Εκεινος ο ανθρωπος.

Καλοκαιρι, βραδυ, απο εκεινα τα βραδυα που κυριολεκτικα "σκαει ο τζιτζικας".
Το ραντεβου κλεισμενο, εγω πανετοιμη, καλω ραδιο-ταξι.
Προορισμος μου η Νικαια, συγκεκριμενα η γωνια Μιαουλη και Καναρη εαν θυμαμαι καλα.
Ενα μερος που μου ηταν εντελως αγνωστο, αλλα και που δεν εβρισκα λογο στο να δυσκολευτω.
Βγαινοντας απο το σπιτι για να μπω στο ταξι κανω το τραγικο οπως αποδειχτηκε λαθος να ξεχασω πανω στο κομοδινο το κινητο μου.
Στην μνημη του ηταν καταχωρημενο και το τηλεφωνο του ανθρωπου που πηγαινα να συναντησω.
Ακολουθω τις οδηγιες που μου ειχε δωσει για το πως θα παω και τις μεταφερω στον οδηγο του ταξι.
Φτανουμε στον προορισμο μας, κατεβαινω απο το ταξι δυσαρεστημενη, ο οδηγος επειδη βιαζοταν με αφησε επι της οδου Μιαουλη οπως μου ειπε και με το δαχτυλο μου εδειξε προς τα που θα εβρισκα και την Καναρη.
Το ταξι εφυγε και εγω με ματια ορθανοιχτα διοπιστωνα πως ο δρομος που με αφησε μονο Μιαουλη δεν λεγοταν!
Η ωρα καπως περασμενη, και εγω να ψαχνω την Μιαουλη!
Βηματιζα πανω σε αυτον τον αγνωστο δρομο, ποτε δεξια και ποτε αριστερα για ολοκληρα τετραγωνα.
Ρωτουσα καποιους περαστικους, αλλα ουδεις την γνωριζε!
Πρεπει να εψαχνα γυρω στην μια ωρα, βριζοντας την μαλακια μου στο να ξεχασω το κινητο μου στο σπιτι.
Αρχισα να απομακρυνομαι, παντα πανω σε αυτον τον αγνωστο σε εμενα δρομο ψαχνοντας, ωσπου με εκπληξη διοαπιστωσα πως την Μιαουλη την περπατουσα τοσην ωρα πανω-κατω μονο που......της ειχαν αλλαξει αγνωστο ποτε, το ονομα!!!!!
Μια ξεχασμενη, σχεδον ξεβαμμενη πινακιδα μου το εδειχνε καθαρα.
Πλωρη αρα προς την Καναρη, αλλα προς τα που ηταν?????
Τοτε....κατω απο κατι ελιες πανω στο πεζοδρομιο, ενας τυπος παρκαριζε το αυτοκινητο του.
Πλησιασα και τον ρωτησα αν ηξερε την Καναρη.
Αναψε το φως, εβγαλε εναν χαρτη, "2 τετραγωνα πιο κατω" μου ειπε γελωντας.
Εφτασα στον προορισμο μου, εξηγησα γιατι ειχα αργησει και το θεμα εληξε.
Περασαν ετσι 2 ολοκληρα χρονια.
Ενα βραδυ, σε ενα "τυφλο" ραντεβου με σκοπο μια bdsm session περασε με το αυτοκινητο του να με παρει ο.......υποψηφιος.
Μπηκα στο αυτοκινητο και σε ολη την διαδρομη ως το ξενοδοχειο καπου στα βορεια προαστεια, σπαγαμε το κεφαλι μας που εχουμε ξανασυναντηθει.
Φανταστειτε την εκπληξη μας οταν πρωτη εγω θυμηθηκα πως ηταν ο ανθρωπος που με βοηθησε εκεινο το βραδυ στην Νικαια να φτασω στον προορισμο μου, κατω απο τις ελιες, μεσα στο αυτοκινητο, με τα φωτα αναμμενα και τον χαρτη ανοιγμενο.
Περασαν και αλλα 3 χρονια και με τον Στεφανο βρισκομασταν, οχι συχνα (ηταν παντρεμενος), σε μια σχεση που περνουσε μεσα απο την φιλια και κατεληγε στα bdsm παιχνιδια.
Ο Στεφανος δεν υπαρχει πια!
Εφυγε πριν λιγες ημερες χτυπημενος απο την επαρατη νοσο.
Εγω δεν ξερω ουτε που ειναι η τελευταια του κατοικια, ουτε τιποτε.
Μεσα απο αυτες τις γραμμες του στελνω την αγαπη μου, την φιλια μου και πως θα τον θυμαμαι παντα. 

 

Συγκλονιστική ιστορία, πραγματικά.

 

Απάντηση: Εκεινος ο ανθρωπος.

τι να πω βρε Μιρελλα μου..ας αναπαυσει την ψυχουλα του ο Θεος..

 

Πως τα φέρνει η ζωή τελικά! Μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα τα πάντα και με την ίδια ευκολία,να στα αρπάξει μέσα από τα χέρια σου.. σαν μικρό,κακομαθημένο παιδί.​

 

Εν Ειρήνη Ας Αναπαυτεί Η Ευγενική Ψυχή και οι Ζώντες ας λαμβάνουν Μάθηση & Φώτιση από Αυτές τις Ψυχές και την Επίγεια Συμπεριφορά τους.

Ειλικρινά Μιρέλλα γνωρίζω καλά τί σημαίνει να χάνεις φίλους έτσι άδοξα και κυρίως από τέτοιες καταστάσεις και ιδιαίτερα από 'μάχες' που όσο και άν τις πολεμούν δεν μπορείς κάν να βοηθήσεις ο ίδιος ελπίζοντας έτσι μήπως βοηθήσει η εμπλοκή σου.