Εισηγείται η σκλάβα πως επιθυμεί να συμπεριφέρεται Ο Αφέντης?

Κατά παράδοξο τρόπο, συμφωνώ με όλους τους προγράψαντες, σχετικά με το κλάμα - ακόμη και με τον εαυτό μου!

Νομίζω πως η φαινομενική "παρεξήγηση" προκύπτει από το ότι επικρέμεται η εντύπωση πως ο Κυρίαρχος (ως τρίτο πρόσωπο, ως Άλλος) μπορεί ή επιδιώκει να εξασκήσει απόλυτο έλεγχο στις ψυχοσωματικές αντιδράσεις της υποτακτικής του, ως τρανή απόδειξη της κυριαρχίας του. Αλλά δεν είναι έτσι.

Η ίδια η υποτακτική "γυμνάζεται" στο να ελέγχει τις ψυχοσωματικές της αντιδράσεις. "Χρησιμοποιεί" απλώς τον Κυρίαρχο, μέσω της σχέσης, ως καθοδηγητή.

Αυτό που έγραψα παραπάνω νομίζω πως έχει να κάνει με την καρδιά του BDSM και ίσως αν το αναλύσουμε άλλο να πρέπει να φύγει από τo thread.

Ας πω μόνο τούτο: είναι χαρακτηριστικό ότι το αρχικό παράδειγμα αναφέρεται σε παιδί, και συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι ότι τα παιδιά δεν έχουν (ακόμη) τον ώριμο ψυχικό κόσμο και τον πλήρη έλεγχο των συναισθηματικών τους καταστάσεων, το ραφινάρισμα εκείνο που στην κατοπινή ζωή μας επιτρέπει αντιδράσεις ανάλογες με τις καταστάσεις και πλήρη βίωση της ζωής. Μία τουλάχιστον διάσταση, αν όχι η κύρια, του BDSM, στα δικά μου μάτια, είναι και αυτή η ρύθμιση έκφρασης του ψυχοσωματικού κόσμου της υποτακτικής.

Φυσικά υπάρχει ένα όριο στον (αυτο)έλεγχο και φυσικά το παρασυμπαθητικό, ας πούμε, δεν ελέγχεται. Αλλά κατά τα λοιπά δεν βλέπω την ύβρη στον πλούτο, την ποικιλία και στον έλεγχο των αντιδράσεων. Οπωσδήποτε συζητούμε για μια πολύ προχωρημένη σχέση, ίσως και ιδεατή, αλλά έτσι εισέπραξα το αρχικό ποστ.

 

To αρχικό πόστ σας ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο και κατατοπιστικό για μένα DreamMaster, μου έλυσε απορίες που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα  και το εισέπραξα θετικά.

Έκανα την αναφορά στο κλάμα αρχικά, επειδή ήθελα να τονίσω ότι όταν η υποτακτική δίνει στον Κυρίαρχο το "πράσινο φως" να της φερθεί όπως Αυτός επιθυμεί, τότε αναπόφευκτα (και δεν επιθυμεί να το αποφύγει άλλωστε) γίνεται και πολύ πιό ευάλωτη συναισθηματικά απέναντί Του, εφόσον μόνη της έχει εγκαταλείψει μία βασική άμυνα στις ανθρώπινες σχέσεις, δηλαδή το να έχει άποψη για το πώς θα της φερθεί κάποιος άλλος.

Το παράδειγμα του παιδιού που έκλαψε, και που στο κλάμα του πάνω δήλωσε τον εαυτό του "ως άνθρωπο και ως γυναίκα" (!), και αυτό δεν το είπα για να κάνω χιούμορ, το έφερα επειδή με εντυπωσίασε βαθιά η συναισθηματική του ωριμότητα εκείνης της στιγμής να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να αισθάνεται και να εκφράζεται. Βέβαια, τα παιδιά έχουν και άλλες ψυχικές αντοχές από μας τους ενηλίκους και αν μία στιγμή κλαίνε σπαραχτικά, μετά από ένα τέταρτο μπορεί να παίζουν ήρεμα και ευχαριστημένα. Ενώ αν έκλαιγε έτσι μία υποτακτική θα χρειαζόταν δύο μέρες για να ξεπεράσει αυτό το συναισθηματικό ξέσπασμα.

Και το δεύτερο ποστ σας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη

 

Θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές με το πιο πάνω ποστ, εκτός από τη 2η πρόταση που με έχει προβληματίσει λίγο, γιατί άλλο το κρίνω και άλλο το κατακρίνω. Αν μέσα σε κάποια δυσκολία που βρίσκουμε στο να διεκπεραιώσουμε μια εντολή, εκφράζουμε τους φόβους μας και τις πιθανές αντιδράσεις μας, δεν σημαίνει πως κατακρίνουμε την ίδια την εντολή.
Κι εδώ στη διαφορά αυτών των 2 λέξεων βρίσκεται για μένα η διαφορά.
Κατακρίνοντας Τον Αφέντη μας και τις μεθόδους Του, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι αυτόματα και ακύρωση Του.

Σαν σκλάβα μου Έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα να εκφράζω απόψεις, ακόμη και να ασκώ κριτική, πάντα χωρίς να ξεφεύγω από τη θέση μου, αν έχω εντοπίσει κάτι που ίσως να Διέφυγε της προσοχής Του Κυρίου μου, (Κατ΄ ακρίβεια μου Είπε πως είναι υποχρέωση μου να το κάνω), αλλά δεν έχω δικαίωμα να κατακρίνω, ή να κρίνω τις μεθόδους εκπαίδευσής μου.
Αυτό αυτόματα με βγάζει από την θέση της σκλάβας, είναι συμπεριφορά ίσου προς ίσο, και ακυρώνει την ανάγκη μου για υποταγή και υπακοή και συνεπώς και την ανάγκη μου να κυριαρχούμαι, όπως και το θεωρώ σαν άμεση αμφισβήτηση προς Εκείνον σαν Ικανότερο να παίρνει αποφάσεις, όσον αφορά τη σκλάβα Του.

Αν θεωρώ πως εγώ γνωρίζω καλύτερα απ΄ Εκείνον τι να Κάνει, τι χρειαζόμουν Αφέντη και Ms σχέση εξ’ αρχής?
Εδώ είναι από τα κάποια σημεία που θα συμφωνήσω με το άρθρο, πως άλλο είναι να παραδίδεσαι και άλλο να νομίζεις πως θέλεις να παραδοθείς, αλλά στην πράξη να μην επιτρέπεις ουσιαστικά να γίνει κάτι που δεν ταυτίζεται με την «εικόνα» και τις πεποιθήσεις που έχεις ως προς το πώς πρέπει να είναι μια Ms σχέση, κατευθύνοντας (αν σου επιτραπεί) ουσιαστικά η ίδια την σχέση.
Ε για μένα εκείνος που κατευθύνει τη σχέση είναι και ο πραγματικός Κυρίαρχος,   

Από κει και πέρα θα συμφωνήσω απόλυτα με Τον DreamMaster, πως

«Μαζί, ιδανικά, θα πρέπει να έχεις κατακτήσει και τους προβλεπόμενους τρόπους αντίδρασης»
Εδώ μου μένει απλά να προσθέσω….ΑΜΗΝ!  

 

Carissa[L-t] σ'ευχαριστω για τη συγκριση που εκανες μεταξυ μου και της lara[E-p] και για το συμπερασμα που εβγαλες γιατι ουσιαστικα αυτη ειναι η αληθεια!Ειμαστε δυο σκλαβες σε διαφορετικα σημεια της ιδιας διαδρομης!