Εκπαίδευση της s. Χρειάζεται;

ποιό σημείο δεν σας είναι σαφές:
-το γιατί είναι η κατισχυση απελευθερωτική για το υ;
-το γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς πάρα να λειτουργήσει απελευθερωτικά το κ κατισχύοντας;
-ή κάποιο τρίτο που μου διαφεύγει;

 

το πρώτο αναπτύχθηκε στο παρόν νήμα στις πολύ πρόσφατες αναρτήσεις. συνοπτικά, το υ χρειάζεται ή και αποζητά να κατισχυθεί και να είναι υποταγμένο. είναι ικανοποίηση ανάγκης του. η ικανοποίηση ανάγκης είναι απελευθερωτική, αναφέρθηκα σχετικά.
το δεύτερο είναι απλή συνέπεια του πρώτου. αναπόδραστη.

 

Ε, ρε, ε, ρε...
Πού φτάκαμεν κιερίαι και κύριοι, σε λίγο θα κάνουμε και την Κανέλλη, στο "ομιλείτε Ελληνικά"...
Κομμένο από τον ...Μπάμπι (όχι το ελαφάκι μου, χρ'σό μ', κια κάτ', αυτό ήταν μικιμάου)...
...
ανδράποδο (το) {ανδραπόδ-ου | -ων} 1. (συνήθ. στην αρχαιότητα) ο αιχμάλωτος πολέμου που πουλιόταν ως δούλος ΣΥΝ δούλος, δεσμώτης, σκλάβος 2. (μτφ.) ανελεύθερο άτομο, που δεν έχει δική του βούληση και κατευθύνεται από άλλους, κατέστησαν τους ελεύθερους και υπερήφανους πολίτες φοβισμένα ~ ]| κατήγγειλα: ότι ορισμένοι πολιτικοί έχουν καταντήσει να είναι ανδράποδα των οικονομικών συμφερόντων ΣΥΝ δέσμιος, μαριονέτα, πιόνι ΣΧΟΛΙΟ λ δούλος. [ετυμ < αρχ άνδράποδον < άνήρ. άνδρός + -ποδον < πούς, ποδός. Αρχικά η λ. χρησιμοποιήθηκε στον πληθυντικό τα ανδράποδα, σχηματισμένη κατ' αναλογίαν προς τη λ. τετράποδα, προσδιορίζοντας κυρ τον εχθρό, τον αιχμαλωτισμένο και πωλούμενο ο>ς δούλο.
...
εθελόδουλος, -η. -ο (λόγ.-σπάν.) αυτός που εκούσια υποτάσσεται, που θεληματικά γίνεται ή μένει δούλος, που ανέχεται τη δουλεία συν. δουλόφρων, δουλοπρεπής.

 

Συμπληρωματικώς και σκόρπια (ΙΙ):
Οι λιμπερτίνοι ήντουνε πολύ ζόρικα και ατίθασα παιδιά, πολύ γρήγοροι επεξεργαστές και αρκετοί από δαύτους φύσει και θέσει και μαζί και ταυτοχρόνως, είχαν την άνεση να βλέπουν το πράμα από πάαααρα πολλές μεριές...
Γι' αυτό τάχαν και λίγο στα ψιλοπαπάρια τους κάτι θέματα τύπου υστεροφημία, δόξα και τιμή κερά-Κοκοβίκου μου, παρακαταθήκη, διαθήκη, αποθήκη, ψωλαποθήκη όχι και τόσο, τεσπά, στ' αρχίδια τους κι από 'κει παν άλλοι!
Γι' αυτό πάλι, ό,τι είχαν να πουν τόπαν, ήντουνε και λίγο ψιλοσνόμπες, πα να πει, δεν αντέχαν τα πολλά-πολλά, τάξεραν βλέπετε καλά τα μανιαμουνιάρικα, κι απ΄ την καλή και την ανάποδη, πις οφ κέικ...
Δεν την είδαν ούτε Λούθηροι ούτε Σπινόζες ούτε Μαρξ ούτε τίπουτας, με το ζόρι βρήκαν τα γραπτά τους κάτι τυπάδες και τα ξεσκόνισαν, δεν είν' κακόοο, σ' λένε οι τυπάδες αυτοί που τα ξεσκόνισαν "ρε πούστη μου, δεν μπορεί, τόσες κατοντάδες χρόνια δεν μπορεί να παίζει τέτοια στραβομάρα" κι έτσι τα βρήκαν, τόπαν και σε μερικούς φίλους, αμέεεε...
Αααα, και δεν τους ξέρουμε όλους, μερικοί αλά Σωκράτα δεν έγραψαν αράδα, ένας έγινε και βασιλιάς, μερικοί έγραφαν και κάτι φανταστικά μούρλια και έκαναν ωραίες παρτούζαι και με λιμπερτίναι ...

Οπότε αυτό πα να πει και ...
κάνει να ειπωθεί πως ένεκα αυτά τα παιδιά δεν την είδαν σχολή ούτε ίδρυμα παρακαταθηκών και δανείων ούτε μη πει ο πάσα ένας καμιά μαλακία και μάς χαλάσει το σκεπτικό, στα αρχίδια μας κι αυτός κι όλο του το σόι, προφανώς και δεν δημιούργησε το σκεπτικό τους κάποια δομημένο συνεχές, αυτό κι αν τόχαν για τ' αρχίδια τους...
Τα παιδγιά ήταν του σκεφτικού "όποιος κατάλαβε, κατάλαβε και μη μας τα ζαλίζετε, κι όπου, κι άμα βγει, εμείς είπαμε ν' απλώσουμε λίγο τραχανά κι άμα στεγνώσει φτιάχτε και λίγο να φάτε όσοι γουστάρετε, μη μας ψοφήσουτι και της πεινός, την έχουμε δει την δουλειά κι εσεις που αν βρείτε τραχανά ομοίως, δε πάμε για πρωτάθλημα ρεεεε, στραβοί είμαστε"..? Άστονα τον τραχανά να υπάρχει κι ό,τι κάτσει όποτε κάτσει. Είπαμε, γκαβοί δεν είμαστε...
Δηλαδή, αυτό πα να πει ότι ο "λιμπερτινισμός" παύει υφιστάμενος παραμονές Α' Π.Π και πάπαλα...

Θα μου πείτε τώρα, άσε τα χαϊστικα ρε συ, όλοι στραβέκουλες ήντουνε από τους μετέπειτα και δεν είδαν τίπουτας..?
Τσου, κάθε άλλο, απλώς ακόμα και όταν οι λιμπερτίνοι ζούσαν και τάκαναν πουτάνα όλα -γιατί πολύ γουσταρίζανε- κάποιοι άλλοι, λίγο με αυτά που σκέφτονταν οι ίδιοι, κάτι από αυτούς, κάτι από μερικούς πιο αγωνιστικούς ψιλοσυναγωνιστές, πιο φιτ που λέμε αυτοί (διάβαζε ρομαντικοί), το ψιλοτσούλησαν το πράμα. Και μάλιστα αυτοί οι άλλοι το τσούλησαν πολύ ζόρικα και περιποιημένα, δηλαδής δεν κράζανε τους μαλάκες, έβαζαν τση μαλάκες να κράζουν οι ιδιοι τα μούτρα τους...
Καλά, δεν υπάρχουν τώρα άνθρωπες που να ψιλοβουτάνε λιμπερτίνικα, δεν υπάρχουν αυτοί που τση διαβάζουν και τση μελετάνε..?
Βεβαίως και υπάρχουν...
Οι πρώτοι ως μουσειακά κακέκτυπα, οι δεύτεροι είναι κουλ και παίζουν ακόμα πιο ζόρικο παίγνιον, ακόμα κι από αυτούς που έβαζαν τους μαλάκες να γίνουνται ρόμπες μονάχοι τ΄ς...
Όπως υπάρχουν ακόμα και λογιώ-λογιώ νούμερα που ευτέλισαν το πράμα σε λιμπερτινιλίκι, πέντε κρίκοι ένα τάλληρο ή "εδώ τα καλά άντερα του καπιταλιστή, φρέσκα, ζεστά έχω λέγετε"...
Και για να ξηγιόμαστε, ακόμα πιο κρούσταλλο, νούμερα από φασιστόμουτρα έως υπερρεαλισταί και από οραματισταί έως αρριβίστες του κιαρατά, λογικά πράματα...

Καλά είναι ως εδώ, να τ' αφήσω, μη πάθει και κανά κρότο η όποια παρεπιδημούσα ορθοπολιτικώς λανθάνουσα σπεκουλίτσα...

Σύντομο διαφημιστικό περιβάλλον, είναι πολύ της μοδός να λένε στα ραδιόφωνα τελευταίως...

 

Σκέφτομαι πως χρονικά προηγείται η στέρηση από τον Κ του δικαιώματος του υ στις αποφάσεις.
(Ειρήσθω εν παρόδω εδώ πως τον Κ ποσώς τον ενδιαφέρει αν, πώς και πόσο το υ εξασκούσε αυτό το δικαίωμα ως τότε).
Αυτό βιώνεται σίγουρα και αρχικά ως απώλεια. Από εκεί και μετά οι περιπτώσεις είναι δύο:
α) Το υ βιώνει ως απολαυστική την απώλεια- στέρηση του δικαιώματος και μέχρι εκεί.
β)Το υ μετά την απώλεια νοιώθει και την ανακούφιση για την απαλλαγή από ένα βάρος, το οποίο ενδεχομένως να μην γνώριζε ότι κουβαλούσε ως τότε, πέραν ίσως μια κάποιας ανεξήγητης γενικής δυσφορίας. Το χρονικό διάστημα ανάμεσα στην απώλεια και την ανακούφιση απελευθέρωση εξαρτάται από τις τυχόν εσωτερικές αντιστάσεις και μπορεί έτσι να είναι από σχεδόν μηδενικό μέχρι όοο χρειαστεί προκειμένου να καμφθούν οι τελευταίες.Ανήκει δε στη διαδικασία της παράδοσης, η οποία προηγείται της υποταγής.
Αν λοιπόν όλο αυτό έχει κάποια σημασία για το υ, κατά τη γνώμη μου αυτό έχει να κάνει με την αυτογνωσία του. Άλλωστε η παραπάνω ακολουθία, ως κάτι καινούριο, συμβαίνει άπαξ. Κατόπιν το υ ξέρει.
Πάντα είχα την άποψη ότι το Κ/υ πέραν όλων των άλλων, φέρνει αυτογνωσία. Σε αμφότερους.

 

-Κυριε προεδρε, ομολογω: κατισχυσα επι εθελοδουλου.
-Με ποιο τροπο κατισχυσατε;
-Οταν μου ζητησε να γινει δουλος μου, απαντησα "συμφωνω"...!

 

Διότι κάθε πράξη προς κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας, είναι εξ´ ορισμού βαθιά πολιτική και έντονα συγκρουσιακή.

 

Άνευ λόγια... by cadpmpc posted 18 August 2020 at 14:26

 

Φαίνεται οξύμωρο ωστόσο πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει σε μια έννομη κοινωνία που απαγορεύει τη δουλεία; (αν και το απαγορεύει σηκώνει πολλή συζήτηση)

Επιπλέον υπάρχει και η πρόκληση να κάνεις κάποιον εθελόδουλο μόνο προς εσένα και μόνο για τη δική σου πάρτη και όπως και να έχει η απόκτηση σκλάβας -όπως εγώ το βλέπω τουλάχιστον- δεν είναι πέσε πίτα να σε φάω, το φτηνό κρέας το τρώνε οι σκύλοι.

 

Ναι αλλά μπορεί η κατίσχυση να προηγείται και το αίτημα να έπεται