χέρι.

Δεν αντέδρασε.

Την τράβηξα ελαφρά και με ακολούθησε, φύγαμε από το κέντρο του σαλονιού. Φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν είχε κόσμο γύρω. Της άφησα το χέρι και ακούμπησα την πλάτη μου στο τοίχο.

- "Και τι θα κάνουμε εδώ;" με ρώτησε ακόμα γελαστή.
- "Θα καθόμαστε σε μια awkward σιωπή, εγώ θα σε κοιτάω προσπαθώντας -εις μάτην κατά πάσα πιθανότητα- να βρω τη λαλιά μου και εσύ... δεν ξέρω, πολύ πιθανό κάποιο ευγενικό -ή όχι ευγενικό- τρόπο να με διαολοστείλεις και να γυρίσεις στις φίλες σου."
- "Χαχα, το βρίσκω εξαιρετικά χαριτωμένο αυτό. Όχι, δε θα σου κάνω τη ζωή εύκολη, θα κάτσω εδώ μέχρι να βρεις κάτι να μου πεις!" είπε και άρχισε να χορεύει και να λικνίζεται μπροστά μου.
- "Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή και που δεν είναι κοινοτοπία της πυρκαγιάς είναι ότι βλέπω μπροστά μου ιδιωτική επίδειξη των εξισώσεων Kerr-Schild. Γυρνάς και στροβιλίζεσαι και ο χωροχρόνος καμπυλώνει και σε ακολουθεί."
- "Δεν τους ξέρω τους κυρίους."
- "Μέχρι που σε είδα να χορεύεις δεν ήταν παρά φόρμουλες και νούμερα σε ένα χαρτί."
- "Και τώρα;"
- "Τώρα... Απλά δεν έχω λόγια."
- "Τι πίνεις;" με ρώτησε και μετά έβαλε τα γέλια "Χαχαχα, δεν ακούστηκε καλά αυτό! Τι έχεις στο ποτήρι σου;"
- "Βότκα με redbull" της απάντησα "αλλά θα ζητήσω τα λεφτά μου πίσω!"
- "Γιατί καλέ;"
- "Γιατί τα φτερά που μου έχει δώσει είναι φτιαγμένα από μολύβι!"
- "Θα μου βάλεις κι εμένα;"
- "Βεβαίως" της είπα και πήγα στα ποτά. Έβαλα βότκα και συμπλήρωσα redbull, γύρισα και της έδωσα το ποτήρι. "Αν γκρεμοτσακιστείς, έλα να κάνουμε ομαδική αγωγή."
- "Χμμμμ..."
- "Κατάλαβα, δε σου αρέσουν τα ομαδικά" της πέταξα την εξυπνάδα μου.
- "Ίσα-ίσα" απάντησε γελαστά κλείνοντάς μου το μάτι.
- "Louis, i think this is the beginning of a beautiful friendship..."

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Βλέπεις ιστορία του @Arioch ,πας πρώτα να κάνεις λαικ και μετά κάθεσαι αναπαυτικά να διαβάσεις!

 

... and
Παρακαλώ συνεχίστε

 

Θα δοκιμάσω να το χρησιμοποιήσω . Να ξέρεις, αν μου φέρουν τίποτα στο κεφάλι θα σε θεωρήσω υπεύθυνο.

 

Φίλε μου συνέχισε.
Περιμένω και αναφορά στις sylow υποομάδες..

 

Alice was happy because there were no elf in her story  

 

To be continued, to zoumperinued  

 

Ωραία ατάκα για πέσιμο!!!

 

Έχω διαβάσει πολλές γυναικείες καταθέσεις ερωτικού κεραυνοβοληματος... Οι αντρικές είναι καλύτερες... Αυτή ήταν μακράν η καλύτερη...

Please continue!

 

*περιμένει με αγωνία*