Εκεί που σταματάει η υποταγή και αρχίζει η βλακεία...

Νομίζω ότι η απάντηση στο ερώτημα βρίσκετε σε αυτές τις δύο φράσεις της lorelai. Πιστεύω ότι όταν κάποιος νιώσει ότι καταρρακώνετε η προσωπικότητα του και ότι εξευτελίζετε η ανθρώπινη υπόσταση του από εκεί και πέρα αρχίζει η βλακεία και εκεί πρέπει να πει STOP και να << πάρει το καπελάκι του και να φύγει >>.

Άλλωστε όπως έχω γράψει πολλές φορές και δεν θα κουρασθώ να το γράφω μιλάμε για σχέση και για εμένα για ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ οπότε δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπεί κάτι τέτοιο από την πλευρά του Κυρίαρχου.

Θα συμφωνήσω μαζί σου MasterJp εκτός-αν το κατάλαβα σωστά-από το…

Νομίζω ότι το όριο πρέπει να είναι η αξιοπρέπεια. Και μιλάω και για τους δύο γιατί πιστεύω ότι ο υποτακτικός είναι καθρέφτης του Κυρίαρχου και σε αυτόν μέσα από την εκπαίδευση που έχει πάρει αντικατοπτρίζετε και η προσωπικότητα του Κυρίαρχου. Άρα όταν ένας Κυρίαρχος καταρρακώνει και τσαλαπατά την αξιοπρέπεια του υποτακτικού Του, ουσιαστικά δεν στρέφετε εναντίον του εαυτού του; Και μήπως εγκαταλείποντας ο υποτακτικός την σχέση ουσιαστικά δεν υπηρετεί τον Κυρίαρχο μην του επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο να πέσει ποιο χαμηλά;

Ναι MasterJp έτσι είναι. Τι γίνετε όμως όταν ο Κυρίαρχος δεν έχει την δυνατότητα ή την εμπειρία να καταλάβει ποια είναι αυτά τα όρια. Θα πρέπει ο υποτακτικός να υπομένει τα πάντα……….. αιώνια; 

Υ.Γ Ελπίζω η ερώτηση σου carissa[L T] να απευθυνόταν και σε male slave:exc:

 

Φυσικά απευθύνεται και σε male sub slaves pilote. Αν καμιά φορά αναφέρομαι μόνο σε female slaves είναι κατά βάση για λόγους συντομίας και άλλωστε μιλάω από την θέση μιας fem slave. Δεν είναι από πρόθεση να αγνοήσω ή να παραγκωνίσω τους male.

 

Το ξέρω πολύ καλά αυτό και δεν πέρασε καν κάτι τέτοιο από το μυαλό μου carissa[L_T]  ευχαριστώ
Υ.Γ Μάλλον έβαλα λάθος φατσούλα στο τέλος της φράσης μου  

 

Θα πώ αυτό που πάντα υποστήριζα και υποστηρίζω και θα υποστηρίζω όσο ζω όσο κι όσο υπάρχω σαν Mistress. Ένας βασικός λόγος του ότι υπάρχω, είναι το ότι ένας σκλάβος με υπηρετεί. Το ίδιο ισχύει και για το σκλάβο μου. Είναι λοιπόν μία σχέση αλληλοεξαρτώμενη, που χωρίς τον ένα δεν μπορεί να υπάρχει ο άλλος. Το ότι είμαι αυταρχική είμαι. Το ότι ζητάω πράγματα παράλογα, ζητάω. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Και οι αντοχές, ανοχές και υποχωρήσεις του σκλάβου μου, μου δείχνουν σιγά σιγά που είναι τα όρια και αν μπορούν να ξεπεραστούν και να πάμε ένα βήμα πιό πέρα. Δεν θέλω το κακό του. Θέλω το κοινό μας καλό, που όπως είναι τα πράγματα, μόνο εγώ είμαι σε θέση να γνωρίζω πιό είναι το κοινό μας καλό και πιό είναι το δικό του καλό. Όμως αγαπητή carissa[L_T] δεν έχει καμία ουσία το να Κυριαρχείς πάνω στο χαλάκι της εξώπορτας. Η ελεύθερη βούληση και άποψη καλό είναι να υπάρχει και να λέγεται, ακόμα και αν το τίμημα είναι μία τιμωρία προς γνώση και συμμόρφωση. Εξάλλου στην απόπειρα να προστατέψεις τα όρια που έχουν τεθεί από την αρχή μίας σχέση, υπάρχει και η λέξη ασφαλείας. Υπάρχει και το κούρνιασμα στα πόδια κάποια στιγμή χαλάρωσης και η όμορφη συζήτηση. Πάντως δεν υποστηρίζω και δεν δέχομαι ότι ο ρόλος του Αφέντη είναι να καταρακώσει την ύπαρξη ενός σκλάβου.

 

RE: RE: Εκεί που σταματάει η υποταγή και αρχίζει η βλακεία...

Την αποψη αυτη περι χαλακιων σε αντιπαραθεση με σκεπτομενους υποτακτικους που δεν επιτρεπουν να παρασυρονται απο τις παρορμησεις τους αλλα εξασκουν καλη κριση και σταδιακη παραδοση του ελεγχου σε μια Κυριαρχο την εχω ακουσει συχνα, απο διαφορετικα ατομα (real και μη, Κυριαρχικα και υποτακτικα), και σε διαφορετικα πλαισια (kinky, lifestyle κλπ.) Σε ολα τα χρονια που βρισκομαι στον χωρο ομως, δεν εχω ακομα γνωρισει καποιον που επι της ουσιας και οχι λεκτικα, ειναι αυτο που ονομαζουμε χαλακι. Που ειναι πια αυτη η πιατσα οπου οι υποτακτικοι στηνονται στην ουρα και ειναι διαθεσιμοι να υποταχθουν σε ο,τι θελει μια Κυρια? Και ποσο μακρια ειναι αυτη η ουρα οταν μιλαμε για επι της ουσιας υποταγη και οχι για πραγματοποιηση προυπαρχουσων φαντασιωσεων υπο την χορηγια μιας "Κυριαρχου"?

Ολοι μας (υποτακτικοι και Κυριαρχοι) εχουμε τις αμυνες μας, ολοι μας δεν μπορουμε να παμε συναισθηματικα περα απο εκει που ειμαστε χωρις εκπαιδευση/βοηθεια/προσωπικο αγωνα.

 

Κι όμως υπάρχουν "χαλάκια" από τα οποία κατά καιρούς γνωρίζω διάφορα. Μήν το αμφισβητείς και μή σου κάνει εντύπωση. Όσο για την πιάτσα, αυτή είναι το ίντερνετ, το chat και οι διάφορες σελίδες γνωριμιών. Εγώ εξέφρασα την προσωπική μου άποψη, τα "θέλω μου" ας πούμε σε αντιπαράθεση με αυτό που πιστεύω πως είναι το "σωστό". Έχω γνωρίσει και ζευγάρια σετ χαλάκια. Αλλά πολλές φορές δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι αυτό που ισχύει.

 

Αυτό το νήμα κι αν αξίζει, να ξαναβγεί στο φως. Ένα μόνο πράγμα γράφω προς στιγμήν ( και ίσως επανέλθω, αφού πρώτα έχω διαβάσει όλες τις παρεμβάσεις κι όχι μόνο το εισαγωγικό post ).
Η αιτία για την οποία ένας/μια sub ή slave, θα ξεπερνούσαν τα όποια όρια της υποταγής ή της σκλαβιάς ( όπως θα την αντιλαμβάνονταν για κείνους/ες ανά την περίπτωση ) θα ήταν πάντα και μονάχα η φυσική ή "φυσική" τους τάση ( όπως γράφει η νηματοθέτρια ) ?
Ή κάποιες φορές θα ήταν και κάτι άλλο ή μονάχα κάτι άλλο? Δηλαδή η "βλακεία" να ήταν η συνέπεια της βιασύνης και ίσως της υπερβολικής "ορέξεως" να ζήσουν κάποιες καταστάσεις ?

Την ακόλουθη φράση του εισαγωγικού post, " Είναι μια πρόχειρη και εύκολη δικαιολογία το «είμαι submissive» για να αναζητήσουν άφεση για την επιλογής τους ", εγώ θα την έβαζα σε κορνίζα.
Καλή ανάγνωση και καλές σκέψεις/ίχνη σ' αυτό το νήμα σε όλους.  

 

Γειά σου!
ερώτηση..που κανονικά θα ήθελα να θέσω στην νηματοθέτρια..αλλά , ο χρόνος βλέπεις.., οπότε την θέτω σε εσένα μιας και εξέφρασες επιθυμία για ''κορνιζάρισμα'' και έτσι ! επειδή σκαλίζεις νήματα και τα ξαναφέρνεις οπότε εσύ θα την ''πληρώσεις'' χαχ

Λοιπόν..

''αναζητούν άφεση για την επιλογή τους'' ..really? απο ποιον ακριβώς; απο τον εαυτό τους; γιατι δεν μπορώ να φανταστώ σε ποιον άλλον ; κάποιος που δεν κουβαλά ενοχές και γενικά έχει αποδεχτεί τον εαυτό του γιατί να έχει την ανάγκη να ζητήσει άφεση για την όποια επιλογή του από κάποιον άλλον;
Και αν τελικά μιλάμε για τον εαυτό μας..άφεση δεν υπάρχει πραγματική. Ακόμη και βλακείεα να επιλέξεις, και λάθος να κάνεις τη στιγμή που το επιλέγεις για κάποιο λόγο το κάνεις, δεν μαρέσει καθόλου μα καθόλου η ιδέα οτι υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι διαλέγουν, συνήθως υπάρχουν άνθρωποι που λένε πως δεν καταλαβάινουν τι διαλέγουν ( αλλα αυτό αφορά πάλι το πως το βγάζουν προς τα έξω, οι ίδοι ΠΑΝΤΑ ξέρουν ) , και αν υπάρχουν..τότε δεν καταλαβαίνω αυτούς που επιλέγουν να είναι μαζί τους ( απο την άποψη οτι μιλάμε πια για καθαρή χειραγώγηση, που η παράδοση σε αυτό? που η ευχαρίστηση ? της κυριαρχίας?)

Επειδή μιλάω και μπερδεμένα, είναι πρωί ακόμη!
Η ερώτηση μου είναι.. '' είμαι υ ζητώ άφεση για την όποια χαζή επιλογή μου '' απο ποιον? ζητάς/αμε άφεση?

 

Καλημερούδια κι από μένα.  
Είναι πρωί ακόμη και μιλάω μπερδεμένα κι εγώ χαχαχα...Ή μαλλον δεν μιλάω καθόλου μπερδεμένα ( το "είπα" έτσι για την αλληλεγγύη χαχαχα   )...
Έγραψα, εγώ θα την έβαζα σε κορνίζα, όχι βάλτε την σε κορνίζα όλοι/ες σας.
Επίσης σου διέφυγε το αρχικό κομμάτι της φράσεως εκείνης, δηλαδή, " Είναι μια πρόχειρη και εύκολη δικαιολογία "...
Την όποια δικαιολογία για δικά μας "θέματα" στον εαυτό μας την προτάσσουμε, αν βέβαια δεν θα θέλαμε ν' αποδεχτούμε ότι κάποια επιλογή μας, θα ήταν - για μας πάντα - βλακεία.
Εξυπακούεται ότι μεγαλύτερος κριτής απ' τους εαυτούς μας, δεν υπάρχει.
Και ότι αν κάποιος θα ήταν ικανός να μας δώσει άφεση, για θέματα που θ' αφορούσαν κυρίως ( αν όχι αποκλειστικά ) εμάς , θα ήταν μονάχα εκείνος και κανείς άλλος.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ θα σου πρότεινα να διαβάσεις και το εισαγωγικό post, αν βέβαια θα θεωρούσες το νήμα του ενδιαφέροντος σου.
Και να μην μείνεις στην παρέμβαση μου, πόσο μάλλον σ' ένα μονάχα σημείο της.

Υ.Γ.

Έχω βίτσιο με τις "ανασκαφές" χαχαχα... 

 

Το διάβασα. Απλά έχω απορίες. Ισως εγώ δεν μπορώ να το αντιληφθώ αυτό.
Αρα μιλάμε για την χρήση της δικαιολογίας ''είμαι υ, δέχομαι '' στους εαυτούς μας για όταν απλά δεχόμαστε πράγματα χωρίς να ξέρουμε καν αν τα θέλουμε; και που τελ.ικά αποδεικνύονται βλακώδεις επιλογές ;
Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλα θυμάμαι και πιο παλιά ένα δικό σου νήμα, σχετικού περιεχομένου. Πάλι η άποψη μου είναι πως ο,τι δεν τραβάει φαίνεται και όσο ''είμαι υ ''κια να πούμε στον εαυτό μας εκείνος επειδή δεν έχει ανάγκη απο δικαιολογίες, είτε το πούμε είτε δεν το πούμε θα μας δείξει την πραγματικότητα. Θα είναι σε 2 μέρες? σε 2 μήνες? ανάλογα..πάντως θα δείξει και εκεί ο,τι και να έχουμε πει και εγώ και ο καθένας πχ δεν θα μετράει γιατι όταν ένας άνθρωπος είναι δυστυχισμένος ή δεν είναι καλά ο ίδιος του ο οργανισμός τον προστατέυει και αντιδρά. Αν δεν το κάνει..τότε πάμε σε μια κατάσταση ψυχικής νόσου ( σαν αυτή που περιεγραφές τότε στο νήμα σου) που σε αυτή την περίπτωση εγώ δεν θα σχολιάσω καθώς θα πω βλακεία ( στανταρ)

Οπότε, για μένα πάντα, δικαιολογίες δεν παίζουν. Σε άλλους παίζουν για όποιο λόγο ο καθένας θέλει. Στον εαυτό μας δεν παίζουν, και αν παίξουν ..τότε είναι απλά δοκιμή , ίσως την περίοδο που το λέμε το ''είμαι υ θα κάνω αυτό'' το πιστέυουμε, και το προσπαθούμε ( δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό) απο εκεί και πέρα..το πράγμα φαίνεται μόνο του.

 

Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο με το σκεπτικό σου...εμένα με το δικό σου...Μην παρεξηγηθούμε κιόλας, γιατί είναι πολύ εύκολο...
Η νηματοθέτρια στο εισαγωγικό post ( και τ' οποίο ομολογώ, μέχρι στιγμής είναι το μοναδικό πράγμα που διάβασα, εκτός απ' την "κουβεντούλα" μαζί σου. Άρα, δεν αποκλείεται και να επαναλαμβάνω σκέψεις, που θα είχαν ήδη εκφραστεί και από άλλους ),
μιλάει για τάση του υ, στο να ικανοποιήσει τον/την Κ του/της ( εγώ βάζω και τον άντρα υ στο "παιχνίδι" ).
Για κάποιες φορές αδυναμία, να πει το υ όχι, σε ότι του ζητηθεί απ' τον/την Κ, για χ, ψ, ω λόγους ( γράφω βάσει όσων θυμάμαι απ' το εισαγωγικό post. Αφού πηγαίνοντας μπρος-πίσω για να διαβάσω, χάνω την απάντηση που σου δίνω ).
Κάτι που μεταγενέστερα ίσως και να το μετάνιωνε. Πόσο μάλλον αν είχε τις ενδείξεις ότι εκείνος/η ο/η Κ, δεν θα του/της έκανε ή ότι θα ζητούσε πράγματα, στα οποία το υ αν και δεν θα τ' "άντεχε", πάραυτα θα τα έκανε.
Εδώ μπαίνει εκείνη η φράση της περί δικαιολογίας και άφεσης ( αν δεν την παρερμήνευσα ), περί αποποίησης των ευθυνών του και της όποιας αυτοκριτικής του, με το να "κρυφτεί" - απ' τον ίδιο του τον εαυτό - πίσω απ' την ετικέτα του υ ή του/της slave.
Εν κατακλείδι πάντα η νηματοθέτρια έγραφε, ότι σε κείνες τις περιπτώσεις, το υ ( εγώ θα έλεγα τ' όποιο υ δεν θα έλεγε όχι, όταν για κείνο θα έπρεπε ) πέφτει στην απελπισία, περιμένοντας κάποιον/α, να το βγάλει από κείνη την θέση.
Εξ ου και το ερώτημα της περί του που τελειώνει η υποταγή και που ξεκινάει η βλακεία. Ίσως και να δίνω λάθος ερμηνεία στα λόγια της ( αφού ούτε στο κεφάλι της ήμουν, ούτε την γνωρίζω, ούτε τώρα στο κεφάλι της μπορώ να μπω ).
Εγώ ήμουν και παραμένω της γνώμης, ότι είναι καλή η εμπιστοσύνη σε κάποιον/α, αλλά η πλήρης αποποίηση των όποιων ευθυνών αναφορικά με μας δεν είναι καλός σύμβουλος.
Αφού όσο και ο/η όποιος/α άλλος/η για μας να νοιάζεται, δεν θα μας σκεφτεί ποτέ περισσότερο απ' την πάρτη του. Ούτε έχουν όλοι/ες στο μυαλό τους, τ' όποιο καλό μας.
Δε πάνε να λένε ότι θέλουν οι κανόνες περί σωστού/ης Κ. Παίρνεις ( σχήμα λόγου το δεύτερο πληθυντικό ) το ρίσκο ν' αφήσεις άνευ όρων ( ή μ' ελάχιστους όρους ) το μυαλό, το κορμί σου σε κάποιον/α άλλο/η ?
Αν το κάνεις ( πάντα σχήμα λόγου ) είσαι άξιος/α της όποιας μοίρας σου. Για μένα σε κάποια θέματα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όχι σ' ένα κόσμο που δεν νομίζω, ότι θα ήταν αγγελικά πλασμένος.
Μην αποκλείουμε και την πιθανότητα, να θέλει κάποιο υ να κάνει την όποια καύλα του, να μην του βγήκε και να έριξε μετά το φταίξιμο στην υποτακτική του φύση ή στον/στην Κ του/της.

Κανείς και τίποτε δεν μπορεί να μας περάσει το σφουγγάρι στον εγκέφαλο, αν δεν το θέλουμε εμείς. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορέψει την όποια άρνηση. Λάθη γίνονται και τα κάνουμε όλοι/ες.
Αν όμως επαναλαμβάνονται, δεν είναι σύμπτωση. Ακόμη χειρότερο είναι, να κάνουμε πράγματα πέρα απ' τις δυνάμεις μας, ή που θα μας προκαλούσαν μεγάλη "δυσφορία", μόνο για να ικανοποιήσουμε τον/την όποιο/α Κ μας.
Καλύτερα κάποιος/α να είναι ακατάλληλος/η ή ακόμη και "κακός/η" υ για κάποιον/α Κ, παρά μετά να βλαστημάει για κάποιες επιλογές του/της. Γιατί και η ανοχή επιλογή είναι.

Πάντα γνώμη...